Categorie: Grondstoffen

De staking in een Zuid-Afrikaanse mijn van Anglo American Platinum doet denken aan de staking in de Marikana mijn van het bedrijf Lonmin. Daarbij vielen op 16 augustus maar liefst 34 doden en vele tientallen gewonden, nadat de politiemacht het vuur opende op de agressief geworden menigte. Sindsdien heerst er een gespannen sfeer in de goud- en platinamijnen in het Afrikaanse land, waarbij werknemers zich meer en meer verzetten tegen de slechte woon- en werkomstandigheden.

Reuters schrijft dat Zuid-Afrika beschikt over 80% van de wereldwijd bekende platinareserves. Daardoor heeft het slechte nieuws van de mijnen direct invloed op de prijs van platina, het edelmetaal dat vooral gebruikt wordt voor sieraden en kataysatoren in auto's. Veel van de problemen zijn terug te voeren op de slechte leefomstandigheden van de mijnwerkers, een teken dat het Afrikaanse Nationale Congres er niet in slaagt de armoede in het land terug te dringen.

Volgens het mijnbouwbedrijf Anglo American Platinum zijn de problemen dinsdagavond begonnen met een confrontatie tussen ongeveer 1.000 mijnwerkers en de bewakers van de mijn zelf, die zich verspreidde over andere mijnschachten. Slechts vier mijnen van Anglo American Platinum in deze regio zijn verantwoordelijk voor bijna 17% van de totale platinaproductie van dit bedrijf, dat in zijn geheel 40% van de totale wereldwijde platinaproductie voor haar rekening neemt. Het bedrijf heeft meer dan 19.000 mijnwerkers in dienst, maar staat onder zware druk sinds de enorme prijsdaling van platina in het najaar van 2008. Toen zakte de prijs in een paar maanden tijd van meer dan $2.000 naar slechts $800 per troy ounce. Analisten houden er rekening mee dat de platinamijnen van Anglo American Platinum mogelijk geherstructureerd zullen worden door het moederbedrijf Anglo American.

'Stakingen kunnen overslaan op goudmijnen'

Volgens Reuters kunnen de stakingen in de platinamijnen van de laatste tijd ook overslaan op de goudmijnsector in het land. De mijnwerkers van de Beatrix goudmijn, die gemanaged wordt door het mijnbouwbedrijf Gold Fields (4e grootste ter wereld), zouden ook van plan zijn het werk neer te leggen. Een afvallige van het Afrikaans Nationale Congres (ANC), Julius Malema, is het gezicht geworden van de officieuze “Anybody But Zuma” rebelllie binnen het ANC. Hij verzet zich tegen het beleid van Jacob Zuma, de president van Zuid-Afrika. Dinsdag riep Malema al op tot een nationale mijnstaking en woensdag herhaalde hij deze woorden op één van de populairste radiostations van het land.

Malema pleit voor een nationalisatie van de mijnen in Zuid-Afrika en een beter salaris voor hun mijnwerkers. Ministers van de regering en leiders van de mijnwerkersvakbond die gelieerd zijn aan het ANC bestempelen Malema als een ''onverantwoorde opportunist''. Onder het armste gedeelte van de bevolking is er veel steun voor Malema. Volgens Malema staan de ANC-partij en de NUM-vakbond aan de kant van de mijnbouwbedrijven en komen ze te weinig op voor de belangen van de de arme meerderheid van de Zuid-Afrikaanse bevolking.

De koers van het aandeel Anglo American Platinum zakte woensdag met 3,88% als gevolg van de staking. Ook moederbedrijf Anglo American, dat 80% van de aandelen van Anglo American Platinum in bezit heeft, zag de waarde van haar aandelen wegzakken. Bij de opening van de handel zakte de koers van hun aandeel met 3%, maar later op de dag werd dat verlies verkleind tot 1%. Concurrent Lonmin, eigenaar van de platinamijn waar in augustus een staking volledig uit de hand liep, verloor in de afgelopen vier weken bijna een kwart van haar beurswaarde. Woensdag ging het aandeel van Lonmin met 4,26% onderuit.

Bronnen: Reuters, Kitco

Mijnwerkersstaking bij een platinamijn in Zuid-Afrika

Platinaprijs is flink gstegen sinds incident bij mijn van Lonmin op 16 augustus (Bron: Kitco)

 

Goud noteert op het moment van schrijven een winst van 0,12% op $1614,42  per troy ounce. Uitgedrukt in euro’s noteert goud een winst van 0,65% op €1311,54 per troy ounce.

Zilver noteert op het moment van schrijven een winst van 0,32% op $28,11 per troy ounce. Uitgedrukt in euro’s noteert zilver een winst van 0,90% op €22,85 per troy ounce.

Vandaag was wederom een rustige dag voor goud en zilver, beide edelmetalen noteren voor de 4^e dag een winst maar deze valt wederom zeer klein uit. Goud en zilver toonden vandaag een vrijwel identiek verloop van de koers, in de Aziatische handel begonnen ze beiden met een aardige winst maar gaandeweg de Europese handel doken goud en zilver lichtelijk de rode cijfers in en toen de Amerikaanse handel begon klommen de edelmetalen weer iets omhoog.

Niet alleen goud en zilver tonen deze week bij het gebrek aan belangrijk nieuws amper beweging, ook de inteationale beurskoersen doen vrijwel niets. Zo eindige de beurskoersen in Londen en Frankfurt vandaag nagenoeg ongewijzigd en toonde de AEX een gematigde winst die vooral aan het persoonlijke succes van verzekeraar Aegon te danken was. Het ziet er dan voorlopig naar uit dat goud en zilver sterk met de beurskoersen gecorreleerd blijven, mits er snel een belangrijke monetaire verandering word doorgevoerd of er baanbrekend nieuws komt.

