Tag: sdr

  • Gold and the monetary system: The potential US-EU conflict

    Recently Marketupdate published (Dutch) a historical document about the European revaluation of gold reserves. In this article, we write about a conversation between Henry Kissinger and his advisors. Despite the depth of this article we were able to reach quite a substantial audience.

    A lot of time is involved in translating such articles from English to Dutch, but for our English speaking audience we can just copy and paste such documents and provide a brief introduction! 😀

    In the article below you read about the divergence arising between the United States and Europa during the seventies regarding the role of gold in the monetary system. To give a historical perspective on the situation: back in 1974 the US dollar was disconnected from gold, the goldprice was rising fast beyond the official $42,22 per troy ounce and inflation was on the rise. The oil producing countries wanted a better compensation for their oil, now the dollar was no longer backed by a promise to deliver physical gold. As a result, the price of oil started to increase as well, pushing consumer prices higher in both the US and Europe.

    The US wanted to remove the discipline of physical gold OUT of the monetary system, while they received news from Europe about plans to bring gold back IN the monetary system at a higher free market price. This way, gold could be used in international settlements among European countries. Especially Italy and France, countries with both a large deficit and a large part of their reserves in gold, wanted to return to a system in which they could activate their gold reserve to settle debts with other European countries. But they were reluctant to do so, because of the artificially suppressed price of gold of just $42,22 per troy ounce.

    A revaluation of gold was necessary for the European plan to work, but that would be against the interests of the United States. In the following article we can read how the United States analyzed this interesting situation. We have highlighted important parts of this document in green, while the most essential ones are green and bold.

    Please share this article if you liked it!

    ~~~~

    Gold and the monetary system: The potential US-EU conflict

    Washington, May 6th 1974

    This is a paper which we prepared for Secretary Kissinger giving some of our views on the gold question. We discussed it at a meeting for his background,2 without attempting to reach any conclusions. We would appreciate any reactions you have to the paper. The Secretary said he would most appreciate meeting with you and anybody else you wish to designate in about two weeks to talk out the issue and what might be done, using a revised options paper for this purpose. One option that is not included in the paper, but which should be for various reasons, is how to deal with thwarting the Europeans if they were to go ahead without us in a way which we felt was inimical to our interests.

    The Foreign Policy Context

    Within the next few months the long-standing U.S.-European dispute on the role of gold will probably be propelled from the back room to the main stage of our relationship. The stakes in this dispute are high, involving the long-run stability of the international monetary system and prospects for increased dissension within Europe and between Europe and the U.S.

    The Problem

    U.S. objectives for the world monetary system—a durable, stable system, with the SDR as a strong reserve asset at its center—are incompatible with a continued important role for gold as a reserve asset. These objectives are in apparent conflict with the EC desire to facilitate the use of gold in international transactions. There is a belief among certain Europeans that a higher price of gold for settlement purposes would facilitate financing of oil imports, although the argument depends on assumptions regarding producers’ attitude towards gold as an asset which may not be valid. Adamant U.S. insistence on maintaining the present fixed official price is likely to create international conflict with the EC, and may also lead to unilateral EC arrangements which would defeat our aims for the system.

    The Conclusion

    The U.S. objectives are important, and should not be given up, but they may be achievable without rigid adherence to the present fixed official gold price. Compromise proposals exist which would make adequate progress towards our objectives for the system while meeting principal EC needs. Since the EC is likely to set forth its proposals before the C–20 winds up its existence this summer, a U.S. position will be needed within the next several months. Tactically, it may also be preferable to discuss possible compromise proposals with one or more EC members before we are confronted with an EC position.

    Pressures are building within the EC for settlement of intra-EC balances with gold valued at the market price (or some other price substantially higher than the current official price of $42.20 per troy ounce). Unilateral EC action in this direction would run directly counter to the stated United States position on international gold policy. The EC reportedly will try to avoid a direct conflict through pressing for rapid resolution of the problem within the framework of the multilateral monetary reform negotiations. Therefore, the U.S. position needs to be re-examined in light of present circumstances. This memorandum examines the foundations of this potential U.S.–EC conflict on the gold question, and considers which negotiating positions among various options would best serve U.S. interests.

    Gold in the International Monetary System—The Issues

    Agreement has been reached in the C–20 monetary reform negotiations that the SDR should take the place once held by gold at the center of the world monetary system. However, there is still substantial disagreement on what the exact future role of gold should be—whether it eventually ought to be phased out of the system (the U.S. view) or retain an important function as a reserve asset and means of international settlement (the position of some European countries).

    U.S. interests in this question are in the establishment of stable, durable world monetary system, based on a strong SDR, which would avoid future monetary crises and conflict, such as those that have plagued the Bretton Woods system in recent years. In our view a system which included gold as a major reserve asset alongside SDRs would be inherently unstable, just as bimetallism was in the U.S.

    This inherent instability stems from the fact that gold is traded as a commodity on a private market at a variable price subject to the vagaries of world production (largely Soviet and South African) and sales, and of demands by hoarders and speculators. With a fluctuating, and generally rising, free market for gold, a permanently fixed official price is simply not credible, and becomes less so as the gap between private and official prices widens. If, however, the price at which official transactions in gold are made were to be periodically adjusted to the market price, then an unstable situation would rise as between gold and SDRs.

    At the present time, the value of the SDR is fixed in terms of gold. However, it has been generally agreed in the C–20 that the new SDR should not be related to gold, but rather to a basket of currencies. In this case, a changing price at which official gold transactions take place would create capital gains (or losses) for gold holders as compared to SDR holders, stimulate speculative central bank demand for gold, and weaken the SDR.4

    Gold versus the SDR

    It is the U.S. concern that any substantial increase now in the price at which official gold transactions are made would strengthen the position of gold in the system, and cripple the SDR. If international liquidity were injected via gold, there would be little likelihood of new SDR allocations.5 There also would be reduced incentive to sell gold on the private market even after an official price increase since central banks would cling to their gold in expectation of further official gold price increases. In addition, too large an increase in world liquidity might add to inflationary dangers. Finally, the distribution of the increase in world reserves would be highly inequitable, with eight wealthy countries getting three-fourths, while the developing countries would get less than 10 percent (see attached table). Producing countries (the USSR and South Africa) would benefit from the implicit floor put under the free-market gold price.

    To encourage and facilitate the eventual demonetization of gold, our position is to keep the present gold price, maintain the present Bretton Woods agreement ban against official gold purchases at above the official price6 and encourage the gradual disposition of monetary gold through sales in the private market. An alternative route to demonetization could involve a substitution of SDRs for gold with the IMF, with the latter selling the gold gradually on the private market, and allocating the profits on such sales either to the original gold holders, or by other agreement.

    European views on the role of gold in the world monetary system vary considerably. The British and Germans, on one hand, generally agree in principle to the desirability of phasing gold out of the system. On the other end of the spectrum, the French have been the main proponents of a continued important role for gold in the system.

    Support for a continued role for gold in the system is based in large part on the belief that “paper gold”—the SDR—does not command sufficient confidence and acceptability to replace gold completely in the system. There is, in fact, still a considerable emotional attachment to gold as a monetary asset, and a basic distrust of bank or paper money not having intrinsic value.

    On the other hand, most European officials recognize the basic problems involved in a combined SDR–gold reserve asset system. Belgian Finance Minister De Clerq,7 for example, speaking at the IMF annual meetings in September stated:

    Any redefinition of the role of gold must be based on the principle stated above: that SDR must become the center of the system and that there can be no question of introducing a new form of gold– paper and gold–metal bimetallism, in which the SDR and gold would be in competition.

    Immobility of gold

    Despite these differences among member countries, the EC position has begun to coalesce around their desire to free gold for use in settling intra-EC debts—a problem raised by the present “immobilization” of gold which has resulted from the wide disparity between the official and free market gold prices. Monetary authorities have been unwilling to use their gold holdings to settle official debts at a price far below the free market price. This has been a problem particularly for the EC, whose rules under the “snake” arrangement require that final settlement of debts arising out of intervention to support intra-EC exchange rates must be made in reserve assets in proportion to the composition of reserve holdings. (This “immobility” is, of course, an example of the difficulties inherent in a system in which gold retains a reserve currency role alongside another reserve asset.)

