Categorie: Economie

Zij stellen dat het huidige monetaire systeem door het ontbreken van restricties op de groei van de geldhoeveelheid tot cumulatieve inflatie leidt. Deze inflatie zorgt ervoor dat sparen ontmoedigd wordt en betekent tevens dat de koopkracht van de spaarders wordt uitgehold.

Volgens Turk en Macleod was dit voor de Eerste Wereld Oorlog niet het geval. De wereld maakte toen gebruik van de goudstandaard en had in deze periode te maken met deflatie. Tegenwoordig proberen overheden en centrale banken deflatie (koopkrachtstijging per eenheid valuta) ten koste van alles te vermijden omdat deflatie er voor zorgt dat de enorme schuldenbergen duurder worden om af te lossen. Deflatie (in de zin van prijsdepreciatie van goederen en diensten) weerspiegelde voor de Eerste Wereld Oorlog juist technologische verbeteringen en een verhoging van de productiviteit. Hierdoor daalden prijzen en steeg de koopkracht juist ondanks dat nominale inkomens constant bleven.

Tegenwoordig beheersen overheden en centrale banken de economie. De conjunctuurgolven worden versterkt door het krediet (een vorm van “monetaire inflatie”) dat voor de ingrepen van deze overheden en centrale banken wordt gebruikt. De uitholling van de koopkracht die het gevolg is van deze oneindige groei van krediet heeft ervoor gezorgd dat men steeds afhankelijker wordt van overheden, die op hun beurt te maken krijgen met groeiende lasten. Volgens Turk is een goudstandaard de oplossing voor de schreefgroei in het huidige monetaire systeem. Hij denkt echter dat dit er niet van zal komen omdat de politieke wil ontbreekt om rigoureuze maatregelen te nemen.

 

Deze markt biedt momenteel al termijncontracten van 10 ounce goud aan op de binnenlandse markt.
Chinezen kunnen via het internet en PAGE goud kopen. Die termijncontracten zijn 1:1 gedekt door
fysiek goud. Alle uitstaande contracten worden dus gedekt met goud in de kluis van PAGE.

Naast deze kleine 10 ounce goudcontracten voor de interne markt is PAGE aan het werk met een veel

belangrijker project. PAGE is namelijk bezig met het opzetten van een internationale markt voor

verhandelbare termijncontracten goud die de concurrentie aan moet gaan met de COMEX en de LBMA.

Alle verhandelde termijncontracten via PAGE zullen dus gedekt worden met fysiek goud en dat is op

de COMEX en LBMA niet het geval. Anders gezegd, indien alle uitstaande termijncontracten of aan de

COMEX of LBMA worden ingediend voor fysieke levering dan is er veel te weinig fysiek voorradig om

aan die vraag te voldoen; daarom wordt ook wel gesproken van een papierenprijs voor goud.

Op dit moment wordt de termijnhandel gedomineerd door grote bullion banken die ervan worden

beschuldigd dat zij hun posities in de termijnmarkten gebruiken om een prijs tot stand te laten komen

die zij zelf wenselijk vinden. Zij manipuleren de prijsvorming om daaraan te verdienen. De spotprijs

die de termijnmarkt oplevert, wordt gebruikt in de hele wereld als basisprijs voor de aan- en verkoop

van fysiek goud. De manier waarop de prijs van fysiek goud tot stand komt is een twijfelachtig proces

waarbij de grote zakenbanken aan de touwtjes trekken en waar partijen als de CME Group met

margeverplichtingen de goudprijs in een bepaalde richting kunnen bewegen. En dat is doorgaans naar

beneden. Om een einde te maken aan dit systeem komt PAGE later dit jaar met termijncontracten van

90-dagen die bovendien genoteerd worden in de Chinese Renminbi. Wereldwijd kunnen beleggers

deze termijncontracten die volledig (dus 1:1) gedekt worden met fysiek goud kopen en verkopen.

Hierdoor krijgt het prijsmechanisme een fysiek karakter omdat het termijncontract een garantie biedt

op de levering van fysiek goud bij het aflopen van het contract.

