Marketupdate

Blog

  • ‘Obama zal geen veto gebruiken tegen NDAA’

    Het leek erop dat Obama zijn veto ging gebruiken om de wet die het Amerikaanse ministerie van Defensie een budget van $662 miljard verschaft (alsof dit niets is..) tegen te houden. De woordvoerder van president Obama heeft kort voordat de wet ter stemming kwam, laten weten dat de topadviseurs Obama zullen adviseren om af te zien om zijn veto te gebruiken. De aandacht voor de National Defense Authorization Act gaat niet alleen uit naar het enorme budget of de mogelijkheden om strengere sancties op te leggen aan Iran en Pakistan, de wet is vooral omstreden omdat het de Amerikaanse overheid in staat stelt om Amerikaanse staatsburgers zonder tussenkomst van een rechter voor onbepaalde tijd op te sluiten.

    De wet gaat volgende week langs de senaat en moet dan door Obama bekrachtigd worden. In een ingezonden bijdrage in de New York Times roepen twee zeer hooggeplaatste oud-generaals Obama op zich te houden aan zijn inaugaratiespeech. Obama deed toen een beroep op Amerikanen om “de valse keuze tussen veiligheid en idealen te verwerpen.” In de New York Times verwierpen zij eveneens die valse keuze en plaatste hun kritische kanttekening onder de kop “Voor altijd Guantanamo?”. Zij roepen Obama op om deze wet niet te ondertekenen en vatte hun boodschap wel erg fraai samen:

    Having served various administrations, we know that politicians of both parties love this country and want to keep it safe. But right now some in Congress are all too willing to undermine our ideals in the name of fighting terrorism. They should remember that American ideals are assets, not liabilities.

    Ook de politiek geëngageerde Amerikaanse TV-host Keith Olbermann besteedde aandacht aan het zeer opmerkelijke standpunt van het Amerikaanse congres èn president Obama.  

    Coutndown met Keith Olbermann: Indefinite Detention Definite?

  • Schuldherstructurering werkt: Luigi Zingales’ Plan B!

    _______
    Voordat u aan de vertaling begint, wil ik allereerst benadrukken dat alle credits voor Luigi Zingales zijn. Deze professor Ondeemerschap en Financiën aan de University of Chicago Booth School of Business voelde het in 2008 als zijn plicht om met een alteatief plan te komen voor de compleet ridicule reddingsoperaties van Wall Street onder leiding en dwang van toenmalig Amerikaans minister van Financiën, Hank Paulson.

    Deze vertaling is gemaakt om te laten zien dat er simpele en doeltreffende oplossingen bestaan voor de ontstane financiële problemen. De elegantie en de eenvoud van Zingales' Plan B om de problemen op de (Amerikaanse) woningmarkt en de bijbehorende bancaire problemen aan te pakken en op te lossen, tonen aan dat – zonder dat er belastinggeld aan te pas komt – goedkope en effectieve oplossingen bestaan voor de huidige crisis. In Amerika is het inmiddels te laat; in Nederland nog niet!

    Zijn “Plan B” heeft mij in 2008 ertoe bewogen om snel een bewerking los te laten op de Nederlandse situatie in verband met de hypotheekrenteaftrek en die onder de aandacht te brengen bij het ministerie van Financiën. De plicht waar Zingales in zijn slotoverweging aan refereert, is er één die ik dus volledig deel. Hij en andere economen weten dat het anders kan en anders moet zodat we uit deze ellendige situatie kunnen komen. Schuldherstructurering is de enige uitweg in een met schulden overladen economie. Echter, dit is slechts één onderdeel van een pakket maatregelen die ik nodig acht. Er is nog veel meer nodig. Het centrale idee dat hiij zeer eenvoudig uiteenzet, is waar het bij het hele scala aan maatregelen die noodzakelijk zijn, om draait.

    Helaas geldt er dat er in Amerika niet is geluisterd naar het advies van Luigi Zingales en zijn collega's. Tot op de dag van vandaag vind ik het onbegrijpelijk en onbestaanbaar dat de Amerikaanse autoriteiten zijn door gegaan op de oude voet, of we het nu hebben over het beleid onder president George W. Bush of Barack Obama. Het is eigenlijk een regelrechte schande!

    Zingales' Plan B is een subliem voorbeeld van een op vrije marktwerking gebaseerde aanpak van deze monetaire en financiële systeemcrisis. Het is tevens een wijze van aanpak die in Nederland bittere noodzaak zal zijn indien wij in dit land de problemen willen oplossen en de democratische rechtsorde willen behouden. Dat laatste heeft met name betrekking op hypotheeksecuritisaties.

    Bij een aantal passages in de tekst heb ik (daaronder) enkele opmerkingen ter toelichting geplaatst. Tevens staan tussen [..] kleine opmerkingen, vrije vertalingen of toevoegingen ten behoeve van goedlopende zinnen. De woorden tussen (..) zijn afkomstig uit het origineel. De uitgebreide opmerkingen gaan in op onderliggende problemen die later (dus na 12 oktober 2008) in het publieke domein aan het daglicht zijn gekomen, waaronder die van hypotheeksecuritisaties. Tevens heb ik bij één opmerking op juridische verschillen met Nederland gewezen.

    Als zeer belangrijke kanttekening wil ik u uitdrukkelijk meegeven dat dergelijke rommelhypotheken – of om in vakjargon te blijven: “hypotheeksecuritisaties” – ook in Nederland zijn gemaakt. De orde van omvang van deze Nederlandse hypotheekpakketten bevindt zich zo rond de €250 miljard op een totaal van €644 miljard aan uitstaande hypotheekschuld (cijfers 2011; zie DNB).

    Dit enorme bedrag doet mij het ergste vrezen, te meer onderinvestering in de woningmarkt met negatief eigen vermogen voor hypotheekgevers (schuldenaren) onmogelijk is op te lossen zonder een vorm van schuldherstructurering. Anders gezegd, een kleine sneeuwbal boven aan de berg kan – indien onaangepakt – resulteren in een allesverwoestende lawine zoals die reeds in de Verenigde Staten heeft plaatsgevonden. Daarbij is het voor Nederland zaak om te voorkomen dat er ook hier een juridische desintegratie van de Nederlandse huizenmarkt plaatsvindt. Dit moet ten koste van veel worden voorkomen. Mijn stellingname in deze is dat een preventief plan noodzaak is.

    Het belang van de centrale gedachte van Zingales' Plan B moet mijn inziens het uitgangspunt vormen voor het kabinetsbeleid om de crisis op de Nederlandse woningmarkt en de problemen in Nederlandse bancaire sector te lijf te gaan. Aan struisvogelpolitiek, of beter gezegd: kamikaze-beleid, heeft de Nederlandse burger helemaal niets. Hoe langer we wachten, des te groter de problemen zullen worden. Nu in Nederland opnieuw de discussie oplaait over de houdbaarheid van de hypotheekrenteaftrek en omdat Zingales' plan B naar mijn inzicht de enige oplossing biedt voor de huidige problemen zie ik de vertaling van zijn “Plan B” als mijn morele plicht als “econoom”.

    Ten overvloede, alle credits voor de onderstaande tekst zijn voor professor Luigi Zingales!!
    _______
     

    “Plan B”

    Door Luigi Zingales, Robert C. McCormack Professor of Entrepreneurship and Finance and the David G. Booth Faculty Fellow, 12 oktober 2008

    Nadat een pistool tegen het hoofd van het Amerikaanse congres was gezet – dreigend met een financiële ineenstorting wanneer zijn plan niet werd goedgekeurd – is minister van Financiën Hank Paulson eindelijk aangekomen bij de enige logische conclusie: zijn plan zal niet werken.

    Wanhopig op zoek naar een Plan B, is Paulson langzamerhand aan het warm lopen voor de suggestie van een groot aantal economen: injecteer een zekere hoeveelheid kapitaal in het bancaire systeem. Helaas, het is te weinig en te laat. De vertrouwenscrisis die momenteel het financiële systeem raakt, is zó estig dat alleen een enorme kapitaalinjectie [met eigen vermogen] de markten gerust kunnen stellen [en die hen overtuigen] dat de grote banken niet zullen omvallen, [en die zorgen dat] er opnieuw vertrouwen ontstaat zodat banken aan elkaar [geld] uit lenen. De fragmentarische aanpak van $100 miljard vandaag, $100 miljard morgen zoals gebruikt werd bij AIG zal niet werken. Het eet alleen het geld op, zonder dat het gewenste effect bereikt wordt – en zonder dat dit de markt gerust stelt dat het ergste voorbij is. Eenvoudig gezegd, niets minder dan een 5% verhoging van het eigen vermogen van het bancaire stelsel zal de truc doen. We hebben het over $600 miljard. Helaas, zelfs als de [Amerikaanse] overheid bereid is om geld van deze orde van omvang uit te geven, zijn er drie problemen.

