Marketupdate

Tag: goud

  • Schokkend: Amerikaanse economie kromp!

    Terwijl de manisch-depressieve Mr. Market zich uitsluitend richt op nieuws dat een economisch herstel bevestigt, werd het bericht over de erbarmelijke Amerikaanse economische groei stilzwijgend genegeerd. Het meest schokkende aan de recente publicatie van de Amerikaanse kwartaalcijfers was het feit dat zonder Obamacare het bbp jaar-op-jaar met 1% gedaald zou zijn. Erbarmelijk, inderdaad, maar markten lijken alles te negeren dat het herstelsprookje zou tegenspreken, aangezien de goud- en zilverprijs daalden en de Dow Jones nieuwe recordhoogtes bereikt.

    Obamacare & economische groei

    De Amerikaanse economie groeide 0,1% in het eerste kwartaal: er werd slechts $4,3 miljard aan het bbp toegevoegd. Maar wat voor invloed had Obamacare hierop? De zorguitgaven schoten omhoog en kwamen uit op $40 miljard, goed voor een bijdrage van 1.1% aan het bbp. Kortom, zonder de tijdelijke opleving in zorguitgaven zou het bbp gedaald zijn. Weerspiegelen deze ziektekosten een economisch herstel? Zeker niet: het betreffen door de overheid opgelegde bestedingen vanwege Obamacare, niets meer en niets minder.

    De cijfers tonen geen economische heropleving of een aanwas van nieuwe, levensvatbare investeringsprojecten. Als de zorguitgaven het afgelopen kwartaal ook maar enigszins rond het gemiddelde zouden liggen (in plaats van een uitschieter te zijn), zou het Amerikaanse bbp licht gekrompen zijn in Q1.

    Markten geloven herstelsprookje

    Velen lijken de Federal Reserve op haar woord te geloven. Denk bijvoorbeeld aan de prognose van Goldman Sachs voor het bbp van Q1: zij voorspelden een groei van 3% op jaarbasis, en zaten er uiteindelijk een luttele 97% naast. Zijn zij nu van mening veranderd wat betreft het ‘herstel’? Nee, Goldman Sachs voorspelt wederom een groei van 3% voor Q2. “Volhardendheid loont”, denken ze.

    Het is niet alleen de bbp-groei in het eerste kwartaal: ook de bbp-cijfers van vorig jaar werden naar beneden bijgesteld. De jaarlijkse BBP-groei in het vierde kwartaal van vorig jaar werd verlaagd tot 2,4%, in plaats van de eerdere raming van 3,2%. Tot zover het herstel…

    Dit ‘herstel’ is vergelijkbaar met het vermeende herstel halverwege de Grote Depressie van de jaren ’30. Niets gaat recht omlaag, maar achteraf gezien was iedereen het erover eens dat het herstel destijds niet bepaald een ‘herstel’ genoemd had mogen worden. Iedereen zal later hetzelfde zeggen over het huidig herstel.

    Wanneer het herstel geen herstel is: een pleidooi voor goud

    Dit populaire waanidee kan niet voor eeuwig aanhouden. Op een dag zullen markten wakker schrikken en beseffen dat het huidig herstel schijn en bedrog is. Op dat moment zal een belegging in goud gerechtvaardigd blijken. Wanneer de velen zich bij de weinigen voegen, zullen aandelenmarkten dalen en zal goud in hernieuwde belangstelling van beleggers staan.

    Zodra de wind draait, zullen diegenen die goud kopen en over goud beschikken aan het langste eind trekken.

    Zonder Obamacare kromp de Amerikaanse economie

    Zonder Obamacare kromp de Amerikaanse economie

  • Nieuwe goudsmelterij in Dubai

    In Dubai bouwt men momenteel een nieuwe goudsmelterij met een capaciteit van 1.400 ton goud per jaar, zo lezen we op Goudstandaard. Met deze nieuwe smelterij wordt de internationale goudmarkt minder afhankelijk van Zwitserland, het land waar op dit moment meer dan de helft van al het goud in de wereld gesmolten wordt. Op dit moment heeft Dubai een smeltcapaciteit van ongeveer 800 ton, tegenover 3.000 ton voor Zwitserland.

    De nieuwe smelterij wordt gebouwd door Kaloti Precious Metals, het bedrijf dat op dit moment al een smelterij in Dubai heeft met een capaciteit van 450 ton. Het bedrijf ziet de vraag naar goud uit Azië aantrekken en heeft een nieuwe smelterij nodig om aan die vraag te kunnen voldoen. Vorig jaar werd er via het Dubai Multi Commodities Centre (DMCC) een volume van 2.250 ton goud verhandeld, een stijging van 73% ten opzichte van 2012. Door haar ligging profiteert Dubai volop van de Aziatische vraag naar goud.

    Dubai als knooppunt voor de goudmarkt

    Door de gunstige ligging tussen het Midden-Oosten en de opkomende economieën in Azië is Dubai in een paar jaar tijd uitgegroeid tot een belangrijk handelscentrum voor goud. Het (DMCC) biedt al enige tijd futures goud aan en vanaf juni moet het ook mogelijk zijn om goud op een spotmarkt in volumes van 1 kilogram te verhandelen. Met deze spotmarkt wil Dubai ook juweliers en vermogende particulieren aan zich binden. In Londen is de 400 troy ounce (12,5 kg) Good Delivery goudstaaf de standaard voor transacties, maar dat soort volumes zijn alleen interessant voor centrale banken en institutionele beleggers. Ondanks de grote daling van de goudprijs is het gele metaal alles behalve uit de gratie geraakt. Beleggers kopen minder goud, maar in Azië wordt dat meer dan goed gemaakt door huishoudens die hun spaargeld steevast omzetten in gouden munten, goudbaren en sieraden. Volgens Thomson Reuters GFMS bereikte de vraag naar fysiek goud vorig jaar een recordniveau, een trend waar Dubai bovenop zit.

    Kaloti opent volgend jaar een nieuwe smelterij voor goud in Dubai

    Kaloti opent volgend jaar een nieuwe smelterij voor goud in Dubai

  • Is goud op weg naar $1.000 per troy ounce?

    Volgens vermogensbeheerder John Stephenson van First Asset Investment Management en Gina Sanchez van Chantico Global ziet de toekomst voor goud er niet zo rooskleurig uit. Ook Richard Ross, technisch analist van Auerbach Grayson, verwacht een verdere daling van de goudprijs.

    Kijkend naar de lange termijn grafiek Ross het verstandiger om nog even langs de zijlijn te wachten of om goud te verkopen. De steun van $1.180 per troy ounce heeft twee keer stand gehouden, maar als die gebroken wordt kan de goudprijs volgens hem snel dalen naar $1.000 per troy ounce.

    Gina Sanchez is zelfs een ‘goud hater’. Volgens haar zal de prijs van het gele metaal verder dalen en is iedere korte opleving in de goudmarkt, bijvoorbeeld door de situatie, een goede verkoopkans. Sanchez is er nog altijd van overtuigd dat de rente op de langere termijn zal gaan stijgen en dat de economie zal aantrekken. Daarmee valt volgens haar een belangrijkste steun onder de goudmarkt weg.

  • Goud en zilver report (Week 18)

    De goudprijs daalde de afgelopen week van €941,84 naar €936,91 per troy ounce, een verlies van 0,52%. De zilverprijs zakte van €458,44  naar €451,81 per kilogram, een min van 1,45%. Het zijn relatief kleine bewegingen, maar op dagbasis is de volatiliteit van beide edelmetalen vrij hoog. Op donderdagmiddag werd een dieptepunt bereikt en stond de goudprijs net iets boven de €922 per troy ounce, een niveau dat we sinds eind januari niet meer gezien hebben.

    De zilverprijs bereikte deze week ook een dieptepunt. Op donderdagmiddag werd een kilo zilver op een gegeven moment verhandeld voor iets meer dan €437 per kilogram, het laagste niveau in vier jaar tijd. Waarom zilver veel verder wegzakt dan goud is moeilijk te zeggen. Feit is dat goud vooral een monetair en zilver vooral een industrieel metaal is. De industriële vraag naar zilver is de afgelopen jaren niet verder toegenomen, terwijl de productie van de zilvermijnen ieder jaar werd opgeschroefd. Dat leidt tot een overschot in de markt dat een neerwaartse druk geeft op de zilverprijs.

