Tag: aandeelhouders

  • Belastingverlaging Trump schiet haar doel voorbij

    Alweer ruim een jaar geleden vertelde president Trump een opgetogen Amerikaans bedrijfsleven dat de belastingdruk fors omlaag zou gaan. De achterliggende bedoeling van de president was dat de grote bedrijven hun enorme tegoeden, die ze buiten de VS hadden opgestapeld, naar het moederland zouden overhevelen. Al die talloos veel miljarden dollars zouden dan in de Amerikaanse economie geïnvesteerd worden, waardoor de belastingverlaging zichzelf zou terugverdienen.

    Dat was het optimistische scenario, maar wat is er na een jaar van dat optimisme overgebleven? In hoeverre wordt de theorie gestaafd door de praktijk? Het heeft er na een jaar alle schijn van dat de belastingverlaging amper of niet de gehoopte positieve gevolgen heeft. Dat althans concludeert the National Association for Business Economics. De verhoopte investeringen zijn vooralsnog uitgebleven.

    Veel bedrijven hebben hun gerepatrieerde gelden gebruikt om op heel grote schaal eigen aandelen in te kopen en om in tweede instantie hun schulden af te lossen. Het zijn met andere woorden vooral de beleggers die profiteren van het gunstige belastingregime. Een bedrijf als Apple beloofde destijds publiekelijk dat het in de komende vijf jaren $350 miljard zou bijdragen aan de Amerikaanse economie. De praktijk wijst tot nu toe in een andere richting. Het heeft zijn capex verhoogd met 14% tot een bedrag van $14,5 miljard, een niet te versmaden hoeveelheid dollars. Over de eerste negen maanden van 2018 kocht Apple echter voor een bedrag van $62,6 miljard aan eigen aandelen terug. Dat was driemaal zoveel als in 2017.

    Bedrijven kopen massaal aandelen in

    Analisten vergoelijken het gedrag van bedrijven als Apple door erop te wijzen dat investeringen een langere doorlooptijd hebben voordat ze terug te vinden zijn in de cijfers. Ze wijzen er ook op dat veel bedrijven hun capex fors hebben opgehoogd. Zo bedroeg de capex van Google en Facebook in 2017 $21 miljard, maar in 2018 zal dat bedrag uitkomen op $37 miljard. Dat klinkt mooier dan het is. Amerikaanse overheidsdienaren moeten concluderen dat investeringen aan het begin van 2018 fors toenamen om in de tweede helft van het jaar af te vlakken en die afvlakking zet zich waarschijnlijk door in 2019.

    Dat laatste zal beslist niet het geval zijn bij de programma’s voor terugkoop van eigen aandelen. Die programma’s zijn in 2018 met 44% gestegen ten opzichte van 2017, zo heeft Goldman Sachs becijferd. In 2019 gaan die nog eens met 22% verder omhoog. Het zijn overigens vooral de grote namen in de techsector die heel veel geld uitgeven aan het terugkopen van eigen aandelen. Apple, Alphabet, Cisco, Microsoft en Oracle hebben gezamenlijk in de eerste negen maanden van dit jaar het lieve sommetje van $115 miljard besteed aan terugkoopprogramma’s. Het waren ook de vijf bedrijven met de grootste tegoeden in het buitenland.

    Technologiebedrijven hebben dit jaar vooral eigen aandelen ingekocht (Bron: Financial Times)

    Aandeelhouders profiteren het meest

    De conclusie moet dan ook luiden, dat vooral de aandeelhouder en het zittend management (ook aandeelhouders) profiteren van de gulheid van de president. De doorsnee-Amerikaan, de belastingbetaler, heeft vooral het nakijken. Er komen weinig of geen extra banen bij en ook de verhoopte investeringen in bijvoorbeeld innovatie blijven grotendeels achterwege.

    Doen bedrijven dan helemaal niets nuttigs met al die extra gelden? Toch wel. De schuldenlast van het Amerikaanse bedrijfsleven is tot astronomische hoogte gestegen. Aan het begin van 2018 beliep die schuldenberg het bedrag van $9,4 biljoen. Veel bedrijven hebben in de afgelopen jaren de verleiding niet kunnen weerstaan op grote schaal geld te lenen om bijvoorbeeld terugkoopprogramma’s te financieren of om er overnames mee te betalen. Geld was immers nagenoeg gratis. Nu gaat de rente echter omhoog en velen vrezen met grote vreze dat nu de rente gaat stijgen veel bedrijven financieel in de problemen gaan komen.