    Ten eerste, om het noodzakelijke vertrouwen te herstellen, moet een kapitaalinjectie het risico van wanbetaling op triviale niveaus van financiële instellingen verminderen. Dit impliceert dat de huidige uitstaande schulden (ruwweg twee biljoen [dollar] als we alleen de langlopende obligaties tellen) getransformeerd moeten worden in veilige schulden. Een groot deel van het geïnjecteerde kapitaal zal niet nieuwe leningen genereren, maar zal als een verzekering werken voor de bestaande houders van [bancaire] schulden. Hoeveel? Dat kunnen we schatten door te kijken naar credit default swaps [vrij vertaald: kredietverzekeringen] die ons inzicht geven in de kosten voor het verzekeren van schulden tegen wanbetaling. Met de prijzen van gisteren [dus: 11 oktober 2008], zouden de kosten van het verzekeren van de twee biljoen van uitstaande langlopende obligaties ​​meer dan $300 miljard zijn. Als gevolg hiervan zal de helft van het kapitaal dat de regering zal investeren in banken niet gaan naar nieuwe leningen, maar naar het redden van Wall Street beleggers.

    Ten tweede, lost een kapitaalinjectie niet de ke van het probleem op die voortvloeit uit de woningmarkt. Wanneer huiseigenaren bij hun huizen kunnen blijven weglopen en failleren, dan zal de banken-sector blijven bloeden en extra kapitaalinjecties nodig gaan hebben. Nog belangrijker is dat het reddingsplan bij uitstek en de vijandigheid die het veroorzaakt, steeds meer huiseigenaren die in een huis bezitten [waarop zij] een negatief eigen vermogen hebben ertoe zal bewegen om weg te lopen*. Velen van hen zullen denken: “Waarom moet ik volgens de regels spelen wanneer Wall Street dat niet doet?”

    ______
    * Opmerking 1: Een wezenlijk verschil tussen het Amerikaans rechtstelsel (in de meeste staten) en de wet in Nederland, is dat Amerikanen door middel van het inleveren van de sleutel van hun huis bij de bank, hun hypotheekschuld bij de desbetreffende bank kunnen beëindigen. In Nederland kan dit niet. In Nederland wordt de schuld hoe dan ook verhaald. De hypotheek rust daarmee dus niet alleen op de woning, die heeft ook betrekking op ander eigen vermogen alsook toekomstig inkomen     – ook al is dit in Nederland wettelijk met minimale eisen ten aanzien van het levensonderhoud geregeld.
    _______

    Dit leidt ons tot het derde en belangrijkste probleem. Als we Wall Street van een bailout voorzien, waarom zouden we niet Detroit (waarschijnlijk nog eens $150 miljard) en Main Street redden? In feite heeft senator McCain [toen Republikeins presidentskandidaat] al gesproken over het kopen van de in gebreke gebleven hypotheken om mensen in hun huizen te houden. Zelfs als we ons beperken tot de subprime-hypotheken, dan hebben we het over $1.300 miljard. Waar stoppen we?

    We hebben een andere oplossing nodig: een plan B. Een plan dat het geld dat de regering gebruikt voor het redden van Wall Street en Main Street om [zodoende] onze kostbare dollars te besparen voor een stimuleringspakket, die van essentieel belang zal zijn om de economie [nieuw leven in te blazen].

    Het redden van “Main Street”
    Stel dat u een huis in Califoië heeft gekocht in 2006. U betaalde $400.000 met slechts 5% eigen vermogen. Helaas is tijdens de laatste twee jaar de waarde van uw huis gedaald met 30%; dus u heeft nu een hypotheek ter waarde van $380.000 en een huis dat $280.000 waard is. Zelfs als u uw maandelijkse betaling kunt betalen(en dat kan u waarschijnlijk niet), waarom zou u dan de moeite doen om de hypotheek te betalen terwijl wanneer u weg loopt, u 100.000 dollar bespaart, meer dan de meeste mensen kunnen sparen in een mensenleven? Echter, wanneer de huiseigenaar wegloopt dan zal de hypotheekhouder [lees: de bank] geen $280.000 kunnen terugverdienen. De procedure voor “foreclosure” [lees: executieverkoop] duurt enige tijd, gedurende het huis niet goed onderhouden wordt en verder in waarde daalt. De herstelratio in standaard hypothecaire faillissementen (die niet zal gaan plaatsvinden temidden van de ergste crisis sinds de Grote Depressie) is 50 cent op elke dollar van de hypotheek. Ik ben gul bij de schatting dat onder de huidige omstandigheden er  misschien 50 cent voor elke dollar van de geschatte waarde van het huis terugkomt; momenteel is dat slechts 37 cent voor elke dollar van de hypotheek, en dat voor een [typisch] huis dat getaxeerd wordt op $280.000 dit overeen komt met slechts $140.000 dollar voor de hypotheeknemer [dus: de bank]. Met andere woorden, executieverkopen zijn zowel een kostbare zaak voor de geldlener als voor de schuldenaar. De hypotheekhouder krijgt slechts de helft van wat de huiseigenaren verliest als gevolg van wat wij economen onderinvestering noemen: het onvermogen om het huis te behouden.

    Vroeger, toen hypotheken [nog] werden verleend door uw lokale bank was er een eenvoudige oplossing voor dit enorme [probleem van] inefficiëntie. De bank schelde een deel van uw hypotheek kwijt; laten we 30% zeggen. Hierdoor ontstaat een klein positief eigen vermogen – een [financiële] prikkel – voor u om in uw huis te blijven. Omdat u in de woning verblijft en die onderhoudt, krijgt de bank een nieuwe schuld van $266.000 terug, die de $140.000 ver overschrijdt die het zou krijgen bij een executie-verkoop.

    Helaas is deze win-win oplossing heden ten dage niet mogelijk. Uw hypotheek is verkocht en herverpakt in een [zogenaamd] “pool of asset-backed securities” [vrij vertaald: bundels van met-bezittingen-gedekte-beleggingspapieren] en verkocht in [verschillende] tranches [lees: financiële plakjes hypotheekclaims] met verschillende prioriteiten**. Er is onenigheid over wie het recht heeft om opnieuw te onderhandelen en heronderhandeling zou kunnen vereisen de instemming van ten minste 60% van de schuldhouders, die zijn verspreid over de hele wereld***. Dit gaat niet gebeuren. Bovendien, in tegenstelling tot uw lokale bank, kunnen houders van schuldpapier op afstand niet zeggen of u een goede kredietnemer bent die pech heeft gehad of iemand die gewoon probeert om te profiteren van de kredietgever. Bij twijfel, willen zij u niet een deel van de schuld kwijtschelden uit angst dat zelfs huiseigenaren die makkelijk hun hypotheek kunnen betalen [ook] zullen vragen om kwijtschelding.

    ______
    ** Opmerking 2: Met prioriteiten verwijst Zingales naar de trapsgewijze veiligheid van de afzonderlijke tranches van hypotheeksecuritisaties. Die hebben elk vanwege de verschillen in kredietrisico een eigen kredietwaardigheidsstempeltje en daardoor een verschillende waarde. Deze papieren werden op secundaire markten verhandeld, en werden zelfs in synthetische vorm verhandeld: CDO squared. Die markt is sinds 2008 overleden. De beleggingen bestaan daarentegen nog en staan bij financiële partijen in de boeken.

    *** Opmerking 3: Wat Zingales overigens in 2008 naar aller waarschijnlijk nog niet wist, (of wel wist maar waaraan hij geen enkele ruchtbaarheid wilde of durven geven) is dat er op systeemschaal is gefraudeerd met hypotheekaktes en eigendomspapieren. We hebben hierover al geruime tijd en met enige regelmatigheid over geschreven, maar een korte samenvatting is wellicht op zijn plaats.

    De hypotheekpapieren moesten systematisch worden vervalst omdat er vooraf op geen enkele wijze is vast te stellen welke hypotheek in gebreke blijft en dus stuk gaat, en welke niet. Die kapotte hypotheek behoort een specifieke tranche van een hypotheeksecuritisatie toe. De vraag is: welke? De veiligste of de minst veilige? Die toewijzing heeft dus achteraf plaatsgevonden. Dit proces verloopt in Amerika via het door banken opgerichte digitale hypotheekregister MERS. Via MERS (Mortgage Electronic Registration System) werd het wettelijke en lokale eigendomsregister door de banken op eigen houtje omzeilt. Hierdoor ontdoken banken niet alleen lokale belastingen, maar erger, zij hebben de zogenaamde “chain of title” (vrij vertaald: de consistente in de opeenvolging van de eigendomstitels) juridisch onklaar gemaakt.

    Anders gezegd, banken kunnen in Amerika niet bewijzen dat zij de rechtmatige hypotheeknemer zijn omdat de documenten nooit adequaat zijn bijgehouden. Hierdoor kunnen zij niet op rechtmatige wijze de eigendomsakte van de hypotheekgever (de huiseigenaar) opeisen. Althans, dat kunnen claimanten (lees: banken) alleen als zij de papieren achteraf vervalsen. Dit schandaal kwam aan het licht en bekend te staan onder de noemer “robo-signing”: inhuurkrachten voorzagen voor zo'n $10 per uur, honderden zo niet duizenden hypotheekcontrachten van een valse handtekening. Veel zogenaamde “robo-signers” heette bijvoorbeeld Linda Green, wie zij ook moge zijn (google die naam maar eens..).