    In dollars zakte de goudprijs de afgelopen week van $1.303,08 naar $1.300,15 per troy ounce, een daling van 0,22%. De zilverprijs in dollars daalde van $19,74 naar $19,50 per troy ounce, een verlies van 1,22%. De kleinere prijsdaling in dollars weerspiegelt een verzwakking van de dollar tegenover de euro. De wisselkoers steeg van 1,3836 naar 1,3871 dollar per euro, een verandering van 0,25%.

    Goudprijs in euro per troy ounce

    Goudprijs in euro per troy ounce (Bron: Goudstandaard)

    Zilverprijs in euro per kilogram

    Zilverprijs in euro per kilogram (Bron: Goudstandaard)

    "Zilverprijs zal dit jaar stabiliseren"

    Volgens de CPM Group zal de zilverprijs dit jaar stabiliseren, zo werd deze week duidelijk gemaakt tijdens de presentatie van het nieuwe CPM Silver Yearbook 2014. Hoewel het sentiment in de zilvermarkt op dit moment zeer negatief is zien analisten van de CPM Group geen grote prijsdaling voor dit jaar. Sterker nog, ze verwachten dat de prijs dit jaar terug zal keren naar $20,44 per troy ounce. De CPM Group baseert haar uitspraak op de verwachting dat beleggers dit jaar opnieuw veel fysiek zilver kopen. De investeringsvraag (zilverbaren, zilveren munten en ETF's) zal naar schatting uitkomen op 86,9 miljoen troy ounce. "Deze aankopen moeten een verdere prijsdaling van zilver voorkomen", zo maken analisten van de CPM Group duidelijk tijdens de presentatie van het nieuwste Silver Yearbook. Volgens de CPM Group ging de zilverprijs vorig jaar door een combinatie van factoren hard onderuit. Meer beleggers verloren de overtuiging dat zilver ooit weer naar de recordniveaus van 2011 zou stijgen. Daarnaast werd zilver door het aantrekken van de aandelenmarkt en de vastgoedmarkt al een minder interessant beleggingsobject gezien. In het eerste kwartaal van dit jaar groeide het volume zilver in ETF's desondanks met 10,8%. Beleggers blijven zilver kopen, maar het is de vraag of dat voldoende is om het groeiende aanbod bij te houden. Als zilvermijnen hun productie kunnen opschroeven en de industrie niet meer zilver nodig heeft groeit het jaarlijkse overschot. Een prijsdaling is dan het gevolg.

    Tekort platina en palladium

    Volgens Thomson Reuters GFMS zullen de prijzen van zowel platina als palladium dit jaar aantrekken, als gevolg van een onbalans tussen vraag en aanbod. Door stakingen in Zuid-Afrikaanse mijnen loopt de productie van zowel platina als palladium achter op schema, waardoor tekorten dreigen. Op korte termijn kan men terugvallen op voorraden, maar als de stakingen aanhouden kan dat de prijs van beide edelmetalen verder opdrijven. Wat ook meespeelt zijn de sancties tegen Rusland, de grootste producent van palladium. Als Rusland om wat voor reden dan ook besluit de aanvoer van palladium naar de wereldmarkt te verstoren, dan zal dat een prijsopdrijvend effect hebben. In haar nieuwste Platinum & Palladium Survey 2014 geeft het GFMS een koersdoel van $1.700 per troy ounce voor platina en $940 per troy ounce voor palladium. Ter vergelijking: op het moment van schrijven kosten platina en palladium respectievelijk $1.433 en $808 per troy ounce. In tegenstelling tot goud en zilver bleven de prijzen van platina en palladium het afgelopen jaar op peil. Of dat nou voornamelijk toe te schrijven valt aan tekorten of aan een toenemende belangstelling bij beleggers, dat valt moeilijk te zeggen. Een nieuwe platina-ETF in Zuid-Afrika dat vorig jaar gelanceerd werd is tot op heden zeer succesvol.

    Stakingen in de mijnen zorgen voor tekorten aan platina en palladium

    Stakingen in de mijnen zorgen voor tekorten aan platina en palladium (Bron: GFMS)

    Of het GFMS gelijk krijgt, dat weten we pas aan het einde van het jaar. Er zijn uiteraard geen garanties dat de verwachtingen van het GFMS waarheid worden. Beleggers die platina of palladium overwegen moeten zich goed verdiepen in de fundamenten van deze markt. Omdat beide edelmetalen vooral in de auto-industrie worden gebruikt zijn ze zeer cyclisch. Zo zakte de platinaprijs in 2008 van $2.300 naar minder dan $800 per troy ounce, een verlies van 65%. Ter vergelijking: de goudprijs zakte in dat crisisjaar van een piek van $1.000 naar een dieptepunt van $750 per troy ounce, een daling van 'slechts' 25%.

    Goud gaat via Zwitserland naar Azië

    Wie de goudmarkt goed volgt is inmiddels op de hoogte van de verschuiving van goud van 'West' naar 'Oost'. Niet alleen anekdotische verhalen, maar ook de officiële cijfers laten dat zien. De Zwitserse douane heeft op haar website openbaarheid gegeven van alle goudtransacties in het eerste kwartaal van 2014. Deze cijfers laten zien dat Zwitserland als doorvoerland voornamelijk goud ontvang uit het Verenigd Koninkrijk en de VS en dat het goud voor het grootste deel wordt geëxporteerd richting Hong Kong, India, China en Singapore.

    Goud verhuist via Zwitserland naar Azië

    Goud verhuist via Zwitserland naar Azië 

  • The Gold Trail: Dollars, olie en goud (Deel II)

    Vorige week publiceerden we het eerste deel van de Gold Trail, een ander verhaal over de goudmarkt. Een verhaal dat tot de kern probeert te komen van ons monetaire systeem. Deze week vervolgen we met deel twee, waarin de relatie tussen de dollar, olie en goud wordt uitgelegd.

    Het volgende stuk werd in februari 2000 geschreven en iedere keer als er naar de ik-persoon verwezen wordt heeft dat betrekking op de persoon die schrijft onder het pseudoniem ‘FOA’. Opmerkingen ter verduidelijking van de tekst staan tussen [haakjes]. Klik hier om het eerste deel van de Gold Trail te lezen.