Wat vandaag wel een belangrijke rol speelde op de goud en –zilvermarkt was de euro/dollarkoers. De dollar blijft zeer sterk negatief gecorreleerd met de prijzen van goud en zilver, een sterkere dollar heeft een drukkend effect op de goud en –zilverprijs, vice versa geldt dat natuurlijk ook. Omdat de dollar vandaag 0,6% terrein won tegenover de euro zijn de winsten voor zowel goud als zilver een stuk forser vandaag wanneer men die in euro’s uitdrukt. De euro nam vandaag in waarde af dankzij het afnemende vertrouwen in nieuwe maatregelen van de ECB. David Song, valuta analist bij FXCM, verklaarde tegenover Marketwatch vandaag als volgt: “Het lijkt erop dat wat de ECB kan doen inmiddels afvlakt”.

 

 

De oud-minister Sun Zhihui verwacht dat China binnen twintig jaar over de kennis en technologie beschikt om waardevolle metalen uit de zeebodem te halen. Dat lazen we onlangs op Bullionstreet. De technologie ontwikkelt zich snel, maar op dit moment is er nog geen oplossing binnen handbereik die het grootschalig delven van grondstoffen op de zeebodem lucratief maakt.

Op het gebied van zeebodemverkenning heeft China nog een grote achterstand in te halen op de ontwikkelde landen, maar die achterstand wordt volgens Zhihui snel kleiner. Wetenschappers verwachten dat er ongeveer 480 miljoen tot 13,5 miljard ton aan gesteente van de zeebodem opgehaald kan worden voor de Chinese kust, gesteente dat vervolgens gescheiden kan worden van de waardevolle metalen. De regering van Papoea-Nieuw-Guinea heeft in januari al toestemming verleend aan het Canadese bedrijf Nautilus Minerals voor het delven van koper en goud uit de zeebodem. Daarvoor is een gebied toegewezen dat 50 kilometer uit de kust ligt.

Vorig jaar was China bij de groep landen die is aangesloten bij de Inteational Seabed Authority. Deze organisatie houdt zich bezig met het opgraven van grondstoffen uit de zeebodem. Naast goud en koper kunnen er ook andere metalen gevonden worden op de bodem van de zee, zoals cobalt, mangaan, ijzererts, nikkel en aluminium. Mangaan komt op de zeebodem voor in de vorm van kleine knollen (zie Wikipedia), die bestaan uit een mengsel van ijzer- en mangaanoxide. Deze knollen, die qua omvang meestal niet veel groter zijn dan een aardappel, zijn in de loop van miljoenen jaren ontstaan.Op sommige gedeeltes van de zeebodem zou 70% van het oppervlak bedekt zijn met deze mangaanknollen.

Elders op Wikipedia lezen we dat mangaan veel wordt gebruikt als additief bij staalproductie. Door mangaan kan zuurstof en zwavel verwijderd worden bij de productie van staal. Het mangaan zorgt ervoor dat het staal beter te bewerken is en dat het ook sterker wordt. Verder wordt mangaan gebruikt in batterijen en in katalysatoren. Ook in de glasindustrie wordt al langer gebruik gemaakt van mangaan, omdat dit overgangsmetaal het glas paars kan kleuren.

Het opgraven van grondstoffen uit de zeebodem brengt aanzienlijk hogere kosten met zich mee. Zo moet er nieuwe apparatuur ontwikkeld worden die bestand is tegen de hoge druk op de bodem van de zee en tegen roestvorming. Daar komt nog bij dat er waarschijnlijk veel energie nodig is om de grote hoeveelheden puin te verwerken en naar het vasteland te brengen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de milieuschade die mogelijk veroorzaakt wordt door het graven op de zeebodem.

Op de zeebodem zoeken naar goud, koper en andere metalen

Mangaanknollen op de zeebodem,

Reuters schrijft over de haven van het Chinese Qingdao, die volgens Wikipedia behoort tot de tien drukste ter wereld. Deze haven, waar veel ijzererts wordt ingevoerd, ligt vol met 'terpen' van ijzererts. De bergen zijn zo hoog als gebouwen van drie verdiepingen en zouden het havengebied inmiddels tot aan de toegangswegen vullen. In de haven van Shanghai worden ondertussen parkeerplaatsen gebruikt om de grote rollen koperdraad op te slaan, een ongebruikelijk fenomeen dat volgens Reuters weinig goeds voorspelt voor de wereldwijde prijzen van de metalen en dat vraagtekens zet bij de groei van de Chinese economie.

De grondstoffenmarkten zijn bekend met het fenomeen dat de voorraden in China zich gedurende het eerste kwartaal van het jaar opstapelen, omdat veel fabrieken dan minder uren maken in verband met feestdagen. Deze trend zet zich meestal door tot in het tweede kwartaal, waaa de industriële vraag weer aantrekt en de voorraden wat afgebouwd worden. Toch is het dit jaar anders, want de voorraad koper in de haven van Shanghai zou met 300.000 metrische ton inmiddels vier keer zo groot zijn geworden als de gemiddelde voorraad van de afgelopen vier jaar. De bergen met ijzererts in de Chinese havens zouden dit jaar ook een derde groter zijn dan het gemiddelde van 74 miljoen metrische ton.

China is de grootste koper van industriële metalen, omdat het land naast de grote thuismarkt ook het buitenland weet te bedienen met halffabrikaten en eindproducten. Vanuit het buitenland is de vraag naar goederen al afgenomen, vanwege de recessie in veel Europese landen en de zwakke economische situatie in de VS. In China groeit de economie nog wel, maar in een aanzienlijk lager tempo dan in voorgaande jaren.