    Kort gezegd komt de rol van MERS en de wijze waarop Amerikaanse banken de papieren adminisreerde erop neer dat MERS de digitale tafel is waarop Dr. Frankenstein tijdens de huizenboom de rommelhypotheken heeft gefabriceerd – en nadat de huizenmarkt was ingestort – MERS de digitale tafel werd waarop Dr. Frankenstein de hypotheekpapieren toe wees aan banken, die nadien via onderaannemers de papieren vervalsten. Dat zorgt ervoor dat de gehele Amerikaanse woningmarkt in juridisch drijfzand terecht is gekomen. Immers, wat gebeurt er als blijkt dat een uit een executieverkoop gekocht huis, verkregen is door fraude? Strikt juridisch gezien, is er dan sprake van heling. Dat betekent dat het huis aan de oorspronkelijke eigenaar terug gegeven moet worden op het moment dat dit wordt aangetoond. Koopt u in zo'n markt een huis? Zullen pensioenfondsen ooit nog een bundel Amerikaanse hypotheken kopen? De enige conclusie die nu al gesteld kan worden is dat de Amerikaanse woningmarkt door het ontstaan van deze juridische nachtmerrie de komende decennia verboden terrein zijn voor buitenlandse beleggers. Men weet domweg niet waarin men belegt.  
    ______

    Hier is waar de overheid met ingrijpen kan helpen. In plaats dat zij geld naar één van beide kanten pompt [dus: of naar banken of naar huiseigenaren], moet de overheid zorgen voor een gestandaardiseerde wijze voor het heronderhandelen van hypotheken. Eén die zowel snel werkt als eerlijk is. Hier is mijn voorstel.

    Het [Amerikaanse] congres moet een wet aannemen die een heronderhandelde oversluiting van een hypotheek als optie beschikbaar stelt voor alle huiseigenaren die in een postcode[-gebied] wonen waar de huizenprijzen met meer dan 20% zijn gedaald sinds de tijd dat zij hun woning kochten. Waarom? Omdat er geen reden is om ​inwoners van Charlotte, North Carolina te matsen; daar zijn de huizenprijzen in de afgelopen twee jaar met 4% gestegen.

    Hoe implementeren we dit? Dankzij twee briljante economen, Chip Case en Robert Shiller, hebben we betrouwbare meetinstrumenten van prijswijzigingen van huizen op de postcode-niveau. Dus, op basis van deze onroerend goed-index kan de optie tot heronderhandelen van de hypotheek gelicht worden, en kan de nominale waarde van de hypotheek (en de bijbehorende rente) verlaagd worden met hetzelfde percentage als waarmee huizenprijzen zijn gedaald sinds de huiseigenaar dat huis heeft gekocht (of opnieuw heeft geherfinancierd). Exact zoals in mijn hypothetische voorbeeld hierboven.

    In ruil zal echter de hypotheekhouder een deel van het eigen vermogen van de woning krijgen op het moment dat het wordt huis verkocht wordt. Tot die tijd zullen de huiseigenaren zich gedragen alsof zij voor 100% van het huis eigenaar zijn. Pas op het moment van de verkoop zal 50% van het verschil tussen de verkoopprijs en de nieuwe [en lagere] waarde van de hypotheek worden terugbetaald aan de hypotheekhouder. Het lijkt misschien een vreemd contract, maar Stanford University heeft met succes een soortgelijke regeling getroffen voor haar faculteit: de universiteit financierde een deel van de aanschaf van het huis in ruil voor een fractie van de overwaarde vanaf het moment van vertrekking [van de lening].

    De reden voor het delen van de voordelen is tweeledig. Aan de ene kant, maakt het de heronderhandeling minder aantrekkelijk voor de huiseigenaren, waardoor het onaantrekkelijk is voor diegene die het niet nodig heeft. Bijvoorbeeld, huiseigenaren met een zeer groot eigen vermogen in hun huis (die geen behoefte hebben voor een herstructurering omdat ze niet failliet dreigen te gaan) zullen het erg duur vinden om deze optie te gebruiken, omdat zij tenminste 50% van hun eigen vermogen moeten opgeven. Ten tweede vermindert dit de kosten van heronderhandeling voor de kredietinstellingen, omdat [op deze wijze] de problemen in het financiële systeem [worden] geminimaliseerd.

    Aangezien de optie om opnieuw te onderhandelen via de American Housing Rescue & Foreclosure Prevention Act niet stimulus genoeg blijkt te zijn, zal deze heronderhandeling opgelegd moeten worden aan geldschieters, en zal die slechts als een optie aan huiseigenaren gegeven worden. Zijn moeten hun vooemen dan wel in een relatief korte periode aankondigen.

    Het grote voordeel van dit programma is dat het erin voorziet dat hulp aan noodlijdende huiseigenaren gegeven wordt zonder kosten voor de federale overheid en tegen zo minimaal mogelijke kosten voor de hypotheekhouders. Het andere grote voordeel is dat het de defaults op hypotheken zal stoppen, waardoor de stortvloed aan huizen die op de markt komen en waardoor een neerwaartse druk op de vastgoedprijzen ontstaat geëlimineerd kan worden. Door de vastgoedmarkt te stabiliseren, kan dit plan helpen te voorkomen dat een verdere verslechtering van de balans van financiële instellingen plaatsvindt. Maar het zal geen oplossing bieden voor het probleem van de estige onderkapitalisatie van deze instellingen waarmee zij op dit moment worden geconfronteerd. Daarvoor hebben wij het tweede deel van dit plan nodig.

    Het redden van Wall Street
    Het plan voor Wall Street volgt dezelfde belangrijkste gedachte: het faciliteren van een efficiënt heronderhandeling. Het belangrijkste verschil tussen de Main Street en Wall Street plannen is het gemak waarmee de actuele waarde van de in moeilijkheden verkerende [financiële] activa [lees: hypotheekgerelateerde beleggingen op de linkerzijde van de balans bij banken] beoordeeld kan worden. Het is relatief eenvoudig om de huidige waarde van een woning te schatten door te kijken naar de aankoopprijs en op de tussenliggende daling van de waarde (via de Case & Shiller index). Bij banken echter, is deze schatting door het gebrek aan transparantie erg moeilijk te maken****. Om te voorkomen dat deze raming noodzakelijk is, die bovendien een moeilijk proces vol met potentiële belangenconflicten zal zijn, gaan we een slim mechanisme gebruiken dat twintig jaar geleden door een advocaat en econoom, Lucian Bebchuk is bedacht.

    ____
    **** Opmerking 4: Boekhoudkundige regels maken dat onmogelijk: mark-to-market is vervangen door mark-to-model (ook wel mark-to-fantasy) en daardoor is er nauwelijks tot geen vertrouwen in de juistheid van de boekhoudkundige waarde van hypotheken en hypotheekgerelateerde beleggingen. Zoals bij de vorige kanttekening al is gesteld: deze secundaire markt voor hypotheekbeleggingen is dood en bestaat nagenoeg niet meer. Voor zover die nog bestaat, wordt die door banken vormgegeven en wel via onderlinge twijfelachtige transacties zodat zij elkaar helpen aan een kunstmatige waarde.
    _____

    De kegedachte is dat het [Amerikaanse] congres een wet moet aannemen die een voorverpakte [lees: een nieuwe gestructureerde] faillissementsvorm voorschrijft, die banken in staat stelt om hun schulden te herstructureren, en [die hen bovendien in staat stelt om] het verstrekken van leningen te hervatten. Voorverpakt betekent dat alle voorwaarden vooraf zijn gespecificeerd en die banken over nacht uit [de problemen] laat komen. Het enige dat nodig zou zijn is een handtekening van een federale rechter. In de private sector zijn voorwaarden over het algemeen  overeengekomen tussen de betrokken partijen. De innovatie hier zou zijn dat alle voorwaarden vooraf ingesteld worden door de overheid, waardoor het proces versneld wordt. Bedrijven die in deze speciale faillissement procedure gaan, zullen hun oude aandeelhouders weggevaagd zien worden [dat betekent dus dat er een streep door het vermogen van aandeelhouders wordt gezet] en hun bestaande schulden (commercial paper en obligaties) worden omgezet in eigen vermogen. Dit zou onmiddellijk banken solide maken doordat zij een grote buffer eigen vermogen krijgen. Zoals het er nu uitziet, hebben banken zoveel geld verloren in rommelhypotheken dat die de waarde van hun eigen vermogen bijna tot nul is getuimeld. Met andere woorden, ze zijn zo goed als failliet. Door van alle banken de schuld in eigen vermogen om te zetten, zal dit speciale Chapter 11 [dat is de naam van de wet t.a.v. faillissementen; zie: wiki] banken solvabel maken en in staat stellen om opnieuw te lenen aan hun klanten.

    Zeker is dat sommige van de huidige aandeelhouders het niet eens zullen zijn dat hun bank insolvabel is en zullen zich onteigend voelen door een procedure die hun belegging tot nul reduceert. Dit is waar het Bebchuk-mechanisme handig is. Na de indiening van dit speciale faillissementsregime, geven we deze aandeelhouders een week de tijd om de crediteuren van de bank uit te kopen door hen de nominale waarde van de schuld te betalen. Iedere aandeelhouder kan [dus] individueel beslissen. Als hij denkt dat het bedrijf solvabel is, betaalt hij zijn deel van de schuld [dus naar rato van zijn aandeel ten opzichte van de schuld] en herwint zijn deel van het eigen vermogen. En anders, laat hij het voor wat het is.

