Categorie: Financiele Instellingen

De European Banking Association (EBA) verzwaarde voor de nieuwe stresstest de kapitaaleisen en systeembanken moeten nu medio 2012 een kekapitaalratio van minstens 9% hebben. Daaaast moeten de banken tijdelijk extra buffers aanhouden voor de lage marktwaardering van staatsobligaties van de Europese probleemlanden. 

Het is nog onduidelijk van wie de brief afkomstig is, maar de Occupy beweging in Frankfurt verklaarde in elk geval niets te maken te hebben met de bombrief. Nadat bekend was geworden dat er een bombrief was verstuurd heeft de Deutsche Bank haar veiligheidsmaatregelen aangescherpt. De politie zou ook andere banken hebben gewaarschuwd om voorzichtig en oplettend te handelen.

Josef Ackermann is al tien jaar bestuursvoorzitter van de Deutsche Bank en heeft in al die jaren steeds aangedrongen op het vergroten van de winstgevendheid van de bank. Hij eiste van zijn medewerkers een retu on equity van 25%, een percentage dat hij in 2010 heeft bijgesteld naar een eveneens ambitieuze 15%. Om die doelstelling te halen nam de bank veel risico's, die volgens Ackermann alleen aanvaardbaar waren omdat de bank 'too-big-to-fail' zou zijn. Een dikke vinger naar de belastingbetaler, want die zou de rekening gepresenteerd krijgen op het moment dat de bank echt gered moet worden door de staat. Zo lang het goed gaat is de Deutsche Bank een winstmachine, die veel rendement oplevert voor aandeelhouders én voor Josef Ackermann zelf. Zo verdiende de man volgens de Financial Times €9,4 miljoen in 2009 en €8,8 miljoen in 2010. Het bedrijf boekte in 2010 een winst van €5 miljard.

Volgens Simon Johnson, voormalig econoom bij het IMF, is Ackermann vanwege zijn hoge winstdoelstelling één van de gevaarlijkste bankiers ter wereld. De Deutsche Bank zou slechts 4% aan eigen kapitaal aanhouden, een hefboomfactor van 25x. Volgens Johnson denken toezichthouders nog steeds dat banken niet onderworpen kunnen worden aan strictere regels, omdat dat de economie schade zou toebrengen. Omdat banken door de lage kapitaaleisen nog steeds veel risico's kunnen nemen is de basis voor een nieuwe crisis al gelegd, zo beweert de oud-econoom van het IMF.

In de reguliere media wordt Josef Ackermann nog vaak geassocieerd als man van het kapitalisme, waarschijnlijk vanwege zijn hebzucht dat als deugd gezien kan worden in een zuivere kapitalistische economie. Echter vergeten ze erbij te zeggen dat Ackermann dat doet over de rug van de belastingbetaler, want hij neemt bewust risico's die hij niet had kunnen of mogen nemen als de bank niet stiekem kon vertrouwen op een bailout door de Duitse belastingbetaler. Het is dan ook opvallend dat Ackermann tot die paar zakenmensen behoort die bodyguards bij zich hebben.

Josef Ackermann vertrouwt op de belastingbetaler als het mis gaat

Het verhaal van MF Global heeft nog niet zoveel impact gehad op de markten als de val van Lehman Brothers en Enron, maar de praktijken die eraan vooraf gingen tonen op zijn minst veel gelijkenissen. De manier waarop Enron en Lehman Brothers hun zeer speculatieve beleggingen verborgen hielden voor investeerders, klanten en toezichthouders, gaf blijkbaar ook inspiratie aan MF Global. Onder leiding van Jon Corzine, voormalig Goldman Sachs medewerker, speculeerde de broker op de Europese obligatiemarkten. Het geld van de klanten van MF Global werd via een handige repurchase agreement beschikbaar gesteld als een soort garantie voor het speculatieve avontuur van MF Global.

Mislukte gok op Europese staatsobligaties

Door een financiële constructie, waarin MF Global staatsobligaties van Europese landen in onderpand gaf voor leningen, wist Jon Corzine te speculeren op de Europese schuldencrisis. Zou de situatie in Europa beter worden, dan werden de obligaties (met name van landen als Italië, Spanje, Belgie, Portugal en Ierland) meer waard en kon hij zijn winst nemen. Dit bleek een verkeerde gok, want door de dalende koersen van de obligaties kon Jon Corzine niet meer aan zijn verplichtingen voldoen. Hij liet zijn klanten opdraaien voor de verliezen, door geld van hun beleggingsrekening weg te sluizen om de verliezen te dekken.