    To some extent, the immobility of gold reserves as a means of payment is a result of self-imposed restraints. Countries are free to use reserve currencies and SDRs to settle debts. Moreover, countries are now free to obtain additional currencies (and realize substantial capital gains) through sales of gold to the private market. The EC problem is a result of their particular rules for settlement, which reflect the interest of creditor countries in receiving gold and applying discipline to deficit countries. It is also a result of their reluctance, so far, to sell gold on the private market. The reasons for this reluctance are probably related to the unsettled status of gold in the system, the basic attraction of gold, the expectation of future price increases, and the “thinness” of the private gold market.

    Nor is it clear that European countries would give up gold even after a price increase, since one increase may lead to an expectation of further increases. Even under the Bretton Woods system, the Europeans did not often give up gold to settle deficits.

    The “immobility” problem is of particular concern to the French and Italians, who have substantial outstanding EC debts and especially high proportions of their reserve assets in gold. Recently, with the private price continuing to rise, and final decisions on monetary reform apparently further off than previously thought, other EC countries are coming around to the French-Italian view that this problem must be resolved. However, the Germans and British, in particular, are concerned that the solution be accomplished in a way which would not antagonize the United States. They wish to settle this issue in the C–20 multilateral context, if possible. Failing agreement there, the EC might feel free to unilaterally make some regional arrangement.

    Various European proposals have been made to deal with the gold issue. The basic French proposal in the C–20 was simply to increase the official price of gold although this may have been made with tongue in cheek and received no support other than from South Africa. Other European proposals, and the stated French fallback position, have been variations on the idea that the official price of gold be abolished, leaving the SDR as the sole numeraire of the system, and that monetary authorities be free to deal at a negotiated price, or at a price related (perhaps at a discount) to the private market price. In the version reportedly recently proposed to the EC by the UK, such an arrangement would be combined with coordinated central bank sales to the private market. Another possibility reportedly being considered is to have the Italians, who have the greatest need, sell gold on the private market by themselves to avoid unduly depressing the market. The French version of this proposal would allow central banks either to buy or sell gold on the private market (obviously in order to avoid depressing the private market and to keep or augment the role of gold in the system).

    In lieu of a general agreement permitting official transactions in gold at a price higher than the official price, some EC countries have proposed special arrangements to deal only with the intra-EC problem. Such proposals have heretofore been shelved by a combination of technical problems, and an unwillingness to take unilateral action of doubtful legality and offensive to the United States. Most recently, the EC Commission has proposed a system which would in effect set a higher provisional price, to be corrected when agreement is reached on a new price for gold.

    Both the European C–20 proposal and the intra-EC proposals would fall short of a generalized increase in the official price of gold. However, each would amount to a generalized de facto, if not de jure,8 official price increase, and strengthen the role of gold in the system. A system of sales, but no purchases, to the private market would mitigate this tendency.

    Gold for Oil

    The recent oil price increases have added a new dimension to the gold issue, and in the view of some European officials, relegated the intra-EC problem to a secondary position. Although mobilization of gold for intra-EC settlement would help in the financing of imbalances among EC countries, it would not, of itself, provide resources for the financing of the anticipated deficit with the oil producers. For this purpose, it would be useful if the oil producers would invest some of their excess revenues in gold purchases from deficit EC countries at close to a market price. This would be an attractive proposal for European countries, and for the U.S., in that it would not involve future interest burdens and would avoid immediate problems arising from increased Arab ownership of European and American industry. (The Arabs could both sell the gold and use the proceeds for direct investment, so that the industry ownership problem would not be completely solved.)

    From the Arab point of view such an asset would have the advantages of being protected from exchange-rate changes and inflation, and subject to absolute national control. Some European officials are thinking in terms of clearing the way for such transactions (which would now be forbidden by IMF rules). It has been argued that Arabs would only be interested in buying gold at near the market price if they could obtain assurances of some sort of floor price. We have received word that such a proposal is being floated within the German Government.

    From the standpoint of international liquidity needs, a reasonable case can now be made for a generalized gold price increase, since the probable payments patterns stemming from the higher oil prices (overall deficits for Europe and Japan) may lead to a reduction in world reserve liquidity. However, from the U.S. viewpoint (as well as many countries without large gold holdings) substantial new SDR allocations would be preferable when new liquidity creation is needed.

    Options for U.S. Negotiating Policy on Gold

    Since the U.S. is likely to be presented with pressure to acquiesce in some arrangements to meet the European objectives sketched out above, it is important that we reconsider what our own negotiating posture should be.

    At either end of the spectrum of possible negotiating positions are the following:

    Option 1: Continue adamant opposition to any proposal involving an increase in price at which monetary authorities carry out transactions in gold.

    Advantages: If successful, we will keep gold from regaining strength as an international reserve asset, maintain the strength of the SDR, and probably eventually obtain the demonetization of gold and a more rational, stable international monetary system.

    Disadvantages: The EC may then go ahead with its own arrangements which would amount to a virtual de facto increase in the official gold price, with undesirable effects on the world monetary system and lead to increased U.S.–EC conflict and bitterness.

    Option 2: Acquiesce in a European-type plan involving abolition of the official price, permitting settlement of official balances at a negotiated price, with a “sales only” rule for transactions in the private market.

    Advantages: This would be somewhat preferable to a plan involving an outright increase in the official price, and would maintain an avenue for demonetization through one-way sales to the private market. The SDR would become the sole numeraire of the system. In the short run, tensions with Europe over monetary issues would be reduced. The increase in de facto liquidity might be helpful in present circumstances, and gold sales to the Arabs might help finance western balance of payments deficits.

    Disadvantages: This has most of the disadvantages discussed above of (and may in fact lead to) an outright increase in the official price of gold. We may thereby lose the opportunity to build a stable and rational world monetary system, with adverse long-term consequences involving monetary instability and conflict.

    The disadvantages to each of these options are such that a search for additional options is justified. Intermediate options do exist which have the potential of meeting EC objectives of mobilizing gold in the short run, while maintaining the desirable trend towards gold demonetization.

    Option 3: Complete short-term demonetization of gold through an IMF substitution facility. Countries could give up their gold holdings to the IMF in exchange for SDRs. The gold could then be sold gradually, over time, by the IMF to the private market. Profits from the gold sales could be distributed in part to the original holders of the gold, allowing them to realize at least part of the capital gains, while part of the profits could be utilized for other purposes, such as aid to LDCs.

    Advantages: This would achieve our goal of demonetization and relieve the problem of gold immobility, since the SDRs received in exchange could be used for settlement with no fear of foregoing capital gains.9

    Disadvantages: This might be a more rapid demonetization than several countries would accept. There would be no benefit from the viewpoint of financing oil imports with gold sales to Arabs (although it is not necessarily incompatible with such an arrangement).

    The only important disadvantage of option 3 would be its likely unacceptability to countries who would prefer to cling to gold for traditional reasons. But it would show our sensitivity to the immobility problem, and be a good initial bargaining position. We might, in the end, have to fall back on a fourth option:

    Option 4: Accept a European-type arrangement in which the official gold price was abolished, and official transactions at a market-related price were permitted, but with agreement that a certain portion of gold be given up to an IMF substitution facility, and that gradual further substitution of SDRs for gold would take place over a longer period of time. (One possible rule among many could be that countries should keep the nominal value of their gold holdings fixed at present levels with any increases in value coming from price increases offset by substitutions. Another variant on this proposal would have countries agree to pre-determined, gradual direct sales to the private market. Again, profits could be shared between gold holders and others.

    Advantages: This would provide adequate momentum towards gold demonetization while providing relief to gold immobility problems. It seems somewhat more compatible with gold sales to the Arabs, if this is desirable. It may be negotiable.

    Disadvantages: It is somewhat less desirable for the medium-term workings of the system than option 3.

    Conclusions

    The U.S. objectives in reducing the role of gold in the world monetary system are worthwhile, but they may be achievable without insisting on adherence to the present fixed official price of gold. Moreover, such a stand might unnecessarily create international friction. Compromise proposals exist which have good prospects for achieving our objectives for the system while meeting the principal EC requirements. We should be prepared to use these compromises in the near future.