    Mijn plan zou individuele spaarders vrijstellen die federaal worden gewaarborgd [lees: gegarandeerd via het Am. depositogarantiestelsel FDIC]. Ik zou ook credit default swaps en repo-contracten vrijstellen om mogelijke rimpel effect te vermijden door het systeem (wat is gebeurd door Lehman Brothers niet door middel van een soortgelijke procedure te ontbinden). Het zou volstaan ​​door [in de wet] te schrijven dat dit speciale faillissementsregime voor banken niet wordt beschouwd als een “default” (lees: failleren op schuld) voor zover het deze contracten betreft.

    Hoe zou de overheid deze insolvabele banken (en alleen die) op vrijwillige basis kunnen verleiden om dit speciale faillissementsregime te volgen? Een manier is om gebruik te maken van de kracht korte termijn schulden. Door de kort lopende schulden te betrekken in deze herstructurering, zal dit speciale faillissementsregime angst veroorzaken onder de houders van kort lopende schulden. Indien zij denken dat de instelling wel eens insolvabel kan zijn, dan zullen zij hun geld zo snel mogelijk terugtrekken uit angst om betrokken te raken bij deze schuldherstructurering. Op die manier zullen zij een liquiditeitscrisis genereren die deze instellingen dwingt tot dit speciale faillissement.

    Een alteatief mechanisme is dat de Fed de toegang tot liquiditeit limiteert. Zowel banken als investeringsbanken kunnen momenteel bij het noodloket van de Federal Reserve geld lenen; dat betekent dat zij door middel van het plaatsen van onderpanden, geld kunnen lenen tegen een redelijke rente. Onder mijn plan zouden de komende twee jaar alleen banken die dit speciale faillissementsregime zijn ondergaan toegang krijgen tot het noodloket. Op deze manier hoeven solide financiële instellingen die geen behoefte hebben aan liquiditeit niet gedwongen te worden om door middel van deze herstructurering dit faillissementsmechanisme te ondergaan, terwijl die [banken die] insolvabel zijn met haast deze mogelijkheid kiezen om een nationalisatie te vermijden.

    Een ander probleem zou kunnen zijn dat de instellingen die in het bezit zijn van de [bancaire] schulden – [en] die [na de herstructurering] zullen eindigen als eigenaar van de aandelen – dit vanwege regelgeving of contract niet mogen [..]. Om te voorkomen dat aandelen gedumpt worden en die een negatief effect zouden hebben op de marktprijzen, is het voldoende om een ​​norm in te stellen die het mogelijk maakt dat deze instellingen twee jaar de tijd krijgen om te voldoen aan de gestelde eisen. Dit was vroeger de gangbare praktijk voor banken die geen aandelen konden bezitten, daartoe wel gedwongen werden om die te ​​nemen bij een herstructurering.

    Het mooie van deze aanpak is drieledig. Ten eerste wordt het bankwezen geherkapitaliseerd zonder kosten voor de belastingbetaler. Ten tweede, het voorkomt dat de regering betrokken raakt bij de uiterst moeilijke zaak om de waarde van financiële activa die “onder stress” staan [zeg maar de probleem-activa] te bepalen. Als de schuld wordt omgezet in eigen vermogen, dan zal de totale waarde niet veranderen, alleen de juridische aard van de schuldvordering. Ten derde, voorkomt dit plan de mogelijkheid dat de overheid voor God gaat spelen, en gaat beslissen welke banken gered worden en mogen doorgaan en welke moeten omvallen; in plaats daarvan zal de markt deze beslissingen maken.

    Morgen is het te laat is
    De Verenigde Staten (en mogelijk de wereld) wordt geconfronteerd met de grootste financiële crisis sinds de Grote Depressie. Er is een sterk verlangen voor de overheid om in te grijpen om ons te redden, maar hoe? Tot nu toe heeft de schatkist de adviezen van Wall Street opgevolgd die er uit bestaat om publieke geld te smijten naar de problemen. Echter, de kosten zullen snel escaleren. Als we dit niet stoppen, dan zullen we een ondraaglijke schuldenlast achterlaten aan onze kinderen.

    De tijd is gekomen dat de minister van Financiën om te luisteren naar sommige economen. Door de oorzaken van de huidige crisis te begrijpen, kunnen we die verhelpen zonder een beroep te hoeven doen op publieke middelen. Dus, ik voel het als mijn plicht om als econoom een ​​alteatief aan te reiken: een op de markt gebaseerde oplossing, die geen publiek geld verspilt en gebruik maakt van de kracht van de overheid door slechts het proces van herstructurering te versnellen. Het is misschien niet perfect, maar het is een concrete mogelijkheid die moet worden onderzocht voordat berust wordt in de waargenomen onvermijdelijke [noodzaak] van Paulson's voorstellen.
     

    De originele tekst kan via de persoonlijke pagina van Luigi Zingales gevonden worden, of door hier te klikken.

    _______

    Tot slot. Er zijn meerdere mechanisme's die schuldherstructurering mogelijk maken, en niet in de laatste plaats voor die van overheden. In de nabije toekomst zal ik daar opnieuw bij stil staan en op welke wijze Europa dat kan doen. Ik zou u bij wijze van uitzondering willen vragen om familie, vrienden en bekenden die geconfronteerd worden met een negatief eigen vermogen op hun gekochte huis te wijzen op de mogelijkheden voor schuldherstructurering. De hele simpele gedachte die hieraan ten grondslag ligt is eenvoudig: hoe meer mensen weten dat dit soort eenvoudige oplossingen mogelijk zijn, des te groter de druk wordt op de politiek. De druk op politiek Den Haag om eens te gaan handelen en te besluiten in het ALGEMENE is te laag. Terwijl in Den Haag men alleen oog lijkt te hebben om de onhoudbare verworvenheden van het verleden te beschermen staat wat mij betreft onze toekomst en die van toekomstige generaties op het spel. Deze kennis en inzichten vormen in die zin voor mij een morele verplichting om hier op te wijzen; of die de politiek nu uitkomt of niet. 

  • Federal Reserve handhaaft lage rente en blijft obligatiemarkt ondersteunen

    De centrale bank van Amerika zegt op deze manier het beste te voldoen aan haar dubbele mandaat van maximale werkgelegenheid en prijsstabiliteit. Uit het persbericht blijkt dat de FED nog enige groei ziet in de Amerikaanse economie, maar dat de groei op wereldwijd niveau aan het vertragen is. De arbeidsmarkt laat volgens de indicatoren van de FED verbetering zien (niet volgesn de oude rekenmethode, zoals Shadowstats laat zien), maar de werkloosheid blijft nog steeds op een te hoog niveau. Huishoudens zijn volgens het persbericht gemiddeld genomen ook weer iets meer gaan consumeren, maar de investeringen door bedrijven blijven nog wel iets achter. Volgens de FED is de officiële inflatie de laatste maanden ook weer iets gezakt en wordt het vooruitzicht voor de inflatie als 'stabiel' aangemerkt.

    Meer van hetzelfde

    Deze omstandigheden vereisen volgens de Amerikaanse centrale bank een voortzetting van eerder genomen maatregelen. Zo blijft de FED via 'Operation Twist' obligaties met korte looptijd inruilen voor varianten met een langere looptijd en zal het de rente handhaven op 0 tot 0,25 procent. Dit beleid van goedkoop geld zal nog tot midden 2013 gevoerd worden, zo laat de FED opnieuw weten. Goed nieuws voor Amerikaanse banken dus, die bijna gratis geld kunnen lenen en dat kunnen gebruiken om hun balans aan te sterken of om te beleggen in bijvoorbeeld staatsobligaties. Het renteverschil is voor de bank, zodat die van inkomsten verzekerd zijn. Daar tegenover staan de spaarders en de pensioenfondsen, die netto verliezers zijn geworden van de 'goedkope dollar strategie' van de FED. Ze moeten genoegen nemen met een bijzonder lage rente of moeten een hoger risico aanvaarden om de werkelijke inflatie bij te kunnen houden.

    Lage inflatie, deur open voor QE3

    Volgens de FED zal de inflatie voorlopig laag blijven, waardoor toekomstige monetaire verruiming (in de taal van de FED: accomodatie) tot de mogelijkheden blijft behoren. Met een zwakke economie en kwetsbare banken is het logisch dat de FED vroeg of laat opnieuw zal gaan proberen de economie aan te jagen met een soort QE3. Naar verwachting zal deze derde ronde lijken op QE1, waarbij de Federal Reserve rommelhypotheken en andere waardeloze bezittingen van de grote banken oveeemt in ruil voor verse dollars (lees: getallen op een computer). De Federal Reserve slaat daarmee twee vliegen in één klap. Ten eerste hoeven de banken niet meer volledig af te boeken op de waardeloze bezittingen die ze kunnen verkopen aan de FED en ten tweede krijgen ze vers kapitaal waarmee ze de markt op kunnen gaan om bijvoorbeeld Amerikaanse staatsobligaties te kopen. Daarmee ondersteunen ze de Amerikaanse obligatiemarkten, zodat de Obama regering makkelijk de tekorten op de begroting kan bijlenen.

    Het nieuwe geld dat op deze manier in omloop kan worden gebracht zal de dollar verder verzwakken, wat ongunstig is voor spaarders. Daaaast kent het 'monetair verruimen' een ongewenst bij-effect, namelijk die van sterke inflatie in de grondstoffenprijzen. Voedsel en brandstof zullen duurder worden, precies het probleem dat aanleiding gaf voor de onrusten in het Midden-Oosten.

