De Amerikaanse overheid zag haar schuld afgelopen maanden boven de $14 biljoen stijgen maar ook de Amerikaanse staten zien hun schulden sterk stijgen. Door de kredietcrisis daalde de belastinginkomsten van de Amerikaanse staten en hebben ze te kampen met grote gaten in hun begrotingen. SBS maakte een opsomming van de huidige schuld van de staten, toekomstige pensioenlasten, toekomstige lasten voor sociale zekerheid en de verwachte begrotingstekorten voor 2011. Volgens SBS hebben de staten een totale schuld van $4.2 biljoen. Daarvan wordt met $3.4 biljoen verreweg het grootste deel ingenomen door toekomstige pensioenlasten en sociale zekerheid
De staten met de grootste tekorten zijn respectievelijk Califoië, New York, Texas, New Jersey en Illinois. Califoië heeft een schuld van $612 miljard. New York volgt met $305 miljard en daaa heeft Texas de meeste schuld met $283 miljard. De staat Vermont heeft met $6 miljard de laagste schuld.
Toch zouden de totale schuldcijfers lager kunnen uitvallen. SBS gebruikt namelijk een scenario waarbij de pensioenlasten het hoogst uitvallen. Bij schattingen van bijvoorbeeld de conservatieve denktank American Enterprise Institute bedragen de toekomstige pensioenlasten $2.8 biljoen. Onderzoeksinstituut Pew Center on the States is zelfs van mening dat de pensioenlasten “maar” $700 miljard bedragen. Het grote verschil in de verwachtingen over de pensioenlasten komt door de verschillende assumpties omtrent de rendementen van de pensioenfondsen. SBS gaat uit van lage rendementen van de pensioenfondsen terwijl conservatieve economen een rendement verwachten van 4%. De meeste fondsmanagers zien in financiële onrust geen reden om hun voorspellingen bij te stellen en verwachten een rendement van rond de 8%. Dit zou in lijn zijn met het gemiddelde van de afgelopen 20 jaar.
Het Amerikaanse “supercongres” moet uiterlijk op 23 november met bezuinigingsvoorstellen komen die de structurele tekorten terugdringen met tenminste $1,2 biljoen. De maand erop moet er gestemd worden. Die bezuinigingen hebben betrekking over de komende tien jaar en met tekorten van boven de $1.000 miljard per jaar kunnen de voorstellen slechts een marginale afname bewerkstelligen. De analisten van Bank of America onder leiding van Ethan Harris hebben er weinig vertrouwen in dat er een geloofwaardig pakket aan bezuinigingen zal komen. Als gevolg hiervan verwachten zij dat één van de kredietbeoordelaars de afwaardering van Amerika door S&P van augustus dit jaar zal volgen. Moody's heeft een negatief vooruitzicht; bij Fitch staat het vooruitzicht vooralsnog op stabiel.
Het supercongres bestaat uit zes democraten en zes republikeinen die achter de schermen werken aan een compromis. De onderhandelingen tot nu toe lopen volgens diverse berichten erg stroef. In het kort komt het erop neer dat de democraten niet willen bezuinigen en de structurele begrotingstekorten terug willen dringen door de belastingen te verhogen; de republikeinen willen daarentegen geen belastingverhogingen en willen drastisch snijden in de uitgaven, met name op de gezondheidszorg. Het voorstel waar deze 'supercommissie' in november mee moet komen is en blijft een bijzondere verhaal omdat het congres niet mee kan en mag praten over de uitkomst van het compromis en eigenlijk alleen ja of nee mogen zeggen. En die beperking heeft het nodige stof doen opwaaien.