Productie teruggeschaald

“Het aantal nieuwe bestellingen is substantieel verminderd ten opzichte van een jaar geleden”, aldus een manager die werkzaam is bij een fabriek die koperen buizen maakt. Hij wil niet bij naam genoemd worden, omdat hij eigenlijk niet met de pers mag spreken. Hij voegt daar aan toe: “De vraag is zo zwak dat we de productie hebben teruggeschaald. Daarvoor hebben we één productielijn stilgelegd en het aantal diensten voor het personeel verminderd”.

De groeivertraging in China en in afzetmarkten als Europa en de VS heeft vooral de kleine en middelgrote fabrikanten en handelaren geraakt. Volgens lokale media zouden sommige ijzerhandelaren het afgelopen jaar zelfmoord hebben gepleegd, terwijl sommige eigenaren van slecht draaiende fabrieken op de vlucht zijn geslagen voor schuldeisers. Het grootste mijnbouwbedrijf ter wereld, BHP Billiton, uitte al in maart haar zorgen over de teruglopende vraag naar grondstoffen in China. Afgelopen week zou BHP Billiton al hebben verklaard dat het haar Chinese investeringsplannen voor de komende vijf jaar (ter waarde van $80 miljard) in de ijskast heeft gezet. De directeur van BHP Billiton, Jacques Nasser, heeft gezegd dat hij rekening houdt dat de grondstoffenprijzen gaan dalen en dat investeerders het vertrouwen hebben verloren in een spoedig herstel van de wereldwijde economie. “We moeten even rust pakken, diep ademhalen en wachten hoe de situatie zich in verschillende delen van de wereld zal ontwikkelen”, aldus de topman van het bedrijf.

Overschotten

De import van koper in China is met 70% toegenomen tot 1,1 miljoen metrische ton, terwijl de vraag naar koper vanuit de industrie volgens de laatste vooruitzichten maar 7% hoger staat. Ook zou er veel meer ijzererts zijn geïmporteerd ten opzichte van de verwachtte vraag. Reuters schrijft dat veel handelaren in China zich hebben verkeken op de vooruitzichten voor de economische groei en de consumentenbestedingen in november vorig jaar. als gevolg daarvan zit het land nu met een overschot van 1,4 miljoen metrische ton aan koper, het hoogste niveau sinds 2009.

Een manager van een opslagloods in de haven van Shanghai, die alleen zijn achteaam 'Zhang' wil opgeven, zegt dat de voorraadcyclus van koper aanzienlijk langer is geworden dan normaal. In plaats van één of twee maanden duurt het nu gemiddeld zes of meer maanden voordat de voorraad koper volledig is verbruikt. “De huidige voorraad wordt in een zeer laag tempo afgebouwd”, aldus de manager. Met de grote voorraden aan ijzererts is het ook niet vreemd dat Chinese hoogovens hun bestellingen bij de mijnen gedeeltelijk hebben uitgesteld.

Bergen koper stapelen zich op in havenloodsen van Shanghai (bron: Reuters)

Hoe vaak hebben we de afgelopen jaren al niet gehoord dat beleggen in grondstoffen betere rendementen biedt in economsich onzekere tijden en in tijden van hoge prijsinflatie. Grondstoffenbeleggingen zouden tastbaarder zijn dan aandelen en obligaties en zouden door schaarste vanzelf meer waard worden. Ook is er continu vraag naar grondstoffen, waardoor er altijd kopers te vinden zijn voor zaken als ruwe olie, cacao, suiker, aluminium, koper, soja en ga zo maar verder.

Jim Rogers is de eerste persoon waar ik aan moet denken bij beleggen in grondstoffen, maar er zijn veel meer beleggers die denken veiligheid en rendement te vinden in deze beleggingscategorie. Ook banken doen er graag aan mee, door klanten een breed scala aan mogelijkheden te bieden om met kleine en grote bedragen mee te spelen in het wereldwijde grondstoffencasino. De prijzen komen, net als bij goud en zilver, tot stand op de termijnmarkt. Daar vinden speculanten en fysieke afnemers en leveranciers elkaar, waarbij de eerstgenoemde groep vaak ook geleend geld meeneemt om te speculeren op een koersstijging of koersdaling van een bepaalde grondstof.

Grondstoffenprijzen netto weinig veranderd

De olieprijs is bijvoorbeeld nog niet terug op de oude piek van de zomer van 2008 en ook de correctie die ongeveer een jaar geleden in gang werd gezet in grondstoffen heeft zijn sporen achtergelaten. Reuters schrijft over Clive Capital, Fortress Investment Group en het Centaurus fund, die over het afgelopen jaar juist vermogen zagen verdampen in de grondstoffenmarkten. Clive Capital, dat actief is in de koffie- en cacaomarkt, staat in het rood, terwijl het grondstoffenfonds van Fortress Investment Group dit jaar een procentueel verlies leed met dubbele cijfers en bijna de helft van het beheerde vermogen zag vervliegen door koersdalingen en door beleggers die hun geld terug haalden.

“De fondsen die miljarden beheren waren niet minder dan teleurstellend over de afgelopen paar jaar”, aldus een investeerder die niet bij naam genoemd wilde worden. Hij verklaarde tegenover Reuters dat “de mensen die in de afgelopen jaren zijn ingestapt in deze fondsen netto niet veel wijzer zijn geworden”. Beheerders van grondstoffenfondsen konden jarenlang goede resultaten publiceren, want de bull-market in grondstoffen begon al jaren geleden, toen de vastgoedbubbel werd opgeblazen in verschillende landen. Nu de economische vooruitzichten onzeker zijn niemand zich meer durft te wagen aan voorspellingen doen ook de grondstoffenprijzen niet veel.