    Valuta-oorlog

    De Federal Reserve zet met haar beleid van goedkoop geld ook de politieke verhoudingen op scherp. De Federal Reserve weet dat de Amerikaanse consument tot over zijn oren in de schulden zit en niet meer zoveel kan consumeren als ze in de afgelopen jaren heeft gedaan. De overheid zit ook diep in de schulden en kan op veel weerstand van de bevolking rekenen als het opnieuw een stimuleringsplan opstart waar eigenlijk geen geld voor is. In deze omstandigheden zullen ook bedrijven minder bereid zijn te investeren, waardoor de enige uitweg naar economsiche groei het versterken van de export is. En wat is het ultieme wapen om de export te verbeteren? Juist, een zwakkere valuta.

    Door de rente laag te houden en daarmee de geldkraan maximaal open te zetten daalt de waarde van de dollar, waardoor het buitenland relatief goedkoop goederen kan importeren uit de VS. Een gunstige exportpositie door een goedkope valuta maakt import weliswaar duurder, maar de groeiende export schept in potentie meer werkgelegenheid (daar komt het mandaat van maximale werkgelegenheid en tevens de wens van Obama om de hoek kijken).

    Amerika probeert haar economie via een zwakkere dollar aan te jagen, wat direct ten koste gaat van andere landen. Die worden immers uit de markt geprijsd, waardoor ze minder goed kunnen concurreren met hun export. Vooral voor China is dit een groot probleem, omdat dit land voor haar economische groei zeer afhankelijk is van een sterke export. Een zwakkere exportpositie kan de werkloosheid in China doen stijgen, wat in combinatie met stijgende voedsel- en brandstofprijzen een gevaarlijke mix geeft. In de Chinese geschiedenis zijn er veel periodes van sociale onrust en geweld geweest, waardoor de Chinese regering de laatste paar decennia er alles aan doet om de bevolking tevreden en vooral rustig te houden.

    Europa bashen

    De onmacht van Amerika om haar eigen economische problemen op te lossen is tot daar aan toe, maar de FED maakt het wel heel erg bont door ook Europa op negatieve wijze in het verhaal te betrekken. De Europese schuldencrisis zou de Amerikaanse economie schade toe kunnen brengen, aldus de Amerikaanse berichtgeving. Ook Timothy Geithner, de Amerikaanse minister van Financiën, staat aan de kant van de Federal Reserve. Hij pleitte onlangs voor een daadkrachtige aanpak door de Europese leiders, maar ondertussen kan de Amerikaanse overheid en de FED niets anders bedenken dan het aanzetten van de geldpers om alle problemen te maskeren. De geldpersfinanciering raakt niet alleen de Amerikanen met een klein inkomen, maar heeft door de stijgende grondstofprijzen ook zijn weerslag op de kosten van levensonderhoud in andere werelddelen.

    We moeten niet vergeten dat de Amerikaanse centrale bank wezenlijk anders is dan bijvoorbeeld de ECB in Europa. Zo is de Federal Reserve een private organisatie, waarvan de grote zakenbanken in Amerika de aandeelhouders zijn. Met deze kennis kan iedereen op zijn vingers natellen wiens belangen de Federal Reserve primair dient.

    Spotprent over de Amerikaanse dollar

  • Dagelijkse kost 14 december 2011

    Nieuws uit Nederlandse media:

    • Gigantisch vliegtuig moet raketten lanceren (NU.nl)
    • 'Griekenland verliest miljarden door corruptie' (NU.nl)
    • Strijd overheid en accountants over zorgvastgoed (FD)
    • Het zijn de banken, sukkels! (Ewald Engelen; FTM)
    • Japan koopt opnieuw EFSF obligaties (RTL-Z)
    • Storten geld bij ING niet meer onbeperkt gratis (NU.nl)

    Het is heel erg jammer dat één van de filmpjes niet te streamen is, maar kijk bij de onderstaande link vooral ook naar de uitleg in het fimpje “Wat is een Higgsdeeltje?“. Exacte wetenschap is en blijft fascinerend! In de ivoren toren van de economische wetenschap zou men een voorbeeld kunnen nemen aan de openheid waarmee natuurkundigen de onzekerheden en losse eindjes in de bestaande theorieën verwoorden. Keynesianen en monetaristen zijn doorgaans 100% zeker van hun zaak, al was het maar omdat zij de wiskundige juistheid van hun model hebben aangetoond. Met de realiteit heeft dat vervolgens dan weer weinig te maken. Enfin, exacte wetenschap en een heel interessant item van de NOS over het Higgsdeeltje:

    • Higgsdeeltje: bestaat het wel of niet? (NOS op 3)

    Een geweldige grafiek over de wereldwijde geldontwaarding..


    Bron: Paul Kedrosky

    Ten aanzien van MF Global, een greep uit de enorme stroom aan nieuwe berichten. Het is eigenlijk van de zotte dat vrijwel geen enkel groot of bekend medium in Nederland over de enorme gevolgen bericht die het faillissement van MF Global teweegbrengt. Dat media deze crisis niet tot de essentie kunnen reduceren is erg, maar dat zij de belangrijkste mijlpalen missen is gewoon heel erg estig.

    Wat zijn de laatste ontwikkelingen? De politieke verwevenheid van Jon Corzine met o.a. vice-president Joe Biden, zijn getuigenis voor het Amerikaans congres, waarvan inmiddels is gebleken dat hij onder ede heeft gelogen, en de regelrechte fraude die hij heeft gepleegd met het geld van zijn klanten zou toch “groot” nieuws moeten zijn. Het houdt ook niet over, want nu is gebleken dat o.a. JPMorgen – nadat MF Global faillissement had aangevraagd, uit de boedel van MF Global, Italiaanse staatsobligaties heeft gekocht. En niet tegen marktprijzen, maar met 5% korting ten opzichte van de toen geldende marktprijs! Dat kan helemaal niet gezien de wetgeving omtrent faillissementen. Dit is te bizar voor woorden!! Als u dacht dat AIG of de val van Lehman Brothers voor veel ellende heeft gezorgd, bedenkt u dan dat het generieke effect dat uitgaat van de gedoogde valsheid in geschrifte en stelen van het geld van klanten, en het opzij schuiven van wet- en regelgeving ten behoeve van grote Wall Street spelers een zeer grote impact hebben: als beleggers niet op de naleving van de wet kunnen rekenen, dan moet men zo snel mogelijk uit de desbetreffende markt weggaan. Leest u in dat kader vooral ook het interview op King World News met Martin Armstrong!

    • KWN Special – Money is Fleeing the US Financial System (King World News)
    • MF Global execs say don't know where the money is (Reuters)
    • Who Gave Permission To A Bankrupt MF Global To Sell Italian Bonds To JPM At A 5% Discount To Market Value? (Zero Hedge)
    • JP Morgan Stock Breaks Down On News Company's Role As MF Global Lender To Be Probed (Zero Hedge)
    • CME Executive Chairman Terry Duffy Throws Jon Corzine Under The Bus, Implies The “Honorable” Goveor Lied Under Oath (Zero Hedge)
    • CME chief alleges Corzine aware of transfers (Financial Times)

    Overig nieuws uit buitenlandse media:

    • ECB as Pawnbroker of Last Resort (POLR) (FT Alphaville)
    • The ECB Decision – A Detailed Analysis (Acting Man)
    • Fed sees risks from Europe (Reuters)
    • Presenting a record UK pension shortfall (FT Alphaville)
    • The $30 Trillion “Problem” At The Heart Of Shadow Banking – A Teaser (Zero Hedge)
    • Sarkozy: We need Britain, but there are now 'two Europes' (Canada.com)
    • A German Janitor Just Made The Discovery Of The Century (Business Insider)
    • No More Dead Presidents As Mint Stops Coin Production (Zero Hedge)

    Tot slot een indrukwekkend interview over het taboe dat is ontstaan na 9/11 ten aanzien van de gezondheidsrisico's bij vele New Yorkers..

  • India drukt steeds meer bankbiljetten met hogere waarde

    Volgens The Times of India zijn er inmiddels meer biljetten van 500 roepie in omloop dan het gezamenlijke aantal biljetten van 20 en 50 roepie. Door de aanhoudend hoge inflatie heeft de Indiase bevolking steeds meer in de portemonnee, waardoor het kleine briefgeld steeds minder functioneel wordt in het dagelijkse betalingsverkeer. De Indiase overheid drukt, vergeleken met tien jaar geleden, nu bijna 17x zoveel bankbiljetten met een waarde van 500 roepie. Werden er tussen 2000 en 2001 nog 213 miljoen van deze biljetten gemaakt, inmiddels is dat aantal gegroeid tot 3.543 miljoen stuks. De hoogste denominatie, het biljet van 1.000 roepie (dat omgerekend naar de wisselkoers van vandaag €14,26 waard is), wordt nu in 9x zo grote hoeveelheid gemaakt als in 2000-2001. Destijds was de jaarlijkse productie nog 115 miljoen biljetten, maar nu rollen er jaarlijks al 1 miljard van dergelijke 1000 roepie biljetten uit de geldpers.