    Tactics

    Negotiation in a broader IMF forum is likely to be a very divisive and contentious process unless based on a prior U.S.-European understanding. The Europeans, however, are not united, although working on a common substantive position. We could wait for this position to develop further or proceed now with bilateral contacts with one or more EC members. Our waiting to be confronted with the EC position puts the French in a strong position through their veto over any departure from the agreed EC line. The gold issue would be an appropriate one to pursue in bilateral contacts with the Germans and British, both of whom could probably agree to options involving more modest flex in our traditional position than the French or Italians want. But there is, of course, no guarantee that the British and/or Germans could carry the resulting compromise in Brussels. Nevertheless, working out a compromise with some of the major Europeans could reduce the prospects for a U.S.–EC standoff, while leaving a substantial intra-EC disagreement to be bridged by the Europeans.

    1. Source: National Archives, RG 56, Office of the Under Secretary of the Treasury, Files of Under Secretary Volcker, 1969–1974, Accession 56–79–15, Box 1, Gold—8/15/71–2/9/72. No classification marking. A stamped notation on the note reads: “Noted by Mr. Volcker.” Another notation, dated March 8, indicates that copies were sent to Bennett and Cross.
    2. The paper was discussed with Kissinger at a Department of State staff meeting on March 6. The summary attached to the front page of the meeting’s minutes notes that Kissinger decided: “That a small State–Treasury group, to include Volcker be assembled to refine the choices in the EB paper and report back in two weeks. The revised paper should include the options of possible unilateral EC action vis-à-vis gold prices and in relation to oil import costs as well as US responses to abort or penalize such action (EB action).” (Ibid., RG 59, Transcripts of Secretary of State Kissinger’s Staff Meetings, 1973–1977, Entry 5177, Box 2, Secretary’s Staff Meeting, March 6, 1974)
    3. Confidential.
    4. If a fixed SDR–gold price were to be maintained, and periodic free-market related adjustments in the official prices of gold were to be made, then the currency value of the world’s primary reserve assets would be tied to a price set on a volatile, unstable market. [Footnote is in the original.]
    5. As can be seen from the table at the end of this memorandum, official gold reserves are now valued at $43 billion at the $42.20 per ounce price. The free market price is almost four times the official price. [Footnote is in the original. The table is attached but not printed.]
    6. The French have stated that they do not consider the IMF Articles as binding under present circumstances (the U.S. having suspended its convertibility obligation). We consider the Articles still binding. Other countries have not yet taken a position. [Footnote is in the original.]
    7. Willy de Clercq was the Belgian Minister of Finance and Deputy Prime Minister.
    8. Under the present IMF Articles of Agreement, a generalized gold price increase (uniform par value change) would require approval of countries representing 85% of the IMF weighted voting power. Thus we have the power to block any legal change. [Footnote is in the original.]
    9. The additional SDRs might be quite acceptable since, for a time at least, they would be “backed” by IMF gold holdings. Some gold “backing” could be maintained until prejudices against paper money waned—in a manner similar to the evolution of domestic monies. [Footnote is in the original.]

    Source: History.state.gov

     

    Europa and the US are still battling about the role of gold in the worldwide monetary system

    Europa and the US are still battling about the role of gold in the worldwide monetary system

  • Goud en het monetaire systeem: Het potentiële VS-EU conflict

    Marketupdate publiceerde onlangs al een historisch document over de Europese herwaardering van goud. Dit artikel, waarin een gesprek tussen Henry Kissinger en zijn adviseurs wordt beschreven, werd bijzonder goed gelezen. Ondanks de diepgang van de materie weten we toch een grote doelgroep te bereiken met dit soort publicaties. Er gaat heel veel tijd in zitten om dit soort pareltjes te vertalen, maar gelukkig werden we deze keer geholpen door ‘Louve’ van het Goudstudieforum. Louve leverde namelijk een complete vertaling aan van een artikel dat we zelf ook al op de stapel hadden liggen. We hebben deze vertaling grondig nagelopen en taaltechnisch nog wat aangescherpt en kregen van Louve toestemming om het op Marketupdate te publiceren. De passage in het blauw is een toelichting van Louve op het artikel.

    In dit lange artikel lees je over de patstelling tussen Europa en de VS die speelde in de jaren zeventig. Om de historische context te schetsen: de Amerikaanse dollar was een paar jaar eerder losgekoppeld van goud en was nog steeds de wereldreservemunt. De inflatie begon op te lopen en de goudprijs begon boven de officiële goudprijs van $42,22 uit te stijgen. Ook de olieprijs begon te stijgen, omdat de olieproducerende landen meer waarde wilden hebben voor hun olie nu de dollar niet langer gedekt was door een goudbelofte.

    De VS wilde het liefst de disciplinerende werking van goud UIT het systeem faseren, terwijl ze vanuit Europa hoorden van de plannen om goud als disciplinerende monetaire reserve juist terug IN het systeem te brengen. Europese landen, maar met name Frankrijk en Italië, wilden hun begrotingstekorten met andere Europese landen afrekenen met hun goudreserve. Maar niet zo lang dat goud nog gewaardeerd is tegen de kunstmatig lage prijs van $42,22 per troy ounce… Het feit dat de Amerikanen de goudprijs dicteerden op $42,22 maakte het voor Frankrijk en Italië niet zonder meer mogelijk een hogere goudprijs af te dwingen, één die in harmonie zou zijn met de prijs van vrij goud.

    We hebben belangrijke passages uit het artikel groen gemarkeerd, maar eigenlijk zouden we al het onderstaande dan groen willen maken. Dikgedrukt groen zijn de passages de naar onze mening bijzonder veel betekenis hebben. Veel leesplezier!

     ~~~~

    Goud en het monetaire systeem: Het potentiële VS-EU conflict

    Washington, 6 maart 1974

    Opmerkingen van de plaatsvervangend adjunct-staatsstecretaris voor Internationale Financien en Ontwikkeling (Weintraub) aan de staatssecretaris van Financien voor Monetaire Zaken (Volcker).

    Dit is een paper dat we hebben voorbereid voor secretaris Kissinger waarin we onze visie geven op het vraagstuk van goud. We hebben dit besproken tijdens een bijeenkomst, waarop we nog niet geprobeerd hebben naar een conclusie toe te werken. We zouden uw reactie op dit artikel zeer waarderen. Kissinger heeft gezegd dat hij het zeer op prijs zou stellen om binnen twee weken een ontmoeting met u te hebben en met iemand anders die u mag aanwijzen om te praten over dit onderwerp en over wat er nu gedaan zou moeten worden.

    Een optie die niet is opgenomen in het papier, maar die om verschillende redenen moet worden bekeken, is hoe om te gaan met het tegenwerken van de Europeanen als ze van plan zouden zijn om verder te gaan zonder ons, op een manier die we als schadelijk zouden ervaren voor onze belangen.

    Het probleem

    Amerikaanse doelstellingen voor het mondiaal monetair systeem – een duurzaam, stabiel systeem, met de SDR als een sterke reserve-asset in het midden – zijn onverenigbaar met een blijvende rol voor goud als een reserve-asset. Deze doelstellingen zijn in schijnbaar conflict met de wens van de EU om het gebruik van goud in internationale transacties te vergemakkelijken. Er is een geloof onder bepaalde Europeanen dat een hogere prijs van goud de financiering van olie-importen zou vergemakkelijken, hoewel dat argument afhankelijk is van de houding van de producenten naar goud, als een asset die niet geldig mag worden gemaakt. Het onvermurwbaar aandringen van de VS op het handhaven van de huidige vaste officiële prijs kan waarschijnlijk een internationaal conflict creëren met de EG, en kan ook leiden tot eenzijdige EG-regelingen die onze doelen zouden verslaan voor het systeem.

    In de komende maanden zal het aloude Amerikaans-Europese geschil over de rol van het goud waarschijnlijk worden aangedreven vanuit de achterkamer naar het hoofdpodium van onze relatie. De inzet in dit geschil is hoog, namelijk de lange-termijn stabiliteit van het internationale monetaire stelsel en de vooruitzichten van grotere verdeeldheid binnen Europa en verdeeldheid tussen Europa en de VS.