    The Gold Trail - Deel 2: Eerste wandeling

    FOA (28-02-2000): In mijn vorige artikel “Fundament” hebben we verschillende vragen naar voren gebracht. Sommige waren impliciet en andere waren direct, maar allemaal werden ze genoemd om een denkpauze te creëren. Vandaag geef ik mijn gedachten op basis van een oude studie. Tegen 1971 had het overblijfsel van ons goudwisselsysteem twee krachten tegen zich werken. Ten eerste: De Verenigde Staten had veel meer dollars bijgedrukt dat het goud had om uit te keren. En dan houden we nog niet eens rekening met het feit dat Amerikanen niet in staat waren het binnenlandse aanbod van dollars in te wisselen voor goud. Het hele idee dat fysiek goud overheden ervan zou weerhouden teveel geld bij te drukken was volledig aan flarden geschoten. De realiteit van vandaag de dag dicteert dat iedere grote wereldmacht - niet alleen de Verenigde Staten – een koppeling van de geldhoeveelheid aan een vaste goudprijs met voeten kan treden. Het leek erop dat supermachten en naties, naarmate ze machtiger werden en grotere groepen mensen vertegenwoordigden, makkelijker weg konden lopen van het formele monetaire beleid. En daarmee het gunstige effect van goud op het monetaire systeem teniet konden doen. De Verenigde Staten had haar gouddekking al eens eerder aangepast, toen economische zware tijden aanbraken in de lokale economie. Toen de welvaart van bijna iedereen na de crash van 1929 werd aangetast namen we het goud gewoon weg uit het interne monetaire systeem, om het vervolgens te gebruiken als dekking voor het externe monetaire systeem (dollars in het buitenland). Inderdaad, al het Amerikaanse goud werd opgevraagd van de Amerikaanse bevolking. Voor iedereen die fysiek goud in bezit had (in hun hand), werd de historische dynamiek van goud als bescherming van het vermogen tijdens een allesomvattende schulddestructie weggehaald. Men liet niet toe dat goud haar werk zou doen, namelijk het opruimen van alle ‘dode welvaart’ die in de voorgaande periode gecreëerd werd met het inflateren van de geldhoeveelheid. Van de vele excellente schrijvers op het USAGold forum zullen sommigen inzien dat de “zware tijden” van economische contractie in eerste plaats veroorzaakt worden door het afwijken van een monetair systeem op basis van goud. Daar ben ik het mee eens, maar met de kennis van nu weten we dat de samenleving gewoon niet zal werken binnen een systeem dat slechte schulden volledig afschrijft. Zelfs niet als je de samenleving opdeelt in twee groepen: “de machthebbers” en “de rest van ons”. Ook dan is het nog steeds de manier waarop de wereld vanaf het begin gefunctioneerd heeft. Dus, mijn perceptie is dat toekomstige ontwikkelingen zullen plaatsvinden binnen de menselijke dynamiek zoals die altijd al geweest is. Ook: Nu we de regels in 1933 al één keer hadden aangepast deden we dat in 1971 nog een keer. Op dat moment werden er al zoveel dollars gecreëerd dat het toen al vrijwel zeker was dat er nog een verandering zou gaan plaatsvinden in het spel van gouddekking. Inderdaad, het was volkomen duidelijk geworden dat goud niet de wil van een grote natie kan bedwingen. Ten tweede: Als aanvulling, het hele systeem an sich legt geen enkele discipline op. Denk daar maar eens over na. Algemeen geaccepteerd beleid dicteert dat het goud van een natie in hetzelfde geografische gebied moet liggen als waar het geld wordt uitgegeven dat door dat goud gedekt zou worden. Als het goud en de ‘substituten van echt geld’ [fiatgeld] onder het dak van dezelfde gemeenschap vallen, dan is er geen onpartijdige autoriteit die toeziet op de wijze waarop geld voor goud omgewisseld kan worden! Een natuurlijke en eerlijke verhouding van X aantal dollars voor X hoeveelheid goud kan naar eigen inzicht en naar de wens van de economie aangepast worden! Om een systeem op basis van goud echt te laten werken zou een andere natie het goud moeten bewaren dan de natie die het geld creëert. Een andere natie die de conversie van die munt in goud kan beheren. Zonder deze scheiding aan te brengen kan een grote moderne natie haar eigen wetten gebruiken om het goud uit het systeem te halen [zie Roosevelt in 1933] of besluiten het goud niet meer te exporteren [zie Nixon in 1971], indien de geldhoeveelheid te snel groeit. Juist, na dat eerste kwam het tweede en dat is precies wat er gebeurde na 1971. Onze moderne samenleving bracht al snel aan het licht dat ze niet in staat was de monetaire functie van goud te behouden, zodra dat goud op enige wijze verweven wordt met fiat geld. Zelfs niet als de valuta een claimbewijs op fysiek goud in de kluis vertegenwoordigde en internationale wetgeving de inwisselbaarheid van het claimbewijs afdwong! Slechts weinig mensen kunnen volledig accepteren of waarnemen dat olie de dekking werd voor alle dollars in de wereld, nadat de koppeling met goud in 1971 werd losgelaten. Maar dat is precies wat er in theorie en praktijk gebeurd is. Aan de hand van wat ik eerder geschreven heb maak ik mijn positie duidelijk. Mijn eerdere commentaren staan tussen --- notaties. We beginnen met FOA (15-01-2000): --- Ze gebruikten dit concept niet als een door “grondstof gedekt geldsysteem” in de “perceptie van een goudstandaard”. Op dat moment kochten we in eigen land olie met ‘fiat dollars’ [sinds 1933 was privé goudbezit verboden voor Amerikaanse burgers] en buitenlandse olie met ‘goud dollars’ [inwisselbaar voor goud tegen $35/oz]. Maar – zoals je hebt aangegeven – was de productie van dollars zo veel hoger dan wat de ‘gouddekking’ toestond dat het overduidelijk was dat de Verenigde Staten hun dollarcreatie koppelden aan de welvaart die olie bracht, en dus niet aan goudreserves. Op dat moment werd het goud en de olie afgerekend in dollars en verwachtte men dat overtollige buitenlandse dollars omgewisseld zouden worden voor goud. Maar zoals we kunnen waarnemen was de kloof tussen de realiteit en de gebeurtenissen van dat moment even groot als vandaag de dag het geval is! Al het succes van de dollar werd uiteindelijk mogelijk gemaakt doordat olie zo ver beneden haar economische waarde voor de rest van de wereld geprijsd werd. Op dat moment hadden zelfs onze vrienden in het Midden-Oosten geen idee hoe nuttig olie was geworden voor het behoud van de wereldwijde economische basis. --- Dat gelezen te hebben (en in gedachte te houden) kom ik terug op de impliciete vragen uit het vorige deel: “Waarom bleven andere landen, in het bijzonder de Europese, het fiat dollarsysteem na 1971 toch ondersteunen?” Om het simpel te houden: De hele gedachte achter het gebruik van papiergeld is het vertrouwen dat we er uiteindelijk iets mee kunnen kopen…. Bier, voedsel, kleding, auto’s enzovoort… Goud zat altijd in de mix van het geld om ons ervan te verzekeren dat we deze artikelen konden krijgen tegen enigszins standaard prijzen. Het grootste deel van de maatschappij heeft een vrij directe benadering die ongeveer als volgt gaat: “Het maakt me niet uit waar het fiat geld vandaan komt en waar het door gedekt is… zeker niet als ik er iets mee kan kopen ver beneden de kostprijs en het me nu meteen een voordeel oplevert!” Hier maakt olie de sprong van ‘zomaar een grondstof’ naar ‘een noodzakelijk goed voor de wereld dat de dollar dekt en kan dekken’. Voordat de Verenigde Staten in 1971 de goudstandaard loslieten expandeerde onze complete economische structuur, omdat we profiteerden van de gigantische hefboomwerking van goedkope olie. In die tijd verbeterde olie letterlijk onze levensstijl, omdat de prijs van olie in dollars zo ongelooflijk laag was in verhouding tot wat er door de wetenschap mogelijk werd gemaakt met olie. Moderne technieken maakte olie zoveel waardevoller dan de prijs die we ervoor betaalden, dat we onze schulden tot ver in de toekomst konden extrapoleren en onze geldhoeveelheiden konden laten toenemen. De stijgende productiviteit die mogelijk werd door de zeer goedkope olie zorgde ervoor dat het allemaal uit kon. In feite baseerde de VS haar economie en de waarde van haar geld op de toekomstige waarde van de stroom van olie, niet die van goud. Hier zijn dezelfde gedachten uit mijn bericht: --- De nieuw verworven welvaart van goedkope olie werd gebruikt om de grote berg aan dollarschulden te rechtvaardigen. Zo lang een vat olie gebruikt kon worden om naar verhouding meer echte welvaart te produceren dan wat de dollar vertegenwoordigde, dan zou de dollarinflatie werken naar de enige politieke maatstaaf die telde: “Een verbetering van de levensstandaard!”