De Duitse topadviseurs – ook wel de “vijf wijze personen” genoemd – komen met het voorstel voor een Europees aflossingsfonds gebaseerd op de afspraken van het Groei- en Stabiliteitspact. Dit fonds moet de publieke schulden van de eurolanden garanderen en voorziet erin dat de publieke schulden over een termijn van twee decennia worden teruggebracht. Ook deze Duitse topeconomen pleiten in navolging van de Europees economische denktank Bruegel en DNB voor het splitsen van de publieke schulden in een deel dat 60% van het BBP beslaat en een apart deel voor publieke schulden boven de 60%.
Als aanvulling op de eerder gepresenteerde oplossing van zogenaamde 'blue' en 'red' bonds en de eis dat er grondwettelijke beperkingen komen voor nationale schulduitgifte, komen de Duitse economen met een verrassende bepaling die moet garanderen dat landen ècht werk maken van het terugbrengen van hun publieke schulden. Zij willen dat landen een deel van de valutareserves die door hun centrale banken worden aangehouden inbrengen als onderpand en die kwijtraken indien zij niet aan hun verplichtingen voldoen. Met andere woorden, buitenlandse deviezen èn de goudreserve moeten worden ingebracht. Komt men de afspraken niet na, dan verliest men de claim op die reserves.
Het fonds moet zo'n €2.300 miljard aan staatsobligaties groot worden, waarbij Italië de meeste schulden inbrengt met zo'n 40%. Duitsland zou 25% inbrengen. Het is de bedoeling dat de schulden in dit fonds over een periode van 25 jaar worden afgelost. Door het ontbreken van gedetailleerde cijfers blijft het voorstel vooralsnog ondoorzichtig wat betreft de opzet en insteek. Hierdoor is het lastig om vast te stellen of een dergelijk fonds kans van slagen heeft. Wat in ieder geval duidelijk moet zijn, is dat de eurolanden aansturen op een consolidatie van de publieke schulden tot onder de 60% van het BBP.
Goud sloot vandaag 0,76% lager op 1755,30 dollar per troy ounce. Hoogste dagkoers: 1775,45. Laagste dagkoers: 1736,25.
Zilver sloot vandaag met 0,83% lager op 33,78 dollar per troy ounce. Hoogste dagkoers: 34,34. Laagste dagkoers: 33,14.
Gisteravond laat na Nederlandse handelstijd daalde zowel goud als zilver met meer dan 2 procent. Vooaamste reden hiervoor is de sterke dollar. Door de Euro crisis stijgt de dollar in waarde en wordt de dollar nu gezien als een ‘veilige haven’ voor investeerders. Dit heeft als gevolg dat goud en zilver op de korte termijn duurder en onaantrekkelijker worden.
Vandaag verliep het op de goud en -zilvermarkt tot 3 uur Nederlandse tijd relatief rustig. Totdat er positief nieuws vanuit de Amerikaanse hoek kwam. Het Amerikaanse handelstekort daalde onverwachts en ook het aantal nieuwe uitkeringsaanvragen daalde tegen de verwachting in. Dit zorgde voor een opening van Wall Street van een dik procent in de plus. Goud en zilver reageerde hier direct op. Na 5 uur Nederlandse tijd werd het weer wat rustiger.
Het onderstaande interview duurt 32 minuten en is op 4 november dit jaar opgenomen in Munchen. In de Duitse stad werd namelijk een conferentie over edelmetaal gehouden (de Edelmetallmesse), waar ook Eric Sprott aanwezig was om zijn visie op de economie en de goud- en zilver fundamentals te geven. Het interview stipt een aantal onderwerpen aan die we even kort bespreken. Onderaan het bericht kunt u de volledige video bekijken.
Over de manier waarop de crisis wordt aangepakt:
Centrale banken hebben de rente verlaagd en overheden hebben veel garanties afgegeven om de rust op de financiële markten te bewaren. Bedrijven (en ook banken) die failliet hadden moeten gaan zijn door overheden op de been gehouden en op momenten dat de liquiditeit in de markten dreigde op te drogen stapten de centrale banken in door extra liquiditeit in de economie te pompen (leningen tegen extreem lage rentes, het opkopen van staatsobligaties en het oveemen van de 'slechte bezittingen' die op de balansen van de banken stonden). Financiële markten hebben sinds eind 2008 geen 'Lehman-moment' meer gehad, wat Eric Sprott het gevolg is van marktmanipulatie. Er zijn nog steeds veel slechte bezittingen waarop afgeschreven dient te worden, waardoor een nieuwe crisis met minstens zo grote omvang als die van eind 2008 op een dag toch zal komen.
Ondertussen worden overheden van minder sterke landen door de financiële markten onder druk gezet om meer te bezuinigen, waardoor de economische groei tot stilstand komt en het probleem van de overheidsschulden eigenlijk alleen maar groter wordt. Een voorbeeld daarvan is Griekenland, dat onder druk van Europa om nog meer te bezuinigen in een vicueuze cirkel terecht is gekomen. Meer bezuinigen gaat niets oplossen, dus vertrouwen we op de geldpers om de problemen nog even voor ons uit te schuiven. Dit zal uiteindelijk kunnen leiden tot hyperinflatie.
Onder welke omstandigheden de economie in een meltdown terecht kan komen:
Dit gebeurt volgens Eric Sprott op het moment dat mensen hun vertrouwen verliezen in de banken én in overheden. Veel problemen van de banken zijn nu op het bordje van de overheden geschoven, waardoor ook deze kwetsbaar zijn geworden. Dit is te zien aan de oplopende rentes op staatsobligaties, die voor problemen kunnen zorgen bij het herfinancieren van de staatsschuld en het betalen van de rentelasten. In dat geval kunnen ook overheden maar weinig doen om de economie te ondersteunen en vormen ze zelf een groot probleem.
Eric Sprott merkt op dat spaargeld op een bank zetten zeer riskant is. Men krijgt er bijna geen rente op, terwijl er wel een aanzienlijk 'counterparty risk' in het spel is. Als de bank moet afschrijven op slechte bezittingen kan het in acute problemen komen, zoals we onlangs met Dexia hebben gezien. Men moet dan weer aanspraak maken op de garanties van de overheid zodat spaarders hun geld terugkrijgen. Als mensen zich bewust worden van het risico in het banksysteem én van de erosie van de waarde van het papiergeld zullen ze uiteindelijk vluchten in de veiligheid van goud en zilver.
Als er binnenkort nog een bank omvalt zullen mensen volgens Eric Sprott de relaties in het geldsysteem ontdekken, waarbij ze zich realiseren dat de bank waar hun spaargeld staat wel eens de volgende kan zijn die omvalt. Dit kan een kettingreactie teweeg brengen waarin iedereen zijn geld ergens anders wil onderbrengen waar het veiliger is.
Zodra mensen het geld van hun bankrekening halen moeten de banken daar een aantal activa voor verkopen. Deze activa, in de vorm van aandelen, staatsobligaties, vastgoed en dergelijke staan allemaal zwaar onder druk. Banken worden dan geconfronteerd met de marktwaarde van hun bezittingen, die lager is dan de boekwaarde. Als een bank haar verlies moet nemen op een deel van haar bezittingen moet ze dat afschrijven van haar eigen vermogen, dat vaak maar een paar procent is ten opzichte van de bezittingen. Omdat alle banken in hetzelfde schuitje zitten zal het ook nog eens moeilijker worden om hun bezittingen voor een goede prijs te verkopen aan beleggers.
Door de hefboomwerking in het banksysteem kunnen banken maar een paar procent verlies leiden op hun bezittingen. Zelfs met een goed gespreide portfolio van bezittingen is dat een te smalle marge die vroeg of laat doorbroken zal worden. De kans dat de waarde van de bezittingen met 5% of meer dalen is onder de huidige marktomstandigheden zeer groot, ook gezien de volatiliteit op de financiële markten.
Eric Sprott
Quantitative en qualitative easing:
Centrale banken houden overheden en banken overeind door respectievelijk hun staatsobligaties en 'slechte bezittingen' te kopen. Dit heeft niet alleen een inflatoir effect op de economie, ook bouwt het enorme risico's op bij de centrale banken zelf. Ze kopen slechte bezittingen die andere beleggers niet meer willen hebben. Het is zeker dat centrale banken als de FED en de ECB bezittingen op hun balans hebben staan die steeds minder waard lijken te worden. Ooit moeten deze verliezen door iemand worden genomen, maar men weet zeer weinig van hoe de centrale banken precies werken, wat ze op hun balans hebben staan en hoe ze het financieren.
Over het beleid van de ECB:
James Turk en Eric Sprott zijn het erover eens dat de ECB steeds meer een politieke instelling is geworden. Ze wordt door de politiek gedwongen om in te grijpen, met als gevolg dat de rente weer is verlaagd van 1,5 naar 1,25 procent. En dat terwijl de inflatie in de Eurozone al op ongeveer 3% staat, veel hoger dan de grens van 2% die de ECB zichzelf heeft opgelegd. De negatieve reële rente die volgt uit dit beleid is zeer gunstig voor goud en zilver, bezittingen die zichzelf corrigeren voor inflatie. Daar komt bij dat de feitelijke inflatie nog veel hoger is.
Over de failliete overheid:
De overheden van Westerse landen hebben erg veel schulden die eigenlijk niet houdbaar zijn zonder economische groei. De Amerikaanse overheid nadert een officiële staatsschuld van 100% van de totale economie, een situatie die in het bedrijfsleven absoluut niet houdbaar is. De beloftes die de overheid heeft afgegeven ten aanzien van sociale zekerheid en pensioenen kunnen in de toekomst waarschijnlijk niet worden waargemaakt, ook niet met drastische bezuinigingen. Dat is volgens Sprott het failliet van de overheid.
Niet alleen de overheid zal bepaalde beloftes moeten verbreken, ook pensioenfondsen kunnen volgens Eric Sprott niet aan hun verplichtingen voldoen. De waarde van hun bezittingen staat onder druk en door de inflatie kunnen ze moeilijk een goed rendement halen dat voldoet aan de verwachtingen die men heeft.
De fundamentals in zilver:
Eric Sprott heeft zich als oprichter van het PSLV fonds goed ingelezen in de fundamentals voor zilver. Daaaast krijgt hij via zijn investeringsfonds ook de meest actuele informatie binnen betreft het sentiment in de markt. Eric Sprott weet te melden dat er in de laatste jaren (2005 t/m 2010) elk jaar voor ongeveer 900 miljoen troy ounces aan zilver op de markt komt en dat hier weinig groei in zit. Ondertussen is er aan de vraagzijde steeds meer belangstelling voor zilver, met als gevolg dat beleggers wereldwijd nu voor 380 miljoen ounces meer aan zilver willen kopen dan in 2005. Eric Sprott vraagt zich af waar dit zilver vandaan moet komen, gezien het aanbod jaarlijks maar een paar procent stijgt.
De toegenomen belangstelling voor fysiek zilver ziet Eric Sprott ook terug bij beleggers, die evenveel dollars aan zilver kopen als dollars aan goud. Met een zilver:goud ratio van 50:1 betekent dat 50x zoveel volume aan zilver dat over de toonbank gaat, terwijl er wereldwijd jaarlijks maar 11x zoveel zilver als goud uit de mijnen komt. En van al het zilver dat uit de grond komt moet de helft al richting de industrie, die het als grondstof gebruikt voor tal van toepassingen. Er is voor beleggers dus veel minder zilver beschikbaar dan de huidige zilver:goud ratio doet geloven. Het is gewoon onmogelijk dat de prijzen van goud en zilver op dit niveau blijven, aldus Eric Sprott.