    De conclusie

    De Amerikaanse doelen zijn belangrijk en mogen niet worden opgegeven , maar ze kunnen haalbaar zijn zonder het rigide vasthouden aan de huidige vaste officiële goudprijs. Er bestaan compromisvoorstellen die voldoende vooruitgang zou maken ten opzichte van onze doelstellingen voor het systeem, terwijl het ook voldoet aan de belangrijkste Europese behoeften. Aangezien de EU waarschijnlijk haar voorstellen voor de G20 uiteenzet deze zomer , zal een Amerikaans standpunt binnen de komende paar maanden nodig zijn. Tactisch kan het ook de voorkeur hebben om eventuele compromis voorstellen met een of meer EU-leden te bespreken, voordat we geconfronteerd met een Europese positie.

    Binnen de EU ontwikkelt zich druk om de onderlinge verschillen op de handelsbalans af te wikkelen met goud dat gewaardeerd is tegen de marktprijs (of een andere prijs die aanzienlijk hoger is dan de huidige officiële prijs van $42,20 per troy ounce) . Unilateraal optreden van de Europese Gemeenschap in deze richting zou rechtstreeks ingaan tegen de positie van de VS op het internationale goudbeleid . De EU zal naar verluidt proberen om een direct conflict te vermijden door aan te dringen op een snelle oplossing van het probleem, in het kader van de multilaterale monetaire hervormingsonderhandelingen. Daarom moet het Amerikaanse standpunt opnieuw worden bekeken in het licht van de huidige omstandigheden.

    Deze notitie onderzoekt de fundamenten van dit potentiële conflict tussen de VS en de EG over het goud vraagstuk, en probeert vast te stellen welk van de onderhandelingsposities de Amerikaanse belangen het beste zou dienen.

    Goud in het internationaal monetair stelsel – De kwesties

    In de G20 monetaire hervormingsonderhandelingen heeft men overeenstemming bereikt dat de SDR de plaats inneemt, die eens toebehoorde aan goud, in het centrum van de wereld monetaire stelsel. Er is echter nog steeds aanzienlijke onenigheid over wat de exacte toekomstige rol van het goud zou moeten zijn – of het uiteindelijk zou moeten worden verbannen van het systeem (de Amerikaanse visie) of dat het een belangrijke functie moet behouden als een reserve-asset en als middel om de betalingsbalans te vereffenen (de positie van een aantal Europese landen).

    Amerikaanse belangen in deze kwestie zijn in het opzetten van een stabiel, duurzaam wereldwijd monetair systeem gebaseerd op een sterke SDR , waarmee toekomstige monetaire crises en conflicten, die het Bretton Woods systeem hebben geteisterd, wordt voorkomen. Naar onze mening is een systeem dat goud als een belangrijke reserve-asset naast SDR opneemt inherent instabiel, net zoals bi-metallisme was in de VS.

    Deze inherente instabiliteit komt voort uit het feit dat goud als een grondstof wordt verhandeld op een eigen markt tegen een variabele prijs die onderhevig is aan de grillen van de wereldproductie (grotendeels Sovjet-Unie en Zuid- Afrika) en de aan- en verkoop van hamsteraars en speculanten. Met een fluctuerende – en over het algemeen stijgende – vrije markt voor goud is een vaste officiële prijs gewoon niet geloofwaardig. Het gebrek aan geloofwaardigheid groeit als de kloof tussen particuliere en officiële prijzen groter wordt. Maar als de prijs waartegen de officiële transacties in goud plaatsvinden periodiek wordt aangepast aan de marktprijs van goud, dan ontstaat er een instabiele situatie tussen goud en de SDR.

    Op dit moment is de waarde van de SDR in goud vastgezet. Echter, het is over het algemeen in de G20 overeengekomen dat de nieuwe SDR niet moet worden gerelateerd aan goud, maar aan een mandje van valuta. In dit geval zou een veranderende prijs waartegen officiële goudtransacties plaatsvinden kapitaalwinsten (of verliezen) creëren voor de bezitters van goud ten opzichte van bezitters van de SDR. Dat kan de speculatieve vraag van centrale banken naar goud stimuleren en de SDR verzwakken.

    Goud versus de SDR

    Het is de zorg van de Verenigde Staten dat een substantiële stijging van de prijs waarop officiële goud transacties worden gedaan de positie van goud in het systeem zal versterken. Dat zal verlammend werken op de SDR. Als internationale liquiditeiten werden geïnjecteerd via goud is er nog maar een kleine kans dat er nieuwe trekkingsrechten voor de SDR uitgegeven zullen worden. Er zou ook een afnemende belangstelling zijn om goud te verkopen op de particuliere markt, zelfs na een officiële verhoging van de goudprijs. Centrale banken zouden namelijk vastklampen aan hun goud in afwachting van verdere stijging van de officiële goudprijs. Daarnaast zou een te grote stijging van de hoeveelheid liquiditeit in de wereld inflatoire gevaren toevoegen. Ten slotte zou de verdeling van de stijging van de wereld reserves zeer ongelijk zijn, met acht rijke landen die driekwart krijgen, terwijl de ontwikkelingslanden minder dan 10 procent zouden krijgen. Producerende landen (de Sovjet-Unie en Zuid-Afrika) zouden profiteren van het impliciete fundament dat gezet wordt onder de vrije markt goudprijs.

    Om de uiteindelijke demonetisatie van goud te vergemakkelijken is het onze positie om de huidige goudprijs te handhaven en conform de huidige Bretton Woods overeenkomst geen officiële goud aankopen te doen boven de officiële prijs van $42,22 per troy ounce. We moedigen de geleidelijke dispositie van monetair goud aan door middel van verkoop van goud op de particuliere markt. Een alternatieve route naar demonetisatie kan leiden naar een substitutie van SDR voor goud met het IMF, met de laatste door de geleidelijke verkoop van het goud op de particuliere markt, en door de verdeling van de winsten op dergelijke verkopen. Hetzij aan de oorspronkelijke goud bezitters, hetzij door een andere overeenkomst.

    Europese opvattingen over de rol van goud in de wereld monetair systeem verschillen aanzienlijk. De Britten en Duitsers zijn het over het algemeen principieel eens met de wenselijkheid om goud uit het systeem te faseren. Aan het andere uiteinde van het spectrum zijn de Fransen de belangrijkste voorstanders van een blijvende belangrijke rol voor goud in het systeem.

    Steun voor een blijvende rol voor goud in het systeem is grotendeels gebaseerd op de overtuiging dat “papieren goud” – de SDR – niet voldoende vertrouwen geniet om goud volledig te vervangen in het systeem. Er is in feite nog steeds een aanzienlijke emotionele gehechtheid aan goud als monetair actief en een fundamenteel wantrouwen ten opzichte van de bank of papiergeld wegens het niet hebben van intrinsieke waarde.

    Aan de andere kant erkennen de meeste Europese ambtenaren de fundamentele problemen van systeem waarin goud en de SDR als reserve-actief gebruikt worden. Belgische minister van Financiën, De Clerq, verklaarde op de jaarlijkse bijeenkomst van het IMF in september het volgende:

    Eventuele herdefiniëring van de rol van goud moet gebaseerd zijn op het bovenstaande principe: de SDR moet het middelpunt van het systeem worden en er is geen ruimte voor de invoering van een nieuwe vorm van goud – papier en goud – metaal, een vorm van bimetallisme waarbij de SDR en goud in concurrentie met elkaar zouden zijn.

    Immobiliteit van goud

    Ondanks deze verschillen tussen de lidstaten is de EU positie samengesmolten rond hun verlangen naar vrij goud voor gebruik in de afwikkeling van onderlinge Europese betalingsbalans verschillen. Dat is een probleem dat ontstaan is door de huidige “immobilisatie” van goud, dat weer het gevolg is van de grote discrepantie tussen de officiële en vrije marktprijs van goud.