--- Het enige probleem was dat als we op deze route zouden blijven er twee dingen moesten gebeuren. Als eerste zouden we gedwongen worden de goudstandaard te verlaten, omdat de geldhoeveelheid explodeerde (in verhouding tot de hoeveelheid goud). Daarnaast moesten we een nieuwe bron van olie vinden, omdat die van ons op zou raken. Nog meer uit mijn oude artikel: --- Op dat moment (voor 1971) kochten we lokale olie (intern) met ‘fiat dollars’ [vanwege de confiscatie van goud in 1933] en buitenlandse olie met ‘goud dollars’.--- --- De dollarproductie liep zo ver uit de pas met de ‘gouddekking’ dat het overduidelijk was dat de Verenigde Staten hun dollarcreatie koppelden aan de welvaart die olie bracht. Omdat olie en het goud in Londen voornamelijk in dollars werd afgerekend hield men er rekening mee dat overtollige dollars werden omgewisseld voor goud.--- In de ogen van de officiële denkers van dat moment moest de goudstandaard losgekoppeld worden om de binnenlandse economie van de Verenigde Staten te ontwikkelen. Daarom was het taak voor de Verenigde Staten om de rest van de wereld fiat dollars te laten accepteren die gedekt zijn door olie. Vervolgens was het taak meer olie te vinden die drie keer zoveel waarde had (in dollars) als wat het ons kostte om de olie te bemachtigen! Het was een verheven doel, één die een grote aanpassing vereiste. De transitie van de jaren ’70 was op zijn zachtst gezegd turbulent. Meer uit mijn artikel: --- De Verenigde Staten exporteerden al zoveel dollars dat een verdere toename de perceptie van een “leegloop van goudvoorraden” zou verergeren. Dit was voor iedereen een probleem, omdat de geïndustrialiseerde wereld nog steeds goud wilde hebben. Tegelijkertijd vond de geïndustrialiseerde wereld de “niet-inflatoire” (relatief in die tijd) expansie van de dollarbasis prima, omdat het de nieuwe olie-economie en de reële goederen die dankzij olie geproduceerd konden worden vertegenwoordigde. De Verenigde Staten wilde nieuwe ‘lokale’ oliereserves (op het Amerikaanse continent), omdat die met ‘fiat dollars’ betaald konden worden in plaats van met ‘gold dollars’. Onze buurlanden in het noorden en het zuiden vroegen zelden om goud. In dat opzicht fungeerden ze voor de Verenigde Staten als lokale olieproducenten die betaald werden met ‘fiat dollars’. Echter, om deze reserves voor ‘fiat dollars’ te krijgen moesten ze voorkomen dat de goedkope olie uit het Midden-Oosten iedereen zou voorzien als de olieprijs zou gaan stijgen.--- --- Iedereen was overrompeld toen de koppeling tussen goud en dollars verbroken werd. Zoals ik hierboven gezegd heb was de geïndustrialiseerde wereld dol op de dollarexpansie, vanwege de gepresenteerde context van olie. De rest van de wereld zat gevangen tussen wat leek op een goed systeem op basis van goedkope olie en het verlies van de levering van goud. ---- --- Zelfs toen we goud achterlieten (1971) en olie opkwam (1978) bleef het systeem gewoon werken, omdat olie wellicht $100 aan economische waarde leverde en voor $30 op de markt werd gebracht. --- Op een ietwat ingewikkelde manier, door de koppeling met goud los te laten, werd de olieprijs wereldwijd opgestuwd. Dat bevorderde de zoektocht naar nieuwe (nog steeds goedkope) olie, die betaald zou worden in dollars. Olie die nog steeds veel meer gebruikswaarde had dan de prijs die ervoor betaald werd. De G7-landen wisten dat ze aanvankelijk wat goud moesten verkopen, zodat de goudprijs geleidelijk en op een gecontroleerde manier een hoger prijsniveau kon opzoeken toen de ontkoppeling van goud met de dollar was losgelaten. Pas toen de olieproducerende landen begrepen dat de goudprijs op een redelijk niveau ‘gecontroleerd’ zou worden continueerden ze de prijsvorming van olie in dollars en was de aanvoer van olie voor enige tijd veilig gesteld. Het omwisselen van dollars voor goud op een wereldwijde markt werd toegestaan, voor zover dat noodzakelijk en gewenst was. Dit viel ook in de smaak bij de grote landen buiten de VS, omdat hiermee het ‘tweede probleem’ dat ik hierboven benoemde werd geadresseerd. Namelijk het probleem van de geografische locatie van datgene wat de munt dekt. Omdat de meeste oliereserves zich buiten de Verenigde Staten bevonden – en de Verenigde Staten langzaam door hun eigen reserves heen waren – kon olie in een zekere zin de vrije wil van de Verenigde Staten binnen de perken houden. Als de Verenigde Staten inderdaad af zou stappen van het beheren van een goedkope goudmarkt, of als ze de geldpers te hard liet draaien, dan zou men via een verhoging van de goudprijs de dollar kunnen devalueren. En nee, dat is niet het beste beleid voor de wereld, maar het een betere controle op het bijdrukken van dollars dan het goud in Fort Knox! Terugkerend naar de logica uit mijn vorige artikel “Fundament” was dit de context waarin de G7-landen gebracht werden, nadat ze hun steun kenbaar hadden gemaakt voor nieuwe fiat dollars zonder koppeling aan goud. Zoals ik zei: het alternatief was een grote puinhoop geworden. Met deze nieuwe situatie werd er tijd gekocht. Tijd om ons een beeld te vormen van een nieuwe wereld reserve structuur en die te introduceren. Deze structuur werkte een aantal jaar in een gebroken patroon. Tegen alle verwachtingen in gingen de prijzen van olie en goud niet omhoog, maar werd iedere stijging gevolgd door een daling. Centrale banken zogen zich vol met dollarreserves en voorkwamen daarmee de hyperinflatie van de dollar. Ze bleven dollars accumuleren, omdat ze wisten dat goud in staat was al het waardeverlies van dollarreserves op te vangen zodra een nieuw systeem in gebruik zou worden genomen. Landen die vandaag de dag nog steeds over weinig goudvoorraden beschikken hebben ogenschijnlijk geen idee waar dit allemaal naartoe leidt. Tot op zeker hoogte zijn ze door de Verenigde Staten gebruikt, omdat ze de dollars die ze in ontvangst namen nooit inwisselden voor goud. Ze moeten gedacht hebben dat de hoeveelheid dollars eeuwig kan blijven expanderen en nooit waarde zal verliezen! Vanuit deze gedachte hebben deze landen hun volledige sociale en economische structuur ingericht op het verkopen van goederen aan Amerika, allemaal in ruil voor een Amerikaanse droom. Nu, na al die jaren, beginnen ze eindelijk in te zien dat buitenlandse dollars waardeloos zijn, zo lang de Verenigde Staten een permanent handelstekort blijven maken dat niet zal omslaan in een overschot. Het echte risico wordt nu pas begrepen. De Amerikaanse economie zal alleen vertragen door hyperinflatie, die veroorzaakt zal worden door een verschuiving van de functie die de dollar heeft als reserve! Met gevangen dollarreserves en geen goud om daarvoor te compenseren stevenen deze landen af op regelrechte rampspoed. Opnieuw een stuk uit mijn vorige artikel ‘Fundament’: Denkers in het Euroland beginnen vandaag de dag in te zien dat ze geen dollars in hun reserves nodig hebben om marktaandeel te behouden in de Verenigde Staten. Zoals ik eerder al stelde: “Als de Verenigde Staten haar geldhoeveelheid opblaast en een bubbel produceert, dan werd de wereld overspoeld met geïnflateerd dollars die wij moesten kopen  om de wisselkoers stabiel te houden… Maar met de euro op het toneel, waarom zou ik dan nog die dollars aanhouden als legitimering voor het creëren van mijn eigen munt? Ik kan goud kopen als “waarde reserve” en vervolgens mijn eigen geld drukken. Dat is niet anders dan dat ik dollars aanhoudt als reserves, maar ik heb tenminste een reserve die… niet afkomstig is van een onomkeerbaar handelstekort!!” In betere bewoordingen: De euro is nog steeds te klein om een massieve dumping van overtollige dollars op te vangen. Inderdaad, hoe meer de VS de euro in diskrediet probeert te brengen, hoe groter het risico is van een “Washington Agreement II”, waarin de BIS / ECB hun overtollige dollarreserves gebruiken om de papieren goudmarkt te omzeilen en op grote schaal fysiek goud kopen. In feite hoeven ze slechts op beperkte schaal de markt voor fysiek goud te betreden om de papieren goudmarkt in rook op te laten gaan. Dus, waarom daalt de euro? Of stijgt de dollar omdat een liquiditeitscrisis in de euro haar bestaansrecht bedreigt? Staan we aan de vooravond van een crash in de Amerikaanse markten en in de dollar? Allemaal veroorzaakt door een transitie weg van het dollar reserve systeem? We hebben wat oude artikelen over dit onderwerp die we later zullen bespreken… FOA/ gids van de Gold Trail. (Vertaling door Frank Knopers) Dit artikel verscheen afgelopen vrijdag in de Marketupdate Weekendeditie. Schrijf u hier in en ontvang iedere vrijdag onze nieuwsbrief!