Richtingloze markt en slechte timing

Het Centaurus fonds van John Aold, dat in 2008 nog werd bejubeld voor een rendement van 200%, rapporteerde over het afgelopen jaar een verlies van 35%. Ook in koper viel er weinig koerswinst te behalen, want effectief staat de koers momenteel niet veel hoger dan in 2007 of 2009. De laatste zes maanden was de koperprijs zo goed als richtingloos, wat het moeilijk maakt om geld te verdienen. Uiteraard is er wel wat volatiliteit in de markten, maar het blijkt ook voor fondsbeheerders erg moeilijk om daar netto geld aan over te houden. Een andere expert verklaarde tegenover Reuters dat er veel gehandeld werd in opties, om de gevolgen van sterke koersbewegingen op te kunnen vangen of om er juist van te profiteren. Dit heeft veel mensen geld gekost, omdat timing op deze markten vrijwel onmogelijk is en de grote volatiliteit uitbleef.

Een ander grondstoffenfonds dat veel verloor was Callanan bij Fortress. Dit fonds geeft nu geld terug aan beleggers, nadat er in de eerste drie maanden van dit jaar al een verlies van 12,6% is behaald en er vorig jaar een verlies van 8% werd geleden. Het Krom River Commodity Fund dat belegt in de oliemarkt, stapelde over de eerste drie maanden van 2012 een verlies van 4,4% bovenop een verlies van 9,9% vorig jaar.

Deze fondsen waren wel negatieve uitschieters, want gemiddeld haalden fondsen die beleggen in olie, gas en grondstoffen over 2012 een rendement van 2,15%. Dat is echter lager dan de gemiddelde 4,4% van alle beleggingsfondsen over alle verschillende categorieën. Uiteraard rapporteerden niet alle grondstoffenfondsen een tweede jaar van negatief rendement, maar de trend is wel duidelijk neerwaarts bijgesteld.

Veel beleggers stapten in 2008 in grondstoffen, als diversificatie van aandelen- en obligatiemarkten. Het Callanan fonds zag haar beheerde vermogen in het eerste kwartaal van dit jaar met 46% teruglopen en zal het geld teruggeven aan de beleggers. Vorig jaar in juni beheerde dit fonds nog $1,2 miljard. Bronnen van Reuters verklaren dat beleggers geld terugtrekken van grondstoffenbeleggingen, omdat ze hun portefeuille willen 'herbalanceren'.  Ze willen middelen vrij maken om een nieuwe strategie te kunnen volgen, zo verklaarde de bron tegenover Reuters.

De onzekerheid in de grondstoffenmarkt is nog niet voorbij, want na de zorgen over groeivertraging in Amerika en in Europa lijkt ook de economische groei in China en India terug te lopen.

Opmerking: Ik ben van mening dat zilver, maar vooral goud, niet onder één categorie geplaatst kunnen worden met grondstoffen. Dit komt door de monetaire functie die deze metalen hebben (gehad), waardoor ze een bepaalde premium hebben boven grondstoffen en een ander koersverloop zullen volgen. Goud beschouw ik als de meest zuivere vorm van geld, die beter vergeleken kan worden met valuta dan met grondstoffen. Zilver is een twijfelgeval, omdat het vandaag de dag vooral industriële toepassingen kent en niet door centrale banken wordt aangehouden als een reserve. Ook is het aanbod van zilver te volatiel om het als een stabiele rekeneenheid te kunnen gebruiken, dus als geld.

Grondstoffenbeleggingen toch niet de heilige graal?

Gisteren schreef Jaco er al een stukje over in de dagelijkse kost, omdat deze ontwikkeling past in een reeks van maatregelen die de hegemonie van de Amerikaanse dollar ondermijnen. Dat de sancties tegen Iran vooral averechts werken wordt steeds duidelijker. In januari sloten Iran en Rusland een deal om onderlinge transacties in de eigen valuta af te rekenen (in plaats van de US dollar) en later die maand werd ook bekend dat India en Iran achter de schermen hebben gewerkt aan een nieuw handelsakkoord waarmee Iraanse ruwe olie in goud afgerekend kan worden. In maart volgde onherroepelijk een waarschuwing van Amerika aan India, omdat het land niet meewerkte aan de sancties van de VS en Europa.

Kort gezegd hebben de sancties tegen Iran nog niet het door Amerika gewenste effect gehad, in die zin dat Ahmadinejad niet stopt met het nucleaire programma. In plaats van mee te werken aan het olie-embargo kiezen Rusland, India en China er stuk voor stuk voor om hun afhankelijkheid van de Amerikaanse dollar te verkleinen, terwijl Iran bezig is om goud weer een rol te geven als alteatief voor de dollar.

Olie voor renminbi

De deal tussen Iran en China zou volgens ingewijden een omvang hebben van omgerekend $20 tot $30 miljard per jaar, waarvan een gedeelte in de vorm van 'barter' uitgevoerd zal worden (dus directe ruil zonder tussenkomst van een valuta). Jaco wees er gisteren al op dat dit kan duiden op een deal in termen van goud. In inteationaal betalingsverkeer is goud inderdaad een geschikt ruilmiddel, maar in de berichtgeving op The Financial Times word goud als ruilcomponent niet genoemd. De renminbi die Iran ontvangt voor de export van ruwe olie zal het land aanwenden om goederen te importeren vanuit China. Voor China heeft dit ook consequenties, want doordat het meer goederen in renminbi kan afrekenen hoeft het minder dollarreserves aan te houden. De bedragen zijn vooralsnog klein, maar de richting is in elk geval duidelijk.