Toen MF Global gedwongen werd om meer inzage te geven in de boeken werd duidelijk dat er voor tenminste $6,3 miljard aan blootstelling was aan Europese staatsschulden. Dit wekte argwaan bij zowel de klanten als de toezichthouders, waaa de Financial Industry Regulatory Authority van MF Global eiste meer geld opzij te zetten voor mogelijke verliezen. Er volgde een downgrade van kredietbeoordelaar Moody's, waaa klanten hun vertrouwen in het bedrijf opzegden. Op 31 oktober ging het bedrijf van Jon Corzine failliet.

Geld van klanten weg

Volgens een analist van Moody's was de gang van zaken bij MF Global opvallend, omdat de bezittingen en verplichtingen die buiten de boeken werden gehouden konden worden aangemerkt als speculatie voor eigen rekening dat de posities er niet waren in het belang van de klanten die zaken deden met MF Global. Met het geld van zijn klanten stond Jon Corzine garant voor zijn avontuur, waardoor hij veel meer kon lenen dan anders mogelijk was geweest. Daardoor waren ook de verliezen groter, waardoor er nu voor in totaal minstens $1,2 miljard aan vermogen 'verdwenen' is.

MF Global heeft gezegd volledige medewerking te verlenen aan het onderzoek naar het faillisement en de vermeende fraude. Jon Corzine heeft niet veel meer van zich laten horen nadat hij op 4 november het zinkende schip verliet. Hij heeft belooft mee te werken aan het onderzoek, maar daar kopen klanten die hun geld verloren hebben niet veel meer voor. MF Global bleek voor in totaal $11,5 miljard te hebben gegokt op de Europese staatsobligaties.

Sinds de val van Enron en Lehman Brothers zijn de regels aangescherpt, maar in het kat-en-muis spel tussen de toezichthouders en 'creatieve boekhouding' is er altijd wel een gaatje te vinden waar een bedrijf haar slechte investeringen in kan verstoppen of regels kan ontduiken. De fraude bij MF Global heeft het vertrouwen in de financiële markten veel schade toegebracht, omdat de stricte scheiding van het vermogen van de broker en dat van haar klanten altijd hoog in het vaandel heeft gestaan en essentieel is voor het normaal functioneren van futures-, opties- en derivatenmarkten.

$9.000 miljard buiten de balans

Diverse financiële experts hebben een oproep gedaan aan het Financial Accounting Standards Board (FASB) om de regels omtrent zogeheten repurchase agreements opnieuw onder de loep te nemen. Leslie Seidman van het FASB zei vorige maand tegenover Reuters dat de wetgevers moeten vertrouwen op toezichthouders, investeerders, accounting experts, bedrijven en accountancy bureaus om op de hoogte te blijven van de risico's en de zwakke plekken in het financiële systeem. Daar werden de regels voor repurchase-to-maturity deals, die ook Jon Corzine gebruikte voor de fraude binnen MF Global, niet genoemd of ter discussie gesteld.

Ondanks strengere regels plaatsen financiële instellingen nog steeds veel bezittingen buiten hun balans. Voorbeelden daarvan zijn ongebruikte kredieten en investeringen die gedekt zijn door leningen en derivaten. De derivatenposities buiten beschouwing gelaten staat er nog altijd voor ongeveer $9.000 miljard buiten de balans geparkeerd onder alle Amerikaanse financiële instellingen tezamen, aldus een analyse van de Montanus Group op basis van data die verstrekt is door de Federal Reserve. Volgens Nathan Powell, managing partner van de Montanus Group, is het in deze tijden ''steeds moeilijker om een goed rendement te halen op de traditionele wijze''. ''Als gevolg daarvan nemen financiële instellingen soms meer risico met posities die ze buiten de balans houden. Dat is de les die we hebben geleerd van MF Global.''

In deze video, samengesteld door SGTbull07, laat Gerald Celente zijn licht op de zaak schijnen (ook hij was slachtoffer van MF Global)

Vanochtend schreven we in de Dagelijkse Kost al over de opmerkelijke verklaring van Ronald Gerritse – toenmalig ambtenaar van het ministerie van Financiën en huidige topman bij de AFM – voor de parlementaire enquêtecommissie De Wit die onderzoek doet naar de overheidsmaatregelen ten tijde van de kredietcrisis. Op dat moment stond de getuigenverklaring op het kanaal Politiek 24 van de NOS nog niet online. Inmiddels is het fragment beschikbaar en is te zien met welke bewoordingen Gerritse de parlementaire enquêtecommissie vertelt dat de Nederlandse Staat in het diepste geheim zich had voorbereid om ING te nationaliseren.

We schreven:

De getuigeverklaring van Ronald Gerritse van het ministerie van Financiën is opmerkelijk: het ministerie had een speciale noodwet opgesteld die klaar lag voor Konigin Beatrix om te ondertekenen. De Nederlandse belastingbetaler zou dus bijna de “trotse” eigenaar zijn geweest van neerlands grootste systeembank. Een bank die in alle eerlijkheid niets meer dan een gehefboomd hedge fund was geworden en die enkele malen (2,5 tot 3 keer) de gehele Nederlandse economie overtrof. Niet een hele fijne gedachte omdat een nationalisatie Nederland in een soortgelijke situatie zou hebben gestort zoals Ierland en Spanje. Ook in die landen was sprake van een relatief zeer lage staatsschuld, maar bleek de kredietexpansie te hebben gezeten in de private sector en te grote banken. Die hadden in hun land bovendien veel commercieel alsook particulier vastgoed gefinancierd. Inmiddels is de nationale publieke schuldquote van beide landen gigantisch verslechterd en dat kan ook Nederland nog steeds overkomen.

Aangezien het beeldmateriaal ècht de moeite waard (en historisch) is: Ronald Gerritse aan het woord:

Tegenwoordig is neerlands grootste systeembank ING nog steeds “too big to fail” en dat is eigenlijk bizar. In 2008-2009 moest de Nederlandse belastingbetaler de portemonnee trekken om met miljarden belastinggeld ING voor de ondergang te behoeden (zie het artikel op Intermediair voor een overzicht). Anno 2011 is het de vraag of men in Den Haag zich realiseert welk risico Nederland met deze systeembank loopt. Aangezien dit een open vraag is, kunnen we die natuurlijk ook gewoon eens gaan beantwoorden (..dan kan niemand straks meer roepen dat ze het niet geweten hebben..).

De hefboom waarmee ING momenteel opereert ligt nog steeds op eenzelfde – belachelijk hoog – niveau. Die is sinds 2008 wel flink afgenomen, mede dankzij de bijdrage van de Nederlandse belastingbetalers, maar nog steeds groot: op het absolute dieptepunt – en dan hebben we het over 2008 – bedroeg de hefboom 46, vandaag de dag ligt die op 26 (zie de meest recente cijfers van 1 november j.l., of onderstaande grafiek). Dit getal betekent dat ING voor elke euro aan eigen vermogen, er 26 heeft geleend. Wanneer ING 3,7% op haar activa moet afschrijven dan is zij “kaput”.

Op het moment dat er lijken uit de boekhoudkundig dicht geknutstelde kast rollen of dat er door nieuwe problemen op beleggingen afgeschreven moet worden dan ontstaat er dus al snel een probleem. Deze verliezen moeten namelijk opgevangen worden en dat doet men door het ten laste te brengen van het eigen vermogen. Dat ligt in het meest gunstigste berekende geval op €48 miljard. Echter, het balanstotaal minus eigen vermogen is €1.234 miljard. Verontrustend groot dus en dat doet een hefboom van 26 met een balans. Ter illustratie van de disproportionele omvang van de balans van ING; de Nederlandse economie bedroeg in 2010 ietsjes meer dan €588 miljard.

ING heeft dus ruim twee keer de Nederlandse economie geleend en dat vervolgens belegd in schuldpapieren en leningen aan particulieren en bedrijven. De aandeelhouders van ING en de bankiers verdienen zolang dit goed gaat, en als het fout gaat dan heeft de belastingbetaler een probleem. Het is en blijft een compleet onverantwoord fenomeen: banken die groter zijn dan een land en die derhalve te groot zijn om te laten vallen. Een bedrijf dat ongestraft risico's kan afwentelen op anderen indien het misgaat, en zolang het goed gaat de winsten (en bonussen) opstrijkt? Wij weten niet hoe hierover denkt, maar dit is op geen enkele manier goed te praten, laat staan te gedogen.

Het is eigenlijk te schandalig voor woorden en in Den Haag heeft men Nederland iets uit te leggen. Want ondanks de woede en boosheid ten tijde van de val van Lehman Brothers en Fortis en de daaropvolgende nationalisatie van ABN Amro, de kapitaalinjecties voor SNS en ING en de steun aan verzekeraar Aegon is er vrijwel niets veranderd. De woede en boosheid waren eigenlijk gespeeld? Was het slechts acteerwerk? Of zoals het gezegde luidt: “Iedereen deed zijn plas en alles bleef zoals het was”?

Het is een eveneens een open vraag hoe lang dit nog goed gaat? Die vraag kunnen wij niet beantwoorden. Maar linksom of rechtsom, in Den Haag kan men bij een volgende crisis niet zeggen dat men het niet heeft geweten. Daarvoor is het al veel te laat.

Het bericht op Forbes komt kort na de gezamenlijke aankondiging van de centrale banken van Amerika, Canada, Europa, Groot-Brittannie, Japan en Zwitserland om opnieuw meer liquiditeit beschikbaar te stellen aan de banken. De verschillende centrale banken hebben besloten via valuta-swaps elkaar van de corresponderende valuta's te voorzien, dat banken vervolgens weer tegen een gunstig tarief kunnen lenen. Het was al bekend dat Europese banken de laatste maanden steeds meer moeite hebben om aan dollars te komen, omdat Amerikaanse banken steeds meer twijfels hebben bij de kredietwaardigheid van hun Europese concurrenten.

Het bericht van Forbes kan verklaren waarom centrale banken nu opnieuw gezamenlijk hebben opgetreden, iets wat ze normaal gesproken niet graag doen. Er gaat immers een negatief signaal van uit als centrale banken moeten ingrijpen om een acute crisis te voorkomen. Politici en (centrale) bankiers zijn van mening dat er op dit moment een liquiditeitscrisis in het bankwezen is, die opgelost kan worden door tijdelijk extra geld beschikbaar te stellen. Maar met de dalende aandelenmarkten en de huidige problemen op de obligatiemarkten begint het nu steeds meer duidelijk te worden dat er feitelijk een solvabiliteitsprobleem is. En daar horen andere oplossingen bij dan het verschaffen van meer liquiditeit.

Het fractioneel banksysteem met kapitaalratio's is eigenlijk permanent insolvabel, zoals elke keer weer zichtbaar wordt als mensen massaal hun geld van de bank halen. Een dergelijke bankrun eindigt altijd desastreus de bank, omdat ze simpelweg niet al het geld kunnen teruggeven aan de spaarders.

De Europese schuldencrisis drukt banken naar het randje van de afgrond

Persbureau Bloomberg reconstrueerde de agenda van Henry Paulson en vond uit  dat de toenmalige minister van Financiën op 21 juli 2008 de redactie van de New York Times had geïnformeerd dat er een positief signaal uit zou gaan van het boekenonderzoek bij de staatsgesteunde hypotheekgiganten. Diezelfde dag zou Paulson in New York bij een bijeenkomst met tal van Wall Street's belangrijkste (of de best ingevoerde) hedgefund managers gesproken hebben en een ander verhaal verteld hebben. Volgens een van de aanwezige fondsmanagers die Bloomberg sprak, heeft Paulson bij die bijeenkomst uitgelegd hoe de Amerikaanse overheid zou ingrijpen en daarmee de fondsmanagers van niet publieke kennis hebben voorzien. Anders gezegd, Paulson verschafte informatie die hedge funds in staat stelden om met voorkennis te handelen en aandelen Fannie Mae en Freddie Mac te “shorten” en hier (héél véél) geld aan te verdienen.

Paulson had de fondsmanagers namelijk verteld dat de Amerikaanse overheid de twee staatsgesteunde hypotheekgiganten in “conservatorship” zou nemen waardoor de aandelen in Fannie Mae en Freddie Mac in één klap waardeloos zouden worden. Hierdoor zouden beide hypotheekinstellingen wel kunnen blijven gaan met hun activiteiten, wat ook de verliezen voor de Amerikaanse belastingbetaler zouden zijn. Op die manier zouden de door Fannie Mae en Freddie Mac uitgegeven hypotheekbeleggingen door de Amerikaanse overheid gegarandeerd worden, ook al zijn de onderliggende hypotheken sterk in waarde afgenomen. Paulson vertelde dus aan de media een positief verhaal over Fannie Mae en Freddie Mac waardoor voor iedereen een positief beeld zou ontstaan, en vertelde met zoveel woorden aan insiders – waaronder de nodige Goldman Sachs alumni – dat zij beter uit de aandelen van Fannie Mae en Freddie Mac konden gaan. Hij bood hen in feite een uniek inzicht om risicoloos te speculeren op een zekere ondergang van Fannie Mae en Freddie Mac.

In die periode waren de aandelen Fannie Mae en Freddie Mac gestegen en mede door deze positieve geluiden verdubbelde in vier dagen tijd zelfs aandelenkoers. Paulson hielp zijn bevriende en bekende fundmanagers dus aan zéér lucratieve informatie en praatte de aandelenkoers omhoog. Wat (helaas) niet aangetoond kan worden is of er daadwerkelijk gebruik is gemaakt van deze voorkennis door de desbetreffende hedge funds. Dat komt omdat short-posities van deze hedge funds niet uit publieke documenten is af te leiden. Dat betekent niet dat dit niet het geval is. De meeste fondsmanagers konden zich de bijeenkomst “niet herinneren”, gaven “geen commentaar”, of reageerden helemaal niet en dat geeft weinig aanleiding tot vertrouwen dat er geen gebruik van is gemaakt. Daaaast kan betwijfeld worden of de Amerikaanse toezichthouder SEC onderzoek zal doen naar mogelijke handel met voorkennis gezien de recente geschiedenis. De SEC werkt eerder mee aan het overeind houden van Amerikaanse financials dan dat zij jacht maakt op verboden en illegale transacties.