    Van een grote naam als General Electric wordt al hardop gezegd dat het weleens kan omvallen, omdat het te veel schulden heeft. Veel bedrijven gebruiken daarom het vrijgevallen geld om hun schuldenlast te verlagen. De top 100 niet-financiële bedrijven besteedden in de eerste helft van 2018 $72 miljard om de schulden te verlagen. Dat was niet eens zoveel minder dan de $81 miljard die ze uitgaven aan terugkoopprogramma’s. Het was echter veel meer dan de $47 miljard die opging aan investeringen en aan R&D, zo heeft Moody’s becijferd.

    Cor Wijtvliet

    corwijtvliet-logo

    Deze bijdrage is afkomstig van www.corwijtvliet.nl

    Tot slot:

    • Hebt u opmerkingen en/of vragen? Mail ze gerust aan: [email protected]
    • Of via mijn twitteraccount: @wijtvliet
    • Voor meer door mij geschreven artikelen bezoekt u mijn website: www.corwijtvliet.nl
    • Of bezoek www.Beurshalte.nl      
    • Ontvangt u het Cor Wijtvliet Journaal niet rechtstreeks? Abonneert u zich dan hier!

    Vindt u deze columns van Cor Wijtvliet interessant, dan kunt voor €25 per jaar donateur worden van het CorWijtvlietJournaal. Ook kunt u een geheel vrijwillige bijdrage overmaken naar NL14RABO0156073676, ten name van Wijtvliet Research.

    Donateurs krijgen niet alleen zonder vertraging het CorWijtvlietJournaal in hun mailbox, maar kunnen ook rekenen op een wekelijkse extra nieuwsbrief met vijf beleggingstips van Cor Wijtvliet. Neem voor meer informatie contact op met Cor Wijtvliet via het hierboven genoemde mailadres.




  • Pas op voor de Wall Street wolf in schaapskleren

    De toon is duidelijk veranderd. De brief die Dan Loeb, eigenaar van het hedgefund Third Point, richtte aan het topmanagement van het Zwitserse Nestlé was allesbehalve polemisch. Hij maande het topmanagement niet om zich maar zo snel mogelijk uit zaken terug te trekken om de rest van hun leven door te brengen met golven. Integendeel, de toon was vriendelijk en opbouwend. Natuurlijk, er waren verwijten. Nestlé heette een bedrijf te zijn dat in het verleden was blijven steken, maar Loeb beloofde zich te gedragen als een belegger met een lange termijnvisie. In die hoedanigheid bood hij zijn constructieve steun aan aan ceo Mark Schneider om samen het bedrijf gereed te maken voor de 21ste eeuw.

    Het sterke economische herstel in Europa heeft de belangstelling gewekt van Amerikaanse hedgefunds. In de VS gaat het allemaal wat minder en dan oogt het oude Europa een beetje als het beloofde land. Activistische aandeelhouders als Dan Loeb weten echter maar al te goed, dat de traditioneel agressieve toonzetting in Europa op weinig waardering kan rekenen en dus passen ze zich aan en spelen de rol van de constructieve en meedenkende aandeelhouder in plaats van een partij die niet terugdeinst voor desnoods vijandige overnames. Die constructieve houding blijkt in de Europese praktijk ook beter te werken.

    nestle-stock

    Koers van het aandeel Nestlé

    Activistische aandeelhouders

    Activistische beleggers als het Europese Cevian Capital of het Amerikaanse ValueAct hebben er succes mee geboekt. Ze hebben een aanzienlijk belang gekocht in respectievelijk Thyssen Krupp en Rolls-Royce en hebben plaats genomen in de Raad van Commissarissen. Vanuit die positie bestoken ze het management met hun opvattingen en research en pleiten ze voor aanpassingen in de bedrijfsstrategie.

    Dat hoeft niet verkeerd te zijn. Activistische beleggers doen hun huiswerk goed. Vaak hebben ze ook meer kennis van de sector dan het zittend management, dat daarvoor vaak op zijn sub management steunt. Ze hebben ook vaak een eigen, onafhankelijke mening die niet hoeft samen te vallen met de heersende opinies. Anders gezegd, een constructieve belegger met een activistische inslag kan wel degelijk oog hebben voor de langere termijn en minder voor het komende kwartaal.

    Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn en dat is het waarschijnlijk ook. Bedrijven als Nestlé doen er goed aan om het aanbod van activistische aandeelhouders zorgvuldig te wegen, zeker als op de achtergrond een mogelijk overnamebod schemert, gesteund door 3G Capital, de Braziliaanse private equity partij berucht om zijn snijden in de kosten. Bedrijven moeten zich afvragen of ze te maken hebben met een heuse constructieve partij of met een wolf in schaapskleren.

    Verbeteren bedrijfsstrategie of snelle winst?

    Met andere woorden, is de activistische belegger waarlijk geïnteresseerd in het verbeteren van de bedrijfsstrategie of is hij uit op een snelle winst? Vraagt hij om meer schuld op de balans en om een extra dividend of het inkopen van eigen aandelen? In zijn brief vraagt Dan Loeb om de schuldenlast te verdubbelen en om met dat geld een grootschalig programma van inkoop van eigen aandelen te financieren. Het zou gaan om een bedrag van SFr 20 miljard. Ook dringt hij aan op de verkoop van het belang van 23% in L’Óreal met een geschatte waarde van $25 miljard. Ook die opbrengst zou geheel of gedeeltelijk aangewend kunnen worden om beleggers tegemoet te komen.

    Wat overnamedoelwitten zich ook moeten afvragen of voorgestelde kostenbesparingen het bedrijf inderdaad ‘fitter’ maken zoals de activisten vaak claimen of dat het mooie en beloftevolle projecten in de kiem smoren. Wat dat betreft, gaat Loeb veel minder ver dan de geijkte aanpak van een partij als 3G met zijn wel zeer rigoureuze afslanking van Kraft Heinz. Het snijden in het teveel aan vet op de botten kan verkeerd uitpakken voor een beloftevol initiatief. Al in 1986 lanceerde Nestlé Nespresso, maar het duurde tien jaar voordat het het succes van vandaag de dag werd.

    Dit voorbeeld voert vanzelf naar de derde vraag. Welke tijdshorizon hanteert de constructieve belegger? Voor een doorsnee private equity partij is de lange termijn drie tot vijf jaar, maar dat is kort voor een bedrijf als Nestlé. Een nieuwe ceo kan wellicht de effectiviteit binnen Nestlé verhogen, maar het ontwikkelen en in de markt zetten van zelfs maar één nieuw merk kost tijd, veel tijd. Dat besef zou tot enige nederigheid moeten leiden in de opstelling van activistische beleggers. Als ze echter inderdaad de rol willen spelen die ze voorspiegelen, dan kan hun nalatenschap hen overleven!

    Cor Wijtvliet

    corwijtvliet-logo

    Deze bijdrage is afkomstig van www.corwijtvliet.nl

    Disclaimer: Bovenstaand artikel is geen professioneel beleggingsadvies en het is ook geen uitnodiging om te gaan beleggen. Beleggen brengt kosten en risico’s met zich mee. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Het artikel is louter de persoonlijke mening van de auteur.

  • Nederlands bedrijfsleven te royaal voor aandeelhouders?

    Afgelopen weekeinde kreeg de Raad van Bestuur van menig beursgenoteerd bedrijf een brief uit totaal onverwachte hoek. Niemand minder dan Larry Fink, oprichter van Blackrock en daarmee de grootste buitenlandse belegger in AEX-fondsen, spoorde in die brief de bedrijven aan minder van hun middelen te besteden aan het uitkeren van dividenden en inkoop van eigen aandelen en meer aan investeringen in het eigen bedrijf. Alleen op die manier stelde het management toekomstige groei van het bedrijf veilig en daarmee uiteraard ook de toekomstige beurswaarde van het bedrijf.

    Heeft Larry Fink een punt en geven Nederlandse bedrijven teveel geld terug aan hun aandeelhouders en zetten ze daarmee impliciet de toekomst van hun bedrijf op het spel? Volgens het financieele dagblad boekten de 25 grootste Nederlandse beursfondsen in 2013 een gezamenlijke winst van € 26,4 miljard. Van dit bedrag werd maar liefst een bedrag van € 20,4 miljard terug gegeven aan aandeelhouders. Dat is 77,3%. De massieve uitkering is volgens de krant niet ten koste gegaan van de financiële positie van de bedrijven zelf. Bedrijven zijn sinds 1990 stelselmatig de kapitaalsinvesteringen verlaagd ten gunste van de aandeelhouder.

    Is Nederland een uitzondering?

    Loopt het Nederlands bedrijfsleven hiermee in de pas met de rest van de wereld? Volgens Citigroup is er al enkele jaren sprake van een rebalancing ten faveure van de aandeelhouder. Sinds 2010 is de uitkering aan aandeelhouders door het wereldwijd beursgenoteerd bedrijfsleven met maar liefst 40% gestegen tot een bedrag van $ 1,4 biljoen. Maar in tegenstelling tot de Nederlandse situatie is dat niet ten koste gegaan van de kapitaalsinvesteringen. Die zijn in dezelfde periode met 26% gestegen tot een bedrag van $ 1,6 biljoen. Ook de kapitaalsinvesteringen zijn dus gestegen. Is Nederland daarmee een negatieve uitzondering? Dat is nog maar de vraag. Het is in ieder geval, duidelijk dat er in de ontwikkelde economieën een beweging gaande is, waarbij er geleidelijk meer en meer geld naar de aandeelhouder vloeit. Volgens Citigroup besteedde het grote Amerikaanse bedrijfsleven in 2001 tweemaal zoveel aan kapitaalsinvesteringen dan aan uitkeringen aan de aandeelhouder. In 2013 zijn de bestedingen in evenwicht. De bedrijven voldoen hiermee aan de wensen van de aandeelhouder. Die wijzen op het verband dat er bestaat tussen de uitkering aan aandeelhouders en waarderingen. Hoe meer er aan aandeelhouders wordt uitgekeerd, des te hoger is waarde die de markt aan een bedrijf toekent.

    Nederlandse beursgenoteerde fondsen zijn erg royaal

    Figuur 1: Nederlandse beursgenoteerde fondsen zijn erg royaal

    Die relatie bestaat niet tussen de omvang van de kapitaalsinvesteringen en de waardering door de markt. Hoe meer een bedrijf investeert, des te lager wordt de toekomstige winstgevendheid. Het beste bewijs voor deze stelling is misschien wel jet Japanse bedrijfsleven. Sinds jaar en dag besteden Japanse bedrijven tot wel vijfmaal zoveel aan kapitaalsinvesteringen dan aan dividenden. De winstgevendheid is desondanks steeds verder onder druk gekomen. De aandeelhouder heeft echter niet de mogelijkheid het management van bedrijven ter verantwoording te roepen om een einde te maken aan overinvesteringen. In de Verenigde Staten kan dat wel en dat houdt het management scherp. Toch stelt Citigroup vast, dat vandaag de dag de aandeelhouder wel erg wil beknibbelen op kapitaalsinvesteringen ten gunste van de eigen uitkering. Dat, stelt de bank vast, moet op den duur ten koste gaan van de winstgevendheid van het bedrijf, de economische groei en de werkgelegenheid. Op den duur is daar niemand bij gebaat, behalve misschien de aandeelhouder. Gelet op de toonzetting van zijn brief twijfelt Larry Fink in het Nederlandse geval ook daaraan. Nederland wil graag een gidsrol spelen in de wereld. Of we in dit geval hier zo blij mee moeten zijn, is nog maar de vraag! Cor Wijtvliet

    Aandeelhouders zouden ook algemeen belang moeten meewegen

    Figuur 2 Aandeelhouders zouden ook algemeen belang moeten meewegen

    BELANGRIJK:
    • Opmerkingen en vragen kunt u richten aan: [email protected]
    • Bezoek ook de website van Cor Wijtvliet en lees meer door hem geschreven artikelen.
    • U kunt Cor Wijtvliet boeken voor een inspirerende spreekbeurt. Laat u verrassen!
    • U kunt zich hier abonneren voor het wekelijks Cor Wijtvliet Journaal, voor het geval u deze
    • nog niet automatisch ontvangt.