PAGE biedt dus binnenkort wereldwijd beleggers termijncontracten aan die veel betere voorwaarden

bieden (de 1:1 allocatie) en gaat daarmee de concurrentiestrijd met de COMEX en LBMA aan. De

verwachting is dat PAGE op twee manieren een belangrijk verschil gaat maken ten opzichte van hoe

het er nu aan toe gaat. Ten eerste zal een deel van de investeerders hun termijncontracten goud

overzetten van de bestaande termijnmarkten naar de termijncontracten op PAGE en daarmee onttrekt

PAGE handelsvolume aan de COMEX en LBMA. Bovendien zal vanwege de garantie op de 1:1 dekking

van fysiek goud voor een 90-dagen durend termijncontract, fysiek goud onttrekken aan de andere

termijnmarkten. PAGE bindt als het ware de concurrentiestrijd aan op kwaliteit in plaats van de

papieren kwantiteit van de COMEX en LBMA.

De betekenis van deze ontwikkeling komt er in het kort op neer dat er een tweede goudprijs kan  gaan

ontstaan. Enerzijds is er dan de papieren goudprijs aan de COMEX en LBMA en de fysieke goudprijs

aan PAGE. De vraag is vervolgens welke prijs als leidraad wordt genomen als de spotprijs van kleine

beleggers in fysiek goud: de papieren prijs of de fysieke prijs? Indien er aan de PAGE een hogere prijs

tot stand komt, dan is het logisch dat het fysieke goud die partijen willen verkopen daar heen brengen

omdat er een hogere prijs verkregen wordt. Tegelijkertijd betekent dit dat termijncontracten goud bij

voorkeur tegen die lagere prijs gekocht worden via de COMEX of LBMA en ingediend worden voor

fysieke levering. Immers, men kan het fysieke goud duurder verkopen in China. Uiteraard zijn daar

kosten aan verbonden (denk alleen aan het transport) maar daar zijn additionele mechanisme’s voor

te bedenken (zoals aangesloten kluizen in Zwitserland). Met andere woorden, PAGE zou wel eens de

papieren markt voor goud kunnen gaan breken.

Een belangrijk punt is de volledige steun van de Chinese overheid en de notering van de

termijncontracten in Renminbi. China zet hiermee een belangrijke stap om de Chinese munt een

grotere rol te geven in het internationale geldsysteem omdat in potentie de Renminbi de valuta wordt

om aan goud te komen. Zeker wanneer de COMEX en de LBMA (en het hele westerse financiële

systeem) in de problemen raakt. Deze ontwikkeling kan wel eens een opstapje betekenen naar het

creëren van een tweede wereldreservemunt die door investeerders of landen gebruikt kan worden bij

internationale transacties. Het is bijzonder belangrijke ontwikkeling en we zullen dit nauwlettend in de

peiling houden..

Sinds de kredietcrisis steeg de Zwitserse frank, door de aanhoudende financiële en economische onrust, sterk ten opzichte van andere valuta. De SNB meldde dinsdag in een persbericht dat de recente sterke appreciatie van de frank de Zwitserse economie in gevaar brengt en het risico op deflatie vergroot. De SNB gaf in het persbericht aan dat zij de Zwitserse frank substantieel en langdurig zal verzwakken. Per direct zal de SNB een EUR/CHF wisselkoers van onder de 1,20 niet langer tolereren en zal de SNB ongelimiteerde hoeveelheden buitenlandse valuta, met name euro's, kopen om de wisselkoers boven dit minimum te houden. Feitelijk stelt de Zwitserse bank een wisselkoersplafond in voor de frank ten opzichte van de euro. 

Direct nadat het persbericht van de SNB bekend werd gemaakt daalde de wisselkoers van de Zwitserse frank ten opzichte van euro met 8%. De actie van de SNB is de volgende zet in de wereldwijde valutaoorlog. Eerder werden andere belangrijke valuta's als de yen en de dollar al door ingrijpen van centrale banken sterk in waarde verminderd. Tot vandaag gold de Zwitserse frank onder beleggers als één van de laatste veilige vluchthavens. Door de actie van de SNB lijkt er nog maar één veilige vluchthaven over te blijven, goud..

Wisselkoers EUR/CHF sinds maart 2008

Onderstaande grafiek laat de prestatie van verschillende valuta's ten opzichte van goud zien. Het is duidelijk te zien dat de Zwitsers achterbleven met de devaluatie van hun valuta. 

En deze grafiek laat de manipulatie op de goudmarkt zien die enkele minuten voor de aankondiging van de SNB plaatsvond.