Aan de rechterzijde van het politieke spectrum heeft Fox analist “Judge” Napolitano het volgende te zeggen:
Aan de linkerzijde van het politieke spectrum heeft ook Keith Olbermann veel kritiek:
Dit weekend schoven de regeringsleiders van de eurozone aan tafel om tot een definitieve oplossing te komen voor de Europese schuldencrisis. Zoals dat in Europa gebruikelijk is, kwam men er niet uit en is er een nieuwe top nodig. Terwijl Europa woensdag een definitief akkoord denkt te hebben, meldde Angela Merkel dat een definitieve oplossing toch echt een proces is van de lange adem. Een tegenvaller was ook de tussentijdse rapportage over de Griekse overheidsfinanciën. In het rapport werd de prognose voor de Griekse schulden bijgesteld en blijkt het Griekse schuldscenario nog slechter dan werd verwacht. Gelukkig gaven Merkel en Sarkozy – ook wel Merkozy – aan dat de neuzen dezelfde kant opstaan. Nou ja, figuurlijk dan.
Suggestie voor een onderschrift? Voelt u zich vrij om te reageren..
Hieronder een grafische weergave van de Europese macro-economische versie van Domino D-Day: de dag dat de financiële markten het vertrouwen verliezen nadat Griekenland failliet wordt verklaard.
Zeer provocatieve teksten van Wall Street bankiers.. Occupy Wall Street Is Rousing Sexual Appetites Of Protesters And Traders (Business Insider)
Izabella Kaminska in een drieluik over backwardation in de oliemarkt: [Explaining backwardation] The curious case of super-backwardation (FT Alphaville) [Explaining backwardation] Are index funds the new swing producers? (FT Alphaville) [Explaining backwardation] The WTI-Brent anomaly (FT Alphaville)
Nieuwe dollarschaarste in Europa; FX-swaps tussen ECB en de Fed stijgt naar een totaal van $1,9 miljard.. Fed Dollar Swap Lines With Europe Soar To $1.9 Billion, Most Since June 2010 (Zero Hedge)
Een grafische weergave van het netwerk van 's werelds meeste dominante bedrijven..
De top 50 van bedrijven van de 147 “superconnected” bedrijven:
1. Barclays plc 2. Capital Group Companies Inc 3. FMR Corporation 4. AXA 5. State Street Corporation 6. JP Morgan Chase & Co 7. Legal & General Group plc 8. Vanguard Group Inc 9. UBS AG 10. Merrill Lynch & Co Inc 11. Wellington Management Co LLP 12. Deutsche Bank AG 13. Franklin Resources Inc 14. Credit Suisse Group 15. Walton Enterprises LLC 16. Bank of New York Mellon Corp 17. Natixis 18. Goldman Sachs Group Inc 19. T Rowe Price Group Inc 20. Legg Mason Inc 21. Morgan Stanley 22. Mitsubishi UFJ Financial Group Inc 23. Northe Trust Corporation 24. Société Générale 25. Bank of America Corporation 26. Lloyds TSB Group plc 27. Invesco plc 28. Allianz SE 29. TIAA 30. Old Mutual Public Limited Company 31. Aviva plc 32. Schroders plc 33. Dodge & Cox 34. Lehman Brothers Holdings Inc* 35. Sun Life Financial Inc 36. Standard Life plc 37. CNCE 38. Nomura Holdings Inc 39. The Depository Trust Company 40. Massachusetts Mutual Life Insurance 41. ING Groep NV 42. Brandes Investment Partners LP 43. Unicredito Italiano SPA 44. Deposit Insurance Corporation of Japan 45. Vereniging Aegon 46. BNP Paribas 47. Affiliated Managers Group Inc 48. Resona Holdings Inc 49. Capital Group Inteational Inc 50. China Petrochemical Group Company
* Lehman still existed in the 2007 dataset used:
Lees meer over het onderzoek, “Revealed – the capitalist network that runs the world” (New Scientist)
Woedende Grieken demonstreerden gisteren in Athene..
Zie ook de indrukwekkende foto-serie op Zero Hedge.
S&P: downgrade 5 landen inclusief Frankrijk bij recessie (RTL-Z)
S&P sees downgrade blitz in EMU recession, threatening crisis strategy (Telegraph)
Merkel en Sarkozy verschillen diep van mening over de toekomst van het noodfonds, maar beide zijn bereid alles te geven om de Euro in stand te houden. Daarvoor is een groter noodfonds nodig dat de financiële markten weet te overtuigen en dat voldoende slagkracht heeft om de problemen in verschillende landen én in de Europese bankensector nog even vooruit te schuiven. Merkel en Sarkozy zouden volgens The Wall Street Joual op vrijwel elk onderdeel van het plan voor een groter noodfonds van mening verschillen, wat de besluitvorming niet bepaald ten goede komt.