De ruwe olie die Iran naar China exporteert zal voor een groot deel via de Unipec handelstak van Sinopec lopen, het tweede grootste olieconce van China. Ook de Chinese handelsmaatschappij Zhuhai Zhenrong zal veel ruwe olie afnemen uit Iran. In ruil daarvoor gaat dit bedrijf Iran helpen bij nieuwe olieboringen. Amerika heeft Zhuhai Zhenrong eerder dit jaar verdacht van het exporteren van benzine naar Iran. Daarmee zou het bedrijf hulp verlenen aan Iran, dat zelf onvoldoende raffinagecapaciteit heeft om te voorzien in de eigen behoefte aan brandstoffen.

Een bankier uit Dubia verklaarde tegenover The Financial Times dat de wereldwijde economische crisis de machtsverschuiving van west naar oost heeft versnelt: “Maatregelen zoals de sancties tegen Iran versterken de acceptatie van de renminbi in het inteationale betalingsverkeer.”

Omwegen

Omdat Iran grotendeels is afgesloten van het inteationale betalingsverkeer moet het land zich in verschillende bochten wringen om toch te kunnen handelen. Zo wordt het betalingsverkeer naar Iran grotendeels omgeleid via Russische banken, waar laatstgenoemde ook van profiteren door hoge kosten in rekening te brengen. Ook China profiteert van de moeilijke situatie waarin Iran verkeert, want het Chinese Sinopec krijgt de Iraanse olie voortaan tegen een zeer gunstige prijs aangeboden. Doordat China lagere prijzen kan afdwingen zal het weer meer olie gaan afnemen van Iran. In de eerste twee maanden van dit jaar was de afname van Iraanse ruwe olie een stuk minder, maar analisten verwachten dat de import van olie uit Iran weer zal aansterken gedurende dit jaar.

China is de grootste afzetmarkt voor Iraanse olie (bron: Global Trade Atlas)

Aims to update investors on developments in the world of strategy metals – crucial inputs to industry, defense and technology innovation

Terence van der Hout
Apr 1 – 7, 2012
Gold&Discovery Fund

Lynas nearly set for historic production
Lynas has announced it is 3 weeks away from completing its processing factory in Malaysia. Construction in Malaysia has been ongoing intermittedly for four years, and completion is a gigantic milestone for non-Chinese REO processing, as it is the first new non-Chinese separation facility that will come online in a number of decades.

The announcement does not mean that processing is imminent. As we have covered previously, Malaysian public protests against alleged radioactive waste produced at the plant is continuing to frustrate production timelines at the plant. The company was issued a temporary operating license in January, but has not yet received it. The company has stated that any further delay will impact operations and specifically spells a loss to Malaysian suppliers.

It is still difficult to judge the outcome of the political process, in terms of time. Lynas will probably get the go-ahead eventually, given its economic contribution. But politics first needs to get sufficient guarantees in order to satisfy its respective constituents before a positive outcome is announced. This may even be drawn out beyond the elections that are due sometime this year.

Tasman Metals shows value
Tasman Metals has released its long-awaited Preliminary Economic Analysis (PEA) on the Norra Kärr heavy rare earth deposit in Sweden. At relatively conservative product prices, Tasman calculated a Net Present Value (NPV – reflection of the current economic value of the company) of $1.4 billion. The total value of metal in the ground is roughly $10 billion, and matches the top segment of world class gold deposits around the world.

The project is conveniently situated in Sweden, which is part of the European Union. We have covered the activities of both public and private initiatives relating to the EU securing supply of rare metals, previously. The German chemical, automobile and electronics industries in particular should be expected to take a long look at the value of Tasman’s products, as it is capable of producing large volumes of the scarce HREE for at least 40 years.

Disclosure: The Gold&Discovery Fund holds shares of Tasman Metals.

Mitsubishi secures supplies of palladium
Mitsubishi Corp. has announced its intention to take a 25% stake in Stillwater Mining’s Marathon project, intending to secure future supplies of palladium through guaranteed off-takes. Situated in Ontario Canada, Marathon contains substantial amounts of Platinum Group Metals (PGM – platinum, palladium and rhodium), and the project may start mining operations in 2015.

Mitsubishi has historically been very active upstream in various mining sectors. It owns stakes in a number of uranium projects, and has been one of the most active participants in the REE sector over the past two years. Understandable because it is one of the main beneficiaries of Chinese heavies, a flow which is expected to be stemmed as a consequence of the crackdown on smuggling and Chinese policies.

Mitsubishi had a Memorandum of Understanding (MOU) with Neo Material to further develop Neo’s share in the Brazilian Pitinga REO Mine. It has been active in developing technologies to recycle REE from household appliances. It has invested fairly heavily in Australian pending rare earth producer Lynas. And it is involved in a joint venture with the other REE hopeful Molycorp in order to develop NdFeB high performance magnet production facilities.

Now Mitsubishi is taking a strategic approach to palladium. As you can see from the pie chart (courtesy of Stillwater Mining), the auto industry, and catalytic converters in particular, form the largest part of palladium demand by far. Despite the economic down-tu in the west, global annual growth of the auto industry is set at a robust 4.5%, at least until 2020.

The second graph below, also from Stillwater, is more intriguing. This depicts the supply and demand balance for palladium for the same period. As you can see, deficits are already apparent, and are expected to accelerate over the period until at least 2020.

In a recent bulletin we noted that platinum is supplied primarily from South Africa, Zimbabwe and Russia, not countries known for their reliable politics. Given that palladium is always found and therefore mined together with platinum (and rhodium), the same security of supply issues apply to palladium.

The palladium investment in Marathon is yet another strategic spoke in the Mitsubishi wheel, and is further proof that the Japanese are the most advanced in their efforts to secure rare metal supplies outside of China. Obviously, the Japanese high tech and automobile companies are the ones feeling the supply constraints directly, being large users of REO (and other scarce metals) for their proprietary and often secretive innovative processing methods and technologies. This has prompted an approach to scarce metals I hope European counterparts will emulate. They are aggressively securing future supplies, going as far upstream as they can in acquiring stakes in mining projects and operations.