Bronnen:
“Grafiek manipulatie”
http://sharelynx.com/

 

 

 

De ECB koopt sinds begin augustus, toen de rente op Spaans en Italiaans schuldpapier sterk begon op te lopen, grote hoeveelheden staatsobligaties op. Het gaat dan ook niet meer alleen om staatsobligaties van Griekenland, Portugal en Ierland, maar sinds deze maand ook om Italiaanse en Spaanse staatsobligaties die op de secundaire markten worden opgekocht. Inmiddels heeft de ECB in augustus respectievelijk €14 miljard, €22 miljard en afgelopen week €6,6 miljard aan staatsobligaties van in nood verkerende Europese landen gekocht. Toen de rentes die Spanje en Italië over hun staatsobligaties moesten betalen opliepen richting de 7% – het hoogste niveau sinds de invoering van de euro – besloot de ECB in te grijpen te meer de Europese politiek niet tot een akkoord kon komen om het Europese noodfonds te vergroten. Na de aankopen van de ECB daalde de rente weer tot rond de 5%. 

Met een plaatsting van Italiaanse staatsobligaties werden de ingrepen van de ECB vandaag getoetst. De ECB mag bij de plaatsing van staatsobligaties niet deelnemen en die obligaties opkopen. Het lukte Italië om €7,7 miljard aan staatsobligaties te veilen maar de veiling verliep volgens ingewijden moeizaam. De rente op Italiaans schuldpapier viel hoger uit dan op de secundaire markt voor Italiaanse staatsobligaties. De verwachting van analisten is dat de ECB zal doorgaan met het opkopen van staatsobligaties om een lagere rente te bewerkstelligen die moet zorgen dat Italië niet in nog grotere problemen komt. De ECB neemt daarmee een risico dat uiteindelijk een risico is voor de Europese belastingbetaler.

Bronnen:

“ECB koopt minder staatspapier op dan verwacht”
http://fd.nl/beleggen/914576-1108/ecb-koopt-minder-staatspapier-op-dan-verwacht?visited=true
 

De Gaulle vluchtte aan het begin van de oorlog toen Frankrijk onder leiding kwam van het collaborerende Vichy-regime en riep na zijn vlucht de Vrije Franse Strijdkrachten uit. Daaaast zal bij de meeste mensen de eigenzinnige buitenlandpolitiek ten tijde van het presidentschap van De Gaulle in de jaren '60 naar boven.

Sommige besluiten van De Gaulle zoals verlaten van de NAVO en het verschepen van het Franse goud van de Verenigde Staten naar Frankrijk worden tot op de dag van vandaag in opinies buiten Frankrijk omschreven als typisch Frans chauvinisme. Veelal wordt als reden voor de opmerkelijke Franse buitenlandpolitiek een grote jaloezie jegens de status en macht van de Verenigde Staten aangevoerd. 

Wellicht dat de beslissingen van De Gaulle inmiddels echter in een ander licht kunnen worden gezien. Het onderstaande filmpje laat een toespraak van de Gaulle zien uit februari 1965 die meer dan vijftig jaar later zijn relevantie niet heeft verloren. In zijn toespraak stelt De Gaulle dat de veronderstelling van landen dat dollars “as good as gold” zijn, de Verenigde Staten de mogelijkheid biedt om zich vrijwel kosteloos in de schulden te werken. De Gaulle voorzag een dollarcrisis en concludeerde dat er een fundament voor het inteationale monetaire stelsel moet zijn waar geen enkel land zijn stempel op kan drukken. In de ogen van De Gaulle kan alleen goud deze fundamentele rol bekleden.   

Als laatste noemt Rickards de grote hoeveelheid goud die de eurozone tot zijn beschikking heeft; meer dan 10.000 ton goud. Rickards is van mening dat de eerste valuta die gekoppeld wordt aan goud de enige valuta zal worden waar wereldwijd vraag naar zal zijn. De eurozone heeft meer goud dan de Verenigde Staten, Rusland, China, India en Brazilië en heeft daarom volgens Rickards het stevigste fundament onder hun valuta. Toch plaatst Turk hier een kritische kanttekening bij. Hij vraagt zich namelijk af of de 10.000 ton goud ook daadwerkelijk nog beschikbaar is…