Dit weekend nog geen officieel besluit
Met de vooruitziende blik hebben Merkel en Sarkozy nu maar besloten om aankomende zondag nog geen plannen te presenten die de markten kunnen kalmeren. Op deze dag komen de leiders van de 27 lidstaten van de Europese Unie bijeen om te praten over een oplossing voor de schuldencrisis, maar het is dus nu al duidelijk dat hier nog geen besluit uit voort zal komen. Daar zullen ze nog mee wachten tot een tweede topoverleg, dat volgende week woensdag zal plaatsvinden.
Het geduld is in de relatief rijke Eurolanden nog wel op te brengen, maar in Griekenland zijn de protesten en stakingen alweer aan de orde van de dag (zie dit fotoverslag op Zerohedge). Volgens Olli Rehn, de Europese commissaris voor economische en monetaire zaken, kan het echter nog weken duren voordat Europa overeenstemming zal vinden over het herstructureren van de Griekse staatsschuld en het uitbreiden van de middelen en bevoegdheden van het EFSF. Olli Rehn zei dat Europese leiders hun bezwaren opzij moeten zetten en dat ze nu duidelijke maatregelen moeten nemen om de crisis in de Eurozone op te lossen. Daar moet dit weekend over gesproken worden tijdens het topoverleg. Ook moeten de Duitse en Franse leiders in gesprek gaan met de bezitters van Griekse staatsobligaties om te kijken hoe ze de last op de Grieken kunnen verlichten.
Sleutelrol voor Frankrijk en Duitsland
Merkel en Sarkozy zijn er dus nog steeds niet uit, wat na het telefonisch overleg dat vandaag plaats zou hebben gevonden komen ze ook zaterdagavond nog even bij elkaar om de stand van zaken te bespreken en meningen uit te wisselen. Frankrijk en Duitsland zijn de twee grootste economieën van de Eurozone en hebben daarom een sleutelpositie in handen als het gaat om het oplossen van de schuldencrisis, die overigens al twee jaar aan de gang is.
Ondertussen gaan er voorstellen rond die nieuwe bevoegdheden beschrijven voor het EFSF noodfonds, dat op dit moment een effectieve capaciteit heeft van ongeveer €440 miljard. In de plannen die circuleren staat dat het EFSF de mogelijkheid moet krijgen om direct nieuwe staatsobligaties van probleemlanden op te kopen. Ook zou het EFSF in staat moeten zijn staatsobligaties van beleggers over te nemen op de open markt om op die manier de druk op de schuldenberg van een land te verlichten. De besluiten tot het aankopen van staatsobligaties zouden dan genomen kunnen worden na goedkeuring van de 'Eurogroup Working Group' en het 'EFSF Board', waardoor de besluitvorming aanmerkelijk versneld wordt.
Mandaat van het European Financial Stability Facility
Meer bevoegdheden voor het EFSF
Volgens de voorstellen die nu circuleren zal het EFSF de rol van de ECB oveemen als het gaat om het interveniëren in obligatiemarkten. Wel zal het EFSF meer beperkt zijn dan de ECB in de manier waarop ze staatsobligaties opkopen. Zo kan het EFSF volgens de nieuwe voorstellen alleen staatspapier opkopen van landen die al steun krijgen uit Europa en zal het maximaal 50% van alle nieuw uitgegeven staatsobligaties mogen opkopen. Het aankopen van staatsobligaties op de primaire markt zou eerst goedgekeurd moeten worden door alle Europese ministers van financiën. Het EFSF zou ook de mogelijkheid moeten krijgen om staatsobligaties weer op de open markt aan te bieden zodra die kans zich voordoet. Als de rentes hoog blijven kan het EFSF besluiten de obligatie geduren de volledige looptijd in de boeken te houden, met als nadeel dat deze bezittingen de koopkracht van het EFSF verkleinen. Ook zou het EFSF in staat moeten zijn obligaties terug te verkopen aan de landen waarvan ze gekocht zijn, maar het lijkt zeer onwaarschijnlijk dat de landen in kwestie daartoe in staat zijn (anders hadden ze immers ook geen hulp nodig).
Het EFSF uitbreiden met hefboomconstructie
Een andere optie die al veel wordt besproken is het toepassen van leverage in het EFSF. De aangekochte staatsobligaties van het noodfonds zouden dan als onderpand gebruikt kunnen worden om nieuw kapitaal aan te trekken (bijvoorbeeld van banken en pensioenfondsen) en daarmee nog meer staatsobligaties aan te kopen. Deze optie zou echter meer beperkingen hebben dan de variant die nu in de reguliere media wordt besproken en waar ook wij een analyse van hebben gemaakt. Dit plan gaat niet werken als beleggers teveel risico zien in de obligaties van de 'probleemlanden', want daarvoor zijn de vergoeding en de garanties die ze krijgen mogelijk niet hoog genoeg. Met het opdrogen van liquiditeit in de markten zal een dergelijke hefboomwerking maar een zeer beperkt effect hebben.
Naast de middelen uit het noodfonds die gereserveerd worden voor toekomstige aankopen van staatsobligaties moeten we ook rekening houden met de problemen in de Europese bankensector. Als er ook geld gereserveerd moet worden voor een mogelijke herkapitalisatie van de banken blijven er niet veel middelen meer over uit het noodfonds (lees ook dit bericht voor een gedetailleerde uitleg).
Merkel en Sarkozy hebben sleutelrol in de Eurocrisis
Citigroup to pay $285 million to settle fraud case (Reuters)
QE3 'Certainly a Possibility': Boston Fed President (CNBC)
Shock Therapy in Greece – A Mega-Strike Aims to Challenge Austerity (Spiegel)
Suspension set to make rare earths even rarer (China Daily)
Welcome to the Machine: High-Frequency Trading Domination (Schwab)
Een must read over juridische desintegrate van de Amerikaanse huizenmarkt: “Houston, we've got a problem – Bevilacqua” (Amvona blog)
Boekrecensie over de totstandkoming van de crisis op de Amerikaanse huizenmarkt: “Greed and ambition: Why Fannie Mae and Freddie Mac need to diet” (The Economist)
Tot slot een Amerikaanse marinier die van zijn hart geen moordkuil maakt..
Angela Merkel en Nikolas Sarkozy hebben het er druk mee: hoe wordt de euro en daarmee de Eurozone gered? De ECB weigert haar balans te gebruiken om de schulden van de in de problemen gekomen zuidelijke lidstaten op te kopen en legt de verantwoordelijkheid voor de fiscale problemen bij de politiek. De politiek voelt zich genoodzaakt om met publieke middelen de problemen de baas te worden en de eurolanden die hun begroting niet langer door de markt gefinancierd krijgen, zelf te financieren.
De plannen om de financiële middelen van het Europese noodfonds EFSF te gaan gebruiken als verzekeringsgaranties lijkt het te gaan worden. In Nieuwsuur legt Martine Wolzak van Het Financieele Dagblad de basisprincipes van de hefboomconstructie in jip-en-janneketaal uit.
De Nederlandse econoom Willem Buiter die in 2009 in dienst is getreden als hoofdeconoom van de Amerikaanse bank Citigroup liet deze week in een lange analyse (zie pdf) niets heel van het plan om het EFSF te gebruiken als verzekeringsfonds. Met een zeer uitgebreide berekening van de financieringscapaciteit van het EFSF somt hij de gebreken op van de voorgestelde hefboomconstructie. Buiter komt met een versoberend beeld over de daadwerkelijke capaciteit van het noodfonds die in feite vele malen lager is dan wordt gesuggereerd en wijst bovendien enkele aanvullende zwakke plekken aan. Kort samengevat zijn de gebreken als volgt:
– het EFSF heeft allereerst geen financieringscapaciteit van €780 miljard omdat de garanties van Griekenland, Portugal en Ierland niet geëffectueerd kunnen worden zolang zij steun ontvangen. De capaciteit bedraagt derhalve slechts €726 miljard.
– Spanje en Italië die directe steun van de ECB ontvangen via haar Securities Market Program (SMP), garanderen via het EFSF hun eigen obligaties. Spanje garandeert €92,5 miljard en Italië €139.3 miljard, maar die garanties vallen weg op het moment dat zij in de financieringsproblemen komen. In het (waarschijnlijke) geval dat Spanje en Italië een beroep moeten doen op het noodfonds, dan bedraagt de capaciteit slechts €494 miljard.
– De reeds toegezegde noodsteun aan Portugal, Griekenland en Ierland moet eveneens van de resterende middelen worden afgetrokken. Voor Ierland is €17,7 miljard toegezegd (waarvan €3.3 miljard inmiddels is uitgekeerd) en voor Portugal is €26 miljard toegezegd (waarvan €5,8 miljard is uitgekeerd) en dat brengt de capaciteit terug tot €445,5 miljard.
– De tweede Griekse bailout zal €109 miljard gaan kosten waarvoor Europa tweederde voor haar rekening neemt en het IMF – indien zij formeel akkoord gaat – het resterende bedrag. Dat brengt in het geval dat het IMF deelneemt de middelen terug naar €346,9 miljard en indien het IMF niet deelneemt naar €310,1 miljard.
– Omdat voor het EFSF de mogelijkheid is gemaakt om ook steun te verlenen bij het herkapitaliseren van Europese banken, en Buiter zeer conservatief deze steun inschat op €50 miljard, neemt de overgebleven capaciteit af naar €296,1 miljard of zelfs naar €260,1 miljard (in het geval het IMF niet formeel akkoord gaat met de uitkering van de tweede Griekse bailout).
– Indien België vanwege een afwaardering op de kredietwaardigheid niet kan deelnemen en ook Belgische staatsobligaties gegarandeerd moeten worden met middelen uit het noodfonds dan nemen de middelen verder af naar €269.9 miljard (of €233,1 miljard zonder IMF hulp aan Griekenland).
– Valt Frankrijk weg (en dat is goed mogelijk gezien de analyse van eerder deze week) dan worden de middelen helemaal schaars want die vallen terug naar €111,4 miljard (€74,6 miljard zonder IMF).
Buiter rekent de consequenties door vanuit de situatie dat Frankrijk en België hun garanties aan het EFSF zonder problemen kunnen waarmaken en banken zelfstandig aan kapitaal kunnen komen om hun balansen te versterken. In dat geval bedraagt de financieringscapaciteit van het EFSF €310 miljard.
De idee achter het inzetten van EFSF-middelen om soevereine schulden te financieren is dat beleggers een garantie ontvangen die hen voor de eerste verliezen verzekert. Indien de garantie de eerste 10% van potentiële verliezen op staatsobligaties opvangt, dan kan het noodfonds €3.100 miljard aan nieuwe leningen ondersteunen. Omvat de garantie 20% van de potentiële verliezen dan levert de hefboomconstructie het noodfonds een capaciteit op van €1.550 miljard. Indien er sprake is van steun aan banken (bij €50 miljard) dan neemt bij 10% de capaciteit af naar €2,6 biljoen en bij 20% naar 1,3 biljoen. Bij een verliesgarantie van 40% levert de constructie in het beste geval nog maar €777 miljard op. Indien Frankrijk en België wegvallen, dan zijn verdere berekeningen eigenlijk overbodig.