Gek genoeg bestaan er geen regels of protocollen die het personen in publieke functies verbiedt om niet publieke beursgevoelige informatie te verstrekken die marktpartijen bevoordeeld. Toen onlangs (zie ons eerdere bericht) bleek dat Amerikaanse congresleden en senatoren Washington vele malen rijker verlaten dan zij er aankwamen, en het Amerikaanse programma “60 minutes” vragen over handel met voorkennis ging stellen, wisten de geïnterviewde politici van niets. Maar laat dat nou net het probleem zijn: zij konden hiervan afweten omdat zij wetsvoorstellen die de handel met (politiek verkregen) voorkennis en de behandeling van gevoelige informatie aan strenge protocollen zou onderwerpen, niet hebben aangenomen. Iedereen kan gerust de conclusie trekken dat inmiddels de Amerikaanse financiële markten doorgestoken kaart zijn en dat is géén goed teken en illustrerend hoe slecht het in de Verenigde Staten gaat.
 

Persbureau Bloomberg reconstrueerde de agenda van Henry Paulson en vond uit  dat de toenmalige minister van Financiën op 21 juli 2008 de redactie van de New York Times had geïnformeerd dat er een positief signaal uit zou gaan van het boekenonderzoek bij de staatsgesteunde hypotheekgiganten. Diezelfde dag zou Paulson in New York bij een bijeenkomst met tal van Wall Street's belangrijkste (of de best ingevoerde) hedgefund managers gesproken hebben en een ander verhaal verteld hebben. Volgens een van de aanwezige fondsmanagers die Bloomberg sprak, heeft Paulson bij die bijeenkomst uitgelegd hoe de Amerikaanse overheid zou ingrijpen en daarmee de fondsmanagers van niet publieke kennis hebben voorzien. Anders gezegd, Paulson verschafte informatie die hedge funds in staat stelde om te handelen met voorkennis.

Paulson had de fondsmanagers verteld dat de Amerikaanse overheid de twee staatsgesteunde hypotheekgiganten in “conservatorship” zou nemen waardoor de aandelen in Fannie Mae en Freddie Mac waardeloos zouden worden, maar waardoor beide hypotheekinstellingen wel konden blijven opereren, wat ook de verliezen zouden zijn. Op die manier zouden ook de door Fannie Mae en Freddie Mac uitgegeven hypotheekbeleggingen door de Amerikaanse overheid gegarandeerd worden. Paulson vertelde via de media een positief verhaal over Fannie Mae en Freddie Mac waardoor publiekelijk een positief beeld zou ontstaan, en vertelde met zoveel woorden aan insiders – waaronder de nodige Goldman Sachs alumni – dat men beter uit de aandelen van Fannie Mae en Freddie Mac konden gaan. In die periode waren de aandelen gestegen en door deze positieve geluiden in vier dagen tijd zelfs verdubbeld. Paulson hielp deze bevriende en bekende fundmanagers aan zeer lucratieve informatie.

Wat (helaas) niet aangetoond kan worden is of er daadwerkelijk gebruik is gemaakt van deze voorkennis door de desbetreffende hedge funds. Dat komt omdat short-posities van deze hedge funds niet uit publieke documenten is af te leiden. Dat betekent niet dat dit niet het geval is. De meeste fondsmanagers konden zich de bijeenkomst “niet herinneren”, gaven “geen commentaar”, of reageerden helemaal niet en dat geeft weinig aanleiding tot vertrouwen dat er geen gebruik van is gemaakt. Daaaast kan betwijfeld worden of de Amerikaanse toezichthouder SEC onderzoek zal doen naar mogelijke handel met voorkennis gezien de recente geschiedenis. De SEC werkt eerder mee aan het overeind houden van Amerikaanse financials dan dat zij jacht maakt op verboden en illegale transacties.

Gek genoeg bestaan er geen regels of protocollen die het personen in publieke functies verbiedt om niet publieke èn beursgevoelige informatie te verstrekken. Toen onlangs (zie ons eerdere bericht) bleek dat Amerikaanse congresleden en senatoren Washington vele malen rijker verlaten dan zij er aankwamen, en het Amerikaanse programma “60 minutes” vragen over handel met voorkennis ging stellen, wisten de geïnterviewde politici van niets. Maar laat dat nou net het probleem zijn: zij konden hiervan afweten omdat zij wetsvoorstellen niet hebben aangenomen die de handel met (politiek verkregen) voorkennis en de behandeling van gevoelige informatie aan strenge protocollen zou onderwerpen. Iedereen kan gerust de conclusie trekken dat inmiddels de Amerikaanse financiële markten doorgestoken kaart zijn en dat is géén goed teken, Eerder, het is illustrerend voor hoe slecht de situatie in de Verenigde Staten ècht is.
 

Update 29/11/2011 – 18:18. Het wordt nog vele malen interessanter!! Kuddo's aan Zero Hedge; zij hebben hun archief erop nageslagen en brengen de bijeenkomst van Paulson met deze hedge fund managers in verband met het door Goldman Sachs alumni gedomineerde netwerk dat de President's Working Group on Financial Markets ondersteund. Die presidentiël commissie staat beter bekend onder de noemer van het Plunge Protection Team. U vindt de aanvullende informatie via Zero Hedge: “Hank Paulson Tipped Off The Goldman-Led “Plunge Protection Team” About Fannie Bankruptcy 7 Weeks In Advance“.
 

De laatste cijfers van de ECB laten zien dat er in de afgelopen week voor bijna €8,6 miljard aan obligaties is opgekocht, waarvan overigens niet verder wordt gespecificeerd van welke landen deze schulden zijn. Naar verwachting moest de ECB deze week vooral Italië weer helpen, want de rente op 10-jaars staatsleningen staat nog steeds zeer hoog. Mogelijk is er ook Spaans schuldpapier gekocht, want de rente stabiliseerde de laatste dagen weer wat en staat op moment van schrijven onder de 6,6%. Door kleinschalig obligaties te kopen blijven de obligatiemarkten nerveus, maar worden de 'probleemlanden' tegelijkertijd onder druk gezet om grondig te hervormen en te bezuinigen.

Het programma van de ECB om staatsobligaties op te kopen werd op 14 mei vorig jaar al in het leven geroepen en is inmiddels al verantwoordelijk voor een nominaal bedrag van €209 miljard aan staatsobligaties. Het betreft hier obligaties die op de secundaire markt worden gekocht van de zogeheten 'PIIGS-landen'. Door €5,5 miljard aan aflossingen op eerder gekochte obligaties ligt het werkelijke totaal op €203,5 miljard, waarmee de grens van €200 miljard voor het eerst echt gepasseerd is. Als we de grafiek erbij pakken zien we dat er tot augustus nog vrij weinig aan de hand was, want de intensiteit van de steunaankopen nam steeds verder af. Sinds augustus heeft de ECB de kraan weer open gezet, waardoor er in de paar maanden die volgend voor €131 miljard aan obligaties aan de totale positie zijn toegevoegd. Omgerekend is dat een tempo van meer dan €30 miljard per maand, dat zich niet laat rijmen met het mandaat van een beperkte inflatie. Volgens Zero Hedge is de ECB nu zelfs actiever dan de Federal Reserve met het ondersteunen van de obligatiemarkten. In de afgelopen maanden zou de ECB volgens Zero Hedge ongeveer 30% meer gekocht hebben dan de FED via haar 'Operation Twist'.

De ECB heeft in totaal al voor meer dan €200 miljard aan Europees schuldpapier gekocht

Duitsland blijft zich verzetten tegen de verdere Europese integratie, waarin (een gedeelte van de) obligaties van de verschillende landen worden samengevoegd tot generieke 'Eurobonds' en waarin lidstaten afstand moeten nemen van een deel van hun fiscale souvereiniteit. Duitsland wordt gezien als het sterkste land in de Eurozone en betaalt daarom ook een geringe rentevergoeding op haar staatsobligaties. Zou het land meewerken aan verdere Europese integratie, dat zal dat vooamelijk de Duitsers in de portemonnee raken. De rente zal in dat geval hoger uitvallen, waardoor de staatsschuld van Duitsland duurder wordt. Volgens Angela Merkel is er nog een ander probleem met de zogeheten 'Eurobonds', want het neemt de discipline weg die landen nu nog opgelegd krijgen door de financiële markten. Er gaat volgens de Duitse bondskanselier een verkeerd signaal van uit, omdat de landen die goed beleid hebben gevoerd mogen opdraaien voor het renteverschil tussen de eigen obligaties en die van 'probleemlanden' als Griekenland, Italië, Spanje en Portugal.

Duitsland heeft daaaast de geschiedenis van een hyperinflatie in het achterhoofd, waardoor ze voet bij stuk houden als het gaat om degelijk monetair beleid. Duitsland probeert volgens Roberts ''vast te houden aan de regels waaronder ze de Duitse mark hebben ingeruild voor de euro''. Volgens die regels mag de ECB geen staatsobligaties van lidstaten opkopen, omdat hiermee een politiek doel gediend wordt ten koste van de waarde van de munt.

Omdat de druk steeds hoger wordt en de ECB niet wil ingrijpen met grootschalige aankopen van staatsobligaties neemt ook de druk op Duitsland toe. Volgens Paul Craig Roberts verstaat de EU onder Europese eenwording ''het laten verdwijnen van de souvereiniteit en financiële onafhankelijkheid van landen''. Om dat te bereiken moest de positie van Duitsland worden verzwakt, wat nu gebeurd is door de mislukte obligatieveiling.

Volgens Roberts is het helemaal niet logisch dat een Duitse obligatieveiling mislukt, omdat het land nog altijd wordt gezien als het land binnen de Eurozone met de sterkste economie. Dat het toch mis ging met de laatste obligatieveiling doet Roberts geloven dat er meer dingen gaande zijn. Hij zei tegenover Russia Today het volgende: ''Being in the way [Duitsland], the European Central Bank, I think the United States is part of it as well, the European Commission and private bankers of course, they engineered a failed auction''. Hij vervolgt: ''It was orchestrated against Germany to punish them and bring them around to the solution preferred by the banks''.

Banken in Europa hebben veel Europese staatsobligaties in de boeken staan waarop ze niet kunnen of willen afwaarderen. Daarom zouden ze volgens Robert Duitsland onder druk zetten, zodat die gaan handelen in het belang van de bankiers. Amerikaanse banken spelen ook een rol in de Europese schuldencrisis, omdat ze veel garanties (CDS'en) hebben afgegeven aan Europese banken. Mocht het echt aankomen op een default van één van de Europese lidstaten, dan komen Europese banken naar hun Amerikaanse collega's om hun verzekering uitbetaald te krijgen. Volgens Roberts is de boodschap in Duitsland aangekomen, want het zou bepaalde eisen omtrent het afboeken van staatsobligaties hebben teruggtrokken.

Roberts heeft geen harde bewijzen voor zijn claim, omdat die volgens hem simpelweg niet te vinden zijn zonder insider informatie. Hij baseert zijn analyse op het gegeven dat verschillende belangrijke posities in Europa worden bekleed door personen die nauwe banden hebben met Goldman Sachs, de Wereldbank en de Bank of Inteational Settlements. Als voorbeeld noemt hij de Italiaan Draghi (voorzitter van de ECB) en Mario Monti, die volgens Roberts bepaalde belangen (die van de bankiers) vertegenwoordigen. Goldman Sachs zou veel garanties hebben afgegeven op Europese staatsobligaties, waardoor ook Goldman Sachs belang heeft bij een 'stabiele' obligatiemarkt.

Het aanzetten van de geldpers van de ECB is wat de bankiers willen, omdat het de rentes op staatsobligaties drukt (en dus de waarde ervan ondersteunt). De kosten ervan worden via stijgende prijzen overgedragen naar het grote publiek, terwijl banken in dat geval ontzien worden.

Kyle Bass wist als hedgefund manager te profiteren van de economische crises die velen niet zagen aankomen. Interessanter is de manier waarop hij de complexe problemen in Europa, de VS en in Japan samenvat in een interview van enkele minuten. In het onderstaande videofragment legt Bass uit hoe Japan er nog altijd in slaagt haar enorme staatsschuld van meer dan 200% van de economie te financieren en hoe onhoudbaar die situatie eigenlijk is.

Hij vergelijkt de situatie in Japan met het 'investeringsfonds' van Madoff, omdat de schuldenpositie van Japan alleen houdbaar is als de Japanse bevolking, de beleggingsfondsen en de banken de Japanse staatsobligaties blijven kopen. De laatste jaren is er een kentering zichtbaar, waarbij de bevolking minder spaart dan voorheen en waarin ze zich meer en meer losmaken van de pensioenfondsen. Als gevolg daarvan is er minder kapitaal beschikbaar dat gebruikt kan worden om nieuwe Japanse staatsobligaties op te kopen. Net als bij een piramidespel zal ook de financiering van de Japanse overheid compleet vastlopen zodra er onvoldoende investeerders zijn om de staatsschuld te blijven financieren.

De Japanse overheid krijgt jaarlijks voor ongeveer ¥40.000 miljard aan belastinginkomsten binnen, waarvan direct de helft uit de schatkist verdwijnt in de vorm van rentelasten. Japan weet haar staatsschuld nog altijd te financieren door het overschot op de lopende rekening (gedragen door de sterke export van het land) te gebruiken als onderpand voor het scheppen van nieuw geld. Dit geld wordt in de vorm van staatsobligaties weer uitgeleend aan de Japanse overheid. De hefboom die hierbij wordt toegepast creëert uiteraard extra risico, want als de Japanse export (verantwoordelijk voor het overschot op de lopende rekening) terugvalt zal ook de mogelijkheid om nieuw geld in het systeem te brengen kleiner worden. Als er in eigen land geen kopers meer te vinden zijn voor de schuld en de rente oploopt komt Japan in grote problemen. Op dit moment betaalt Japan een extreem lage rente van minder dan 1% op haar 10-jaars staatsobligaties, waarmee gelijk duidelijk wordt hoe riskant de situatie eigenlijk is. Verdubbelt de rente, dan blijft er binnen de kortste keren nauwelijks geld over en moet de Japanse overheid de belastingen opschroeven en/of de uitgaven sterk verminderen. (Een schijnbare nooduitgang is het aanzetten van de geldpers, de toxische methode die Amerika en Groot-Brittannië al een paar jaar toepassen.)