  • Grafiek: Van goud naar valutareserves

    De volgende grafiek uit een IMF rapport van 2006 laat zien dat we de afgelopen decennia een nieuw pad zijn ingeslagen. Voor 1971 was fysiek goud nog de belangrijkste reserve van centrale banken (uitgedrukt in valuta), maar sinds 1980 werd die rol steeds verder naar de achtergrond gedrukt. Valutareserves stapelden zich op, terwijl de goudcomponent kleiner werd door stelselmatige verkoop van goud door centrale banken en door de daling van de goudprijs die daar het gevolg van was.

    “De verschuiving van goud naar buitenlandse valuta was onderdeel van een bredere herverdeling richting activa die – zo dacht men – een meer aantrekkelijke balans gaf tussen risico en rendement”, zo schrijft het IMF in de toelichting.

    De verschuiving van goud naar valutareserves

    De verschuiving van goud naar valutareserves

    Hoewel valutareserves volgens sommigen een beter 'risico-gewogen rendement' boden, besloten centrale banken wereldwijd vanaf 2009 toch meer goud te kopen. Europese centrale banken, die naar verhouding over zeer grote goudvoorraden beschikten, bouwden hun verkopen tussen 1999 en 2009 langzaam af. Ook hebben zij in 1999 afgesproken de jaarlijkse goudverkopen te limiteren en de leasing activiteiten af te bouwen. Komt goud weer terug als wereldreserve? En welke implicaties heeft dat voor al die valutareserves?

  • Goud verhuist via Zwitserland naar Azië

    Zwitserland heeft in de eerste drie maanden van dit jaar het meeste goud naar Azië geëxporteerd, zo blijkt uit de laatste cijfers van de Swiss Customs Administration. Zwitserland exporteerde in deze periode het meeste goud naar Hong Kong, namelijk 206,44 ton. India komt met gepaste afstand op de tweede plaats met een volume van 87,52 ton. Zwitserland exporteerde het edelmetaal ook rechtstreeks naar het Chinese vasteland, het volume van 74,9 ton in het eerste kwartaal van dit jaar is goed voor een derde plaats. Ook ging er veel geel metaal naar Singapore (40,69 ton) en naar Saoedi-Arabië (15,36 ton).

    De eerste grafiek laat de tien landen zien die in het eerste kwartaal van 2014 netto het meeste goud uit Zwitserland importeerden.

    Hong Kong, India en China halen meeste goud weg uit Zwitserland

    Hong Kong, India en China halen meeste goud weg uit Zwitserland

    Goud verschuift van West naar Oost

    Zwitserland staat bekend staat als een belangrijk knooppunt voor de fysieke goudmarkt en veel transacties worden om die reden dan ook via dit land uitgevoerd. Als we kijken waar Zwitserland in de eerste drie maanden van dit jaar het meeste goud vandaan haalde, dan zien we de 'usual suspects' de lijst aanvoeren. Het Verenigd Koninkrijk exporteerde met 270,3 ton netto het grootste volume richting Zwitserland. De Verenigde Staten verscheepten in het eerste kwartaal van dit jaar in totaal 56,77 ton goud naar de kluizen in Zwitserland. De derde en vierde plaats worden opgevuld door Turkije en Rusland, die respectievelijk 39,93 en 25,89 ton van het edelmetaal aanleverden.

    De VS en het Verenigd Koninkrijk exporteerden het meeste goud naar Zwitserland

    De VS en het Verenigd Koninkrijk exporteerden het meeste goud naar Zwitserland

  • China importeerde in maart 80 ton goud

    China importeerde in maart 80 ton goud

    China heeft in maart 80,6 ton goud via Hong Kong geïmporteerd, een daling van 27,6% ten opzichte van de 111,4 ton in de maand februari. Vergeleken met een jaar geleden is er ook sprake van een daling, want in dezelfde maand van vorig jaar werd er in totaal netto 130 ton goud van Hong Kong naar het Chinese vasteland geëxporteerd. De cijfers werden vandaag beschikbaar gesteld door het Hong Kong Census and Statistics Department, zo schrijft Bloomberg. De export van China terug naar Hong Kong steeg in maart naar 25,3 ton, een toename van iets meer dan 60% ten opzichte van de 15,8 ton in de maand februari.

    De cijfers suggereren een verminderde belangstelling voor fysiek goud onder de Chinese bevolking, al moeten we daar twee kanttekeningen bij maken. Ten eerste moet gezegd worden dat 80 ton in één maand nog steeds erg veel is, teveel om negatief te worden over de alsmaar groeiende Chinese goudmarkt. Ten tweede moeten we opmerken dat deze cijfers geen totaalbeeld geven van de Chinese vraag naar goud. Er wordt immers ook steeds meer goud rechtstreeks geïmporteerd. Dat gebeurt onder meer via Shanghai en Shenzhen, maar sinds kort ook via Beijing. We weten niet precies om hoeveel goud dit gaat, maar de laatste schattingen liggen op ruim 190 ton over heel 2013.

    China importeert minder goud

    Vorig jaar zagen we een explosieve stijging in de Chinese import van goud, maar de laatste maanden doen ook de Chinezen het wat rustiger aan. De goudprijs daalt niet verder, maar weet ook niet echt naar boven uit te breken. Daardoor is er ook onder de Chinese bevolking iets minder noodzaak om goud te kopen. Dat zien we terug aan de premie op goud bij de Shanghai Gold Exchange, want die werd in maart voor het eerst sinds september 2012 weer negatief. Het maandelijkse gemiddeld lag $1,02 dollar per troy ounce onder de wereldwijde spotprijs van goud. De grootste juweliersketen van China, Chow Tai Fook Group, zag de verkopen in de eerste drie maanden van dit jaar met maar 4% stijgen. In het vierde kwartaal van vorig jaar was dat nog 11%. Volgens Liu Xu, analist van Capital Futures Co in Beijing, hebben banken iets gas terug genomen voor wat betreft de import van goud. Nu de premie op goud is weggevallen zijn banken ook gestopt met hun beleid om 'continu te importeren'. Volgens Duan Shihua van Shanghai Leading Investment Management Co is de Chinese goudmarkt misschien gevoeliger voor de prijsontwikkeling dan eerder gedacht werd.

    China importeerde in maart 80,6 ton goud

    China importeerde in maart 80,6 ton goud

  • Video: Hoeveel goud moet je in de portefeuille hebben?

    Hoe vaak wordt het wel niet gezegd dat het niet veilig is om meer dan een paar procent van je vermogen in fysiek goud om te zetten? En hoe paradoxaal is het dat goud op sommige momenten als veilige haven te boek staat en op andere momenten als risicovolle grondstofbelegging? De volgende video die we op Youtube tegenkwamen laat zien dat een veel zwaardere weging van goud in de portefeuille helemaal geen slecht idee hoeft te zijn.

    Meer goud is beter?

    Wanneer je risico niet meet als volatiliteit, maar als de hoeveelheid geld die in vijf jaar maximaal kon verliezen op een belegging, kom je op een compleet andere inrichting van de portefeuille uit! De maker van deze video concludeert uit zijn eigen onderzoek dat 80% goud en 20% in aandelen in de portefeuille de meest gunstige balans geeft tussen verwacht rendement en het verwachte risico.

    Sparen in goud

    Wat denken jullie? Is 80% van de portefeuille in fysiek goud op de lange termijn veiliger en lucratiever dan slechts een paar procent? Een interessante voetnoot: In deze video wordt gezegd dat Amerikanen voor 1933 ook al in goud spaarde, omdat de munt toen gedekt was door goud. Hoe komt het dat men het in die tijd heel normaal vond om te sparen in goudbewijzen (want dat waren dollars in die tijd nog) en dat men anno 2014 vrijwel geen goud meer bezit en nog wel dat fiat geld spaart?

  • Goud en zilver report (Week 17)

    De goudprijs steeg de afgelopen week van €937,60 naar €941,84 per troy ounce, een kleine plus van 0,45%. De zilverprijs steeg van €457,18 naar €458,44, een bijna verwaarloosbare winst van 0,28%. In dollars steeg de prijs van goud van $1.295,56 naar $1.303,08 (+0,058%) en de prijs van zilver van $19,65 naar $19,74 (+0,46%) per troy ounce. De euro/dollar wisselkoers steeg van $1,3812 naar $1,3834 (+0,16%).

    Volatiliteit

    Hoewel de prijzen van beide edelmetalen netto nauwelijks van hun plaats kwamen was het verloop gedurende de week een stuk grilliger. Kort na de opening van de handel op maandag doken goud en zilver een procent onderuit en op donderdagmiddag gebeurde hetzelfde. De daling van donderdag werd echter vrij snel gevolgd door een minstens zo krachtige koersstijging, die de prijs van zilver weer terug bracht naar de slotkoers van een week eerder. Vrijdag wist goud nog een kleine winst te pakken, terwijl zilver stabiliseerde.

    Goudprijs in euro per troy ounce

    Goudprijs in euro per troy ounce (Bron: Goudstandaard)

    Zilverprijs in euro per kilogram

    Zilverprijs in euro per kilogram (Bron: Goudstandaard)

    Er waren geen macro-economische cijfers die vooraf gingen aan de plotselinge prijsstijging van donderdag. Wel was er op dat moment nieuws uit Oekraïne. Russische troepen waren aan de grens met Oekraïne begonnen aan militaire oefeningen. In de wereld van flitshandel is het goed mogelijk dat dit nieuws een kortstondige vlucht richting 'goud' ontketend heeft. We schrijven goud tussen haakjes, omdat de goudprijs wordt vastgesteld op een markt waar zelden fysiek edelmetaal wordt opgevraagd.

    Piketty's Gold?

    Begin deze week verscheen er een in artikel in de New York Sun, gebaseerd op een passage uit het nieuwe boek 'Capital' van professor Thomas Piketty. Piketty laat in zijn boek een grafiek zien van de inkomensongelijkheid in de Verenigde Staten en Europa, een grafiek die terug gaat tot het jaar 1900. Wat opvalt is dat er in 1971 een einde kwam aan een veertig jaar lange trend van dalende inkomensongelijkheid. Sindsdien heeft de top 10% veel meer geprofiteerd dan de rest van de bevolking. Vandaag de dag is de inkomensongelijkheid in de VS op het hoogste niveau in tenminste 110 jaar tijd. Wat veroorzaakt de plotselinge toename in inkomensongelijkheid? En waarom gebeurde dat in Europa in veel mindere mate? Piketty stelt dat de trendbreuk samenvalt met de ontkoppeling van het dollarsysteem aan goud, waarmee het tijdperk van vrijwel onbeperkte dollarcreatie was aangebroken. Wat volgde was een lange periode van dalende rente, financiële innovaties en een opeenvolging van bubbels en crises. Volgens Piketty heeft het tijdperk vanaf 1971 tot en met het heden vooral veel goeds gebracht voor mensen die optimaal gebruik wisten te maken van dit financiële systeem. De grote massa ging er op achteruit, wat ook te zien is aan de werkgelegenheid. Was in de periode van 1947 tot 1971 gemiddeld 4,7% van de Amerikanen werkloos, sinds 1971 lag het gemiddelde op 6,4%. De volgende grafiek geeft veel stof tot nadenken. Als de ontkoppeling van goud daadwerkelijk het verschil maakte, hoe moet een toekomstig geldsysteem er dan uitzien dat de inkomensongelijkheid weer kan verkleinen?

    Inkomensongelijkheid VS nam toe na de ontkoppeling van de dollar aan goud

    Inkomensongelijkheid VS nam toe na de ontkoppeling van de dollar aan goud

    CIBC gaat goud verkopen

    In veel Westerse landen is het goudloket van de bank al lang opgedoekt. Wilde je in goud beleggen, dan moest je maar een beleggersrekening openen en daar aandelen van een goud-ETF in stoppen. Of je opende een goudrekening, waarvan je ook zeker wist dat je nooit fysiek goud te zien zou krijgen. De Canadese bank CIBC breekt anno 2014 met deze trend door het goudloket opnieuw te openen. Bij de bankfilialen van CIBC en op deze website kan iedereen vanaf nu fysiek goud aanschaffen. Het assortiment is beperkt tot de gouden Maple Leaf, de zilveren Maple leaf en diverse goudbaren en zilverbaren.

    cibc-gold-silver

    De CIBC bank opent een loket voor fysiek goud en zilver (Bron: Newswire.ca)

    Rusland viert annexatie Krim met herdenkingsmunt

    Een Russisch bedrijf probeert letterlijk munt te slaan uit de ontwikkelingen in Oekraïne, door 500 zilveren herdenkingsmunten van 1 kilogram te produceren. Op de voorkant van deze munt staat het portret van Poetin groot afgebeeld, terwijl op de achterkant de Krim en het Russische symbool van de tweekoppige adelaar te zien is. Meer over deze bijzondere munt leest u op de nieuwspagina van Goudstandaard.

    Nieuwe herdenkingsmunt ter viering van de annexatie van de Krim

    Nieuwe herdenkingsmunt ter viering van de annexatie van de Krim

  • The Gold Trail: Fundament (Deel I)

    Marketupdate duikt de komende periode op de Gold Trail, een ander verhaal over de goudmarkt. Een verhaal dat tot de kern probeert te komen van ons monetaire systeem. Het werd eind jaren negentig geschreven door twee personen die luisteren naar de schuilnamen Another en Friend of Another (FOA). Op het forum van USAGold wisselden ze hun gedachten uit over goud, olie en de dollar. Met een ongekende nauwkeurigheid voorzagen ze onder meer de sterke prijsstijging van zowel olie als goud sinds de eeuwwisseling…

    Toen dit verhaal werd geschreven op het USAGold forum hielden weinig mensen zich nog bezig met goud. Na een bear market van bijna twintig jaar was de goudprijs teruggezakt tot ongeveer $300 per troy ounce. Er zouden grote veranderingen gaan plaatsvinden in het internationale monetaire systeem. Europa introduceerde een alternatief voor de machtige dollar. Na vele jaren van voorbereiding was eindelijk de euro geboren, een munt die een transitie van het huidige dollarsysteem naar een toekomstig monetair systeem mogelijk maakte.

    De Gold Trail is een verhaal dat je waarschijnlijk niet in één dag uit zult lezen of volledig zult doorgronden. Marketupdate gaat de uitdaging aan om dit verhaal over te brengen op een groter publiek, door de Gold Trail stukje bij beetje te vertalen naar het Nederlands. In deze Weekendeditie maken we een begin. Daarna zullen we iedere week een passage van de Gold Trail vertalen en op Marketupdate publiceren. Het eerste deel werd in februari 2000 geschreven. Opmerkingen ter verduidelijking van de tekst staan tussen [haakjes].