    Sinds 2008 is de officiële inflatie in India tenminste 8% geweest, maar begin 2010 werd een veel hoger niveau van 16% bereikt. Daarmee ligt de inflatie een stuk hoger dan de voorgaande periode van 2000 tot 2006, toen de inflatie per jaar gemiddeld nog onder de 4% lag. Op TradingEconomics.com lezen we dat een hoge inflatie niet vreemd is in India, want de gemiddelde stijging van het prijspeil kwam in de periode van 1969 tot en met 2010 uit op 7,99%. Door de stijgende kosten van levensonderhoud (en door stijgende lonen), heeft de bevolking van India steeds meer geld in de portemonee (wat overigens niets zegt over de koopkracht).

    Het 500 roepie biljet wordt steeds meer gedrukt door de Reserve Bank of India

    Volgens Manoranjan Roy, activist van RTI, kiest de bevolking liever voor biljetten met een hogere waarde dan een groter aantal biljetten met kleinere waarde. Daarom zijn de 500 en 1.000 roepie briefjes zo sterk in trek. Econoom Ajit Ranade bevestigt dit gegeven, want hij legt uit dat dezelfde levensstijl als twee jaar geleden nu 10 tot 20 procent meer geld vereist. Door de economische groei komt er meer geld in de handen van de grote massa, met name bij werknemers in de industrie- en dienstensector. Het extra geld leidt tot meer consumptie en vertaalt zich ook naar hogere prijzen.

    Bedrijven die de geldautomaten in India bijvullen herkennen de behoefte aan grotere coupures. Er wordt momenteel gemiddeld 7.000 roepie per keer gepind bij de geldautomaat, terwijl de gemiddelde opname drie jaar geleden nog rond de 5.000 roepie lag. ''De kosten van levensonderhoud stijgen, waardoor men meer geld nodig heeft'', aldus Mani Mamallan van het bedrijf C-H Technologies dat de geldautomaten voor de State Bank of India bijvult. Een woordvoerder van de Reserve Bank of India stelt dat de economische groei, de hoge inflatie en de lage rente op spaargeld de groeiende vraag naar meer briefgeld veroorzaken.

    Inflatie in India van 2004 tot en met eind 2011 (geannualiseerd). Bron: TradingEconomics

  • Griekse spaartegoeden nemen met €6,8 miljard af

    Zowel Griekse huishoudens als het Griekse bedrijfsleven namen massaal geld op bij de Griekse banken. Het bericht komt nadat de European Banking Association (EBA), de Europese bankentoezichthouder, afgelopen week bekend maakte dat de Griekse bankensector het slechtst door de stresstest was gekomen. Volgens de EBA moeten Griekse banken €30 miljard ophalen om te slagen voor de stresstest. Hier moet wel nog de kanttekening bij worden geplaatst dat de schatting van de EBA naar alle waarschijnlijkheid aan de conservatieve kant is.

    De €6,8 miljard is een ongekende 4% van de totale spaartegoeden die de Griekse banken in hun bezit hebben. De totale spaartegoeden bedroegen aan het einde van oktober €176 miljard. In alleen 2011 namen de spaartegoeden al met €33 miljard af. Dit is een daling van meer dan 15% ten opzichte van het begin van 2011. Toen had de Griekse bankensector nog €210 miljard aan spaartegoeden in hun beheer. De vraag is of Griekse bankensector uit de vicieuze cirkel zal komen of op termijn al haar spaartegoeden zal zien opdrogen.  

    Bron:
    Zero Hedge

  • Dagelijkse kost 13 december 2011

    Nieuws uit Nederlandse media:

    • ‘Debat over extra slot bij Nederlandse banken’ (FD)
    • 'Nederland is in recessie' (NU.nl)
    • Teulings: nu bezuinigen niet goed voor groei (RTL-Z)
    • Begrotingsverdrag volgens Van Rompuy in maart (NU.nl)
    • Moody's waarschuwt Spaanse banken (RTL-Z)
    • PVV & Telegraaf: handen af van de hypotheekaftrek (Welingelichte Kringen)
    • 'Commerzbank praat over staatssteun' (FD)

    Uit de reeks Merkozy..

    Uit buitenlandse media:

    • Euro zone fiscal pact fails to restore confidence (Reuters)
    • Guest Post: The Ghost Of The Bundesbank Haunting The Halls Of Brussels (Zero Hedge)
    • Has Cameron killed the City? (Greg Pytel)
    • OECD: “The Social Contract is Unravelling” (Washington's Blog)
    • “Financial repression” part I: a recap (FT Alphaville)
    • “Financial repression” part II: a critique (FT Alphaville)
    • How dealers may have exacerbated the funding crisis (FT Alphaville)
    • Goldman Punk'd Clients Yet Again (Zero Hedge)
    • It's So Secret, Even the Fed Does Not Know Who It's Lending To (Mike Shedlock)
    • NPR Reports that Debtors' Prisons Are Alive and Well (Credit Slips)
    • Advisers' green light to ABN Amro deal (Telegraph)

    Wederom een greep uit de berichtgeving over het faillissement van MF Global..

    Barack Obama met oud-CEO van Goldman Sachs en CEO van MF Global Jon Corzine.

    • A Romance With Risk That Brought On a Panic (New York Times)
    • Exclusive – Jim Rogers: “MF Global to Help Push Commodities Business Away from Chicago and Towards Asia.” (Bull Market Thinking)
    • CME to Customers: Drop Dead (Naked Capitalism)
    • Unambiguous Wealth 2 – The MF Global Chronicles (FOFOA)

    Tot slot de aandacht van KRO's Brandpunt voor de verwevenheid van Goldman Sachs en haar alumni en de politiek; de Europese editie. Eén punt van kritiek: de genoemde credit default swaps (CDS) hadden weliswaar iets te maken met de wijze waarop Griekenland met behulp van Goldman Sachs €5,4 miljard aan schuld buiten de Griekse balans hield, maar niet op directe wijze zoals wordt gesuggereerd. De constructie verliep langs Titlos Plc en dat was een Special Purpose Vehicle (SPV) en daarbij kwamen in de constructie wel CDSs aan te pas. Wie de exacte details er op na wil lezen, zie hier, hier, hier, en hier. 

    Get Microsoft Silverlight
    Bekijk de video in andere formaten.

  • Strategy Metals Bulletin (54)

     

    Aims to update investors on developments in the world of strategy metals – crucial inputs to industry, defense and technology innovation

    Terence van der Hout, december 4 – 10, 2011

    This week’s bulletin is the final set of commentaries on the Hong Kong Rare Earth Conference, and covers the REE processing steps as described by ANSTO, summarizes the Ferro Corp presentation, and makes some concluding remarks on the conference.

    ANSTO

    The processing of rare earths (REE) into a product worth selling is, due to its complex nature and subsequent impact on operational costs, the make-or-break for a junior. Although I have touched on the topic of processing a lot in the past, I feel I should summarize the points laid out to us by Karin Soldenhoff from the Australian Nuclear Science and Technology Organisation (ANSTO), the institute that has been involved in designing and testing the processing flowsheets for Lynas, Arafura and Alkane.

    Dr. Soldenhoff identifies five stages in coming to a viable REE concentrate:

    1. Batch testing small volumes of REE helps understand the mineralogy and determines what is gangue material.
    2. Designing a conceptual flowsheet, including various sub-stages through bench scale testing. This also helps in making preliminary cost assessments with regard to chemical agents. Chemical agents can contribute two-thirds of the operational costs of REE processing, so this is a crucial step.
    3. In a mini pilot plant, the continuous processing of the flowsheet is tested, and scale-up issues identified. Data is collected that is used for a Preliminary Feasibility Study.
    4. In a subsequent pilot plant, volumes testing is done in combination with the testing of different feeds. First steps are made in integration of various steps in processing.
    5. Continuous testing of the fully integrated circuit at higher volumes is done in a demonstration plant. This delivers end-products for client testing.

    Dr. Soldenhoff was there are numerous considerations to make during testing, and each will have impact on economics. These pertain to whether the mineralogy is well known, whether there is just one mineral or many, whether REE is a by-product or not, whether the processing is complex or not, where does the thorium/ uranium get separated, and whether a mixed concentrate will be produced or separated into individual elements.

    Dr. Soldenhoff concluded that REE processing is NOT simple, and is not amenable to short cuts. As a reference, Lynas has taken over 10 years to get past this stage, and Alkane has needed 7 years to define a process for extracting two REE concentrates from their fine-grained zirconium-containing minerals.

    Ferro Corp

    In what was possibly the most interesting presentation in Hong Kong, Jai Subramanian of Ferro Corp introduced us to the world of polishing powders and ceramics.

    Mr. Subramanian looked at strategies for coping with the price explosions for cerium in the glass polishing sector, and in ceramics. Glass polishing is highly sensitive to price. Where in the past cerium, at $7 per kg, was a low cost input, it has now become an input subject to efficiencies. In the polishing of flat glass, cerium has been eliminated completely. In other applications such as LCDs and camera lenses where replacement of cerium is not feasible (both price and performance are critical), manufacturers have been forced to improve upstream processes, reduce cerium usage to the benefit of zirconium, extend the life of polishing slurries, and take more liberties in what previously were the cost bottlenecks in the process. In all, the added processing costs that are the consequence of these measures are more than off-set by the reduction in cerium costs that are achieved.