    Monetaire autoriteiten zijn niet bereid hun goudreserves te gebruiken om officiële schulden te vereffenen tegen een goudprijs die ver onder de vrije marktprijs ligt. Dit is in het bijzonder een probleem voor de EU. Daar vereisen de regels namelijk dat de schulden, die voortkomen uit interventie om intra-Europese wisselkoersen te ondersteunen, vereffend moeten worden in reserves in verhouding tot de samenstelling van de reserves . (Deze “immobiliteit” van goud is, uiteraard, een voorbeeld van de problemen die inherent zijn aan een systeem waarin goud de rol van reserve speelt samen met een andere reserve asset.)

    Tot op zekere hoogte is de immobiliteit van goudreserves als een betalingsmiddel voor landen het gevolg van zelf opgelegde beperkingen. Landen zijn vrij om reserve-valuta en bijzondere trekkingsrechten (SDR) te gebruiken om schulden te vereffenen. Bovendien zijn landen nu vrij om extra valuta te verkrijgen door middel van de verkoop van goud aan de particuliere markt (en daarmee kunnen ze substantiële kapitaalwinsten boeken). Het Europese probleem is een gevolg van hun specifieke regels voor de afwikkeling van tekorten op de betalingsbalans. Dat is het belang dat de schuldeisende landen hebben om goud te ontvangen en daarmee de discipline op te leggen aan landen die een handelstekort hebben. Het is ook een gevolg van hun onwil – tot nu toe – om goud te verkopen op de particuliere markt. De redenen voor deze terughoudendheid zijn waarschijnlijk gerelateerd aan de onduidelijke status van goud in het systeem, de fundamentele aantrekkingskracht van goud, de verwachting van toekomstige prijsstijgingen en de “dunheid” van de private goudmarkt.

    Evenmin is duidelijk dat de Europese landen hun goud zouden opgeven na een verhoging van de goudprijs, omdat een verhoging kan leiden tot een verwachting van een verdere prijsstijging van goud. Zelfs onder het Bretton Woods systeem hebben de Europeanen niet vaak goud opgeven om tekorten af te wikkelen.

    Het “immobiliteitsprobleem” is van bijzonder belang voor de Fransen en Italianen, die aanzienlijke EU schulden hebben én die daarnaast een bijzonder grote proportie van hun reserve in goud hebben. Recent hebben andere Europese landen zich aangesloten bij het Franse en Italiaanse standpunt dat dit probleem opgelost moet worden, met in het achterhoofd de stijging van de goudprijs op de vrije markt en het gegeven dat de definitieve besluiten over de monetaire hervormingen blijkbaar verder weg zijn dan eerder gedacht. De Duitsers en Britten vooral, vinden het belangrijk dat de oplossing zodanig wordt vormgegeven dat deze de Verenigde Staten niet zal tegenwerken. Zij willen deze kwestie daarom in de multilaterale context van de G20 oplossen, indien dat mogelijk is. Bij gebrek aan overeenstemming op de G20, zou de EU gerust eenzijdig een aantal regionale regelingen maken.

    Verschillende Europese voorstellen zijn al gedaan in het licht van de goud kwestie. Het Franse basisvoorstel in de G20 was gewoon om de officiële goudprijs te verhogen, hoewel dit mogelijk een ludieke en niet serieuze actie was die geen andere steun ontving dan uit Zuid-Afrika. Andere Europese voorstellen, en de genoemde Franse fallback positie, zijn variaties op het idee dat de officiële goudprijs afgeschaft dient te worden, waardoor de SDR de enige numeraire van het systeem wordt. Daarmee blijven de monetaire autoriteiten vrij om goud te gebruiken tegen een onderhandelde prijs of aan een prijs gerelateerd (misschien met een korting) aan de particuliere markt prijs. In de versie die onlangs zou zijn voorgesteld werd door het Verenigd Koninkrijk aan de EU, zou een dergelijke regeling worden gecombineerd met gecoördineerde verkoop van centrale bank aan de particuliere markt . Een andere mogelijkheid die naar verluidt wordt overwogen is om de Italianen – die de grootste behoefte hebben – als enige goud te laten verkopen op de particuliere markt, waardoor een onnodige neerwaartse druk op de goudprijs voorkomen wordt. De Franse versie van dit voorstel zou toestaan dat centrale banken zowel goud kunnen kopen als verkopen op de particuliere markt (uiteraard om te voorkomen dat het de particuliere markt zou drukken en met als bijkomend effect dat de rol van het goud in het systeem behouden blijft of groter wordt) .

    In plaats van een algemene overeenkomst die officiële transacties in goud tegen een hogere prijs dan de officiële prijs toelaat , hebben sommige EU-landen een speciale regeling voorgesteld om alleen te gaan met het intra – EG probleem. Dergelijke voorstellen zijn tot nu toe uitgesteld door een combinatie van enerzijds technische problemen en anderzijds een onwil om eenzijdige maatregelen van twijfelachtige legaliteit te nemen die beledigend zijn naar de Verenigde Staten. Onlangs heeft de Europese Commissie een systeem dat een hogere voorlopige prijs in werking gesteld, te corrigeren wanneer overeenstemming is bereikt over een nieuwe prijs voor goud.

    Zowel het Europese G20 voorstel als de intra-Europese voorstellen zouden een algemene verhoging van de officiële goudprijs impliceren. Echter zou ieder voorstel neerkomen op een algemene de facto of de jure verhoging van de officiële goudprijs die de rol van goud in het systeem versterkt. Een systeem waarin er alleen goud verkocht kan worden aan de private markt moet daarin een verzachtend en verlichtend effect hebben.

    Goud voor olie

    De recente stijging van de olieprijs heeft een nieuwe dimensie toegevoegd aan de goud kwestie, en heeft volgens sommige Europese ambtenaren het intra-Europese probleem naar een secundaire positie gebracht. Hoewel de mobilisatie van goud tussen Europese landen zou helpen bij de financiering van de onevenwichtigheden binnen de EU, zou het niet uit zichzelf de middelen bieden voor de financiering van het verwachte tekort met de olie-producerende landen. Voor dit doel zou het nuttig zijn als de olie-producerende landen een deel van hun overtollige opbrengsten zouden gebruiken om goud te kopen van de tekortlanden in Europa. Goud dat tegen een prijs aangeboden wordt die dicht bij de vrije marktprijs ligt. Dit zou een aantrekkelijk voorstel voor zowel de Europese landen als voor de VS zijn, omdat er geen toekomstige rentelasten aan verbonden zijn en omdat het onmiddellijke problemen kan voorkomen die het gevolg kunnen zijn van verhoogde Arabische eigendom van de Europese en Amerikaanse industrie. (De Arabieren kunnen het goud echter ook verkopen en de opbrengst gebruiken voor directe investeringen, zodat het probleem van Arabische inmenging in de industrie van de VS en Europa niet wordt opgelost.).

    Vanuit het Arabische perspectief zou goud de voordelen bieden van bescherming tegen wisselkoersveranderingen en inflatie. Daarnaast staat goud als reserve onder absolute nationale controle. Sommige Europese ambtenaren denken er al over na om de weg vrij te maken voor dergelijke transacties (die nu verboden zouden worden door IMF regels). Er is gezegd dat de Arabieren alleen geïnteresseerd zijn in het kopen van goud tegen de marktprijs als ze verzekerd zijn van een soort bodemprijs. We hebben woord ontvangen dat een dergelijk voorstel wordt besproken binnen de Duitse regering.

    Vanuit het oogpunt van internationale liquiditeitsbehoeften kan een algemene verhoging goudprijs nu aannemelijk worden gemaakt, omdat de verwachte betalingspatronen als gevolg van de hogere olieprijzen (lees: totale tekorten voor Europa en Japan) kunnen leiden tot een vermindering van de wereld liquiditeitsreserve. Echter, uit het oogpunt van de Verenigde Staten (en dat van alle landen zonder grote goudvoorraad) zouden nieuwe SDR toewijzingen de voorkeur verdienen wanneer nieuwe liquiditeitscreatie nodig is.

    Opties voor het Amerikaanse onderhandelingsbeleid op goud

    Omdat de VS waarschijnlijk wordt gepresenteerd met de druk om te berusten in een aantal regelingen van de Europese doelstellingen van hierboven, is het van belang dat we heroverwegen wat onze eigen houding in de onderhandelingspositie zou moeten zijn. De volgende onderhandelingsposities weerspiegelen beide uiteinden van het hele spectrum:

    Optie 1: Blijf onvermurwbaar verzetten tegen elk voorstel dat leidt tot een stijging van de prijs waartegen de monetaire autoriteiten in goud transacties verrichten.

    Voordelen: Als dat lukt, kunnen we voorkomen dat goud aan kracht wint als internationale reserve-asset (actief) en kunnen we de sterkte van de SDR behouden. Ook is het waarschijnlijk dat we hiermee uiteindelijk de demonetisatie van goud bereiken en daarmee een stabieler internationaal monetair systeem verkrijgen.

    Nadelen: Europa kan dan zijn gang gaan met zijn eigen regelingen die zou neerkomen op een virtuele facto verhoging van de officiële goudprijs, met ongewenste effecten op het mondiale monetaire systeem dat kan leiden tot conflicten en bitterheid tussen de VS en de EU.

    Optie 2: Stem toe in een Europees plan van de afschaffing van de officiële goudprijs, waardoor de afwikkeling van tekorten tussen landen gedaan kan worden met goud tegen een overeengekomen goudprijs. Voor deze optie moet er een “alleen verkopen” clausule opgenomen worden met betrekking tot goudtransacties met de private markt.

    Voordelen: Dit zou iets te verkiezen zijn boven een regelrechte verhoging van de officiële goudprijs en zou een weg voor demonetisatie behouden door de eenrichtingsweg van verkopen van goud aan de particuliere markt. De SDR zou de enige numeraire van het systeem geworden. Op de korte termijn zou de spanningen met Europa van monetaire kwesties worden verminderd door deze aanpak te kiezen. De toename van de facto liquiditeit kan nuttig zijn in de huidige omstandigheden en de verkoop van goud aan de Arabieren zou kunnen helpen om de westelijke betalingsbalanstekorten te financieren.

    Nadelen: Deze optie heeft de meeste van de bovengenoemde nadelen (en kan in feite leiden tot) een regelrechte toename van de officiële goudprijs. Wij kunnen daarbij de mogelijkheid verliezen om een stabiel en rationeel wereld monetair systeem te bouwen, met alle nadelige gevolgen die dat op de lange termijn kan hebben met betrekking tot monetaire instabiliteit en conflict.

    De nadelen van beide opties zijn zodanig dat de zoektocht naar extra opties gerechtvaardigd is. Tussenliggende opties bestaan, opties die het potentieel hebben om aan de Europese doelstelling van het mobiliseren van goud op de korte termijn kan voldoen, met het behoud van de wenselijke trend naar goud demonetisatie op de langere termijn.

    Optie 3: Compleet demonetisatie van goud op de korte termijn door een IMF substitutie faciliteit. Landen zouden afstand doen van hun goudreserves door het af te staan aan het IMF in ruil voor SDR’s. Het goud kan dan geleidelijk door het IMF verkocht worden op de particuliere markt. De winsten uit de verkoop van goud kunnen gedeeltelijk worden uitgekeerd aan de oorspronkelijke bezitters van het goud, waardoor ze ten minste een deel van de meerwaarden realiseren. Ondertussen kan een deel van de winst gebruikt worden voor andere doeleinden, zoals de hulp aan de minst ontwikkelde landen.

    Voordelen: Dit zou ons doel van demonetisatie bereiken en het probleem van goud immobiliteit verlichten, aangezien de SDR’s die landen in ruil voor goud ontvangen gebruikt kunnen worden voor de afwikkeling van tekorten op de betalingsbalans, zonder angst voor het mislopen van kapitaalwinsten.

    Nadelen: Dit zou een snellere demonetisatie dan meerdere landen zouden accepteren. Dit zal geen voordeel opleveren uit het oogpunt van de financiering van de olie-import met goudverkopen aan Arabieren (hoewel het niet noodzakelijkerwijs onverenigbaar hoeft te zijn met een dergelijke regeling).

    Het enige belangrijke nadeel van optie 3 is dat het waarschijnlijk onaanvaardbaarheid is voor de landen die om traditionele redenen liever vasthouden aan goud. Maar het zou onze gevoeligheid tonen ten aanzien van het probleem van immobiliteit (van het goud), en zou een goede eerste onderhandelingspositie zijn. We kunnen uiteindelijk ook nog terugvallen op een vierde optie:

    Optie 4: Accepteer de Europese opstelling waarin de officiële goudprijs wordt afgeschaft en officiële transacties tegen een marktgerelateerde goudprijs worden toegestaan, maar alleen met instemming dat een bepaald gedeelte van het goud wordt overgedragen aan een substitutiefaciliteit van het IMF, en dat geleidelijke substitutie van SDR voor goud zou plaatsvinden over een langere periode van tijd. (Een mogelijke regel uit velen zou kunnen zijn dat landen de nominale waarde van hun goudvoorraad van dit moment behouden en dat een waardestijging van het goud door een stijging van de goudprijs wordt gecompenseerd door goud te vervangen voor SDR’s.

    Een andere variant op dit voorstel is dat landen moeten instemmen met een vooraf bepaalde, geleidelijke directe verkoop aan de particuliere markt. Ook hier kan de winst worden gedeeld tussen goud bezitters en anderen.

    Voordelen: Dit zou voldoende momentum richting goud demonetisatie bieden, terwijl het bieden van verlichting aan het immobiliteitsproblemen van goud. Dit lijkt beter verenigbaar te zijn met de verkoop van goud aan de Arabieren, indien dit wenselijk is. Daar kan nog over onderhandeld worden.

    Nadelen: Deze optie is iets minder wenselijk voor de middellange termijn werking van het systeem dan optie 3.

    Conclusies

    De Amerikaanse doelstelling van een vermindering van de rol van goud in de wereld monetaire stelsel is de moeite waard, maar ze is misschien haalbaar zonder aan te dringen op naleving van de huidige vaste officiële goudprijs. Bovendien zou een dergelijk standpunt internationale wrijving onnodig maken. Er bestaan compromisvoorstellen die goede vooruitzichten bieden voor het bereiken van de doelstellingen die we in ons systeem voor ogen hebben, terwijl ze voldoen aan de belangrijkste Europese eisen. We moeten bereid zijn om deze compromissen te gebruiken in de nabije toekomst.

    Tactiek

    Onderhandelen in een breder IMF forum zou waarschijnlijk een omstreden proces zijn en zal zeer veel verdeeldheid oproepen, tenzij op basis van een voorafgaand Amerikaans-Europees begrip. The Europeanen zijn echter niet verenigd, hoewel ze aan een gemeenschappelijk inhoudelijke standpunt werken. We kunnen hierop wachten of nu verder gaan met bilaterale afspraken met één of meer leden van de Europese Gemeenschap. Ons wachten om te worden geconfronteerd met de Europese positie zet de Fransen in een sterke positie, vanwege hun veto over eventuele afwijkingen van de afgesproken Europese lijn.

    Voor wat betreft de goud kwestie zou het passend zijn de bilaterale contacten met de Duitsers en de Britten na te streven , die beiden waarschijnlijk kunnen instemmen met opties waarbij zij bescheidener zullen zijn in hun flexibiliteit ten aanzien van onze traditionele positie dan de Fransen of Italianen. Maar er is natuurlijk geen garantie dat de Britten en/of de Duitsers het resulterende compromis in Brussel zullen voorleggen. Niettemin, het uitwerken van een compromis met enkele van de grote Europese landen kan de kans op een impasse tussen de VS en Europa verminderen, terwijl een aanzienlijk meningsverschil overbrugd dient te worden door de Europeanen.