In 1944 werd er door de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk in de nadagen van de Tweede Wereld Oorlog in Bretton Woods een nieuw monetair systeem gesmeed. Het systeem waarin de dollar en de pond een centrale rol kregen kon zonder tegenstand van de voor vrijheid afhankelijke West-Europese mogendheden worden opgelegd. De pond kon de centrale rol na de oorlog niet waarmaken en de dollar werd de enige wereldreservemunt. Bretton-Woods werd niet een nieuwe goudstandaard maar een monetair systeem met een rol voor goud. Er werd vastgesteld dat elke valuta met een vaste wisselkoers aan de dollar gekoppeld werd en de dollar was voor $35 per troy ounce goud inwisselbaar bij de Federal Reserve. Binnen het systeem moesten landen en in het bijzonder hun centrale banken er alles aan doen om de vaste wisselkoersen ten opzicht van de dollar vast te houden. Dit moesten de centrale banken doen door interventies op de kapitaalmarkten. Als een land moeite had de vaste wisselkoers vast te houden was het hiervoor opgerichte Inteationaal Monetair Fonds (IMF) een oplossing.

De economische welvaart en het vertrouwen in de VS die de jaren na de Tweede Wereld Oorlog kenmerkte zorgde ervoor dat Bretton-Woods naar behoren functioneerde. De jaren '60 brachten hier echter veranderingen in. De langdurige Vietnam oorlog en de tekorten die de Verenigde Staten mede hierdoor opliepen zaagde aan het vertrouwen in de VS en de dollar. De marktprijs van goud begon te stijgen en landen zoals Frankrijk en Nederland begonnen hun dollarreserves om te wisselen voor goud. Uiteindelijk reageerde president van de VS, Richard Nixon, hier in 1971 op door de inwisselbaarheid van dollars voor goud te sluiten. Op deze manier liet Nixon in één klap het fundament van het inteationale monetaire systeem verdwijnen en werd de deur tot restrictie-loze geldschepping geopend. 

Goud maakte na 1971 officieel geen deel meer uit van het inteationale monetaire systeem maar in de tweede helf van de jaren '70 maakte goud zijn rol als veilige vluchthaven waar. Tot begin jaren '80 gingen financiële onrust en de sterk stijgende inflatie hand in hand met een stijgende goudprijs. 

Toch werd met het begin van de jaren '80 ook een rustige periode voor goud ingeluid. De toenmalige directeur van de Federal Reserve, Paul Volcker, herstelde het vertrouwen in de dollar door onder andere de rente sterk te verhogen. De inflatie daalde en de dollar werd in de perceptie van de wereld tijdens de jaren '80 en '90 weer “as good as gold”.

Sinds 2001 lijkt goud echter langzaam haar natuurlijke rol binnen het inteationale monetaire systeem op te eisen. Een inteetcrisis, eindeloze oorlogen, oplopende tekorten en een buitensporige schuldenlast waren al aanleiding tot een afname van het wereldwijde vertrouwen in de VS en de dollar. De kredietcrisis zette alles in een stroomversnelling. De VS heeft een schuld die bijna gelijk is aan haar BBP, Europa heeft een montair systeem dat niet crisis bestendig blijkt te zijn en het risico op een harde landing wordt voor China steeds groter. De goudprijs laat daarentgen vrijwel wekelijks nieuwe records zien en centrale banken zijn sinds 2010 voor het eerst in enkele decennia weer nette kopers van goud. Wellicht dat het papieren monetaire systeem slechts te maken heeft met een mid-life crisis. Alle aanwijzingen duiden er echter op dat het systeem met veertig jaar heel goed haar langste tijd zou kunnen hebben gehad. 

Het machtigste land ter wereld moet aansluiten bij landen als België en Nieuw-Zeeland. De Amerikaanse regering was er snel bij om het besluit van S&P in twijfel te trekken, de kredietbeoordelaar te diskwalificeren en te benadrukken dat Amerika toch echt een AAA status verdient. De afwaardering van S&P komt opeen kritiek moment, waarin de beurzen dagen op rij flinke verliezen hebben laten zien en waarin de beleggers weer rekening houden met een herhaling van de beursval in 2008.

Zijn deze zorgen terecht? Er wordt namelijk sinds het uitbreken van de kredietcrisis met ‘marketing’ gesuggereerd dat de Amerikaanse economie herstellende is. Is de schuldencrisis echt zo acuut als de goudprijs doet geloven? Is er eigenlijk al niet sprake van een depressie ‘in disguise’? Tijd om even afstand te nemen en enkele feiten over de Amerikaanse economie op een rij te zetten.