    In the world of ceramics (capacitors used in virtually every electronic device), Mr. Subramanian said cost is a very important factor. Because of innovation advancing towards further miniaturization, tiny volumes of material are needed to manufacture something which is a low cost high performer. Raising the price of an input ten-fold has severe consequences for the price of the end-product. Mr. Subramanian distinguishes between various classes of capacitors, ranging from those where performance is critical and the REE content is largest, to those where the input of REE does not constitute a necessary improvement to the operation of the capacitor. In the former, neodymium will remain a necessary element because of its properties of remaining stable in a range of temperatures. In the lesser performance-oriented capacitors, the usage of neodymium is more one of accidental development. Palladium was originally used, and when that got too expensive, a mixture of nickel, copper and neodymium was applied. Should neodymium remain too expensive or supply-constrained, Mr. Subramanian predicts that it will be engineered out of these capacitors, possibly replaced by magnesium. This would take two to three years of innovation, but once it is out, it will not retu.

    Hong Kong conclusions

    The sum of the Hong Kong Rare Earth presentations leads me to conclude that the application of REE will become more selective. REE production is destined to shift towards a split into two worlds. One route leads up the commodity path, where the input of REE is conditional on low pricing. We have seen that in the big (in REE terms), cost-driven markets for low performance capacitors, glass polishing of flat screens and the low performance magnets, the current pricing of REE is much too steep to be sustainable. It is here that REE will eventually be engineered out of the products, in favour of lower cost inputs with similar characteristics. Innovation in this commoditized section is already in full swing, and whether the prices of rare earths drop or not, I would assume that given the insecurities involved as well as the politicization that has become inherent in REE, this development will continue, leading to a sustainably lower demand in these sub-sectors. If the REE isn’t price-competitive, it’s out. It is here that large volumes of future REE demand will probably be lost.

    The second route that REE will take, is where performance is a precondition for the quality of the end-product. Where the product is subject to harsh environmental conditions such as high temperatures, corrosion, etc. This is where REE are irreplaceable. Rising costs are considered a nuisance, and may lead to reduction strategies and other efficiencies, but REE will be needed for an indefinite period. Particularly in high performance magnets and phosphors, demand will remain strong and may even strengthen given the particular unique characteristics of some elements. And despite current market conditions that see speculators offloading their stocks and lower demands due to unsure global economic conditions, supply is not likely to keep up for such elements as dysprosium, europium and terbium for a while.

    It is these sectors that presentors at the conference refer to when they say that there will be no new and high technology without rare earths. Period. A few of these technologies, such as magneto resistance and magnetic refrigeration have the potential to tap into multi-billion dollar markets. Other markets have yet to be discovered. All it takes is a steady supply of a specific set of rare earth elements, and this is where the challenge lies for juniors: find and develop deposits containing these elements, preferably economically, and don’t get too distracted by the mixed signals that are currently being sent out to confuse uninformed investors.

    Terence van der Hout

    Twitter: @GoldDiscFund

    www.gdfund.com

     

    Disclaimer: The author is a researcher for the Gold&Discovery Fund, and neither he nor the Gold&Discovery Fund has commercial ties to, or shares in, the companies reviewed, unless explicitly stated in the text. The information in this bulletin is the author’s independent opinion of developments in markets and at companies, and hence may contain factual errors, and may not reflect the opinions of the Gold&Discovery Fund. The content of this bulletin is not intended as an investment recommendation.

     

    Copyright: The information in this bulletin can be forwarded, cited or used otherwise, but only within the context as intended by the author, and with complete reference to the source.

  • Europese banken nog niet voorbereid op financiële storm

    Vorige week berichtte MarketUpdate er al over, Europese banken komen ten minste €114,7 miljard kapitaal tekort om voldoende buffers te hebben die hen in staat stelt om nieuwe schokken te kunnen opvangen. We schreven:

    “Het bedrag van €114,7 miljard moet met een korreltje zout worden genomen in vergelijking met andere prognoses. Volgens een berekening van het IMF hadden Europese banken in oktober al €200 miljard extra kapitaal nodig om aan de nieuwe kapitaaleisen te voldoen. Credit Suisse stelde in een rapport dat in oktober verscheen dat volgens hun berekeningen 66 banken zouden falen bij een nieuwe stresstest en dat er €400 miljard extra kapitaal nodig was om aan de strengere eisen te voldoen. Als laatste stelde Goldman Sachs dat de Europese banken €1.000 miljard nodig hebben om door de strengere test te komen. Het relatief lage bedrag van €114,7 miljard is daarom aan de erg lage kant.”

    Je zou het de omgekeerde kaasschaafmethode kunnen noemen: er moet steeds een kapitaalplakje bij komen. Het eerste plakje is slechts zo'n €115 miljard groot. Echter, het Europese bankwezen heeft miljarden aan financiële actica waarvan iedereen weet dat die niet de waarde heeft waarvoor die in de boeken staan. Om afschrijvingen übehaupt te kunnen opvangen is er dus meer kapitaal nodig. Héél véél meer kapitaal en dat kan op meerdere manieren bewerkstelligd worden. Het probleem is echter dat aan alle manieren grote nadelen kleven en dat houdt ook Spiegel aan Andrea Enria voor. Via Spiegel de vertaling van een zeer boeiend interview met Andrea Enria van de Europese Bankautoriteit:

    Een stress-test die vorige week is uitgevoerd door de Europese Bankautoriteit (EBA) heeft uitgewezen dat banken ongeveer 115 miljard euro tekort komen. In een interview met SPIEGEL, verdedigt het hoofd van de Europese Bankautoriteit Andrea Enria de beslissing om de stress test uit te voeren en bespreekt hij de grote uitdagingen voor de Europese bancaire sector.

    SPIEGEL: De heer Enria, de Europese Bankautoriteit is opgericht met het doel van stabilisering van de bancaire systeem. Heeft dat plan gewerkt?

    Andrea Enria: Het is veel te vroeg om [daar iets over] te zeggen. We zijn begonnen in januari, in zeer moeilijke marktomstandigheden. Het is alsof we ons huis bouwen en er in leven, terwijl het buiten stormt. Maar er zijn een aantal zeer positieve indicaties: één van de belangrijkste tekortkomingen vóór de oprichting van de EBA was het onvermogen om te beslissen en beleidsmaatregelen te coördineren binnen de Europese Unie. Al in de eerste maanden van haar activiteiten, heeft de EBA aangetoond dat dit nu anders is.

    SPIEGEL: Op dit moment lijkt het erop dat het Europese bancaire systeem kwetsbaarder dan ooit is. Wat ging er mis?

    Enria: De bancaire sector heeft belangrijke inspanningen geleverd om zich te versterken na de ineenstorting van Lehman Brothers. Maar nu zet de soevereine schuldencrisis een grote druk op de de financiering van banken, vooral in landen onder stress. Sinds juli zijn er slechts een paar banken in staat geweest om hun activiteiten te financieren, en alleen tegen zeer hoge prijzen. Als banken geen financiering hebben, dan zullen ze niet uitlenen, en dat beïnvloedt de reële economie. We zijn opgesloten in een vicieuze cirkel, en we moeten proberen om daaruit te breken.

    SPIEGEL: Toch lijken de stress-test van vorige week met de nieuwe kapitaaleisen de situatie nog verder te hebben gedestabiliseerd.

    Enria: Het probleem is dat iedereen lijkt te kijken naar de exercitie alsof het een soort van schoonheidswedstrijd is: zijn Duitse banken beter dan Italiaanse banken of dan Britse? Maar dat is niet het punt. We moeten kijken naar wat nodig is voor de Europese bancaire sector. We moeten genoeg kapitaal in de Europese banken brengen om ervoor te zorgen dat zij schokken kunnen weerstaan ​​en zij door kunnen gaan om de economie te ondersteunen. De crisis heeft een systeem niveau bereikt. Dit gaat niet om het met de vinger aanwijzen van zwakke banken.

    SPIEGEL: Duitse banken klagen over hoe het is gedaan. Zij zeggen dat uw acties [doelend op die van EBA] chaotisch zijn geweest en dat de criteria voortdurend zijn gewijzigd.

    Enria: Tot op zekere hoogte, begrijp ik de klachten van banken over de door ons gecreëerde onzekerheid en het veranderen van regels, maar dit is nodig door de noodzaak om een gelijkwaardig speelveld te garanderen. Elke keer als wij beginnen met een exercitie [doelend op de stresstesten], realiseren we ons hoe divers de verschillende regelgeving is. Dus moeten wij ons aanpassen naar gelang we verder gaan, [en] geven [we] instructies geven die voor elke bank in de Europese Unie hetzelfde zijn.

    SPIEGEL: Is het [niet] te veel gevraagd van u en uw kleine team om de Europese bancaire systeem te reguleren?

    Enria: Het is heel moeilijk. Echter, het Europees systeem voor financieel toezicht is de EBA en de nationale toezichthouders. We hoeven niet in ons eentje het hele systeem te controleren. Ons mandaat is er om ervoor te zorgen dat de autoriteiten samenwerken op een gecoördineerde manier.

    SPIEGEL: Het hoofd van CONSOB, de Italiaanse Securities and Exchange Commission, heeft u beschuldigd van het handelen alsof u de autocratische Ayatollah Khomeini van Iran bent.