I have not reviewed companies in this sector other than Stillwater and Prophecy Platinum, but I will leave you with the following comment from Pope Company:

The coming deficit in PGM production will lead to higher PGM prices. There are few PGM producers outside of southe Africa and Russia. North American Palladium (PDL: TSX) and SWC are two primarily PGM producers located in North America. Colossus Minerals (CSI: TSX), Magma Metals (MMW: TSX), and Prophecy Platinum (NKL: TSX-V) have PGM Resources. Some of the mining companies exploring for PGMS in Canada are Mustang Minerals (MUM: TSX-V) and Pacific Northwest Capital (PFN: TSX).

www.gdfund.com

 
Disclaimer: The author is a researcher for the Gold&Discovery Fund, and neither he nor the Gold&Discovery Fund has commercial ties to, or shares in, the companies reviewed, unless explicitly stated in the text. The information in this bulletin is the author’s independent opinion of developments in markets and at companies, and hence may contain factual errors, and may not reflect the opinions of the Gold&Discovery Fund. The content of this bulletin is not intended as an investment recommendation.
 

Aims to update investors on developments in the world of strategy metals – crucial inputs to industry, defense and technology innovation

Terence van der Hout                    
Mar 25 – 31, 2012 Gold&Discovery Fund

This week’s bulletin discusses the consequences of President Obama’s appeal to the WTO to settle the perceived unfair Chinese trade practices on the topic of rare earths.

WhaT Of rare earths?
Last Tuesday, President Obama in a short speech announced his intention to present a case at the WTO accusing China of unfair trade practices relating to the export controls on rare earth elements (REE). The case was supported by the EU and Japan, and seeks redress for China´s blocking access to the ingredients deemed vital for economic growth and innovation.

China gains dominance
Recapping the last two decades of developments in the REE sector, we first saw China’s successful attempt to capture REE technology from the US of metals for which Deng Xiaoping had the vision to say they would be to China what oil was to the Middle East. This statement was made in 1987, and led to the transfer of expertise from Molycorp’s predecessor to China, at the beginning of the millennium. Since then, China has gone full force into producing rare earth oxide (REO) ore from numerous intensely competitive operations that had little regard for labour conditions or the environment. The result was a very large volume of very low priced REO supply, which ousted Australian and American production from the market.

A decade of Chinese REE monopoly ensued, a dependency no one really cared about until green technology came to the forefront of political attention. Suddenly, the world woke up to the importance of REE and their dependence on them for their lifestyles and economic growth. The quota system that China had applied for years without opposition became an issue and REE supplies to Japan temporarily caused a diplomatic row in November 2010.

China fuelled the fire by laying out a detailed set of policies that intended to clean up the upstream part of the industry, curbing REO production by a licensing system, production caps and by setting out to concentrate production through regional centres. China literally said these measures were needed not only for environmental purposes, but also to control price and production of an industry it saw as of critical importance. This went against the grain of a powerful weste high-end industry that saw itself threatened in its existence, and which was capable of mobilizing politics to the highest of levels, resulting in Obama’s speech.
 
Pros & cons
So now that we have an official REE case at the WTO, what are the chances of the US, the EU and Japan? Well, on the one hand, China may be perceived as having the right to clean up its industry, and to incorporate environmental costs into its cost of production. Also, with specific reference to the imposition of export quotas, this system has been in place for a long while, and despite this the outside world has always had full access to all the REE that were needed. Only in 2010, at the height of the scramble for REE, were the quotas fully filled, probably by companies willing to stock up before supplies became shut off.

On the other hand, the Chinese policies are causing prices between REE on the Chinese domestic markets to be significantly lower than those for the export markets, negatively affecting the competitiveness of secondary processors outside of China. In fact, virtually no facilities for the separation of concentrates outside of China exist as a consequence (Molycorp, Rhodia and possibly a number of Japanese car makers are probably the only exceptions). This has led to the downstream monopolization that reaches almost all the way to the end product. In this sense, China’s monopoly position prevents a strong case at the WTO.

From another perspective, the WTO case may influence relations between China and the three other largest economic powers. China is a country that holds a huge portion of the reserves in currencies of both the US and the EU. China is also a supporter of the EU bailouts, and is one of the only places left the US can tu to for placing new debt. This new, powerful and assertive China will not enjoy being stung by bees that depend on it for their survival.

Banana precedent
How will the WTO case play out? Well for one, don’t expect a quick resolution. Detailed files will now be built by eager bureaucrats, which may lead to a WTO decision in a year or so. Should China lose, it will have the opportunity to appeal the decision, extending the case further. A case handed to the GATT (the WTO’s predecessor) for arbitration in January 1996 conceing unfair European trade practices in import duties on bananas, was set for final settlement only in January 1999 (final resolution actually took place in 2009, as the case was changed a number of times). So save a little time before expecting actual results.

Scenarios
In the unlikely event that China wins the case, it will further its path of providing REO to the world. But earlier this year, China started to distinguish between heavy REO (HREO) and light REO (LREO) in the export quotas. Also, it has previously stated that it will need to import HREO by around 2014 – 2015 because of depleting domestic supply. Adding the two together leads me to believe the export of HREO will gradually be pinched out, in favour of the more abundant LREO, of which both Lynas and Molycorp will provide large volumes to the rest of the world once they get to full production.