De officiële staatsschuld van de VS is nu ongeveer $14,6 biljoen, een ongekend groot bedrag dat zich

laat vertalen naar bijna $46.800 per Amerikaan. Echter, in de officiële staatsschuld wordt geen

rekening gehouden met toekomstige uitgaven voor de sociale zekerheid en gezondheidszorg. Voor

deze programma’s worden de totale kosten geschat op $115 biljoen. Dat is een veelvoud van de

officiële staatsschuld en bijna evenveel als de grootte van de wereldeconomie maal twee.

De afwaardering van de Amerikaanse overheid door S&P komt voor de goed geïnformeerde belegger

eigenlijk niet als een verrassing en is gezien de toestand van de Amerikaanse economie ook zeker niet

onterecht. Tijdens de toespraak van Obama waarin hij de kredietwaardigheid van Amerika wilde

benadrukken, doken de beurzen nog dieper het rood in. De goudprijs ging even hard omhoog en heeft

in enkele maanden tijd een opmars gemaakt van $1.550 naar ruim $1.750 en doorbrak deze week

eventjes zelfs de grens van $1.800.

Naast de enorme publieke schuldenberg zijn ook Amerikaanse consumenten overladen met schulden.

Denk hierbij aan hypotheekschuld, consumentenkredieten en creditcardleningen, die gezamenlijk ook

nog eens goed zijn voor $51.400 per Amerikaan. Deze schuldenlast drukt zo zwaar op de Amerikaanse

economie dat die maar niet op gang wil komen, ondanks de enorme stimuleringsmaatregelen van de

overheid en het langdurige lage rentebeleid van de Federal Reserve.

Met zoveel schulden vraagt men zich af hoe het zo lang goed heeft kunnen gaan. Het antwoord is

eenvoudig: de leningen worden pas ècht een probleem zodra ze niet meer betaald kunnen worden. En

in de huidige toestand van de Amerikaanse economie en de overheidsfinanciën moet men concluderen

dat dit punt eigenlijk al lang geleden is bereikt.

Sinds 2007 is het aantal Amerikanen dat leeft van voedselbonnen gestegen van 26 miljoen naar meer

dan 47 miljoen. De werkloosheid, die volgens de traditionele definities wordt berekend door John

Williams (shadowstats.com), ging in diezelfde periode van 12% naar 22%. De arbeidsmarkt staat er

nu dus nog slechter bij dan aan de vooravond van de crisis van 2008. Tegenover de groeiende

onderklasse van Amerikanen die steeds minder te besteden heeft staat een kleine groep landgenoten

die aanspraak kunnen maken op de meeste welvaart. De inkomensongelijkheid in de VS is zelfs zo

groot dat 93% van alle financiële activa in het bezit zijn van de 10% rijkste Amerikanen. Dat is de

grootste inkomensongelijkheid onder de groep van ontwikkelde landen.

De huizenmarkt heeft ook estig te lijden gehad onder de crisis, want sinds 2008 is het aantal nieuw

gebouwde huizen ingestort naar niveaus die we tijdens eerdere crises nog nooit hebben gezien. Op de

top van de huizenmarkt werden er nog meer dan 2 miljoen huizen gebouwd, maar nadat de zeepbel

werd doorgeprikt is dit teruggevallen naar een zeer laag niveau van 500.000 tot 600.000 nieuwe

huizen op jaarbasis. Vergeleken met crises uit het verleden valt het op dat er nu geen sprake meer is

van een krachtig herstel.

Wil Amerika er de komende jaren bovenop komen dan moet er drastisch worden hervormd en worden

bezuinigd. Het akkoord voor het verhogen van het schuldenplafond zal geen zoden aan de dijk zetten,

want feitelijk wordt er alleen gesneden op geplande uitgaven en niet op daadwerkelijke uitgaven. Het

Amerikaanse congreslid Ron Paul gaf een heldere illustratie van dit akkoord: “We kopen nu in plaats

van een Lamborghini een iets minder dure Mercedes met alles erop en eraan, terwijl we ons eigenlijk

niet meer kunnen veroorloven dan de eenvoudige Honda die we nu hebben en die het nog prima

doet”.