Het scenario van een ondraaglijke schuldenlast speelt zich volgens Kyle Bass nu ook af in Europa. Eerst was het vooral Griekenland, dat met een vrij zwakke economie en een begrotingstekort van meer dan 10% de staatsschuld niet meer kon aflossen die in de jaren van economische voorspoed kon worden opgebouwd. Ook andere landen krijgen steeds meer moeite om geld op te halen op de markt, zoals te zien is aan de oplopende rentes voor Italiaans en Spaans schuldpapier. Uiteraard is de situatie in die landen weer compleet anders dan in Griekenland, maar volgens Bass hebben ze wel één basiscomponent gemeenschappelijk: de veel te hoge schuld die ze nu niet meer op kunnen brengen. Als voorbeeld noemt Bass Italië, dat in een paar maanden tijd van een compleet stabiele situatie omsloeg naar een volledige crisis. De paniek wordt versterkt door de extreem hoge schuldenlast van Italië (ongeveer €1900 miljard), dat bij een marginale stijging van de rente al een grote hap uit de begroting neemt. Zou de rente boven de 7% blijven, dat betekent dat ook voor een land als Italië een acute crisis.

Over de toekomst van de Europese muntunie weet Bass één ding met zekerheid te zeggen, namelijk dat de huidige situatie onhoudbaar is. In de toekomst zullen ofwel de zwakke Eurolanden eruit gegooid moeten worden (iets wat in de praktijk niet eens mogelijk is en wat de verhouding tussen landen enorm zal doen verslechteren) of zal Duitsland besluiten de muntunie te verlaten (wat ook problemen creëert, bijvoorbeeld voor de Duitse export), aldus de hedgefund manager.

Kyle Bass doorprikt graag de illusie van Duitsland als het stevige anker in de Eurozone. In de media wordt de vermeende fiscale discipline van de Duitse overheid benadrukt, maar ondertussen heeft Duitsland nog niet haar banken geherkapitaliseerd. Als Duitsland dat zou doen zou de situatie er heel veel slechter uitzien. Op dit moment heeft Duitsland ook al een vrij hoge staatsschuld van 80% van het BBP, dat met een nieuwe steunronde aan banken nog flink kan gaan stijgen.

Wie meer wil zien van Kyle Bass kan ook dit zeer recente interview (19 november 2011) bekijken in het programma Hardtalk. Dit interview duurt een kleine 25 minuten en bestrijkt ook veel onderwerpen die gerelateerd zijn aan de huidige crisis.

Kyle Bass vat de schuldencrisis in een paar minuten samen

Ann Bahardt licht haar besluit toe in een brief aan haar klanten en collega's uit de bedrijfstak. Hieronder de vertaling van het alarmerende stuk dat ze schrijft. Er staan enkele opvallende stukken in, die we met dikgedrukte tekst hebben gemarkeerd. Kort gezegd komt Bahardt tot de conclusie dat het faillisement van MF Global (en de afwikkeling daarvan) een grote waarschuwing afgeven aan de markt. De futures- en optiemarkten zijn volgens Bahardt niet liquide genoeg en veel partijen werken met flinterdunne kapitaalmarges. Daardoor dreigt er een systeemcrisis in deze markten, waarbij veel beleggers geld zullen verliezen. De risico's zouden volgens Bahardt inmiddels zo groot zijn geworden dat het immoreel is om nu nog nieuwe klanten binnen te halen voor beleggingen op de futures- en optiemarkten.

Ann Bahardt is ook niet te spreken over de Amerikaanse overheid en de regering van Obama. Er zouden teveel belangenverstrengelingen zijn, waardoor de 'criminele praktijken' ongestraft blijven doorgaan. Hieronder het volledige stuk van Ann Bahardt.

Ann Bahardt is in Amerika omstreden vanwege haar uitspraken ten aanzien van de Islam en de Koran.

Minder omstreden is Gerald Celente, de trendwatcher die zijn reputatie heeft opgebouwd door veel verschillende trends zeer nauwkeurig te voorspellen. Gerald Celente maakt zich ook grote zorgen en kan zich vinden in een aantal punten die hierboven worden aangestipt door Ann Bahardt. Hij was zelf slachtoffer van MF Global, omdat hij naast fysiek goud en zilver ook futures open had staan voor levering van goud in december. Door de ondergang van MF Global werd volgens Celente een bedrag van zes cijfers van zijn rekening gestolen.

In onderstaand radiofragment (opgenomen op 16 november 2011) praat Celente over de est van de situatie. De introductie kan overgeslagen worden, Celente begint bij 1:47 in onderstaande video.

Gerald Celente werd slachtoffer van MF Global. Vanaf 1:47 geeft hij zijn visie op de financiële markten.