Even if China were to lose the case, it is unlikely to lead to corrective measures in the rare earths. China has repeatedly signalled that the REE supply chain is far too important to relinquish to the outside world. In previous cases that were settled by the WTO, the distortions remained in place and retaliating sanctions were instituted in completely unrelated sectors. In this way, a European WTO case ruling unfair trade practices by the US in support of their ailing steel industry, led to sanctions on the import of oranges from Florida. China may therefore keep the REO trade system in place, whilst being forced to undergo sanctions in other exported goods. Alteatively, China can agree to abolish the quotas whilst inteally setting up mechanisms that ensure no HREO become available for export. Or finally, Chinese repercussions might be to briefly reopen the REO gates, flooding the markets with low priced REO no weste company can compete with. This will kill off the rejuvenated non-Chinese REE industry for another ten years, giving China ample time to cherry-pick those projects abroad that will supply them with the much needed heavies.

In all scenarios, I see China closing the door on the export of HREO, eventually.

Twitter: @GoldDiscFund
www.gdfund.com

 
Disclaimer: The author is a researcher for the Gold&Discovery Fund, and neither he nor the Gold&Discovery Fund has commercial ties to, or shares in, the companies reviewed, unless explicitly stated in the text. The information in this bulletin is the author’s independent opinion of developments in markets and at companies, and hence may contain factual errors, and may not reflect the opinions of the Gold&Discovery Fund. The content of this bulletin is not intended as an investment recommendation.

Copyright: The information in this bulletin can be forwarded, cited or used otherwise, but only within the context as intended by the author, and with complete reference to the source.

De strategisch zeer belangrijke zeldzame aardmetalen vormen al langer een zorg voor westerse bedrijven. Zonder levering vanuit China dreigen productieketens stil te vallen en stijgen de kosten van de producten waarin REEs onmisbare schakels zijn. De stap naar de WTO is geen officiële klacht, maar is een verzoek tot het schikken van het sluimerende conflict. China liet in een reactie weten dat de stap van Europa, de VS en Japan de onderlinge relaties kan verstoren en stelt dat zij buitenlandse bedrijven gelijk behandelt.

Persbureau Reuters bericht:

President Barack Obama is voorafgaand aan de presidentsverkiezingen van november zijn houding ten opzichte van China kracht aan het bijzetten. Hij heeft onlangs een nieuwe overkoepelende instantie opgericht dat naar verwachting in de komende maanden operationeel wordt en waarvoor de vooaamste taak is om ervoor te zorgen China voldoet aan de WTO-regels.

Het kabinet van president Obama overweegt een WTO-klacht tegen anti-dumpingsmaatregelen die China eind vorig heeft ingesteld tegen Amerikaanse auto-exporten in te dienen. De beperkingen vanuit Peking over de uitvoer van de waardevolle mineralen begon in 2010 toen China de export van zeldzame aardmetalen naar Japan stopzette na een diplomatieke geschil. Al geruime tijd werd verwacht dat de Verenigde Staten en de EU een WTO-zaak over de export vanuit China van  zeldzame aardmetalen zou dienen, maar dat leek te worden afgewacht vanwege de uitspraak over een aparte zaak tegen Beijing over de export van een lange lijst van andere grondstoffen. Dat geschil werd in januari uiteindelijk in het voordeel van de Verenigde Staten, de EU en Mexico beslist nadat China het beroep verloor. Beijing heeft nog niet bekend gemaakt hoe zij van plan is om te voldoen aan de uitspraak van januari.

Aims to update investors on developments in the world of strategy metals – crucial inputs to industry, defense and technology innovation

Terence van der Hout                    

Mar 10 – 17, 2012 Gold&Discovery Fund

Europe gets organized around the critical metals supply chain
Scarcity of minerals is getting serious attention in Europe. After centuries of devastating exploitation of its natural resources, and a further number of centuries of exploiting those of its colonies, Europe has begun to realize it cannot sustain its level of development without secure access to a broad scope of critical minerals.

Germany, traditionally a country with a high level of industrialization, is most dependent on a steady supply of raw materials. It is also the first country to feel the effects of an absence of inputs that have supply constraints, and has recently started initiatives that seek to diversify their sources of supply. The initiatives are from both govement and business.

Under the guidance of the German Mineral Resources Agency (DERA), German industry is advised on such matters as diversification strategies, identifying supply constraints, and the raw material potential. If that sounds rather vague and bureaucratic, then the Alliance for Resources, a business initiative, is a lot more pragmatic.

Large companies in the chemical industry (such as BASF and Chemetall) and in the automotive sector (BMW, Daimler, Bosch), have joined forces to lobby govement for policy-making, they intend to move upstream in the supply chain to brokerage and help develop mining projects, and thirdly they seek to jointly negotiate potential off-take agreements with miners. A final phase of jointly managed funds to finance the whole undertaking is foreseen.

Of course, the South Koreans and particularly the Japanese have been at this game for years, and have managed to capture a number of sources of valuable minerals (Dong Po in Vietnam, and Orissa in India for rare earths). Long overdue, for Europe this initiative is an encouraging start. The initiative may provide a solid support for various advanced and promising rare earth, graphite, tantalum, antimony and vanadium projects, (as well as other metals) in Europe, America and Africa.

It is the first instance in which business is diverging from the official stand point that free markets always provide for access to raw material inputs. German business has realized that a purely market approach to scarce raw materials no longer works. This is explicitly recognized. Some materials critical to various value-added industries may not be available at any price. With the further monopolization of these metals, industrial development is jeopardized, and access therefore presents a fundamental problem. Govements, on the other hand, abhor this standpoint. In fact, the idea of free markets is so well embedded in politics, that any step away from it will require a complete overhaul of the European trade agreement system, and render the WTO obsolete. Not likely to happen. But industry has more pressing business than to worry about politics, and is moving ahead by itself.

Certifying tantalum in the DR Congo
Tantalum has recently charged to the top of the critical list. The Dodd-Frank Act, expected to be enforced by the US Congress sometime this year, seeks to force suppliers and users of raw materials to prove that their origin is from a non-conflict region. A large portion of the official tantalum supply and an even larger unofficial portion (in the form of coltan), is sourced from illegal mines in the Democratic Republic of Congo. Their proceeds are believed to provide funds for various factions which are ravaging the region with armed conflict and genocide.

The Dodd-Frank Act has not yet been ratified, and part of the reason for this is that an objective certification process has not been developed. The German Scientific Agency (BGR) has advanced a long way towards developing such a system at the source, namely where the metals are mined. The BGR plans to take samples of all mineral occurrences (of tantalum) in the DR Congo, establishing a database of the chemical composition of minerals based on single grain analysis. Thus, a company acquiring the mined and processed metal can use the Analytical Fingerprint (AFP) to determine the origin of the ore, and match this with a database containing sites that are situated in known conflict regions, or which are known to be illegal.

The system will have a voluntary character, and this may be due to the tremendously complex and yet arbitrary nature of the certification process. Every site within an area roughly the size of India will need to be sampled. Then who determines which site is conflict-free or illegal? I can see a lot of opportunities for corruptive practices from the side of the certifiers, and wonder whether this may become just another additional chink in the exploitative chain that seeks to drain the DR Congo of its resources whilst squandering the proceeds on violence.  

Molycorp makes a bid for Neo Materials
In a not too surprising move, Molycorp announced a take-over bid for Neo Materials, a Canadian company with rare earth element concentration and separation facilities in China that produce magnetic powders, phosphor powders and zirconium oxides and alloys.

After the previous takeover of Silmet, the strategic investment by Molymet, and the joint venture with Mitsubishi and Daido Steel, Molycorp is buying itself into becoming a powerhouse in the unique art of separating rare metals. I have attempted to picture the Molycorp consortium in the picture below in relation to the steps in the production process of rare metals. The original Molycorp expertise is in mining and separating the light rare earths (LREE), and is depicted in the pinkish colour. The Daido/ Mitsubishi JV is added in at the bottom. The SIlmet functions are in green, the Molymet expertise in orange, and Neo Materials’ added value in blue.

 

Should the take-over bid be successful, Molycorp will be the non-Chinese rare metal processor supreme, and could become the processor all North American REE juniors tu to get their concentrates separated into individual oxides.

A few chinks in the chain are still absent, and they are of prime importance for Molycorp’s mines-to-magnets strategy. For one, the production of magnets, the most value-added step, is in the initiation stage and production is by no means imminent. Secondly, Molycorp is partially dependent on sourcing LREE, and all of the heavy REE (HREE) from China. Given China’s plans to become an importer of HREE, this supply is anything but guaranteed, and Molycorp should be expected to make a move into securing a robust source of non-Chinese HREE in the future.

On a finishing note, The Gold Report has been kind enough to publish an interview with me: http://www.theaureport.com/pub/na/12740

Twitter: @GoldDiscFund
www.gdfund.com

Disclaimer: The author is a researcher for the Gold&Discovery Fund, and neither he nor the Gold&Discovery Fund has commercial ties to, or shares in, the companies reviewed, unless explicitly stated in the text. The information in this bulletin is the author’s independent opinion of developments in markets and at companies, and hence may contain factual errors, and may not reflect the opinions of the Gold&Discovery Fund. The content of this bulletin is not intended as an investment recommendation.

Copyright: The information in this bulletin can be forwarded, cited or used otherwise, but only within the context as intended by the author, and with complete reference to the source.

In de Amerikaanse media wordt veelvuldig gesproken over de dreiging van Iran, en dan met name die van het nuclaire programma. Het land zou al in een vergevorderd stadium zijn met het opwekken van keenergie, waarmee ook de stap naar het bouwen van een kebom niet ver meer verwijderd is. En Iran als nucleaire grootmacht is iets waar onder andere Rick Santorum en Mitt Romney, de twee Republikeinse presidentskandidaten die de meeste kans hebben om het later dit jaar op te nemen tegen Obama, blijkbaar niet mee kunnen leven. Gedurende de presidentscampagne vergeleek Santorum de Iraanse president Ahmadinejad met Hitler en Mussolini, historische figuren die ''de wereld wilden oveemen''. Mitt Romney drukt zich iets milder uit, maar kiest wel dezelfde kant. Hij maakte kenbaar ''niet te kunnen leven met een Iran dat beschikt over nucleaire wapens''. Een dergelijke uitspraak vraagt om actie als Iran daadwerkelijk dat stadium bereikt.

Obama neemt, vanuit zijn positie als president van de Verenigde Staten, wat meer afstand in de discussie. Hij zegt dat een ''diplomatieke oplossing'' voorop staat en dat het geen makkelijk besluit is om ''de mannen en vrouwen in het leger bloot te stellen aan een nieuwe oorlog''. Het standpunt van Ron Paul is hopelijk ook bekend: hij is bang voor een overreactie van Amerika in deze kwestie, ingegeven door opgeblazen en gekleurde berichtgeving over de ambities en mogelijkheden die Iran heeft. Volgens Ron Paul heeft Iran niet eens genoeg raffinagecapaciteit om voldoende brandstof te maken voor binnenlandse consumptie en dat Iran er geen enkel belang bij heeft om een oorlog te starten. Daar komt nog bij dat Amerika genoeg problemen in eigen land heeft, waardoor er helemaal geen geld en tijd is om te besteden aan nog een oorlog zonder einde.

Ook de Amerikaanse media heeft al het nodige geschreven over de kwestie Iran, maar daarvoor brengen we graag Gerald Celente naar voren. Op humoristische manier, maar met een uiterst serieuze ondertoon, geeft hij zijn visie weer op de gesuggereerde Iraanse dreiging. Het 'Trends in the News' filmpje is opgenomen op 15 februari, maar verscheen pas gisteren op Youtube. Zeker het kijken waard!