De speciale commissie die aan het werk is gezet om te kijken waarop bezuinigd kan worden, moet

voor de komende tien jaar voor zo’n $2.100 miljard aan geplande uitgaven schrappen. Echter, nu al is

duidelijk dat de geplande bezuinigingen grotendeels over de verkiezingen heen worden getild. Voor

beleggers geldt dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie voor de toekomst bieden. Bij de

Amerikaanse politiek lijkt het precies andersom te zijn want het bedrag dat de komende tien jaar

bezuinigd moet worden is nagenoeg hetzelfde bedrag dat zij in het afgelopen jaar tekort kwam. De

Amerikanen kunnen niet snijden in de begroting.

De afwaardering van de Amerikaanse staatsschuld heeft natuurlijk ook gevolgen voor de rest van de

wereld. Zij houden hun valutareserves aan in Amerikaanse staatsobligaties. Omdat de geldpers staat

de draaien waardoor de dollar haar waarde verliest, worden deze reserves ook minder waard. Rusland,

maar met name China die een enorme hoeveelheid van het Amerikaanse schuldpapier bezit, haalden

dan ook hard uit naar de VS. Zij staan machteloos tegen de unilaterale houding van de VS: Amerika

beslist eenzijdig ten koste van andere landen.

De zwakke dollar heeft zeer nadelige effecten op andere landen. Zo zien de sterkste landen in Europa

de rentes op hun staatsobligaties dalen door de behoefte aan veiligheid en diversificatie en stijgen
valuta als de Zwitserse Frank en Japanse Yen die nadelig uitwerken voor de export. Amerika heeft

grote economische problemen, lost die niet op, zet bij tegenvallende resultaten de geldpers aan en

bepaalt dat andere landen het maar moeten accepteren. De vraag is hoe lang wereldwijd regeringen

met deze situatie genoegen blijven nemen. De geluiden uit opkomende economieën is luid en

duidelijk: de dollar heeft als wereldreservemunt haar bestaansrecht verloren.

Oud Fed-baas Alan Greenspan kreeg naar aanleiding van de afwaardering door Standard & Poor’s de

vraag voorgelegd of Amerika niet in staat zal zijn om haar schulden af te betalen. Zijn antwoord was

dat Amerika nooit zal verzaken bij het afbetalen van haar schulden want men kan altijd geld

bijdrukken. Greenspan legde eigenlijk het proces uit dat al decennia aan de gang is. Met de

“kwantitatieve verruiming” onder QE2 werd er maandelijks voor zo’n $100 miljard aan staatsobligaties

opgekocht met vers gedrukt geld en daarmee is het proces in een hogere versnelling gezet.

Greenspan heeft eerder uitspraken gedaan die erop duiden dat hij donders goed weet wat het

uiteindelijke resultaat zal zijn. “Fiat money has no place to go to but gold”, zei hij in 2010. Amerika

bewandelt sinds zij in 1971 de koppeling met goud heeft losgelaten de weg naar een depressie. Nu die

depressie een gegeven is en met mooie en sjieke woorden wordt weggemoffeld, zal Greenspan aan

het einde van de rit gelijk gaan krijgen. En hoe hard alles ook ontkend wordt, aan het einde van de rit

zal goud een ‘blessing in disguise’ blijken te zijn.

De index voor het consumentenvertrouwen in de grootste economie ter wereld zakte begin augustus naar het lage punt van 54,9. De index stond in de maand juli nog op 63,7 en economen hadden slechts een kleine daling van 0,7 punt verwacht. 

Hoge werkloosheid, stagnerende lonen en de eindeloze politieke discussie over het Amerikaanse schuldplafond werden door consumenten aangegeven als redenen voor het lage vertrouwen in de Amerikaanse economie. Het onderzoek werd afgenomen voordat kredietbeoordelaar Standard & Poor's de kredietwaardigheid van de VS verlaagde naar AA+. 

Volgens directeur van het onderzoek Richard Curtin waren consumenten nog nooit zo negatief over de invloed van de Amerikaanse overheid op de economie. Tevens kreeg de Amerikaanse regering van 61% van de respondenten een slechte beoordeling.  Nog nooit kreeg de Amerikaanse regering zo een lage beoordeling. Slechts 20% van de consumenten verwacht dat de economie in de nabije toekomst zal verbeteren.

Bron: