Tag: systeemcrisis

  • Politieke Economie en Goud

    Het gehalte aan staatsbemoeienis in gans het Westers economisch gebeuren is na wereldoorlog II continu toegenomen. Uw baan of onderneming is nu bijna volledig overgeleverd aan het niet aflatende staatsdirigisme. De private en collectieve welvaart & welzijn worden nu volledig bepaald door het management van de *verzorgingsstaat*. Het systeem van politieke economie heeft niks liberaals meer. We zitten nu allemaal gevangen in de *big brother* staatsgreep. Alle individuele creativiteit gaat voor de bijl door het politiek mismanagement van de pseudo staat met z’n schijndemocratie. In deze tekst gaan we enkel in op slechts één aspect van dit politiek economisch systeem. Het is een *schuld gedreven* systeem waar onproductiviteit en non-meritocratie nu hoogtij vieren !

    Schuld gedreven politieke economie

    Vele jobs en ondernemingen kunnen enkel nog blijven bestaan dankzij de schuld drijving. Daarom zijn ze ook steeds minder duurzaam en overgeleverd aan de wanbeherende willekeur van de verzorgingsstaat. Dit is allemaal gegroeid uit de doffe ellende van twee Wereldoorlogen. Een welvarend mens die veel te verliezen heeft mobiliseer je niet zo vlug meer als kanonnenvoer. Maar dit systeem van *schuld gedreven politieke economie* is fout gelopen en zal daarom ook falen. Dit falen zijn we nu aan het ondervinden. We willen maar niet inzien hoe ver het foute systeem al gevorderd is. Daarom blijft het ook allemaal maar bij nefast politiek interveniëren, schuld subsidiëren & dirigeren. Alle schuldplafonds worden omhoog geduwd met steeds minder duurzaam economisch resultaat. Op dit schuld gedreven, politiek economisch systeem, is zich dan een enorme financiële industrie gaan enten. Deze financiële industrie moet dan uw opgeslagen verdienste representeren!? Die vermeende rijkdom is evenwel afkomstig uit een *schuld gedreven* politieke economie. Hoe kan hier dan nu mogelijks sprake zijn van rijkdom (opslag)? De schuld-rijkdom wordt liquide gehouden enkel en alleen door nog meer schuld aanvoer. Die kunstmatige liquiditeit moet ons behoeden voor argwaan en wantrouwen tegenover de verzorgingsstaat. The show must go on. De staatszekerheden van weleer smelten nu als sneeuw voor de zon: http://www.express.be/articles/nl/column/wat-niemand-u-vertelt-het-einde-van-de-zekerheid/199355.htm

    Paradox

    Het foute en falende systeem resulteert vandaag, tot ieders verbazing, in een forse goudprijs daling!? Juist omdat alle zekerheden aan het wegsmelten zijn. En dat is een *moeilijke* paradox. Een verdere stijging van de goudprijs zou het systeem-falen onomstotelijk bewijzen. En dat moet natuurlijk, kost wat kost, vermeden worden. Dit bewijst dan ook meteen de hoogste belangrijkheid van  goud als universele *indicator*! Niet in het minst in goud zijn functie als schuld thermometer (falingsbarometer). Een vlucht in goud is de ultieme motie van wantrouwen. Ook de wanbeherende centrale banken mogen/kunnen het goud collateraal (voorlopig) nog niet optimaal aanvoeren wegens het publieke wantrouwen dat dit opwekt. Hetzelfde fenomeen deed zich voor in de 60-er/70-er jaren tijdens de London Gold Pool-I periode. Nu, 45 jaar later, staat het Westerse systeem er in alle opzichten véél slechter voor dan toen! Vandaag is het systeem falingsrisico een veelvoud van de vorige systeemcrisis periode. De vermeende zekerheid van de verzorgingsstaat ligt in de weegschaal. Op Comex zien we een nieuw historisch extreem voor goud opduiken, terwijl er wel degelijke bewijzen zijn dat de accumulatie van fysiek goud in het Oosten aanhoudend oploopt. Deze oplopende divergentie zal later in de vrijgoud geschiedenisboeken een prominent plaatsje krijgen. Omdat de goud paradox van vandaag eigenlijk niet zo paradoxaal is als ze wel lijkt wegens de beheerste vlucht in fysiek goud door al wie systeeminzicht heeft verworven. Dit is het Grote fundamenteel verschil met de eerdere goudprijs ontwikkeling van 1960 naar 1980 toe (London Gold Pool I)! Als we de lopende evolutie van de totale assets van alle US Federal Reserve banks extrapoleren naar 2016, zouden deze verdubbelen ($7 biljoen)! Gevolg van de systemische schuld drijving die *noodgedwongen* onverminderd moet verder oplopen omwille van het foute & falende systeem van politieke economie. Uiteindelijk zal fysiek goud - in privaat bezit - de enige rijkdom reserve opslag zijn die overeind blijft wanneer alle andere vermeende rijkdom opslag producten in de financiële industrie crescendo devalueren.