    Gold Trail: Deel I - Fundament

    FOA (26-02-2000): Als ik een stuiver kreeg voor iedere keer dat we dachten dat de dollar op haar einde zou zijn, dan zou ik nu een hele stapel stuivers hebben! Denk terug aan begin jaren ’80 en zelfs verder terug tot de jaren ’70. We hoorden steeds dat de dollar ten dode opgeschreven was en dat de munt volledig zou instorten. De winkels lagen vol met boeken over hyperinflatie en de noodzaak om goud en Zwitserse franken te kopen… Ik heb deze boeken allemaal gelezen om een beter perspectief te krijgen en heb op basis van het advies uit deze boeken ook de daad bij het woord gevoegd. Daar heb ik ook wat geld aan verdiend. Maar zelfs toen klopte er iets niet helemaal aan het scenario. We blikken terug op deze periode en komen tot de conclusie dat de goudprijs nooit meer boven de $800 per troy ounce gekomen is en dat de dollar nog steeds niet door hyperinflatie uit elkaar gevallen is. De meeste landen bleven de dollar gebruiken als reserve. Vandaag de dag kunnen we beter begrijpen waarom al die inzichten van toen niet uitgekomen zijn. De dollar had in 1971 haar koppeling met goud verloren en alle prijzen om ons heen begonnen te stijgen. Maar omdat de hele wereld op een dollar/goudstandaard leefde, bleven alle landen dollars aanhouden als reserve. Dat deden ze zelfs met meer overtuiging dan in de jaren daarvoor. Het goud deed er niet meer toe, omdat centrale banken over de hele wereld alle dollars opnamen die wij drukten. De dollar was nog steeds de handelsmunt van de wereld en het feit dat landen die munt als reserve bleven aanhouden toonde aan dat er vanuit de rest van de wereld op dat moment nog steeds steun was voor het dollarsysteem. Het maakte niet uit hoeveel negatieve publiciteit er kwam, de dollar bleef overeind en genoot tot in de jaren ’90 steun van de rest van de wereld. De algemene opvatting van die tijd was dat als de Verenigde Staten niet zouden stoppen met geld drukken, we vroeg of laat een zeer hoge inflatie zouden krijgen. Een niet te stoppen inflatie! Nogmaals, die hoge inflatie kwam er niet. Dat roept de volgende vraag op: Als het dollarsysteem zo slecht was, waarom bleef de rest van de wereld dat systeem dan toch accepteren? Ze konden de dollar als reserve dumpen, vanuit de gedachte dat de dollar alleen de Amerikaanse economie moest dienen en niet meer gebruikt zou worden als de reserve voor het internationale monetaire systeem. De VS bleef geld bijdrukken, ook in de turbulente periode van de jaren ’70 en ’80. De geldhoeveelheid expandeerde non-stop en een deel van dat geld ging de wereld over. Door het tekort op de handelsbalans stroomden er ieder jaar weer meer dollars in de economische systemen van andere landen. We drukten dollars bij en kochten daarmee goederen uit het buitenland. Het buitenland zoog deze stroom van dollars op en gebruikte deze dollarreserves als basis voor de expansie van hun eigen geldhoeveelheid. Als een Amerikaan goederen uit het buitenland koopt worden dollars opgestuurd als betaling. Normaal gesproken wordt die dollar op de valutamarkt omgewisseld voor de munteenheid van het land waar de goederen vandaan kwamen. Maar vaker wel dan niet werden deze dollars aangehouden als reserve en drukten landen hun eigen geld bij voor gebruik in hun eigen economische systeem. Als andere landen die dollars op de valutamarkt zouden omwisselen voor hun eigen munt, dan zouden ze de waarde van hun eigen munt daarmee opdrijven ten opzichte van de dollar. En dat zou de goederen uit het betreffende land duurder maken ten opzichte van de goederen uit andere landen. In andere woorden: een Amerikaanse burger kon goederen voor $10 blijven kopen die zonder interventie op de valutamarkt $15 zou kosten. Zo lang landen dollars aanhouden als reserve en de VS een tekort op de handelsbalans heeft zal de wereldwijde geldhoeveelheid blijven inflateren. Dit systeem houdt de waarde van de dollar kunstmatig hoog, met als resultaat dat Amerikanen goedkoper goederen konen kopen dan wat de uitbreiding van de geldhoeveelheid zou rechtvaardigen. Het is een proces dat zichzelf versterkt, omdat het Amerikanen uitnodigt meer te importeren. Hadden buitenlandse centrale banken niet zoveel dollars ingenomen als reserve, dan had de wisselkoers op de valutamarkt al lang een hoge inflatie in de Verenigde Staten veroorzaakt. Juist, de hoge inflatie die iedereen toen zag aankomen en die toen zou moeten komen… Waarom bleven andere centrale banken die dollar dan ondersteunen? De standaard uitleg was dat landen op deze manier in de VS een markt creëerden voor hun eigen goederen. Dat is waar, maar dat roept gelijk de vraag op: Was er in eigen land dan niemand die deze lokaal geproduceerde goederen wilde kopen, en daarvoor wilde betalen met vers gedrukt geld? Als de goederen verkocht werden aan Amerikanen - die ervoor betaalden met vers gedrukte dollars – en die dollars vervolgens gebruikt werd als reserve om lokale valuta bij te drukken. Waarom zouden we dan niet meteen in eigen land geld bijdrukken om onze lokaal geproduceerde goederen te kopen? Waarom konden andere landen hun levensstandaard niet op dezelfde manier verhogen als de Verenigde Staten, zonder de last te moeten dragen van inflatie of van het importeren van buitenlandse valuta? Nogmaals: waarom zorgt het bijdrukken van dollars in de VS niet voor prijsinflatie in de goederen die we in het buitenland kopen? Wat als het buitenland geld bijdrukt? Een hoeveelheid die gelijk staat aan de waarde van de dollars die ze nu importeren, zonder dat ze dollars aanhouden als reserve. Economische theorie zou ons leren dat inflatie daar het gevolg van is. Maar waarom geldt dat wel voor andere landen, maar niet voor de VS? In de jaren ’70 was het bekend dat het dollar reserve systeem andere landen dwong hun geldhoeveelheid te inflateren, door dollarinflatie te importeren. Maar met het verstrijken van de jaren – we zijn onderhand twee decennia verder – gaat dat proces nog steeds door. Het lijkt erop dat de rest van de wereld een ‘nieuwe manier’ ontdekt hebben waarmee ze om dit dilemma heen kunnen werken. Of was deze ‘nieuwe manier’ iets dat aan ze verkocht is om de levensduur van het dollarsysteem te verlengen? Veel landen in de derde wereld maakten een combinatie mee van sporadische hyperinflatie en deflatie, allemaal als gevolg van dit dollar reservesysteem. De levensstandaard van de bevolking van deze landen bleef constant dalen, terwijl de bevolking steeds harder moesten werken om goederen te produceren die in ruil voor meer van onze dollars. Maar in plaats van dat ze dollars omwisselden voor hun eigen valuta (en daarmee hun munt sterk hielden) gebruikten ze de dollarreserves als onderpand voor leningen van internationale banken en het IMF. Met deze leningen zouden landen hun infrastructuur kunnen verbeteren, de productiviteit verder kunnen verhogen en een daarmee een hoger welvaartsniveau kunnen bereiken. Het werd aan ze verkocht door het IMF alsof het in hun belang was dit te doen. Niemand vertelde ze dat hun bevolking al meer dan goedkoop genoeg werkte om het ‘verlies’ van een sterkere munt op te vangen. Niemand heeft ze verteld dat ze met een sterke lokale munt in staat zouden zijn op hun eigen kapitaalmarkt te lenen. Een benadering die op korte termijn minder rendabel is, maar die op de lange termijn voordelen oplevert. Het zou deze landen bevrijden van leningen in een vreemde valuta. De kosten van die dollarleningen zouden later namelijk overweldigend groot blijken te zijn! Landen in de derde wereld die leenden in dollars kwamen uiteindelijk vast te zitten. Ze werden een slaaf van het dollarsysteem. Ondanks het feit dat deze landen veel kapitaal hadden in de vorm van arbeid en waardevolle grondstoffen zorgde het geldsysteem ervoor dat het grootste deel van een stijgende productiviteit niet aan de lokale bevolking ten goede kwam. Echter, het hielp wel het dollarsysteem vooruit. Als derdewereldlanden meer dollars lenen van het IMF hebben ze in de toekomst ook dollars nodig om die schulden af te betalen. Daarmee houden ze de waarde van de dollar kunstmatig hoog. Overtollige dollars werden door de rest van de wereld omgezet in schuldpapier van de Amerikaanse overheid. Tegelijkertijd creëerden ze geld voor hun eigen economie om de waarde van hun munt laag te houden. Daarmee creëerden ze inflatie in eigen land. De meer