Een volgend punt dat Buiter terecht aanstipt is dat de voorgestelde hefboomconstructie slechts de financieringsstroom voor nieuw te plaatsen obligaties regelt en geen betrekking heeft op de obligaties die al zijn uitgegeven. Dat betekent dat de garanties een tweedeling maakt in de waardebepaling van staatsobligaties op de primaire markt (bij plaatsing van nieuwe obligaties) en op de secundaire markt (de markt waarop nog lopende staatsobligaties worden verhandeld). Buiter schrijft:
“Italië en Spanje hebben samen net iets minder dan €2,5 biljoen aan schulden uitstaan. Verhandelbare Spaanse en Italiaanse schulden bedragen alleen al €2,1 biljoen. Voeg daar Griekse, Ierse en Portugese schuldpapieren aan toe dan bedraagt de algemene staatsschulden €3,1 biljoen en de totale verhandelbare schulden €2,9 biljoen. Tel België daarbij op dan komt dit uit op €3,5 biljoen (totaal) en €2,9 biljoen (verhandelbaar). Als Frankrijk een verzekering uit het noodfonds nodig heeft dan zou de voorraad aan bestaande schulden €5,1 biljoen bedragen en €4,3 biljoen aan verhandelbare schulden. Deze getallen gaan ver boven de omvang van de meest optimistische schattingen van de meest lichtzinnige noodsteunvoorstellen. Gelukkig hoeven er alleen garanties te komen voor de financieringsstroom om een financieringsprobleem voor de meest zwakke landen te voorkomen.”
Met andere woorden, de verzekeringgaranties kunnen alleen herfinancieringen (zie onderstaande grafiek voor het overzicht tot aan 2014) ondersteunen en niet de waarde van bestaande obligaties. Buiter wijst daaaast op aanvullende problemen. Zo is de hoogte van de verliesgarantie van 20% aan financiële partijen vanuit een historisch perspectief wel heel erg rooskleurig. Uit onderzoek van Moody's in 2010 bleek dat de verliezen in de periode 1983-2010 – afhankelijk van de wijze van berekening – tussen 31% en 53% te liggen. Of beleggers interesse hebben om in te stappen met de EFSF garantie van 20% is dus de vraag. Bovendien zorgt de tweedeling in de markt voor bestaande en nieuwe staatsobligaties een bijkomstig probleem op voor banken die mogelijkerwijs moeten afschrijven op obligaties reeds in bezit. Immers, als die minder gewild blijken te zijn omdat deze geen garantie hebben, dan zullen beleggers deze obligaties omwisselen voor obligaties met garanties en neemt de marktwaarde van bestaande obligaties af.
De conclusies die Buiter trekt zijn samen te vatten in drie punten: 1. De berekeningen voor de hefboomconstructie worden veel te rooskleurig voorgesteld. De capaciteit van het EFSF is eigenlijk veel lager. 2. De verzekeringsconstructie is niet bestand tegen tegenvallers en kan een paniekreactie van de markt niet opvangen. 3. De garantie die wordt afgegeven is niet toereikend om financiële markten te overtuigen zodat zij de begrotingstekorten en herfinancieringen van de zwakke eurolanden voor hun rekening nemen. Een verzekering tot 20% van de verliezen lost niets op en de verzekering zou opgehoogd moet worden naar 40-50%. Dat zou een capaciteit opleveren van hooguit €600-700 miljard. Daarmee kunnen Spanje en Italië tot aan het einde van 2012 net aan gefinancierd worden.
Buiter vat de conclusie van zijn rekensommen met een analogie samen: “het voorstel is geen bazooka, maar een kleine erwtenschieter”. Anders gezegd, de verzekeringsconstructie is slechts een nieuwe manier om de problemen van niet af te lossen staatsschulden, insolvabele banken en een failliet geldconcept te kunnen blijven ontkennen. Een manier die handen vol geleend belastinggeld kost.
Eerder waren Engelse en Franse banken al aan de beurt, maar nu krijgen ook tal van Italiaanse banken een downgrade te verwerken. Door de aanhoudende schuldencrisis, die ook Italië heeft getroffen, zijn de banken volgens kredietbeoordelaar S&P in een slechter klimaat terechtgekomen. Daarbij speelt ook mee dat de groeiverwachtingen voor de Italiaanse economie naar beneden zijn bijgesteld, waardoor de banken in een zwakkere positie zijn gekomen. De kosten die de banken moeten betalen om kapitaal aan te trekken zijn ook gestegen, mede door de oplopende rente op Italiaanse staatsleningen. De verslechterde vooruitzichten zullen volgens S&P niet snel meer herstellen, omdat de Italiaanse banken door de hoge kosten om kapitaal aan te trekken minder goed kunnen concurreren met het buitenland. Ook ziet het er volgens de kredietbeoordelaar niet naar uit dat de Italiaanse overheid snel maatregelen gaat nemen die effectief de publieke schuldenlast verlagen en de economie op gang weten te helpen.