Op het moment dat er signalen van schaarste uit de markt komen, bijvoorbeeld wanneer een grote fabrikant als Samsung niet genoeg zilver kan krijgen voor haar productie, zal de prijs van fysiek zilver zich gaan ontkoppelen van het papieren zilver uit het SLV. Volgens Eric Sprott kan de prijs dan richting de historische ratio van 16:1 gaan, dus $100 zilver bij een goudprijs van $1600. Als we nog verder teruggaan in de geschiedenis blijkt de zilver:goud ratio slechts 5:1 te zijn.
De ontkoppeling van de prijs van papieren zilver met fysiek zilver is volgens Eric Sprott nu al zichtbaar, omdat zijn PSLV fonds met 100% fysieke dekking tegen een premium van 18 tot 22% verhandeld wordt ten opzichte van de wereldwijde spotprijs.
De rol van goud en zilver in deze crisis:
Valuta worden door inflatie steeds minder waard en bieden geen bescherming tegen een systeemcrisis. Wanneer er hoge inflatie is zoekt men veiligheid in goud en zilver, die zich in eerdere crises bewezen hebben als een waardevaste en liquide bezitting. Ander bezittingen zoals grond en vastgoed zullen ook hun waarde behouden, maar hebben niet de liquiditeit die fysiek goud en zilver hebben. Als het gaat om liquide bezittingen die goed zijn in tijden van inflatie ziet Eric Sprott geen alteatief dat even goed is als goud en zilver.
De Britse minister-president David Cameron, de Amerikaanse president Barack Obama en de Russische premier Vladimir Poetin maken allen deel uit van een groeiende groep politieke leiders die willen dat de Europese Centrale Bank (ECB) zich actiever bemoeit met de eurocrisis. Tijdens de G-20 van afgelopen week zorgden verschillende voorstellen, waaronder het gebruik van nationale goudreserves van Europese landen en het gebruik van nationale valutareserves, om het Europese noodfonds (EFSF) te vergroten voor de nodige spanningen. Uiteindelijk zei bondskanselier Angela Merkel tegen de politieke leiders van de G-20 dat ze de voorstellen niet kon steunen door de onafhankelijkheid van de Duitse centrale bank.
Weidmann stelt de woorden van Merkel op prijs. “Ik ben blij dat de Duitse overheid gehoor heeft gegeven aan onze weerstand tegen het gebruik van Duitse goud- en valutareserves als financiële hulpmiddelen voor andere EMU leden”. Weidmann leverde in het verleden ook al kritiek op het obligatieaankoop programma van de ECB. De ECB koopt Europese staatsobligaties op om de door de financiële onrust sterk oplopende rente die de probleemlanden over hun leningen moeten betalen tegen te gaan. Vorige week kocht de ECB nog €9,52 miljard aan staatsobligaties en inmiddels heeft de ECB voor €183 miljard aan Europese staatsobligaties op de balans staan. Verreweg het grootste deel, €109 miljard, werd aangeschaft nadat de ECB begin augustus ook Italiaans en Spaans staatspapier begon op te kopen. Daarvoor werden alleen Griekse, Portugese en Ierse obligaties opgekocht. Weidmann is van mening dat het opkopen van obligaties de onafhankelijkheid van de ECB in gevaar brengt en de grenzen tussen monetair en fiscaal beleid doet vervagen.
Weidmann is niet de enige die kritiek heeft op het aankoopprogramma. Zijn voorganger, Axel Weber, trad bij de invoering van het programma zelfs af. Volgens Weidmann was het verbod op monetaire financiering van overheidsschulden één van de meest waardevolle prestaties van centrale banken. De financiering van overheidsschulden zorgt voor grote risico’s en zet overheden niet genoeg onder druk om hun financiële huishouding op orde te houden. Weidmann refereert daarbij naar de Duitse ervaring met hyperinflatie in de jaren ’20 van de twintigste eeuw. Overheden moeten hun budgetten op orde krijgen en Weidmann adviseert Duitsland om hun fiscale positie solide te houden en eventuele meevallers te gebruiken om hun financiën verder te stabiliseren.