    Balanstotaal Federal Reserve

    Balanstotaal Federal Reserve (Bron: St. Louis Fed)

    Beste lezer, We staan nu allemaal voor dezelfde moeilijke keuze. Blijven we geloven in het (foute & falende) systeem of stappen we daar uit door het vrijgoudspoor te volgen!? De overgrote meerderheid stelt zich die vraag niet eens. De anderen opteren voor een compromis, al dan niet noodgedwongen, door slechts een klein beetje uit het systeem te stappen met een klein beetje fysiek goud. De kleine goudmetaal houder dreigt nu de handdoek in de ring te gaan werpen omdat de goudprijs daling hem/haar de daver op het lijf brengt. Alleen een fors dalende goudprijs is in staat om dat klein-goud los te weken bij het ontgoochelde grote publiek. Ondertussen blijft het goedkoper goudmetaal vloeien naar de accumulerende goud grootgrutters met een langere termijn visie. Voornamelijk naar het Oosten.

    Vooruitzicht

    De Grote devaluatieschok zal plotsklaps toeslaan als een dief in de nacht. Het is de enige uitweg voor een in het nauw gedreven falend systeem. We hebben nu te maken met een *systeem crisis*. Door: 24 karaat

    Disclaimer: De artikelen van gastschrijver 24 karaat zijn op persoonlijke titel geschreven en hoeven daarom niet altijd de visie van Marketupdate te vertegenwoordigen. Marketupdate geeft geen beleggingsadvies en de artikelen van 24 karaat moeten ook niet als zodanig worden aangemerkt. Marketupdate heeft geen geld ontvangen of betaald voor de bijdragen van 24 karaat.

  • Guest post: Het einde van de zekerheid

    Door: Dirk Bouwens

    Mens en samenleving worden altijd geconfronteerd met onzekerheid. Onzekerheid is een rode draad die doorheen het leven is geweven. Wie van ons heeft er nog nooit zorgen gehad omtrent gezondheid, werk, inkomen, relatie(s) ? Wie van ons wordt niet vroeger of later geconfronteerd met lijden, ziekte en dood?

    De welvaart van de maatschappij is nauw verweven met lokale en internationale conjunctuurbewegingen, met schommelingen van de financiële markten en met veranderingen op politiek en fiscaal vlak. Natuurrampen en ongevallen kunnen bezit en vermogen in fracties van seconden vernietigen.

    Zekerheden

    Er bestaan heel wat manieren om de onzekerheden van het leven het hoofd te bieden. Via allerlei verzekeringen kunnen we ons bijvoorbeeld indekken tegen gebeurlijke calamiteiten. Het regelmatig sparen is een andere aanpak om bescherming te zoeken tegen onvoorspelbaarheid. In tijden van onzekerheid, zoals nu, stijgen de spaarvolumes snel. Maar om effectief te kunnen sparen, om het inkomen van vandaag naar morgen te kunnen overdragen of om te kunnen verzekeren moet er "iets" zijn dat een stabiele waarde behoudt. Vaak, maar niet altijd, waren dat overheidsobligaties. De overheidsschuld bood zekerheid. Daarom kochten- en kopen - banken ook veel overheidspapier. Het was een goede manier om een solide onderpand voor de spaardeposito's te verwerven. De overheid speelde nog een andere rol bij het aanpakken van financieel-economische instabiliteit. Mogelijk een van de belangrijkste maatschappelijke verwezenlijkingen van na 1945 is dat de westerse overheden telkens ingegrepen hebben om zekerheid te bieden bij grote onzekerheden. Denk hierbij aan de oliecrisis van de jaren '70, de technologiebubbel van het jaar 2000, 9/11, de bankencrisis van 2008 en de crisis in de eurozone. En vergeten we vooral ook niet de uitgebreide sociale zekerheidssystemen die reeds vanaf de jaren '30 van de vorige eeuw tot nu door regeringen zijn uitgebouwd. Niet dat iedere beslissing of tussenkomst altijd zo doordacht of efficiënt was, zeker niet. Waarom kon de overheid telkens ingrijpen ? Ze was daartoe in staat omdat ze als enige economische deelhebber nog schulden kon aangaan en op grote schaal middelen in beweging kon brengen. En in goede tijden kon ze de belastingen verhogen en zo extra inkomen verwerven. De overheid creëerde een behoorlijke mate van zekerheid. De vrees is terecht dat dat vanaf nu zal veranderen. De volgende tabel laat in dit verband aan duidelijkheid niets te wensen over:

    De echte Europese staatsschulden in 2012

    Bronnen: Stiftung Marktwirtschaft Berlijn, Eurostat, eigen berekeningen

    Expliciete schulden: de cijfers in de tabel geven de percentages weer van de officiële staatsschulden van ieder Europees land ten opzichte van het bruto binnenlands product (BBP). Impliciete schulden: de cijfers betreffen de percentages van de toekomstige engagementen van overheden inzake pensioenen en gezondheidszorg en dit in verhouding tot het BBP. In het vakjargon noemt men deze toekomstige schuld de impliciete schuld. Totale schulden: expliciete en impliciete schulden samengeteld (in % van het BBP). Overheidsbeslag: het percentage aan reële overheidsinkomsten (de zogenaamde 'begrotingen') ten opzichte van het BBP. Reële schuldgraad: dit zijn de percentages die de overheidsinkomsten vergelijken met het totaal aan schulden.

    Schulden worden onderschat

    De officiële schuldstatistieken (de expliciete schuld) onderschatten in ernstige mate de ware omvang van de schuldproblemen van de meeste Europese economieën. Vele regeringen hebben namelijk aanzienlijke verplichtingen aangegaan inzake pensioenen en gezondheidszorg en dit voor de komende decennia. Niet alleen zijn deze beloftes niet opgenomen in de officiële cijfers, ook in de media komt deze heikele problematiek zelden of nooit aan bod. Kwestie van de goegemeente niet te doen opschrikken ... Wat u ook leest of waarheen u ook surft : overheidsschulden worden steeds vergeleken met het bruto binnenlands product (BBP). Maar deze voorstelling van zaken is feitelijk incorrect. Uit bovenstaande tabel blijkt duidelijk dat de Europese overheidsinkomsten slechts gemiddeld 45 à 55% uitmaken van hetgeen een economie voortbrengt. Uiteraard dienen reële inkomsten vergeleken te worden met reële uitgaven en schulden. Zo blijkt uit de cijfergegevens dat de echte Belgische staatsschuld niet 98% bedraagt maar oploopt tot 655% (toekomstige pensioen- en gezondheidszorgen inbegrepen). Als we bovendien de reële inkomsten van de Belgische overheid (55% van het BBP) vergelijken met die 655% komen we zegge en schrijven uit op ...1191% van het BBP. Het boek 'De perfecte storm' van de Gentse economen Gert Peersman en Koen Schoors handelt in essentie over dit nationale pensioendrama. Italië en Letland komen uit de cijferanalyses verrassend goed te voorschijn. De dikwijls verguisde Silvio Berlusconi heeft op het stuk van pensioenbeleid degelijk werk geleverd. Staatsschulden verschijnen onder de vorm van staatsobligaties op de balansen van pensioenfondsen, banken en verzekeringsmaatschappijen. Als men de tabel nogmaals onder ogen neemt, kan men zich de vraag stellen wat dit papier wérkelijk waard is en in welke (benarde) situatie deze instellingen eigenlijk verkeren... Natuurlijk zijn er ook belangrijke activa (spaaroverschotten) aanwezig, maar niemand kan er omheen dat de meeste regeringen diepgaande structurele ingrepen dienen door te voeren in hun socio-economische beleid. Overigens vormen niet enkel de overheidsschulden annex begrotingstekorten een serieus probleem. Wie zal er opdraaien voor het herkapitaliseren van de Europese banken, het redden van de Zuid-Europese economieën (de zogenaamde PIIGS) en - bij uitbreiding - de euro ? Uit de energiehoek wordt geopperd dat men best ook rekening houdt met noodzakelijke investeringen voor de overgang naar een post-koolstofeconomie. De mogelijkheden van de overheden om op te treden als laatste redder in nood zijn beduidend kleiner geworden, zoveel is duidelijk. En daarom komt er een einde aan een tijdperk van zekerheid.

    Deze bijdrage is afkomstig van Dirk Bouwens. Hij publiceerde dit artikel begin deze week ook op zijn eigen weblog systeemcrisis.blogspot.be.