Deze ontwikkelingen zijn aanmerkelijk slechter uitgevallen dan eerder werd verwacht, aldus S&P. Ook kwam er een slechtere score uit de 'Banking Industry Country Risk Assessment' test, die het economische risico van de banken meet. De waarde van de bezittingen van de banken staat onder druk door de zwakke economische condities van het land, die waarschijnlijk ook niet snel zullen verbeteren. De afwaarderingen die S&P nu doorvoert volgen op de vorige ronde van afwaarderingen van september dit jaar. Het volledige overzicht van banken die een afwaardering hebben gehad (of die een negatieve outlook hebben gekregen) is te vinden op Zerohedge. Op dit moment staan 22 van de 43 Italiaanse financiële instellingen op een negatieve outlook.
De Banca Popolare di Milano is één van de vele banken die een downgrade heeft gekregen van S&P
De Amerikaanse kredietbeoordelaar noemt drie factoren die de afwaardering zouden rechtvaardigen. Als eerste noemt Moody's de kwetsbaarheid van Spanje voor stress op de financiële markten die – sinds het begin van het onderzoek eind juli – nog niet is afgenomen. Dit komt door het uitblijven van een geloofwaardige oplossing voor de huidige schuldencrisis. Ook als deze oplossing er wel komt zal het volgens Moody's nog wel even duren voordat het vertrouwen in Spanje weer volledig is hersteld. Daarbij komt dat Spanje ondertussen veel geld moet blijven lenen om de tekorten op haar begroting te dichten en dat de Spaanse banken nog kwetsbaar blijven als het gaat om het aantrekken van nieuw kapitaal.
Ten tweede noemt Moody's de groeiverwachtingen voor de economie, die vergeleken met eerdere verwachtingen nog verder naar beneden moeten worden bijgesteld. Ging men eerder nog uit van een economische groei van 1,8% over het jaar 2012, nu is dat cijfer bijgesteld naar slechts 1%. Gecombineerd met de zwakke groeiprognoses voor andere landen in de Eurozone en de problemen in de Spaanse bankensector blijft de economische situatie zwak.
Het derde punt dat Moody's aandraagt is het effect dat de zwakke economische groei heeft op de ambitieuze begrotingsplannen van de Spaanse overheid. Door lagere opbrengsten en hogere kosten zou Spanje volgens de kredietbeoordelaar niet in staat zijn haar doelstellingen waar te maken. Er moet dus meer geld worden geleend op de kapitaalmarkten, een probleem dat trouwens ook van toepassing is op de regionale overheden in het land. Die hebben ook grote schulden en komen steeds geld tekort.
De afwaardering die Moody's nu heeft gegeven aan Spanje volgt op eerdere afwaarderingen van Italië (A2 met een negatieve outlook) en België (Aa1, met mogelijk nog een downgrade in het vooruitzicht). Moody's verwacht dat de Spaanse regering die voort zal komen uit de verkiezingen op 20 november sterk gefocust zal zijn op het terugdringen van de tekorten. De kredietbeoordelaar sluit een nog lagere waardering niet uit als deze verwachting niet wordt waargemaakt. Door het besmettingsgevaar van de Europese schuldencrisis en de zwakte van de Spaanse economie past Spanje beter in de A dan in de Aa categorie. Moody's verwijst ook naar landen met een lagere Aa3 beoordeling die een sterkere fiscale positie hebben dan Spanje en die een lage staatsschuld hebben in verhouding tot hun economie.
De kredietbeoordelaar is dan wel weer enthousiast over het feit dat een oppositiepartij een voorstel van de regering heeft gesteund om de fiscale situatie van het land te verbeteren. Het risico van een default van Spanje is volgens Moody's gering.