Silvio Berlusconi heeft weliswaar laten weten te vertrekken als premier van het huidige kabinet maar liet tegelijkertijd doorschemeren nieuwe verkiezingen te willen. De stemming over de bezuinigingshervormingen zullen volgende week plaatsvinden en in ruil voor steun in het Italiaanse parlement zal Berlusconi opstappen. Berlusconi zal zijn ontslag bij president Giorgio Napolitano indienen, die dan naar verwachting een technocraat zal aanstellen als premier van een overgangsregering. Napolitano zou in plaats daarvan ook nieuwe verkiezingen kunnen uitschrijven, maar gezien de financiële onrust is dat niet de verwachting.
Monti De naam van de Italiaanse eurocommissaris Mario Monti wordt genoemd als kandidaat om de taken van premier Berlusconi waar te nemen. De naam is in een zekere zin opmerkelijk want gisteren werd in Griekenland Lucas Papademos naar voren geschoven als mogelijke kandidaat om de taken van vertrekkend premier Papandreou over te nemen. Evenals Papademos is ook Monti lid van de zeer invloedrijke Amerikaanse denktank de Trilateral Commission. Monti is groot voorstander van een federaal Europa en was de eerste voorzitter van de Europese economische denktank Bruegel wiens voorstel voor een consolidatie van Europese schulden en een fiscalisering van de Europese Monetaire Unie (EMU) vorige week op voorwaardelijke steun kon rekenen van De Nederlandsche Bank. Monti werkt ook via de denktank Spinelli Group aan initiatieven voor een federaal Europa.
Dion Graus stapt uit parlementaire onderzoekscommissie-De Wit (NRC)
Las Vegas: 100,000 foreclosures and counting (Calculated Risk)
Foreclosure Law Firm, Vilified for Making Fun of Homeless, Now Attacks Constitutionality of New Rules to Assure It Verifies Court Documents (Naked Capitalism)
Where Does The Greek Bailout Money Go? (Zero Hedge)
Italië:
Indebted – And Now Humiliated – Italy And Berlusconi Can Delay Reforms No Longer (La Stampa)
LCH Cleaet SA raises margin on Italian bonds (FT Alphaville)
Margin Call of 4-5 Billion Euros as Clearing House Raises Deposit Requirements on Italian Bonds; Roman Empire Under Pressure (Mike Shedlock; Global Economic Analysis)
1) De ECB die (tijdelijk..) geen Italiaans schuldpapier opkoopt (en de druk op Berlusconi om op te stappen opvoert)
2) De verhoging van margin requirements voor Italiaans schuldpapier door LCH Cleaet (zie FT Alphaville) waardoor partijen Italiaans staatsobligaties verkopen
3) De enorme herfinancieringsbehoefte voor de Italiaanse overheid; in 2012 bedraagt dat minimaal €120 miljard, en de jaren daaa zal dat niet veel minder worden (daarbij komen nog kortlopende leningen die in de tussentijd worden aangegaan):
Een treffende grafische illustratie voor het einde van Berlusconi's premierschap en zijn bunga-bunga feestjes..
De eurocrisis kan twee nieuwe slachtoffers op zijn kerfstok kerven. Papandreou werd afgelopen week door de Griekse oppositiepartijen gedwongen om op te stappen en gisteren maakte ook Berlusconi, na het verliezen van de meerderheid in het Italiaanse huis van afgevaardigden, bekend dat ook hij zal opstappen. Eerder werden al de Ierse premier Brian Cowen, de Portugese premier José Socrates en de Slowaakse premier Iveta Radicova door de eurocrisis geslachtofferd.
Berlusconi niet onder de indruk van aftreedtips Papandreou
Suggestie voor een onderschrift? Voelt u zich vrij om te reageren..
De onderstaande grafiek is een mooie weergave van de eurozone. Bij invoering van de euro leek alles mooi. De rente die de verschillende lidstaten over hun leningen moesten betalen nam af en convergeerden. Vanaf 2008 begon de spread, het verschil in rente tussen de verschillende landen en de benchmark (Duitse staatsobligaties), op te lopen. Met als extreem voorbeeld de Griekse rente. Vandaag liep de spread van de Italiaanse obligaties op naar het hoogste niveau sinds de invoering van de euro. Blijkt dat er toch verschillende risico's zijn binnen de eurozone.
Europa en het IMF verwachten steun vanuit China om het Europese noodfonds op te pompen naar €1.000 miljard, maar China heeft het al druk genoeg met het stabiliseren van de situatie in eigen land. Niet alleen kent het een hoge inflatie, ook heeft het een bankensector die kwetsbaar is voor een crisis elders in de wereld. Zo gaat het verhaal dat China van plan is om nog voor het einde van dit jaar 1.200 miljard yuan (omgerekend met de wisselkoers op moment van schrijven is dat ruim €137 miljard) in haar eigen banken te pompen. Deze stimuleringsmaatregel moet de rente op leningen omlaag brengen en zal naar verwachting de aandelenkoersen van de banken ondersteunen.
Ook denkt China met deze monetaire verruiming de waarde van haar munt weer wat omlaag te brengen, waardoor Chinese bedrijven makkelijker kunnen exporteren. De yuan is sinds juli 2010 al wat aan het stijgen in waarde ten opzichte van de Amerikaanse dollar, mede onder druk van de Amerikanen. Het feit dat China haar eigen banken met vele miljarden moet ondersteunen doet de hoop op steun aan het Europese EFSF noodfonds temperen. De belofte van de Europese politici en het IMF is dat het EFSF met behulp van buitenlandse investeerders (vooamelijk zogeheten BRIC-landen) kan worden uitgebouwd tot een omvang van €1.000 miljard. Dat geld moet dan weer gebruikt worden als een soort vangnet voor de obligatiemarkten en de banken in Europa.
China wil eigen bankensector ondersteunen met injectie van 1.200 miljard yuan
Reuters heeft een interactieve applicatie op haar website gezet die in één oogopslag laat zien welke landen het schuldpapier bezitten van welke Europese landen. Ook toont de de omvang van de positie in staatsobligaties, die in het bezit zijn van banken, pensioenfondsen en beleggers. De afgelopen maanden ging het vooral over Griekenland, dat volgens de cijfers van Reuters nog $56,7 miljard moet betalen aan Frankrijk en $34 miljard aan Duitsland.
Het gedeeltelijk afschrijven op de Griekse staatsobligaties op de balansen van de banken werd door beleggers niet enthousiast ontvangen, want op de Franse beurs moesten de usual suspects als Société Générale, BNP Paribas, Crédit Agricole weer harde klappen incasseren. Ook in andere Europese landen gingen de banken hard onderuit, waarbij ING op een bepaalde dag 14,4% lager de dag uit ging. Maar dit is nog kinderspel vergeleken bij de gevolgen van een Italiaanse schuldencrisis. Italië is te groot om te laten vallen, maar tegelijkertijd ook te groot om te 'redden' via het EFSF. Van de plannen om het noodfonds via garanties en een hefboomconstructie op te pompen naar €1.000 miljard is nog niets gerealiseerd en buitenlandse investeerders zullen nu wel twee keer nadenken voordat ze geld in het noodfonds gaan storten.
Franse en Duitse banken hebben een enorme blootstelling aan Italiaans schuldpapier, dat een veelvoud is van de blootstelling die ze hebben aan de Griekse schuld. Zo hebben Frankse banken en beleggers in totaal voor $392,6 miljard aan Italiaanse obligaties in de boeken staan en hebben de Duitsers gezamenlijk ook nog een claim van $162,3 miljard op Italië. Vergeleken met de omvang van de Griekse schulden zijn de posities in Italiaans schuldpapier dus ruim 5 tot 8 keer zo groot (voor respectievelijk Duitsland en Frankrijk). Ook Nederland houdt het niet droog bij de Italiaanse schuldencrisis, want wij bezitten met elkaar voor $45,3 miljard aan obligaties.
Zodra banken op hun Italiaanse staatsschuld moeten afschrijven komen we in een acute bankencrisis terecht, die zich over heel Europa zal verspreiden. Daar komt dan nog eens bij dat ook de pensioenfondsen beleggingen hebben in bankaandelen en Italiaans staatspapier, die beide flink in waarde kunnen dalen.
De Europese beleidsmakers doen ons geloven dat de schuldencrisis houdbaar is als landen maar genoeg bezuinigen, terwijl dit juist de economische groei ondermijnt. Een krimpende economie en een hoge rente op de staatsobligaties is een gevaarlijke cocktail, die zichzelf kan versterken zoals dat in Griekenland en Ierland is gebeurd. Door hard te bezuinigen en niet tegelijkertijd de belastingen te verlagen hebben mensen minder te besteden, met als gevolg dat er ook minder werkgelegenheid is en de belastinginkomsten voor de overheid terugvallen.
Klik op afbeelding voor de interactieve versie op Reuters
Om de schuldenlast van een land weer draaglijk te maken zijn er een aantal opties:
1. Door economische groei kan het begrotingstekort worden weggewerkt en wordt de schuldquote lager, met als gevolg een lagere rente op nieuwe staatsobligaties.
2. Door schulden van een land (deels) kwijt te schelden kan het land makkelijker haar begroting rond krijgen en komt er weer ruimte voor economische groei.
3. Door een zeer hoge inflatie wordt de schuld minder waard, maar komen tegelijkertijd spaarders en pensioenfondsen zwaar onder druk te staan. Ook stijgen de kosten van levensonderhoud bij hoge inflatie, wat een drukkend effect heeft op de economie.
Betreft de economische groei: De Italiaanse economie groeide in de afgelopen tien jaar nauwelijks, gemiddeld werd er minder dan 1% per jaar aan het BBP toegevoegd. Er zijn drastische hervormingen nodig om de economie te versterken en die zullen onder het huidige politieke klimaat in Italië niet snel van de grond komen.
Betreft het kwijtschelden van schulden: Dit is niet haalbaar in de toestand waarin Europa nu terecht is gekomen. Alle landen in de Eurozone hebben een hoge staatsschuld, overal zijn begrotingstekorten, banken kunnen door te kleine kapitaalbuffers nauwelijks verliezen incasseren en het EFSF blijkt een lege huls te zijn.
Betreft het inflateren: Dit lijkt de meest gemakkelijke oplossing voor politici en banken. Ze hebben allemaal belang bij rust op de obligatiemarkten en daarvoor kan de geldpers van de ECB worden ingezet. Natuurlijk is dit in strijd met de doelstellingen van de ECB (inflatie beperkt houden en onafhankelijk blijven), maar deze doelstellingen zullen snel het onderspit delven als de stabiliteit van de Eurozone op het spel staat. Ook kan het IMF met hrt uitgeven van SDR's de financiële markten ondersteunen.
Voor het EFSF is geen rol weggelegd als het gaat om het ondersteunen van Italië. Daarvoor zijn de getallen simpelweg te groot. Daar komt bij dat het EFSF is opgebouwd uit garanties en middelen van andere Europese landen, die dankzij de kredietwaardigheid van Frankrijk en Duitsland de AAA-status mag dragen. Een crisis op de obligatiemarkt zal de positie van Europese banken en overheden nog meer onder druk zetten, waarbij het besmettingsgevaar ook de AAA-status van die landen in gevaar kan brengen. Zo lang politici niet met een fundamentele oplossing komen zullen de problemen zich blijven opstapelen. Het is de vraag hoe lang dat nog goed kan gaan.
Update:
Zero Hedge neemt ons wat werk uit handen door de een lijst samen te stellen van de banken die de grootste blootstelling hebben aan de Italiaanse staatsschuld. Natuurlijk komen hier ook veel Italiaanse banken in voor, die veel 'veilige' staatsobligaties uit eigen land hebben.
De vertegenwoordigers van het Amerikaanse volk zwemmen, ironisch genoeg gezien de huidige staat van de Amerikaanse economie en de groeiende armoede onder de bevolking, in het geld. De leden van het Congres hebben bij elkaar meer dan enkele miljarden dollars. Een goede manier voor een Amerikaan om bij de 1% te komen is dan ook door in het Congres te komen. Het enige probleem is dat het tegenwoordig bakken met geld kost om een verkiezingscampagne op te zetten en te winnen. Verkiezingscampagnes worden opgezet door rijke Amerikanen, de meeste mensen die worden verkozen zijn rijke Amerikanen, en de zittende Congresleden worden in rap tempo nog rijker….
Twaalf feiten:
1: Het totale vermogen van de leden van het Congres nam tussen 2008 en 2010 met 25% toe.
2: Het totale vermogen van de leden van het Congres is meer dan $2 miljard.
3: Dit gebeurde terwijl het vermogen van de Amerikaanse huishoudens snel afnam. Volgens de Amerikaanse centrale bank, de Federal Reserve, nam het vermogen van de Amerikaanse huishoudens tussen 2007 en 2009 met 23% af. De schreefgroei tussen arm en rijk wordt met deze cijfers wederom pijnlijk duidelijk.
4: Een Amerikaans congreslid heeft gemiddeld een vermogen van $3.8 miljoen.
5: Het vermogen van Nancy Pelosi, de minderheidsleider van de Democratenhet Huis van Afgevaardigden, steeg met 62% tussen 2009 en 2010. In 2009 had zij nog $21.7 miljoen en 2010 was zij goed voor $35.2 miljoen.
6: Het vermogen van de belangrijkste Republikein in de Senaat, Mitch McConnell, steeg met 29% tussen 2009 en 2010. Hij heeft nu een vermogen van $9.8 miljoen.
7: Meer dan 50% van de leden van het Congres zijn miljonair.
8: In 2008 was de gemiddelde kostprijs van een plek in het Huis van Afgevaardigden $1.1 miljoen en de gemiddelde prijs van een plek in de Senaat $6.5 miljoen. De bedragen die worden uitgegeven aan verkiezingscampagnes beginnen absurde hoogten te bereiken.
9: Handelen met voorkennis is legaal voor leden van het Congres. Ze weigeren een wet door te voeren die dit illegaal maakt.
10: Het percentage miljonairs is in het Congres 50 keer hoger dan het percentage miljonairs onder de Amerikaanse bevolking.
11: De republikein Darrel Issa heeft een vermogen van ongeveer $220 miljoen en zijn vermogen nam tussen 2009 en 2010 met 37% toe.
12: Het rijkste lid van het Congres, Michael McCaul, heeft een vermogen van $294 miljoen.
Er zijn veel manieren waarop leden van het Congres geld kunnen verdienen maar de meest alarmerende manier is als leden van Congres geld investeren in bedrijven die bij een aanpassing van de wet veel in waarde zullen stijgen. Dit wordt door normale instanties een belangenverstrengeling genoemd maar gebeurd in het Amerikaanse Congres aan de lopende band en ze komen er niet mee in de moeilijkheden.
Een onderzoek uit 2004 laat zien dat Amerikaanse senatoren in de jaren ’90 12% meer rendement behaalde dan de markt. Ter vergelijking, Amerikaanse huishoudens behaalde 1.4% minder rendement dan de markt en zelfs ingewijden uit het bedrijfsleven behaalde maar 6% meer rendement dan de markt.
Een verkiezing wordt in 90% van de gevallen gewonnen door diegene die het meeste uitgeeft aan de verkiezingscampagne. In 2008 werd er $5 miljard uitgegeven aan verkiezingscampagnes. Voor de presidentsverkiezingen van 2012 wordt verwacht dat dit zal oplopen naar $8 miljard. Voor deze bedragen zijn de Amerikaanse politici ondanks hun eigen rijkdom afhankelijk van de giften uit het bedrijfsleven en rijke individuen die allen iets terug verwachten voor hun investering. De Amerikaanse politiek wordt zowel bedreven als ondersteund door de economische elite. Ondertussen heeft een sterk groeiend aantal Amerikanen moeite om het hoofd boven water te houden.