    1. Bron : Nationaal Archief , RG 56 , Bureau van de staatssecretaris van Financiën , Files van staatssecretaris Volcker , 1969-1974 , toetreding 56-79-15 , Box 1 , Gold-8/15/71-2/9 / 72 . Geen rubriceringsmarkering . Een gestempelde notatie op het briefje luidt : ” Opgemerkt door de heer Volcker . ” Een andere notatie , van 8 maart , geeft aan dat kopieën te Bennett en Cross werden gestuurd.
    2. Het document werd besproken met Kissinger bij een ministerie van Buitenlandse Zaken personeel vergadering op 6 maart. De samenvatting die aan de voorpagina van de vergadering van de notulen merkt op dat Kissinger besloten: . “Dat een klein State – Treasury groep , te omvatten Volcker worden samengesteld om de keuzes te verfijnen in de EB papier en rapporteren in twee weken De herziene document moet bevatten de opties van mogelijke unilaterale optreden van de EG ten aanzien van de goudprijzen en met betrekking tot de import van olie kosten alsook Amerikaanse reacties op breken of te beteugelen dergelijke actie (EB actie) . ” ( Ibid. , RG 59 , Afschriften van de minister van Buitenlandse Zaken Kissinger Personeel Vergaderingen , 1973-1977 , Entry 5177 , Box 2 , secretaris van de Vergadering van het personeel , 6 maart 1974)
    3. Vertrouwelijk.
    4. Indien een vast SDR – goudprijs zou worden gehandhaafd , en periodieke vrije markt gerelateerde aanpassingen in de officiële prijzen van goud zou worden gemaakt , dan is de munt waarde van de primaire reserves van de wereld zou worden gekoppeld aan een prijs vast te stellen op een vluchtige , instabiele markt . [ Voetnoot is in het origineel. ]
    5. Zoals blijkt uit de tabel aan het einde van deze notitie , zijn officiële goudreserves nu gewaardeerd op $ 43.000.000.000 bij de $ 42,20 per ounce prijs . De vrije markt prijs is bijna vier keer de officiële prijs. [Voetnoot is in het origineel. De tabel is gekoppeld , maar niet afgedrukt.]
    6. De Fransen hebben verklaard dat zij geen rekening met de IMF- artikelen als bindend onder de huidige omstandigheden ( de VS haar convertibiliteit verplichting te hebben opgeschort ) . We beschouwen de artikelen nog bindend . Andere landen hebben nog geen standpunt ingenomen . [ Voetnoot is in het origineel. ]
    7. Willy de Clercq was de Belgische minister van Financiën en vice-premier.
    8. Onder de huidige IMF Artikelen van Overeenkomst , zou een algemene gouden prijsstijging ( uniforme nominale waarde verandering ) goedkeuring van landen vertegenwoordigen 85 % van het IMF gewogen vermogen stemming nodig . Zo hebben we de kracht om elke juridische verandering blokkeren. [ Voetnoot is in het origineel. ]
    9. De extra SDR zou kunnen zijn zeer acceptabel omdat , voor een tijd althans , ze zouden ” ondersteund ” door het IMF goudreserves zijn. Wat goud ” steun ” kan worden gehandhaafd tot vooroordelen tegen papiergeld taande – op een manier die vergelijkbaar is met de evolutie van de binnenlandse gelden. [ Voetnoot is in het origineel. ] 

    Bron: History.state.gov

    Europa en de VS voeren nog steeds strijd over de rol van goud in het wereldwijde monetaire systeem

    Europa en de VS voeren nog steeds strijd over de rol van goud in het wereldwijde monetaire systeem

  • Jim Rickards: “De dollar zal vervangen worden door SDR’s of goud”

    Jim Rickards, auteur van het boek Currency Wars, was onlangs te gast bij Max Keiser om te praten over het beleid van de Amerikaanse centrale bank en de dreigende dollarcrisis. Volgens Rickards staat ons een nog grotere crisis te wachten dan die van 2008, omdat de fundamentele zwakheden bij banken niet zijn verholpen en omdat de leverage door de beschikbaarheid van zeer goedkope kredieten (studentenleningen, hypotheken, autoleningen) alleen maar is toegenomen. De grootste banken in de VS zijn nu nog groter dan ze waren voor de crisis, aldus Rickards. In 2008 werd al duidelijk dat de financiële sector in de VS eigenlijk ’too big to fail‘ is.

    Nog grotere crisis komt eraan

    De crisis van 2008 was nog te behappen voor centrale banken, maar Rickards denkt dat centrale banken niet in staat zullen zijn om de grote klap die nog komen gaat op te vangen. Daarvoor is het balanstotaal al te ver opgerekt. Om een nieuwe liquiditeitscrisis af te wentelen moet het IMF ingrijpen door SDR’s bij te drukken, aldus Rickards. Maar of dat soelaas zal bieden is nog maar zeer de vraag, want ook SDR’s hebben geen intrinsieke waarde. De auteur van het boek Currency Wars, die overigens alweer werkt aan een nieuw boek, is er zeker van dat SDR’s of goud de rol van de dollar als waardereserve zal vervangen. Daarmee zal Amerika ook een groot privilege verliezen, omdat olie nu nog in goedkope dollars afgerekend kan worden.

    Tapering?

    Volgens Jim Rickards heeft de Federal Reserve zich in de problemen gewerkt met quantitative easing. Nu landen als China en Japan minder Amerikaanse staatsobligaties kopen moet de Amerikaanse centrale bank zich schikken in haar rol als lender of last resort. Tapering is daardoor bijna niet meer voor te stellen, zeker niet nu de rente op Amerikaanse staatsobligaties richting de 3% loopt…

    Jim Rickards en Max Keiser over de dollarcrisis en de terugkeer naar SDR’s of  goud

  • Wikileaks cables: “De SDR kan goud niet vervangen als reserve”

    Een Wikileaks document dat op 19 mei 1973 verzonden is vanuit Frankrijk geeft weer hoe de toenmalige Franse president Pompidou dacht over de SDR, het instrument van het IMF dat volgens sommigen de rol van goud op de balans van de centrale bank zou kunnen vervangen. Pompidou is sceptisch en dat liet hij in 1973 al weten. Hij zag SDR’s niet als een volwaardige alternatief voor goud en benadrukte dat de reserve er één moest zijn die geen enkel land kon ‘bijdrukken’.