ontwikkelde economieën van de G7, de landen die over een goudvoorraad beschikken, zaten met een andere vraag. Als het opzuigen van dollarreserves gelijk stond aan het importeren van dollarinflatie - en er tegelijkertijd een Amerikaanse afzetmarkt voor goederen gecreëerd werd - waarom zouden ze dan niet meteen hun eigen munt bijdrukken om de koopkracht die Amerikaanse burgers hebben, ook te geven aan de eigen bevolking? Vandaag de dag is de dollar nog steeds niet in elkaar gestort door prijsinflatie. Tenminste, niet in de mate zoals die twintig jaar geleden [in de jaren ’70 en ‘80] voorspeld werd. Het dollarsysteem faalde niet, omdat de grote economische machten bereid waren de productiviteit van hun eigen economie te gebruiken (verspillen) om dit systeem nog iets langer in stand te houden. Als we met de kennis van nu terugkijken, kunnen we beter begrijpen wat hier de gedachtegang achter was. Zonder de dollar als wereldreservemunt zouden we terug moeten grijpen op een goudsysteem. Er was in die tijd namelijk geen andere valuta die groot genoeg was om die functie te vervullen. Het is bewezen dat het veel te gemakkelijk is goud te omzeilen als nationale of internationale valuta. Het lijkt erop alsof de dynamiek van de mensheid geen ruimte laat voor een economisch systeem waarin geen ruimte is om schulden te maken. Als de geschiedenis iets heeft laten zien, dan is het wel dat zodra we geld hebben – fiat of goud – we dat gaan lenen. Ook geld wat er nog niet is, waardoor we schulden maken. Ja, zelfs als goud geld is! Zelfs onder een puur op goud gebaseerd geldsysteem zal de mens iets verzinnen om er derivaten van te maken. In dat proces wordt er – linksom of rechtsom – altijd meer goud uitgeleend dan we hebben en meer dan we ooit terug kunnen betalen. Je hoeft maar in de geschiedenisboeken te duiken om dit bevestigd te krijgen. Keer op keer beginnen we met een solide fundament van goud, dat snel gedegradeerd wordt tot troep. Dat is niet iets Amerikaans, dat is hoe de wereld werkt. Omdat de moderne techniek ons de efficiëntie bracht van digitaal fiat geld wilde niemand - toen niet en nu niet – het hele monetaire systeem opblazen om terug te gaan naar goud. Daarmee zouden niet alleen de rijken der aarde veel verliezen, maar ook de ‘gewone man’. Ons spaargeld is in het huidige systeem dan misschien maar een digitale illusie, we hebben tenminste nog werkgelegenheid en een droom op onze bankrekening. Het opblazen van de dollar en het terugkeren naar goud zou niet alleen die illusie van rijkdom wegnemen, ook zou het op korte termijn voor een hoge werkloosheid zorgen. Er kwam dus geen hyperinflatie van de dollar en goud maakte geen prijsexplosie mee, omdat centrale banken de productieve capaciteit van de bevolking gebruikten om het dollarsysteem nog wat langer te ondersteunen. In dit proces werd de levensstandaard van de Amerikaanse bevolking aanzienlijk verhoogd, over de ruggen van de werkende armen in de rest van de wereld. Maar dit zal niet eeuwig zo blijven! Niet lang na de ontkoppeling van dollar aan goud begonnen grote denkers aan het langdurige proces van het maken van een andere wereldmunt. Een wereldmunt die niet de fictie van een goudstandaard hoog zou houden door middel van een koppeling aan een quasi vaste goudprijs. Men begon met de constructie van de European Currency Unit (ECU), die later zou evolueren tot wat we nu kennen als de euro. Na meer dan twintig jaar onder  een wereldwijd fiat geldsysteem geleefd te hebben begon men zich te realiseren dat de productieve inspanning van de bevolking hetgeen was waar de munt waarde aan ontleende. Toegegeven, over de langere termijn lenen we meer geld dan wat we uit onze productiviteit kunnen terugbetalen. Maar dat wisten we toch al…? Dit noemen we de tijdslijn van een geldsysteem, een idee dat zo nieuw is als het leven, de dood en belastingen! Het verloop van tijd en het maken van schulden zorgt voor slijtage aan ieder geldsysteem, totdat het uiteindelijk uit elkaar valt. De wereld gaat verder, maar alleen deze keer gaat goud een andere functie vervullen in het drama. We zullen er allemaal getuige van zijn. Het lijkt erop dat men nog iets anders zag dat de euro uniek zou maken. Achter het geld in circulatie staan ook bezittingen. Juist, als iemand $100.000 aan grond bezit, een goede baan heeft en $50.000 wil lenen met dat land als onderpand, dan zal de wereld dat geld accepteren alsof het door dat stuk land gedekt is. Maar als zijn goud (het land) $1 miljoen waard is in een vrije markt - en in waarde stijgt op het moment dat de geldhoeveelheid sneller groeit dan de productiviteit van de economie - en zijn andere schulden relatief laag zijn… dan zou datzelfde geld net zo effectief in de economie circuleren als wanneer dat bedrag alleen op zijn eigen naam was geleend. In essentie is de sprong naar de euro een sprong naar een nieuwe valuta die eerlijker is ten aanzien van de menselijke geschiedenis. Laten we onszelf niet voor de gek houden door te denken dat een geldsysteem op basis van uitsluitend goud ons kan behoeden van de problemen die volgen uit het creëren van schulden, schulden die we op een dag niet meer terug kunnen betalen. Zou het niet beter zijn om in ieder geval goud niet meer te koppelen aan geld... Precies, een echte fysieke goudmarkt die continu en over de lange termijn alle valuta devalueert. Daarmee vervalt de noodzaak voor centrale banken om een vaste wisselkoers tegen andere valuta aan te houden via een troebele wisselkoers aan goud… Maar het meest belangrijke aspect zit in het feit dat goud dan als een overdrukventiel kan fungeren voor landen met een overschot op de handelsbalans. Zij die hun schulden willen vereffenen buiten de valutamarkt kunnen goud gebruiken voor de vereffening. Of, als ze dat willen, kunnen ze in de open markt goud kopen met hun handelsreserves. Het geheim achter dit alles zit in het fenomeen ‘wettig betaalmiddel’. Men staat het gebruik van goud toe als wettig betaalmiddel (voor de betaling van alle publieke en private schulden), maar past de internationale wetgeving aan zodat geen enkele vorm van schuld in goud terugbetaald moet worden. Zo ontstaat er eenrichtingsverkeer voor goud en tweerichtingsverkeer voor fiat geld. Niemand zal dan nog zijn of haar goud uitlenen, omdat de terugkeer van dat goud nooit meer aangevochten kan worden in de rechtbank. Op die manier wordt goud een bezitting die uitsluitend als zodanig verhandeld zal worden in de wereld. Aan de andere kant zullen we allemaal de behoefte hebben om te lenen, een behoefte die alleen vervuld kan worden met fiat geld. Dat creëert tegelijkertijd extra vraag naar geld, naast de vraag naar geld voor algemeen gebruik. Dat geeft geld extra waarde. De eerste gedachte die velen hierbij zullen hebben is dat er misbruik gemaakt zal worden van dit systeem. Dat men fysiek goud zal kopen om schulden af te betalen en daarmee het fiatgeld aan de kant schuift. Maar onthoud dat men de goedkoopste oplossing zal kiezen om schulden af te betalen. In deze omstandigheden zal goud compleet vrij verhandelbaar en extreem duur worden en blijven. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de verkoop van goud als grondstof op privaat niveau zwaar belast zal worden. Er valt nog veel meer te vertellen. Mijn visie is dat de wereld binnenkort naar een nieuw geldsysteem zal overstappen en dat deze transitie grote gevolgen zal hebben voor iedereen die dollarbezittingen aanhoudt. Ook zal de transitie grote gevolgen hebben voor iedereen die fysiek goud in bezit heeft. Iets om in het achterhoofd te houden is het verhaal van de “Railroad Commission of Texas” en hoe die ooit olie declareerde tot een publiek nut. Later werd ook de productie ervan gecontroleerd. In de toekomst moet internationale wetgeving alle grote goudvoorraden aanmerken als ‘publiek nut’ van het land waar het opgeslagen ligt. Goudmijnen zullen zeer winstgevend zijn, nadat ze hersteld zijn van de destructie van de papieren goudmarkt. Desondanks zal de totale productie gecontroleerd en ietwat belast worden. Kleine private goudmijnen worden waarschijnlijk zwaar belast. We pakken dit verhaal later weer op. Dan komt ook olie ter sprake… Dank voor het lezen… FOA/ gids van de Gold Trail.
    Dit artikel verscheen afgelopen vrijdag in de Marketupdate Weekendeditie. Schrijf u hier in en ontvang iedere vrijdag onze nieuwsbrief!