    Enria: Ondanks al deze berichten over de onenigheden is de samenwerking met de nationale autoriteiten zeer goed. Maar in september was er een fundamentele verandering: de crisis verergerde. En tijdens een crisis is er een natuurlijke reactie om nationale barrières op te werpen. Overheden concentreren zich meer op de bescherming van hun nationale banken, er is te veel ongecoördineerd optreden.

    SPIEGEL: De resultaten voor de Duitse banksector waren schokkend: Uw berekeningen voor kapitaaleisen in Duitsland groeide van € 5 miljard naar € 13,5 miljard. Is het Duitse bankwezen echt zo zwak?

    Enria: Hoge cijfers betekenen niet noodzakelijkerwijs dat de banken in slechte staat zijn.

    SPIEGEL: Maar dat is precies hoe dergelijke cijfers worden geïnterpreteerd.

    Enria: Met betrekking tot het moeilijkste probleem voor de banken – het probleem van financiering – zijn Duitse banken beter af dan anderen. Dat betekent niet dat zij uit de storm zijn. Zij moeten ook hun kapitaal versterken.

    SPIEGEL: Politici, toezichthouders en bankiers hebben u ervan beschuldigd om hardnekkig vast te houden aan formaliteiten. Bijvoorbeeld: Helaba en NordLB zakten beide voor de test omdat zij uw deadline misten met een aantal van de afspraken.

    Enria: Ik heb begrepen dat NordLB en Helaba momenteel nog niet het proces hebben afgerond om hun stille deelnemingen om te zetten of te versterken. De eerste deadline was eind april, maar de conversie is niet gebeurd. Toen werd een nieuwe datum vastgesteld, op 1 december. Maar BaFin (redactionele opmerking: Duitsland 's financiële toezichthouder) informeerde ons dat beide banken ook deze termijn niet zouden halen. Op het moment dat we alle benodigde documenten hebben, dan zullen zij worden beoordeeld door een groep van toezichthouders en niet alleen door de slechte jongens in Londen [MU: hoofdkantoor van EBA is in London]. Deze procedure is de enige manier om ervoor te zorgen dat er consistentie is in de intee markt.

    SPIEGEL: Zoals de zaken er nu voor staan, moeten banken miljarden aan vers kapitaal zien te vinden voor het einde van juni, ondanks dat de markten praktisch zijn bevroren. Waarom een ​​dergelijke extreem tijdschema?

    Enria: Er zijn grote risico's in de Europese financiële markten die elke dag kunnen materialiseren. We kunnen gewoon niet langer meer wachten om de banken hierop voor te bereiden.

    SPIEGEL: Maar u kunt veel banken hierdoor dwingen om publiek geld te vragen.

    Enria: Er zijn andere manieren om het kapitaal ratio te verhogen: Banken kunnen nieuwe aandelen uit te geven …

    SPIEGEL: … die niemand zal kopen.

    Enria: … en ze kunnen winst inhouden …

    SPIEGEL: … die niet al te hoog zijn in een moeilijk jaar zoals 2011.

    Enria: De eerste helft van het jaar was niet slecht. Maar er zijn nog andere manieren, zoals de uitgifte van voorwaardelijk kapitaal of de verkoop van bedrijfsonderdelen.

    SPIEGEL: Banken als Commerzbank hebben duidelijk gemaakt dat ze hun bedrijf en hun kredietportefeuilles zullen inkrimpen. Bent u de economie door het aanscherpen van de kapitaalvereisten aan het verstikken?

    Enria: Wij zullen niet toestaan ​dat ​banken de kredietverlening zullen verminderen.

    SPIEGEL: U kunt hen dit nauwelijks verbieden dit niet te doen.

    Enria: Zeker niet, we zijn niet Big Brother. Maar banken moeten plannen aan de nationale toezichthouders presenteren waarin zij uitleggen hoe ze het gat gaan dichten die wij gedetecteerd hebben. Het [kapitaals]tekort is een vast bedrag en dat kan gevuld worden door de verkoop van een branche of een dochtermaatschappij; echter als een bank bijvoorbeeld de kredietverlening vermindert aan kleine en middelgrote ondeemingen, dan zal dit niet worden meegeteld bij het bereiken van onze doelstelling.

    SPIEGEL: Is het bijvoorbeeld mogelijk om krediet-portefeuilles te verkopen aan hedgefondsen?

    Enria: Ja, want als je iets verkoopt aan een andere financiële instelling, dan is het krediet er nog steeds …

    SPIEGEL: … maar dan ben je niet het financiële systeem veiliger aan het maken. Risico's worden alleen herverdeeld.

    Enria: We moeten banken veiliger maken. Dat is een duidelijk politiek besluit van de Europese Raad en de G-20. Banken moeten meer kapitaal en minder schulden hebben. Hoe dan ook moet je altijd kijken naar het hele pakket: zodra er een oplossing voor de staatsschuldencrisis is, zullen banken beter af zijn.

    SPIEGEL: Publieke verontwaardiging gericht tegen het bankwezen is groeiende. Hebben bankiers geen lessen uit deze crisis getrokken?

    Enria: Banken veranderen hun gedrag en hun bedrijfsmodellen veel meer dan algemeen erkend wordt. Ik heb momenteel een tegenovergestelde zorg: Het probleem nu is dat banken steeds meer risico-avers worden. Dit kan er uiteindelijk toe leiden dat er een estige credit crunch ontstaat.

    Interview onder leiding van Martin Hesse en Anne Seith

  • Goud en zilver daily report

     

    Goud sloot vandaag licht in de min met een daling van 0,12% $1662,98 per troy ounce. Hoogste dagkoers: 1.678,10. Laagste dagkoers: 1.651,35. Uitgedrukt in euro's behaalde goud een kleine winst van 0,51% op €1269,32 per troy ounce.

     

     

     

     

     

     

     

    Zilver sloot vandaag met een kleine plus van 0,07% op $31,33 per troy ounce. Hoogste dagkoers: 31,98. Laagste dagkoers: 30,91. Uitgedukt in euro's noteerde zilver een grotere winst van 0,71% op €23,91 per troy ounce.

     

     

     

     

     

     

     

    Na het forse verlies van gisteren deden goud en zilver het vandaag beduidend rustiger aan. Beide koersen deden heel weinig en sloten de dag dan ook af op ongeveer de koers waarmee ze begonnen waren. Uitgedrukt in euro’s noteerden zowel goud als zilver een bescheiden winst. Reden hiervoor is de zwakke euro die zich op zijn laagste punt in 11 maanden bevind.

    Net als de Europese beurzen reageerden goud en zilver lichtelijk positief op het nieuws dat vandaag naar buiten kwam. Zo verliep een veiling van Spaanse obligaties succesvol en verbeterde het sentiment voor de Duitse economie vandaag. De rest van de dag kwam er geen nieuws naar buiten dat voor hevige koers dalingen of stijgingen zorgde. Wel was er om half 4 Nederlandse tijd een kleine spurt omhoog van zowel goud als zilver. De hoge opening van Wall Street was hier de oorzaak van, helaas konden de edelmetalen de winst niet vasthouden.

  • Goud en zilver daily report

     

    Goud eindigde vandaag, Nederlandse handelstijd, dik in de min met – 2,41% op $1667,35 per troy ounce. Hoogste dagkoers: 1.715,02. Laagste dagkoers: 1.657,32. Uitgedrukt in euro's noteerde goud een veel kleiner verlies van 1,29% op €1260,53 per troy ounce.

     

     

     

     

     

     

     

    Zilver eindigde vandaag, Nederlandse handelstijd, ook dik in de min met -3,01% op $31,26 per troy ounce. Hoogste dagkoers: 32,28. Laagste dagkoers: 30,88. Ook zilver noteerde uitgedrukt in euro's een veel kleiner verlies van 1,71% op €23,76 per troy ounce.

     

     

     

     

     

     

     

    Goud en zilver eindigden vandaag met flink verlies. Uitgedrukt in euro’s was het verlies aanzienlijk kleiner. Dit komt doordat de dollar vandaag 1,30% ten opzichte van de euro won en daardoor goud en zilver uitgedrukt in euro’s goedkoper wordt.

    De reden dat goud en zilver, net als alle beurzen, vandaag flink terrein moesten inleveren komt door het afnemende vertrouwen in de eurocrisis. Afgelopen vrijdag hadden wij in het daily report al onze twijfels over de effectiviteit van het nieuwe akkoord en beleggers delen nu al die mening.

    Moody’s kwam vanochtend vroeg met het bericht dat de kredietbeoordelingen van de EU-landen onder druk blijven staan doordat er een gebrek aan voldoende maatregelen is tegen de eurocrisis. Dit nieuws zette de toon van de dag en er kwam alleen maar meer negatief nieuws omtrent de eurocrisis.

    Zo liet de directeur van het IMF, Olivier Blanchard, weten dat het nieuwe EU-akkoord geen gehele oplossing voor de eurocrisis biedt. Daaaast maakte de ECB bekend dat Europese banken weer voor miljarden aan euro’s hadden gestald bij de centrale bank. Dit is een teken van veel wantrouwen onderling aangezien banken tegen een hogere rente het geld bij elkaar kunnen onderbrengen.

    Ten slotte werd ook nog bekend gemaakt dat India in de maand oktober maar liefst 5,1% minder industriële productie had dan dezelfde maand een jaar geleden. Aangezien India een belangrijke speler op de goud en zilvermarkt is had dit direct een drukkend effect op de goud en zilverprijs.