     1.  AS PROMISED REFTEL,  FOLLOWING IS FURTHER DISCUSSION OF AGENDA ITEM ON INTERNATIONAL MONETARY REFORM.  IT STRESSES ISSUES WHICH WILL BE UPPERMOST IN MIND OF PRESIDENT POMPIDOU,  PARTICULARLY POINTS WHERE FRENCH AND U. S.  APPROACHES DIFFER WIDELY.
    2.  CONVERTIBILITY.  POMPIDOU WILL PROBABLY BEAR DOWN HARDEST ON IMPORTANCE OF AGREEING AT EARLIEST POSSIBLE MOMENT ON CONDITIONS FOR RESUMPTION OF GENERAL CURRENCY CONVERTIBILITY,  AND MORE PARTICULARLY OF DOLLAR CONVERTIBILITY.  ( SEE,  FOR EXAMPLE, PARIS 13534.)  IN FRENCH VIEW, CONVERTIBILITY ARRANGEMENTS SHOULD BE DESIGNED SO THAT SETTLEMENTS OF BALANCES BETWEEN
    CENTRAL BANKS ARE MADE ONLY IN RESERVE ASSETS THAT CANNOT BE CREATED AT WILL BY A SINGLE NATION.  IN CONNECTION WITH RESTORATION CONVERTIBILITY,  GOF IS READY EXAMINE METHODS OF CONSOLIDATING EXISTING DOLLAR BALANCES.  IN DISCUSSING THIS ISSUE, WE COULD AGAIN EMPHASIZE:  A)  LINK BETWEEN CONVERTIBILITY ARRANGEMENTS AND OTHER ELEMENTS OF REFORMED SYSTEM,  AND B)  GREAT DIFFICULTY OF RESTORING DOLLAR CONVERTIBILITY BEFORE WE REACH BALANCE OF PAYMENTS EQUILIBRIUM.
    2. Converteerbaarheid. Pompidou zal het belang van een overeenkomst, waarin de condities voor algemene converteerbaarheid van valuta worden vastgelegd, waarschijnlijk het meest benadrukken. Meer bijzonder de converteerbaarheid van de Amerikaanse dollar. De Franse visie hierop is dat de converteerbaarheid zodanig vormgegeven moet worden dat het vereffenen van balansen van centrale banken alleen gedaan kan worden met een reserve die niet door één land naar wens gecreëerd kan worden.
    Toelichting Marketupdate: Deze Franse visie op het internationale monetaire systeem werd jaren eerder al uitgesproken door de voorganger van Pompidou, namelijk Charles de Gaulle. Hij hield in 1965 (toen het Bretton Woods systeem met inwisselbaar goud nog actief was!) een speech waarin hij benadrukte dat alleen goud de stabiele monetaire basis kan zijn voor het wereldwijde monetaire stelsel. Hieronder een YouTube videofragment van die speech.
    Charles de Gaulle, voorganger van Pompidou, verwees in 1965 naar goud als de ultieme reserve
    3.  GOLD AND RESERVE ASSETS.  GOF HAS COME SOME DISTANCE IN ENDORSING CONCEPT THAT SDR WILL BE MAJOR INSTRUMENT FOR ASSURING FUTURE RESERVE GROWTH.  THEY STILL STRONGLY BELIEVE,  HOWEVER, PRACTICALLY AS AN ARTICLE OF FAITH,  THAT GOLD SHOULD CONTINUE AS ONE OF THE LINCHPINS OF THE SYSTEM.  POMPIDOU WILL EXPRESS GRAVE DOUBTS THAT SDRS CAN SUCCESSFULLY REPLACE GOLD AS ULTIMATE RESERVE ASSET.  
    OUR REBUTTAL COULD EFFECTIVELY STRESS RECENT EVENTS. VOLATILE BEHAVIOR OF FREE GOLD MARKET,  WHICH IS VERY THIN AND DEPENDENT ON SOUTH AFRICAN AND RUSSIAN SUPPLY,  CLEARLY ILLUSTRATES PROBLEMS IN RETAINING IMPORTANT TRADE COMMODITY AS ULTIMATE MONETARY STANDARD.
    3. Goud en reserves. De Franse regering vindt het moeilijk om steun te geven aan het idee dat de SDR een belangrijk instrument zal worden  om toekomstige groei van reserves te verzekeren. Ze geloven er sterk in dat goud, als onderdeel van vertrouwen, de hoeksteen moet blijven van het systeem. Pompidou zal ten zeerste betwijfelen dat SDR’s succesvol het goud kunnen vervangen als ultieme reserve asset. Onze weerlegging zou kunnen zijn dat de goudmarkt zeer volatiel is, door het dunne aanbod en de grote afhankelijkheid van aanbod uit Zuid-Afrika en Rusland. Dat illustreert duidelijk de problemen van het vasthouden aan een belangrijke grondstof voor de handel als ultieme monetaire standaard.
    4.  CAPITAL CONTROLS.  FRENCH BUREAUCRATIC TRADITIONS HAVE CONDITIONED GOF TO IMPORTANCE USE CAPITAL CONTROLS AS DEVICE FOR DEALING WITH DISEQUILIBRATING MONEY FLOWS.  AS THEY SEE IT,  IN WORLD WHERE MASSIVE AMOUNTS OF MONEY CAN MOVE SUDDENLY IN RESPONSE TO SPECULATIVE PRESSURES,  COUNTRIES MUST HAVE WAYS OF PREVENTING THEMSELVES FROM BEING DROWNED IN OR DRAINED OF LIQUIDITY.  OUR APPROACH TO CONTROLS STRENGTHENS GOF FEELING THAT WE SEEK A STRONG
    TRADE ACCOUNT IN ORDER FINANCE CONTINUED STREAM OF OUTWARD DIRECT INVESTMENT TO INDUSTRIALIZED NATIONS.  IN DEALING WITH THESE POINTS, WE COULD CONCEDE THHT SOME COUNTRIES MAY HAVE TO EMPLOY CAPITAL CONTROLS TEMPORARILY ON SOME OCCASIONS.  IN GENERAL,  HOWEVER,  WE SHOULD CONTINUE EXPRESS STRONG VIEW THAT COST OF CONTROLS IN DISTORTING ALLOCATION OF WORLD RESOURCES IS TOO HIGH TO PAY.
    5.  THE ADJUSTMENT PROCESS.  GOF,  DESPITE FACT IT NOW IS PARTICIPATING IN JOINT FLOAT,  PREFERS SYSTEM WITH CONSIDERABLY LESS FLEXIBILITY THAN WE WOULD LIKE TO SEE.  FOR FRANCE,  PARITIES SHOULD BE MORE ” STABLE”  OR ” FIXED”  THAN ” ADJUSTABLE”.  POMPIDOU CAN BE EXPECTED TO EMPHASIZE IMPORTANCE OF CLASSIC TOOLS OF MONETARY AND FISCAL POLICY AS ALTERNATIVE TO FLOATING IN RESTORATION EXTERNAL EQUILIBRIUM.  HE WILL ALSO BE SUSPICIOUS OF ANY USE OF AUTOMATIC ( AS OPPOSED TO INDICATIVE)  INDICATORS TRIGGERING EXCHANGE RATE ADJUSTMENT.  IN COUNTERING SUCH ARGUMENTS,  WE COULD POINT TO A)  INSTABILITY INTRODUCED INTO BRETTON WOODS SYSTEM BY STICKINESS OF EXCHANGE RATES,  AND B)  DIFFICULTY FOR COUNTRIES OPERATING IN CURRENT ECONOMIC ENVIRONMENT TO GIVE EXTERNAL OBJECTIVES PRIORITY OVER DOMESTIC ONES.
    6.  TIMING OF NEGOTIATIONS.  GOF HAS TAKEN PUBLIC POSITION THAT NEGOTIATIONS TOWARD REFORM ARE MOVING TOO SLOWLY,  LARGELY BECAUSE SHORT- TERM CRISES CREATED BY PERSISTENT U. S.  BALANCE OF PAYMENTS DIFICIT DIVERT ATTENTION OF GOVERNMENTS AWAY FROM LONG- TERM PROBLEMS.  POMPIDOU WILL BE PESSIMISTIC ABOUT POSSIBILITY OF REACHING AGREEMENT,  EVEN ON GENERAL PRINCIPLES,  BY FALL OF 1973.  ECHOING THEME SOUNDED BY FINANCE MINISTER GISCARD D’ ESTAING AT IMF MEETING LAST FALL,  HE MAY SUGGEST CONCENTRATING FIRST ON ONE OR TWO SPECIFIC AREAS –  E. G.  EXCHANGE RATE MECH-
    ANISMS AND MONETARY ARRANGEMENTS IN FAVOR DIVELOPING NATIONS.
    THIS WOULD SIGNAL FRENCH TACTIC OF WEARING DOWN OTHER NEGOTIATORS TO ELICIT CONCESSIONS IN DIRECTION FRENCH VIEWPOINTS ON QUESTIONS SUCH AS ROLE OF GOLD WHERE FRENCH ARE VERY MUCH ISOLATED.  HERE,  WE COULD USEFULLY ELABORATE OUR CONCEPT THAT MONETARY REFORM CANNOT BE ACCOMPLISHED PIECEMEAL SINCE ALL ELEMENTS OF SYSTEM STRONGLY INTERACT.
    7.  UNLIKE SITUATION AT TIME AZORES MEETING,  OUTSTANDING MONETARY ISSUES DO NOT SEEM RIPE FOR SETTLEMENT IN ICELAND.  CONSEQUENTLY, WE BELIEVE BEST U. S.  TACTIC WOULD BE AVOIDANCE DETAILED DISCUSSION OF TECHNICAL POINTS ON GROUNDS C-20  IS BEST PLACE TO RESOLVE THEM.  OUR OBJECTIVE SHOULD RATHER BE A JOINT STATEMENT EXPRESSING URGENCY OF PROGRESS IN C-20  AND IMPORTANCE ACHIEVING SUBSTANTIAL AGREEMENT ON OUTLINE OF REFORM PLAN IN TIME FOR NAIROBI MEETING. IF WE WISHED TO OBTAIN FRENCH AGREEMENT AT THIS MEETING ON SUCH QUESTIONS AS FLEXIBILITY,  THE ADJUSTMENT PROCESS,  CAPITAL
    CONTROLS,  ETC.,  WE BELIEVE WE WOULD HAVE TO PAY A PRICE IN THE FORM OF CONCESSIONS ON CONVERTIBILITY AND THE ROLE OF GOLD WHICH WE ASSUME WE ARE NOT PREPARED TO PAY.  IRWIN
    CONFIDENTIAL
    NMAFVVZCZ