Marketupdate

Tag: navo

  • NAVO is geen voorstander van Europees leger

    Volgens NAVO-topman Stoltenberg is het geen goed idee als Europa een eigen legermacht opzet naast de trans-Atlantische militaire alliantie, omdat het Europa zich volgens hem niet goed kan verdedigen zonder de steun van Noorwegen uit het noorden, Turkije uit het Zuiden en de Verenigde Staten en Canada uit het westen. Dat zei Stoltenberg in een toespraak voor de jaarlijkse veiligheidsconferentie in München.

    Een nieuw Europees leger is volgens Stoltenberg welkom zo lang deze in het belang van de NAVO handelt, maar niet als deze gezien wordt als een alternatief voor de NAVO. De topman van de NAVO benadrukte dat de militaire alliantie belangrijk werk verricht voor de veiligheidssituatie in Europa en daarom dat daarom van groot belang is dat deelnemende landen hun bijdrage leveren aan het defensiebudget.

    Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines


  • De Hoop Scheffer: “NAVO ging over rode lijn in Oekraine”

    De NAVO heeft Vladimir Poetin in een hoek gedreven door Oekraïne en Georgië een lidmaatschap in het vooruitzicht te stellen, zo concludeert voormalig secretaris-generaal Jaap de Hoop Scheffer. In een interview met de NOS blikt hij terug op die periode en concludeert hij dat de NAVO tijdens een topoverleg in Boekarest in 2008 een rode lijn passeerde door deze twee landen uit te nodigen en dat hij de gevolgen daarvan onderschat heeft.

    “Ik ben van mening dat als je naar de geschiedenis van Oekraïne kijkt, naar het ontstaan van de Russisch-Orthodoxe kerk in Kiev, en het feit dat niet alleen Poetin de Oekraïne als deel van moeder Rusland beschouwt, dat je moet erkennen dat NAVO uitbreiding wat Oekraïne betreft voor Rusland, misschien niet alleen voor een man als Poetin, te moeilijk ligt.

    Poetin zei tegen mij in het gesprek wat ik had nadat dat communiqué was uitgekomen: “Meneer de staatssecretaris, dit gaat niet gebeuren!” En ik dacht, laat ik nou eens een naïeve reactie geven en ik zei – weet ik ook van mijzelf – minister president, wat bedoelt u? En toen zei hij tegen mij: “Ik veronderstel dat u uw eigen communiqué gelezen heeft.”

    Nou, daar stond dus in dat Oekraïne en Georgië NAVO-lid zouden worden, op een willekeurige termijn. En dat heeft hij dus als een serieuze bedreiging gezien. Daar heeft hij een rode lijn getrokken en heeft daar zijn beleid ook aan gekoppeld, inclusief een invasie in Georgië.

    Het is niet zo verwonderlijk dat toen Bush enorm begon te duwen op Oekraïne en Georgië, dat Poetin daar toen een rode lijn trok. Ik denk dat wij toen, maar laat ik namens mijzelf spreken, dat ik heb onderschat wat daarop zou kunnen volgen.”

    Uitbreiding NAVO

    Verschillende Westerse regeringsleiders hebben in het verleden meerdere malen toegezegd dat de NAVO niet verder naar het Oosten uitgebreid zou worden. Deze belofte werd gebroken, want na het uiteenvallen van het Warschaupact sloten steeds meer oost-Europese landen zich aan bij de de Westerse militaire alliantie. Oekraïne bleek voor Poetin echter een stap te ver, wat de Hoop Scheffer nu ook heeft toegegeven.

    Uitbreiding NAVO sinds 1949

    Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines

  • NAVO zou niet uitbreiden naar het oosten

    Uit oude documenten die onlangs zijn vrijgegeven blijkt dat Westerse regeringsleiders meerdere keren toezeggingen hebben gedaan aan de Sovjet-Unie om de NAVO niet verder naar het oosten uit te breiden. De toenmalige Russische president Gorbatsjov werd ervan verzekerd dat de militaire alliantie niet verder versterkt zou worden na het wegvallen van de Berlijnse Muur, een belofte die uiteindelijk toch verbroken werd en die nieuw licht laat schijnen op de verslechterde relaties tussen Rusland en het Westen.

    De website National Security Archive publiceerde onlangs een interessant artikel, waarin verschillende opzienbarende uitspraken boven water worden gehaald. Op Geotrendlines is het volledige artikel naar het Nederlands vertaald. Hieronder de vertaling.

    Uitbreiding NAVO: Wat Gorbatsjov verteld werd

    De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken James Baker, die in de ontmoeting met de Sovjetleider Michail Gorbatsjov op 9 februari 1990 de verzekering gaf dat de NAVO geen centimeter naar het oosten zou uitbreiden, maakte deel uit van een opeenstapeling van garanties over de veiligheid van de Sovjet-Unie die westerse leiders aan Gorbatsjov en andere Sovjet-functionarissen gaven. Volgens de vrijgegeven Amerikaanse, Sovjet-, Duitse, Britse en Franse documenten werden er gedurende het hele proces van de Duitse eenwording in 1990 en verder in 1991 garanties afgegeven dat het militaire blok zich niet verder richting het oosten zou uitbreiden.

    Uit de documenten blijkt dat meerdere nationale leiders het lidmaatschap van de NAVO door Midden- en Oost-Europese landen vanaf begin 1990 tot en met 1991 overwogen en verwierpen. Ook blijkt dat de besprekingen van de NAVO in het kader van de Duitse eenheidsonderhandelingen in 1990 helemaal niet beperkt waren tot de status van Oost-Duits grondgebied. Op basis van de vrijgegeven documenten blijkt dat Rusland inderdaad misleid is over uitbreiding van de NAVO.

    De documenten versterken de kritiek van de voormalige CIA-directeur Robert Gates op “het voortzetten van de uitbreiding van de NAVO in oostelijke richting [in de jaren negentig], toen Gorbatsjov en anderen werden voorgehouden dat dit niet zou gebeuren.” De sleutelzin, gesteund door de vrijgegeven documenten, is dat Gorbatsjov “geleid werd om te geloven”.

    President George H.W. Bush verzekerde Gorbatsjov tijdens de top van Malta in december 1989 dat de VS de revoluties in Oost-Europa niet zou misbruiken om de Sovjet-belangen te schaden, maar Bush, Gorbatsjov en Helmut Kohl verwachtten op dat moment geen van allen dat de ineenstorting van Oost-Duitsland en de snelheid van de Duitse eenwording zo snel zouden komen.

    ‘Geen centimeter naar het oosten’

    De eerste concrete toezeggingen van de Westerse leiders over de NAVO begonnen op 31 januari 1990, toen de West-Duitse minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher zijn positie kenbaar maakte met een grote publieke toespraak in Tutzing, in Beieren, over de Duitse eenwording. De Amerikaanse ambassade in Bonn (zie document 1) liet Washington weten dat Genscher duidelijk heeft gemaakt “dat de veranderingen in Oost-Europa en het Duitse eenwordingsproces niet mogen leiden tot een aantasting van de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie.” Daarom zou de NAVO een “uitbreiding van haar grondgebied naar het oosten – dat wil zeggen dichter bij de Sovjetgrenzen – moeten uitsluiten.”

    Dit Bonn document noemde ook het voorstel van Genscher om het Oost-Duitse territorium buiten de militaire NAVO-structuren te houden, zelfs in een verenigd Duitsland in de NAVO.

    Dit idee van een speciale status voor het DDR-gebied werd gecodificeerd in het definitieve Duitse unificatie-verdrag, dat op 12 september 1990 door de twee-plus-vier ministers van Buitenlandse Zaken werd ondertekend (zie document 25). Het vroegere idee over “dichter bij de Sovjetgrenzen” staat niet in verdragen, maar wel in meerdere memoranda van gesprekken die op het hoogste niveau plaatsvonden tussen de Sovjets en de Westerse gesprekspartners (Genscher, Kohl, Baker, Gates, Bush, Mitterrand, Thatcher, Major, Woerner en anderen) die gedurende 1990 en in 1991 garanties boden over de bescherming van de Sovjetveiligheidsbelangen en de insluiting van de Sovjet-Unie in nieuwe Europese veiligheidsstructuren. De twee kwesties waren gerelateerd, maar niet hetzelfde. Daaropvolgende analyses voegden deze twee soms samen en betoogden dat de discussie niet geheel Europa betrof, maar uit de hieronder gepubliceerde documenten blijkt duidelijk dat dit wel het geval was.

    Eenwording Duitsland

    De "Tutzing-formule" werd onmiddellijk het centrum van een reeks van belangrijke diplomatieke discussies gedurende de volgende tien dagen in 1990, leidend tot de cruciale bijeenkomst van 10 februari 1990 in Moskou tussen Kohl en Gorbatsjov. Tijdens deze bijeenkomst kreeg de West-Duitse leider in beginsel Sovjet-instemming voor de Duitse eenwording binnen de NAVO, op voorwaarde dat de NAVO zich niet naar het oosten zou uitbreiden. De Sovjets zouden veel meer tijd nodig hebben om hun binnenlandse standpunt (en financiële hulp van de West-Duitsers) te verwerken, voordat ze de deal in september 1990 formeel ondertekenden. De gesprekken vóór de verzekering van Kohl waren een expliciete bespreking van de uitbreiding van de NAVO, de Midden- en Oost-Europese landen en hoe de Sovjets ervan overtuigd konden worden de eenwording te accepteren. Een voorbeeld daarvan is de ontmoeting tussen Genscher en de Britse minister van Buitenlandse Zaken Douglas Hurd op 6 februari 1990. Genscher zou volgens de notulen van dit gesprek gezegd hebben dat de Russen enige zekerheid moeten hebben dat als de Poolse regering bijvoorbeeld op een dag besluit het Warschau-pact te verlaten, dat zij zou niet de volgende dag bij de NAVO moet komen. (Zie document 2) Na een ontmoeting met Genscher op weg naar besprekingen met de Sovjets herhaalde Baker precies de formulering van Genscher in zijn ontmoeting met minister van Buitenlandse Zaken Eduard Shevardnadze op 9 februari 1990 (zie document 4); en nog belangrijker, oog in oog met Gorbatsjov. Baker probeerde de formule van "geen centimeter naar het oosten" voor een derde keer tijdens een bijeenkomst met Gorbatsjov, op 9 februari 1990. Hij stemde in met de verklaring van Gorbatsjov dat "uitbreiding van de NAVO onaanvaardbaar is". Baker verzekerde Gorbachov dat "noch de president, noch ik van plan zijn enige unilaterale voordelen te ontlenen aan de processen die plaatsvinden", en dat de Amerikanen begrepen dat het niet alleen voor de Sovjet-Unie, maar ook voor andere Europese landen, belangrijk is om garanties te hebben dat de NAVO geen centimeter in oostelijke richting zal verspreiden. Zeker niet als de Verenigde Staten in Duitsland aanwezig blijven binnen de structuur van de NAVO. (Zie document 6) Daarna schreef Baker aan Helmut Kohl (die de Sovjetleider de volgende dag zou ontmoeten) met veel van dezelfde taal. Baker rapporteerde: "En toen stelde ik hem [Gorbatsjov] de volgende vraag: Zou je liever een verenigd Duitsland willen zien buiten de NAVO, onafhankelijk en zonder Amerikaanse strijdkrachten of zou je liever hebben dat een verenigd Duitsland aan de NAVO gebonden zou zijn, met de verzekering dat de jurisdictie van de NAVO niet één centimeter ten oosten van zijn huidige positie zou verschuiven?" Hij antwoordde dat het Sovjetleiderschap werkelijk al deze opties in overweging nam. Vervolgens voegde hij eraan toe: "Zeker, elke uitbreiding van het NAVO-gebied zou onaanvaardbaar zijn." "Baker voegde er in het voordeel van Kohl tussen haakjes het volgende aan toe: "Impliciet, is de NAVO in de huidige zone misschien acceptabel." (Zie document 8) De West-Duitse bondskanselier, goed ingelicht door de Amerikaanse staatssecretaris, begreep de belangrijke voorwaarde voor de Sovjets en verzekerde Gorbatsjov op 10 februari 1990: "Wij geloven dat de NAVO haar activiteiten niet verder mag uitbreiden." (Zie document 9) Na deze ontmoeting kon Kohl zijn opwinding over Gorbatsjov's principeakkoord voor de Duitse eenwording nauwelijks bevatten en, als onderdeel van de Helsinki-formule, dat staten hun eigen allianties kiezen, zodat Duitsland de NAVO kon kiezen. Kohl beschreef in zijn memoires dat hij die hele nacht in Moskou rondliep - maar nog steeds begrijpend dat er nog een prijs moest worden betaald. Alle westerse ministers van Buitenlandse Zaken waren aan boord met Genscher, Kohl en Baker. Vervolgens kwam de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Douglas Hurd, op 11 april 1990. Op dit punt hadden de Oost-Duitsers overweldigend gestemd voor de Duitse mark en voor een snelle eenwording, tijdens de verkiezingen van 18 maart waarin Kohl bijna alle waarnemers had verrast met een overduidelijke overwinning. Kohl's analyses (voor het eerst uitgelegd aan Bush op 3 december 1989) dat de ineenstorting van de DDR alle mogelijkheden zou openen, dat hij moest rennen om de voorkant van de trein te bereiken, dat hij de steun van de VS nodig had en dat eenmaking sneller kon gebeuren dan iemand dacht mogelijk - alles bleek correct te zijn. De monetaire unie zou al in juli van start gaan en de garanties voor de veiligheid bleven maar komen. Hurd versterkte de boodschap van Baker, Genscher en Kohl in zijn ontmoeting met Gorbatsjov in Moskou op 11 april 1990 en zei dat Groot-Brittannië duidelijk het belang ervan inzag om niets te doen,  om op die manier de belangen en waardigheid van de Sovjets niet te schaden. (Zie document 15) Het gesprek van Baker met Shevardnadze op 4 mei 1990, zoals Baker het beschreef in zijn eigen rapport aan president Bush, beschreef op de meest eloquente manier wat de Westerse leiders Gorbatsjov op dit moment precies vertelden: "Ik gebruikte uw toespraak en onze erkenning van de noodzaak om de NAVO, politiek en militair gezien aan te passen en de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) te ontwikkelen om Shevardnadze gerust te stellen dat het proces geen winnaars en verliezers zou opleveren. In plaats daarvan zou het een nieuwe legitieme Europese structuur opleveren - één die inclusief zou zijn en niet exclusief." (Zie document 17)

    Beloftes

    Baker zei het opnieuw, rechtstreeks aan Gorbatsjov op 18 mei 1990 in Moskou, waarbij Gorbatsjov zijn "negen punten" gaf, waaronder de transformatie van de NAVO, versterking van Europese structuren, Duitsland niet-nucleair houden en rekening houden met de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie. Baker begon zijn opmerkingen: "Alvorens enkele woorden over de Duitse kwestie te zeggen, wilde ik benadrukken dat ons beleid er niet op gericht is Oost-Europa van de Sovjet-Unie te scheiden. We hebben dat beleid al eerder gehad. Maar vandaag zijn we geïnteresseerd in het opbouwen van een stabiel Europa en dat doen we samen met u." (Zie document 18) De Franse leider Francois Mitterrand zat niet op dezelfde gedachtegang als de Amerikanen. Integendeel, zoals blijkt uit zijn uitspraak aan Gorbatsjov in Moskou op 25 mei 1990, was hij "persoonlijk voorstander van het geleidelijk ontmantelen van de militaire blokken". Toch zette Mitterrand de opeenstapeling van verzekeringen aan de Verenigde Staten voort door te zeggen dat het Westen "veiligheidseisen voor de Verenigde Staten moet creëren, evenals Europese veiligheid als geheel." (Zie document 19) Mitterrand schreef Bush onmiddellijk in een "cher George" [Frans voor 'Beste/Liefste George'] brief over zijn gesprek met de Sovjetleider, dat "we zeker niet zullen weigeren om de garanties in te vullen die hij zou mogen verwachten voor de veiligheid van zijn land." (Zie document 20) Tijdens de top van Washington op 31 mei 1990 deed Bush zijn uiterste best om Gorbatsjov te verzekeren dat Duitsland in de NAVO nooit naar de Sovjet-Unie gericht zou worden: "Geloof me, wij duwen Duitsland niet naar eenwording, en wij zijn het niet die het tempo van dit proces bepalen. En natuurlijk hebben we niet de intentie, zelfs niet in onze gedachten, om de Sovjet-Unie op wat voor manier dan ook te schaden. Daarom spreken we in het voordeel van de Duitse eenwording in de NAVO zonder de bredere context van de OVSE te negeren, rekening houdend met de traditionele economische banden tussen de twee Duitse staten. Een dergelijk model komt naar onze mening ook overeen met de belangen van de Sovjet-Unie." (Zie document 21) De "Iron Lady" kwam er na de top van Washington ook in met haar ontmoeting met Gorbatsjov in Londen op 8 juni 1990. Thatcher anticipeerde op de bewegingen die de Amerikanen (met haar steun) zouden nemen in de NAVO-conferentie begin juli om Gorbatsjov te steunen met beschrijvingen van de transformatie van de NAVO naar een meer politieke, minder militair dreigende alliantie. Ze zei tegen Gorbatsjov: "We moeten manieren vinden om de Sovjet-Unie het vertrouwen te geven dat haar veiligheid verzekerd is.... De OVSE zou als een paraplu voor dit alles kunnen zijn, maar ook als het forum dat de Sovjet-Unie ten volle in discussie brengt over de toekomst van Europa." (Zie document 22)

    NAVO-verklaring

    De verklaring van de NAVO in Londen op 5 juli 1990 had volgens de meeste verhalen een behoorlijk positief effect op de beraadslagingen in Moskou, wat Gorbatsjov aanzienlijke munitie gaf om zijn hardliners tegen te gaan tijdens het partijcongres dat op dat moment plaatsvond. Sommige versies van deze geschiedenis beweren dat een concept exemplaar werd verstrekt aan assistenten van Shevardnadze, terwijl anderen alleen een waarschuwing beschrijven die toestond dat assistenten de kopie meenamen en een voor de Sovjet-Unie positieve beoordeling zouden kunnen produceren, voordat het leger of hardliners het als propaganda zouden kunnen kwalificeren. Zoals Kohl op 15 juli 1990 tegen Gorbatsjov in Moskou zei, toen ze de laatste deal over de Duitse eenwording uitwerkten: "We weten wat de NAVO in de toekomst te wachten staat, en ik denk dat jij daar nu ook bekend mee bent", verwijzend naar de Verklaring van de NAVO in Londen. (Zie document 23) In zijn telefoontje naar Gorbatsjov op 17 juli wilde Bush het succes van de gesprekken tussen Kohl en Gorbatsjov en de boodschap van de 'Verklaring van Londen' versterken. Bush legde uit: "Dus wat we probeerden te doen, was om rekening te houden met uw bezorgdheid tegenover mij en anderen, en we deden het op de volgende manieren: door onze gezamenlijke verklaring over niet-agressie; in onze uitnodiging aan u om naar de NAVO te komen; in onze overeenkomst om de NAVO te openen voor regulier diplomatiek contact met uw regering en die van de Oost-Europese landen; en ons aanbod om zekerheid te krijgen over de toekomstige omvang van de strijdkrachten van een verenigd Duitsland - een kwestie waarvan ik weet dat je die hebt besproken met Helmut Kohl. We hebben ook onze militaire benadering van conventionele en nucleaire strijdkrachten fundamenteel veranderd. We hebben het idee van een uitgebreide, sterkere OVSE overgebracht met nieuwe instellingen waarin de Sovjet-Unie kan delen en deel kan uitmaken van het nieuwe Europa." (Zie document 24) De documenten tonen aan dat Gorbatsjov instemde met de Duitse eenwording in de NAVO als het resultaat van deze opeenstapeling van verzekeringen, en op basis van zijn eigen analyse dat de toekomst van de Sovjet-Unie afhankelijk was van haar integratie in Europa, waarvoor Duitsland de beslissende speler zou zijn. Hij en de meeste van zijn bondgenoten geloofden dat één of andere versie van een gemeenschappelijke Europees huis nog steeds mogelijk was en zich zou ontwikkelen naast de transformatie van de NAVO, om tot een meer inclusieve en geïntegreerde Europese samenwerking te komen. Ook zou de regeling na de Koude Oorlog rekening zou houden met de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie. De alliantie met Duitsland zou niet alleen de Koude Oorlog overwinnen, maar ook de erfenis van de Grote Patriottische Oorlog een draai kunnen geven.

    'Deur op een kier'

    Maar binnen de Amerikaanse regering ging een andere discussie door, een debat over de betrekkingen tussen de NAVO en Oost-Europa. De meningen liepen uiteen, maar de suggestie van het Amerikaanse ministerie van Defensie vanaf 25 oktober 1990 was om "de deur op een kier te laten" voor het lidmaatschap van Oost-Europa in de NAVO. (Zie document 27) Het standpunt van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken was dat uitbreiding van de NAVO niet op de agenda stond, omdat het niet in het belang van de VS was om een ​​"anti-Sovjet-coalitie" te organiseren die zich uitstrekte tot de grenzen van de Sovjet-Unie. Niet in de laatste plaats omdat het de positieve trends in de Sovjet-Unie zou kunnen omkeren. (Zie document 26) De regering-Bush heeft dit laatste standpunt ingenomen. En dat is wat de Sovjets hebben gehoord. Volgens het dagboek van de Britse ambassadeur in Moskou duurde het nog tot maart 1991 voordat de Britse premier John Major Gorbatsjov er persoonlijk van verzekerde: "We hebben het niet over de versterking van de NAVO." Toen de Sovjet-minister van Defensie, maarschalk Dmitri Yazov, Majoor de Britse leider vroeg naar de belangstelling bij Oost-Europese leiders voor het NAVO-lidmaatschap zou hij geantwoord hebben dat "niets van dien aard zal gebeuren." (Zie document 28) Toen de hoogste Sovjet-afgevaardigden naar Brussel kwamen om de NAVO te zien en een ontmoeting te hebben met NAVO-secretaris-generaal Manfred Woerner in juli 1991, zei Woerner tegen de Russen dat "wij isolatie van de Sovjet-Unie van de Europese gemeenschap niet mogen toestaan". Volgens het Russische memorandum van gesprek "benadrukte Woerner dat de NAVO-Raad en hij tegen de uitbreiding van de NAVO zijn (13 van de 16 NAVO-leden steunen dit standpunt)." (Zie document 30) Gorbatsjov ging dus naar het einde van de Sovjet-Unie met de verzekering dat het Westen de veiligheid van de Sovjet-Unie niet zou bedreigen en de NAVO niet zou uitbreiden. In plaats daarvan werd de ontbinding van de Sovjet-Unie tot stand gebracht door de Russen (Boris Jeltsin en zijn leidende adviseur Gennady Burbulis) in overleg met de voormalige partijbazen van de Sovjetrepublieken, met name Oekraïne, in december 1991. De Koude Oorlog was toen al lang voorbij. De Amerikanen hadden geprobeerd de Sovjet-Unie bijeen te houden (zie de "Chicken Kiev" toespraak van Bush in juli 1991). De uitbreiding van de NAVO lag nog jaren in de toekomst, toen deze geschillen weer zouden losbarsten en er meer garanties zouden komen voor de Russische leider Boris Jeltsin. Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines

  • Hoe lang blijft Turkije nog in de NAVO?

    Iets meer dan een maand geleden bracht de Turkse premier Erdogan achtereenvolgens een bezoek aan India, Rusland en China. Niet alleen om te praten over meer economische integratie op het Euraziatische continent, maar ook over het veiligheidsvraagstuk in een wereld die snel veranderd.

    China en Rusland hebben zich al meer dan eens positief uitgelaten over deelname van Turkije aan de Shanghai Cooperation Organisation (SCO). Ook heeft Erdogan al verschillende keren gezegd dat hij open staat voor een Euraziatisch samenwerkingsverband binnen de SCO en dat hij niet tegen iedere prijs wil samenwerken met de Europese Unie. Betekent deelname aan dit Euraziatische verbond een einde van de militaire alliantie van Turkije met de NAVO?

    Shanghai Cooperation Organisation

    De SCO is het Euraziatische politiek, economische en militaire verbond dat in 2001 werd opgericht door de regeringsleiders van China, Rusland, Kirgizië, Tadzjikistan en Oezbekistan en dat als doel heeft de veiligheidssituatie in deze landen te verbeteren. Zo maakten de deelnemende landen afspraken om zich niet te mengen in elkaars binnenlandse kwesties en om de soevereiniteit en stabiliteit in de deelnemende landen te garanderen.

    Deze veiligheidsunie was in het begin uitsluitend een Aziatische aangelegenheid, maar door de oplopende spanningen in het Midden-Oosten en de toegenomen terreurdreiging zijn er steeds meer landen die zich bij de SCO willen aansluiten. Afgelopen week hield de SCO nog een bijeenkomst in Astana, waar de deelname van India en Pakistan formeel werd goedgekeurd.

    Iran

    Daar zal het waarschijnlijk niet bij blijven, want er staan meer landen op het lijstje om zich bij dit Euraziatische blok aan te sluiten. Vorig jaar zei Poetin dat er met het opheffen van de sancties tegen Iran eigenlijk geen obstakels meer zijn die deelname in de weg staan en vorige week opperde ook China de mogelijkheid voor Iran om deel te nemen aan de SCO.

    Op dit moment geniet Iran in verschillende opzichten al politieke en militaire steun vanuit Rusland. Zo heeft Iran al diverse luchtafweersystemen van Rusland gekocht en beschikt het Russische leger over gevechtsschepen die vanuit de Kaspische Zee rugdekking kunnen geven. Ook op economisch gebied en ten aanzien van het energiebeleid werken deze twee landen al veel samen, wat doet vermoeden dat deelname aan de SCO voor Iran ook slechts een kwestie van tijd is.

    Turkije

    Turkije zit op dit moment nog in het kamp van de NAVO, maar door de verslechterde relatie met het Westen is ook dit militaire verbond onder druk komen te staan. Eerder dit jaar botste Turkije met verschillende Europese landen over het Turkse referendum, omdat Europese landen weigerden een podium te geven aan Turkse politici.

    Daar kwam vorige week een nieuw incident bij, toen de Duitse minister van Buitenlandse Zaken besloot alle Duitse militairen terug te trekken uit de Turkse Incirlik luchtbasis. Een maand eerder had een grote Turkse krant de oproep gedaan om ook het Amerikaanse leger de toegang tot deze militaire basis te ontzeggen. Met alle onderlinge spanningen wordt militaire samenwerking tussen Turkije en andere NAVO lidstaten steeds problematischer.

    Gevolgen voor de NAVO

    De Turkse premier Erdogan heeft zich al verschillende keren positief uitgelaten over deelname aan de Euraziatische veiligheidsunie van de SCO. Werd er ruim tien jaar geleden nog gesproken over een mogelijke toetreding van Turkije tot de Europese Unie, nu is dat scenario vrijwel ondenkbaar geworden.

    Tegelijkertijd komen de economische belangen van Turkije steeds meer op een lijn te liggen met die van opkomende economieën als die van Rusland, China en India. Met nieuwe investeringen in de Zijderoute worden ook de transportverbindingen van Turkije richting het Oosten aanzienlijk verbeterd, waarmee de groeiende afzetmarkt in landen als India en China dichterbij komt.

    Op de lange termijn lijkt een toetreding van Turkije tot de Shanghai Cooperation Organization een logische keuze, maar dat zal misschien ook betekenen dat de NAVO een strategische uitvalsbasis in het Midden-Oosten kwijtraakt.

    Dit artikel verscheen eerder op Geotrendlines

  • NAVO bereid grootschalige militaire oefening voor bij Zwarte Zee

    Het Amerikaanse leger en haar NAVO bondgenoten brengen deze zomer 25.000 militairen op de been voor een grootschalige militaire oefening bij de Zwarte Zee. Deze oefening, genaamd Saber Guardian 2017, moet in juli plaatsvinden in de landen Bulgarije, Hongarije en Roemenië.

    Dit soort oefeningen van de NAVO zijn een jaarlijks terugkerend fenomeen, maar volgens het US European Command is er de afgelopen jaren nog niet eerder op een dergelijk grote schaal geoefend. Inclusief de Amerikaanse bijdrage doen er in totaal 24 verschillende landen mee aan de militaire oefeningen van de NAVO, waarvan ‘Saber Guardian 2017’ de grootste is.

    Operatie Saber Guardian

    Uit het persbericht van het Amerikaanse leger blijkt dat er voor dit jaar nog zeventien andere NAVO oefeningen gepland staan, waarvan het grootste gedeelte langs de grenzen van Rusland. Het doel van deze oefeningen is om snel te kunnen mobiliseren in het geval van dreiging, waar die ook vandaan mag komen. Daarnaast zal er geoefend worden met het oversteken van meerdere rivieren, met het schieten op doelen en een scenario waarin een groot aantal slachtoffers valt.

    De ontwikkelingen in Oekraine en de Krim werden door de NAVO landen gezien als rechtvaardiging om meer troepen en militair materiaal naar de grens met Rusland te sturen. Zo is er de afgelopen jaren in de Baltische Staten en in de landen grenzend aan de Zwarte Zee een grote hoeveelheid militairen, tanks, transportvoertuigen en munitie geplaatst. Ook worden er 50 oorlogsschepen en meer dan 50 gevechtsvliegtuigen in gereedheid gebracht.

    NAVO bedreigt Rusland

    Volgens het US European Command zijn de militaire oefeningen van de NAVO langs de grens met Rusland bedoeld om de stabiliteit in de regio te verbeteren, maar zo denken ze er aan de andere kant van de grens niet over. Rusland spreekt van een provocatie en ziet zich daarom als soeverein land genoodzaakt een leger klaar te zetten dat minstens gelijkwaardig is aan dat van de NAVO landen.

    Afgelopen week onderschepte een Russisch gevechtsvliegtuig een Amerikaanse B52 bommenwerper, die in het neutrale luchtruim boven de Oostzee vloog. Dit gigantische vliegtuig heeft een actieradius van meer dan 10.000 kilometer en kan met nucleaire bommen worden uitgerust. Het is onduidelijk waarom dit vliegtuig zo dicht bij de grens vloog en of deze geladen was met munitie.

    Begin deze maand stuurde het Amerikaanse leger een onbekend aantal B52 bommenwerpers richting de grens met Rusland. Ook worden er voor de NAVO oefeningen 800 Amerikaanse piloten ingevlogen. Met zoveel militair materiaal langs de Russische grens hoef je je niet meer af te vragen wie de agressor is. Het is de te hopen dat het bij oefeningen blijft.

    Dit artikel verscheen eerder op Geotrendlines

    us-army

    NAVO bereid grootschalige militaire oefening voor

  • Video: Poetin over Oekraïne, Syrië en de NAVO

    De Russische president Poetin gaf deze week een openhartig interview aan de Franse krant Le Figaro. In het interview praat hij over de diplomatieke en historische banden tussen Rusland en Frankrijk, maar ook over actuele thema’s als het geweld in Syrië en Oekraïne en de voortdurende provocaties richting Rusland. Het volledige interview is in het Engels ondertiteld, klik daarvoor op de bijbehorende knop onder de tijdbalk. Een samenvatting van het gesprek staat onder de video.

    Over Syrië

    Volgens Poetin hebben Turkije en Iran een belangrijke bijdrage geleverd aan het bewerkstelligen van een staakt-het-vuren in Syrië. Ook is er overeenstemming bereikt over een aantal zogeheten de-escalatie zones, waar de lokale bevolking zich veilig kan bewegen. Volgens Poetin is dit een tijdelijke maatregel om tot een diplomatieke oplossing te kunnen komen. Hij benadrukte dat het geen prototype moet zijn voor een toekomstige territoriale opdeling van Syrië. Het is uiteindelijk aan de Syrische bevolking om te bepalen of Assad weg moet, niet aan Rusland of aan een ander land.

    Ten aanzien van de chemische aanval in Idlib merkt Poetin op dat Amerikanen een grondig onderzoek naar deze terreuraanval weigerde. Als Assad werkelijk chemische wapens had gebruikt, dan hadden ze daar met moderne onderzoekstechnieken zeker sporen van terug moeten vinden op het vliegveld en in het vliegtuig waarmee waarmee aanval was uitgevoerd. Hij vraagt zich af waarom dat onderzoek geen steun kreeg van de bondgenoten in het Westen.

    Volgens Poetin zijn de beschuldigingen aan het adres van Assad enkel en alleen maar bedoeld om aanvullende maatregelen te rechtvaardigen tegen zijn regering. Hij heeft geen bewijs kunnen vinden dat Assad achter de aanslag zit.

    Over de relatie met het Westen

    Het is volgens Poetin geen verrassing dat de relatie met de Verenigde Staten nog niet verbeterd is, omdat de politieke situatie daar volgens hem beïnvloedt wordt door diegene die de verkiezingen verloren hebben en hun verlies niet willen accepteren. Die blijven Rusland van alles beschuldigen. Daarom kan het volgens de Russische president nog wel even duren voordat de relatie met de VS hersteld kan worden.

    Over de NAVO

    Poetin merkt op dat het militaire budget van de Verenigde Staten groter is dan dat van alle andere landen in de wereld bij elkaar. Vanuit dat oogpunt gezien is het ook niet vreemd dat Trump een grotere bijdrage verlangt van haar NAVO bondgenoten. Maar wat Poetin niet begrijpt is dat Europese landen hun militaire budget willen opschroeven, terwijl ze tegelijkertijd hun relatie met Rusland willen verbeteren. Tegen wie zijn ze van plan te gaan vechten?

    Volgens Poetin blijkt hieruit hoe kortzichtige het beleid in Europa en de Verenigde Staten is. Poetin brengt in herinnering dat toen de Sovjet-Unie uiteenviel, er een mondelinge afspraak is gemaakt met Westerse politici dat de NAVO zich niet verder zou uitbreiden richting het oosten. Sommige Duitse politici stelden destijds al een nieuwe Europese veiligheidsunie voor, waar zowel de Verenigde Staten als Rusland aan zouden deelnemen.

    Was dat gebeurd, dan hadden we volgens Poetin niet de problemen gehad waar we de laatste jaren mee geconfronteerd worden, namelijk de expansie van de NAVO richting de Russische grens en de verschuiving van militair materieel richting landen grenzend aan Rusland. Het raketschild in Polen en Roemenië zou er dan niet zijn geweest, een systeem dat de strategische balans tussen Rusland en de Verenigde Staten fundamenteel verstoord heeft.

    We kunnen dit allemaal niet meer terugdraaien, daarom moeten we volgens de Russische president niet de spanningen opbouwen met allerlei fictieve dreigingen uit Rusland en met hybride oorlogsvoering. Deze dreigingen heeft het Westen zelf verzonnen en nu maken ze zichzelf daar bang mee. Daarmee stuurt het Westen volgens Poetin aan op een beleid dat geen enkele toekomst heeft.

    De toekomst ligt volgens de Russische president in samenwerking met het Westen op alle gebieden, inclusief veiligheidsvraagstukken. De dreiging van vandaag de dag komt immers niet uit Rusland, maar van terreuraanslagen. Aanslagen in Parijs, in België, maar ook in Rusland. Er is een oorlog gaande in het Midden-Oosten, dat is waar we ons volgens Poetin zorgen over zouden moeten maken.

  • Neef Gaddafi: “Westen moet ter verantwoording worden geroepen voor Libië”

    Neef Gaddafi: “Westen moet ter verantwoording worden geroepen voor Libië”

    Verschillende Westerse landen moeten ter verantwoording worden geroepen voor de chaos die in Libië ontstaan is na de omverwerping van de regering van Muammar Gaddafi. Dat zegt zijn neef Ahmed Gaddaf al-Dam in een exclusief interview met Russia Today. Na zes jaar van totale chaos zouden Westerse landen hun excuses moeten aanbieden en het land met rust moeten laten, zo concludeert Gaddaf al-Dam.

    “Het is voor iedereen duidelijk wat er gaande is in Libië, totale destructie, mensen vluchten uit hun huizen, massale verhongering. Ons land is weggezakt naar een totale duisternis en onze bevolking heeft er ernstig onder te leiden. Met de zesde verjaardag van de ‘Arabische Lente’ moeten we vragen om een excuus aan alle Libiërs wiens huis verwoest is, aan diegene die zich vernederd voelen. Namens hen vraag in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en de leidende wereldmachten om hun excuses aan te bieden voor wat er in 2011 gebeurd is.”

    Vrijdag is het zes jaar geleden dat de Arabische Lente uitbrak, een golf van gewelddadige en niet-gewelddadige protesten die zich over grote delen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika verspreidden. De onrust die bij deze revolutionaire golf uitbrak in Libië kwam na een reeks bombardementen onder leiding van de Verenigde Staten, waarbij de regering van Gaddafi omvergeworpen werd.

    Russia Today sprak met de neef van Gaddafi (interview begint op 1:35)

    Chaos in Libië

    Het land wordt sindsdien verscheurd door gevechten tussen verschillende gewapende bendes en groeperingen die de macht in handen willen krijgen, waaronder terreurgroep Islamitische Staat. Ook strijden er twee rivaliserende regeringen om de macht, de internationaal erkende regering in Tobruk (GNA) en het in Tripoli gevestigde islamitische Algemene Nationale Congres (GNC). Deze rivaliserende overheden spraken in december 2015 in de Verenigde Naties af om een gemeenschappelijke regering te vormen, maar er zijn aan beide kanten talloze blokkades opgeworpen die dat voorkomen.

    De oorlog, de vernietiging van Libië, was in hun eigen woorden een vergissing. Het Westen erkent verantwoordelijkheid voor de omverwerping van de regering in Libië. Allemaal zouden ze hun excuses moeten aanbieden en moeten herstellen wat ze gedaan hebben. Maar het lijden van de Libische bevolking, die leeft in kelders en die gedwongen worden om hun huis te verlaten, hebben daar de afgelopen zes jaar niets van gezien. Vandaag de dag wordt er zelfs niet meer over gesproken [in het Westen]. Wat in Libië gebeurde is in alle opzichten misdadig.

    Helaas probeert de internationale gemeenschap nog steeds het conflict in Libië te beheersen, ze blijft zich ermee bemoeien. We zitten allemaal gevangen in een moeras. Iedere dag weer zijn er ontmoetingen, in Tunesië, in Genève… Hoeveel meer van dit krijgen we nog? We zijn geen kinderen!

    Volgens Ahmed Gaddaf al-Dam heeft het Westen er helemaal geen belang bij dat de situatie in zijn land beter wordt. Ze zien de chaos in het land als onderdeel van een groter plan om alle moslimlanden in het Midden-Oosten en Noord-Afrika te destabiliseren. Als sinds de jaren tachtig waarschuwde Muammar Gaddafi voor een samenzwering van Westerse landen tegen Libië. In feite was dit plot niet alleen gericht op ons land, maar op alle moslimlanden. De implementatie van dit plan begon met Afghanistan. Daarna volgde de vernietiging van Irak, Syrië, Yemen, Libië…

    Deze hel, die georganiseerd werd door Westerse landen in de regio, is erop gericht verdeeldheid te zaaien. Het was ze niet alleen te doen om Libië. Gaddafi was in dit opzicht geen astroloog, hij had de informatie en de feiten op zijn bureau liggen. Hij kende de geschiedenis en was een revolutionair figuur die de waardes en principes van de revolutie van 1969 door de jaren heen probeerde mee te nemen. Het doel van zijn revolutie was om de religieuze moslimgemeenschap en het hele Afrikaanse continent te verenigen, maar Gaddafi wist van het Westerse plot, vocht ertegen en werd vermoord.

  • Poetin: “Expansie NAVO niet in belang van veiligheid Europa”

    Poetin: “Expansie NAVO niet in belang van veiligheid Europa”

    Het is deze week tien jaar geleden dat Poetin een belangrijke toespraak hield voor de jaarlijkse veiligheidsconferentie in de Duitse stad München. Op 10 februari 2007 sprak hij met vooruitziende blik over veiligheidsvraagstukken die nu nog steeds actueel zijn, zoals de oplopende spanningen in het Midden-Oosten en de provocaties van de NAVO aan de grens met Rusland. Ook waarschuwt hij voor de gevaren van een unipolaire wereld, waarin één wereldmacht alle internationale afspraken kan overtreden en kan doen en laten wat ze wil.

    Terugblikkend op deze toespraak van Poetin uit 2007 kunnen we concluderen dat de wereld niet veel veiliger geworden is. Een toename van terroristische aanslagen in Europa, de enorme vluchtelingenstroom vanuit gedestabiliseerde landen in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika en toenemende provocaties van de NAVO aan de Russische grens zijn voorbeelden van problemen waar de Russische president ons tien jaar geleden al voor waarschuwde. We hebben de toespraak voor u vertaald. We hebben voor de leesbaarheid enkele tussenkopjes toegevoegd.

    Poetin: Ik ben dankbaar om uitgenodigd te worden voor deze representatieve conferentie van politici, militaire officiers, ondernemers en experts uit meer dan veertig verschillende landen. De opzet van deze conferentie stelt mij in de gelegenheid om excessieve beleefdheid te vermijden en niet in omslachtige, vriendelijke, maar nietszeggende diplomatieke termen te hoeven spreken. En als mijn commentaren polariserend lijken of niet gepast lijken voor onze collega’s, dan wil ik jullie vragen om niet boos op mij te worden. Dit is tenslotte slechts een conferentie. En ik hoop dat de voorzitter, de heer Teltschik, na de eerste twee of drie minuten van mijn toespraak, geen rood lampje zal laten branden.

    Het is bij jullie allen bekend dat internationale veiligheid om veel meer zaken draait dan om militaire en politieke stabiliteit. Het heeft ook betrekking op de stabiliteit van de wereldeconomie, op armoedebestrijding, economische zekerheid en de ontwikkeling van een dialoog tussen verschillende beschavingen.

    Dit universele, ondeelbare kenmerk van veiligheid komt tot uitdrukking in het basisprincipe “veiligheid voor één is veiligheid voor iedereen”. Zoals Franklin D. Roosevelt zei tijdens de eerste dagen na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog: “Als de vrede ergens in de wereld gebroken wordt, dan is de vrede in alle landen in de wereld in gevaar.”

    Deze woorden blijven ook vandaag actueel. Het thema van deze conferentie – wereldwijde crises, globale verantwoordelijkheid – is daar toevallig een voorbeeld van.

    Het is nog maar twee decennia geleden dat de wereld ideologisch en economisch verdeeld was. Het was het gigantische strategische potentieel van de twee supermachten dat voor wereldwijde veiligheid zorgde.

    Deze globale impasse drukte de grote sociale en economische problemen naar de marges van de internationale gemeenschap en de wereldagenda. En, net als in iedere oorlog, liet de Koude Oorlog ons achter met voldoende munitie, figuurlijk gesproken. Daarmee doel ik op ideologische stereotypes, dubbele standaarden en andere aspecten die kenmerkend zijn voor het Koude Oorlog denken. De unipolaire wereld die werd voorgesteld na de Koude Oorlog kwam ook niet tot uitwas.

    Unipolaire wereld

    De geschiedenis van de mensheid is zonder twijfel door unipolaire periodes gegaan en heeft ook aspiraties gezien richting een wereldoverheersing. Wat is er nog niet gebeurd in de wereldgeschiedenis? Maar wat is een unipolaire wereld? Hoewel men deze term misschien zal romantiseren komt het uiteindelijk neer op een situatie met één centrale autoriteit, één centrale macht en één centrum van besluitvorming. Het is een wereld waarin er één meester is, één soevereiniteit. En uiteindelijk is dit niet alleen schadelijk voor alle landen die in dit systeem zitten, maar ook voor de wereldmacht zelf, omdat die zichzelf van binnenuit kapot zal maken. En dit heeft zeker niets gemeenschappelijk met een democratie. Omdat, zoals jullie weten, democratie de macht is van de meerderheid in het licht van de interesses en meningen van de minderheid. Toevallig wordt Rusland voortdurend de les gelezen over democratie. Maar op één of andere manier is diegene die het ons probeert te leren niet bereid om zelf te leren. Ik ben van mening dat het unipolaire model niet alleen onacceptabel, maar ook onmogelijk is in de hedendaagse wereld. En dit is niet alleen omdat voor een individueel leiderschap in de hedendaagse wereld - juist in de hedendaagse wereld - de militaire, politieke en economische middelen niet voldoen. Maar nog belangrijker is dat het model zelf gebrekkig is, omdat er in de moderne beschaving geen moreel fundament voor is of kan zijn. Wat we vandaag de dag zien gebeuren - en dat zijn we nog maar net mee begonnen - is een poging om precies dit concept te introduceren op het wereldtoneel, het concept van een unipolaire wereld. En met welke resultaten? Eenzijdige en vaak illegitieme acties hebben geen enkel probleem opgelost. Sterker nog, ze hebben nieuwe menselijke tragedies en nieuwe conflictgebieden gecreëerd. Oordeel zelf: zowel oorlogen als lokale en regionale conflicten zijn er niet minder op geworden. De heer Teltschik verwees hier al subtiel naar. En het zijn niet minder mensen die in deze conflicten om het leven komen, er sterven er meer dan ooit tevoren. Aanzienlijk meer, aanzienlijk meer!

    Meer militair geweld

    Vandaag de dag zijn we getuige van een bijna onbeperkt gebruik van geweld - militair geweld - in internationale relaties. Een kracht die de wereld in een afgrond van permanent conflict stort. Het gevolg daarvan is dat we niet voldoende kracht hebben om een allesomvattende oplossing te vinden voor welk conflict dan ook. Ook wordt het onmogelijk om politieke oplossingen te vinden. We zien een groeiende minachting voor het basisprincipe van internationaal recht. En onafhankelijke wettelijke normen komen in werkelijkheid steeds dichter bij het wettelijke systeem van één land te liggen. In eerste plaats is het de Verenigde Staten, die de landsgrenzen om iedere mogelijke manier overtreden heeft. Dit is zichtbaar in het economische, politieke, culturele, en educatieve beleid dat ze oplegt aan andere landen. Nou, wie vindt dit leuk? Wie wordt daar blij van? In internationale relaties zien we een toenemende wens om vraagstukken volgens zogeheten 'politieke doelmatigheid' op te lossen, gebaseerd op het huidige politieke klimaat. Dit is natuurlijk extreem gevaarlijk, omdat het resultaat hiervan is dat niemand zich meer veilig voelt. Dit wil ik graag benadrukken: Niemand voelt zich veilig! En dat komt omdat niemand het gevoel heeft dat het internationale recht als een stenen muur bescherming biedt. Dit beleid stimuleert logischerwijs een wapenwedloop. De dominantie van deze macht moedigt een aantal landen aan om massavernietigingswapens te bemachtigen. Bovendien zijn er significante nieuwe bedreigingen - die we overigens al langer kennen - verschenen, dreigingen zoals terrorisme hebben een globaal karakter gekregen. Ik ben ervan overtuigd dat we een beslissend moment bereikt hebben waarop we serieus moeten nadenken over de architectuur van wereldwijde veiligheid.

    Multi-polaire wereld

    We moeten verder gaan met het vinden van een redelijke balans tussen de tussen alle deelnemers in de internationale dialoog. Vooral nu het internationale landschap zo gevarieerd is en het zo snel verandert, veranderingen in het perspectief van de dynamische ontwikkeling van een groot aantal landen en regio's. De bondskanselier noemde dit al. Het gecombineerde bbp van landen als India en China is, gemeten naar koopkracht, al groter dan dat van de Verenigde Staten. En een soortgelijke berekening van het bbp van de BRICS landen Brazilië, Rusland, India en China is al groter dan het totale bbp van de Europese Unie. Volgens experts zal deze kloof in de toekomst alleen maar verder toenemen. Er is geen reden om te twijfelen dat het economische potentieel van deze nieuwe centra van economische groei uiteindelijk omgezet zal worden naar politieke invloed en dat daarmee de multi-polariteit wordt versterkt. Dit hangt samen met een aanzienlijke toename in de rol van multilaterale diplomatiek. De noodzaak voor principes als openheid, transparantie en voorspelbaarheid in politiek is onbetwist en het gebruik van geweld zou een zeer uitzonderlijke maatregelen moeten zijn, net als de doodstraf dat is in het rechtssysteem van bepaalde landen.

    Interventies

    Echter, vandaag de dag zijn we getuige van het tegenovergestelde, namelijk een situatie dat landen die zelfs aan moordenaars en andere gevaarlijke criminelen geen doodstraf opleggen, luchtig deelnemen aan militaire operaties die je moeilijk als legitiem kunt beschouwen. En het is een feitelijke constatering dat er mensen om het leven komen bij deze conflicten. Honderden en duizenden burgers! Maar tegelijkertijd komt de vraag op of we onverschillig en afzijdig moeten blijven voor de verschillende interne conflicten binnen landen, ten aanzien van autoritaire regimes, dictators en de toename van het aantal massavernietigingswapens. Dit was ook de kern van de vraag die mijn collega Liebermann vroeg aan de bondskanselier. Als ik je vraag juist heb begrepen, dan is dat natuurlijk een serieuze vraag! Kunnen we onverschillige toeschouwers zijn ten aanzien van wat er gebeurt? Ik zal ook proberen deze vraag te beantwoorden: Natuurlijk niet. Maar hebben we de middelen om deze dreigingen te bestrijden? Zeker weten. Het volstaat om naar de recente geschiedenis te kijken. Heeft ons land niet een vreedzame transitie naar democratie gekend? Inderdaad, we zijn getuige geweest van een vreedzame transformatie van het Sovjetregime - een vreedzame verandering! En wat voor regime! En met wat voor wapens, zelfs nucleaire wapens! Waarom zouden wij nu bij iedere gelegenheid moeten beginnen met schieten en bombarderen? Is het zo dat zonder de dreiging van wederzijdse vernietiging we onvoldoende politieke cultuur en respect voor democratische waardes en de rechtstaat hebben?

    Internationaal recht

    Ik ben ervan overtuigd dat de Verenigde Naties het enige mechanisme is dat uiteindelijk de beslissing moet nemen over het gebruiken van militair geweld. En in samenhang daarmee begrijp ik ook niet wat de Italiaanse minister van Defensie zojuist zei, of dat wat hij zij onnauwkeurig was. In ieder geval maakte ik eruit op dat het gebruik van geweld alleen legitiem is als de beslissing genomen wordt door de NAVO, de EU of de Verenigde Naties. Als hij er echt zo over denkt, dan verschillen wij van mening. Of dan heb ik het niet goed begrepen. Het gebruik van geweld kan alleen als legitiem beschouwd worden als de beslissing is goedgekeurd door de Verenigde Naties. En we hoeven de Verenigde Naties niet te vervangen door de EU of de NAVO. Wanneer de Verenigde Naties daadwerkelijk de krachten van de internationale gemeenschap kan verenigen en daadwerkelijk kan reageren op gebeurtenissen in verschillende landen - en we de minachting van het internationaal recht achter ons laten - dan kan de situatie veranderen. Anders komen we simpelweg uit op een doodlopende weg, waarin het aantal foute beslissingen zich zal opstapelen. Daarom is het van belang dat de internationale wetten een universeel karakter hebben, zowel in het ontwerp als in de toepassing van de normen. En we moeten niet vergeten dat democratische politieke acties hand in hand gaan met debat en een uitvoerig proces van besluitvorming.

    Nucleaire ontwapening

    Het potentiële gevaar van een destabilisering van de internationale relaties staat in direct verband met de stagnerend ontwapening. Rusland steunt een nieuwe dialoog ten aanzien van dit belangrijke vraagstuk. Het is belangrijk om het internationale bouwwerk ten aanzien van het ontmantelen van wapens in stand te houden en daarmee de continuïteit te waarborgen van het terugdringen van nucleaire wapens. Samen met de Verenigde Staten van Amerika hebben we overeenstemming bereikt om onze nucleaire capaciteiten terug te brengen naar 1700 tot 2000 kernkoppen op 31 december 2012. Rusland heeft de intentie om zich aan deze verplichting te houden. We hopen dat onze partners ook op een transparante wijze zullen handelen en zich ervan zullen weerhouden een paar honderd overtollige kernraketten te bewaren voor een regenachtige dag. Als de Amerikaanse minister van Defensie vandaag verklaart dat de Verenigde Staten deze wapens niet zullen achterhouden, dat ze deze niet spreekwoordelijk onder het tapijt of het kussen zullen bewaren, dat we deze verklaring dan zullen aanmoedigen. Het zou een zeer belangrijke verklaring zijn. Rusland houdt strikt vast en heeft de intentie om ook strikt vast te blijven houden aan het non-proliferatieverdrag van nucleaire wapens en aan het multilaterale toezicht voor rakettechnologie. De principes die in deze documenten zijn vastgelegd zijn universeel. In samenspraak hiermee wil ik ook in herinnering roepen dat de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten in de jaren tachtig een overeenkomst bereikten over de vernietiging van een heel scala aan raketten voor korte en middellange afstand, maar deze overeenkomst had geen universeel karakter. Vandaag de dag zijn er veel landen die deze raketten hebben, waaronder de Democratische Volksrepubliek van Noord-Korea, India, Iran, Pakistan en Israel. Veel landen werken aan deze systemen en zijn van plan deze op te nemen in hun wapenarsenaal. En alleen de Verenigde Staten en Rusland dragen verantwoordelijkheid om niet zulke wapensystemen te ontwikkelen. Het is overduidelijk dat in deze omstandigheden we na moeten denken over onze eigen veiligheid. Tegelijkertijd is het onmogelijk om sancties op te leggen aan nieuwe, destabiliserende high-tech wapens. Het behoeft geen toelichting om te zeggen dat het gaat om het voorkomen van nieuwe confrontaties, vooral in de ruimte. Star Wars is niet langer een fantasie, het is een realiteit. Midden jaren tachtig waren onze Amerikaanse partners al in staat om hun eigen satelliet te onderscheppen. De opinie van Rusland is dat militarisering van de ruimtevaart onvoorspelbare consequenties kan hebben voor de internationale gemeenschap en dat het niets minder kan provoceren dan het begin van een nieuw nucleair tijdperk. En we hebben al meer dan eens initiatief genomen om het gebruik van wapens in de ruimte te voorkomen. Vandaag wil ik jullie vertellen dat we een project hebben voorbereid om overeenstemming te bereiken over de preventie van het gebruik van wapens in de ruimte. En in de nabije toekomst zullen we deze als een officieel voorstel naar onze partners sturen. Laten we hier samen aan werken. Plannen voor de uitbreiding van bepaalde elementen van het anti-raketschild in Europa zijn voor ons niet minder dan verontrustend. Wie is er gebaat bij de volgende stap in wat een onvermijdelijke wapenwedloop zal worden? Ik twijfel er ten zeerste aan of de Europeanen dat zelf willen. Raketten met een bereik van vijf tot achtduizend kilometer die werkelijk een bedreiging vormen voor Europa bestaan niet in de zogenaamde 'probleemlanden'. Ook zal het ind e nabije toekomst niet gebeuren. Iedere denkbeeldige lancering van - bijvoorbeeld - een Noord-Koreaanse raket richting de Verenigde Staten via Europa is overduidelijk in strijd met de wet van ballistiek. Zoals we in Rusland zouden zeggen: dat is hetzelfde als dat je met je rechterhand je linkeroor probeert te bereiken. En hier in Duitsland kan ik me er niet van weerhouden de betreurenswaardige staat van het Verdrag van Conventionele Strijdkrachten in Europa te noemen. De aangepaste versie van dit verdrag werd in 1999 ondertekend. Dit verdrag hield rekening met de nieuwe geopolitieke realiteit, namelijk de eliminatie van het Warschaupact. We zijn zeven jaar verder en slechts vier staten hebben dit verdrag geratificeerd, inclusief de Russische Federatie.

    Expansie NAVO

    NAVO-landen hebben openlijk verklaard dat ze dit document niet zullen ratificeren, inclusief de passages over restricties aan de flanken (het stationeren van een bepaald aantal gewapende troepen in de grensgebieden), totdat Rusland haar militaire bases in Georgië en Moldavië weghaalt. Ons leger is zich aan het terugtrekken uit Georgië, zelfs volgens een versneld schema. We hebben de problemen met onze Georgische collega's opgelost, zoals jullie allemaal weten. Er zijn nog steeds 1.500 militairen in Moldavië die vredesoperaties uitvoeren en die wapendepots met munitie uit de Sovjettijd bewaken. We praten hier voortdurend over met de heer Solana en hij kent onze positie. We zijn bereid om meer stappen in deze richting te zetten. Maar wat gebeurt er ondertussen? Tegelijkertijd is er de zogenaamde flexibele frontlinie van Amerikaanse bases die per stuk tot 5.000 militaire huisvesten. Het blijkt dat de NAVO haar frontlinie troepen bij onze grenzen heeft gestationeerd, terwijl wij ons aan de verplichtingen uit het verdrag houden en niet reageren op deze acties. Ik denk dat het overduidelijk is dat de expansie van de NAVO geen enkele relatie heeft met de modernisering van de alliantie zelf of met het garanderen van de veiligheid in Europa. Integendeel, het is een serieuze provocatie die het niveau van onderling vertrouwen schaadt. En wij hebben het recht om ons de vraag te stellen: Tegen wie is deze expansie gericht? En wat is er gebeurd met de toezegging van onze Westerse partners na de ontmanteling van het Warschaupact? En waar zijn die verklaringen vandaag de dag? Niemand weet zich deze nog te herinneren. Maar ik zal jullie vertellen wat er toen gezegd is. Ik wil graag de toespraak van NAVO generaal Woerner in Brussel van 17 mei 1990 in herinnering roepen. Hij zij destijds "het feit dat we bereid zijn geen NAVO troepenmacht voorbij Duits grondgebied te stationeren geeft Rusland een degelijke garantie van veiligheid". Waar zijn deze garanties? De stenen en betonblokken van de Berlijnse Muur zijn al lang weggegeven als souvenirs. Maar we moeten niet vergeten dat de van van de Berlijnse Muur mogelijk was dankzij een historische keuze, die ook gemaakt werd door de bevolking van Rusland. Een keuze voor democratie, vrijheid, openheid en oprecht partnerschap met alle leden van de grote Europese familie. En nu proberen zij een nieuwe scheidingslijn met nieuwe muren op te trekken. Deze muren mogen dan wel denkbeeldig zijn, ze zorgen desondanks voor meer verdeeldheid. Het zijn nieuwe grenzen die ons continent verdelen. En is het mogelijk dat we opnieuw jaren, decennia en verschillende generaties van politici nodig hebben voordat we deze nieuwe muren weer afgebroken hebben?

    Non-proliferatie

    We zijn ondubbelzinnig in onze voorkeur voor een versterking van het regime van non-proliferatie. De huidige internationale wettelijke principes stellen ons in staat technologieën te ontwikkelen voor het gebruik van nucleaire technologie voor vreedzame doeleinden. Veel landen hebben goede redenen om kernenergie te ontwikkelen als basis voor energie-onafhankelijkheid. Maar we begrijpen ook dat deze technologieën snel getransformeerd kunnen worden in nucleaire wapens. Dit zorgt voor serieuze internationale spanningen. De situatie omtrent het nucleaire programma van Iran is daar een goed voorbeeld van. En als de internationale gemeenschap geen redelijke oplossing kan vinden voor het oplossingen van deze conflicterende belangen, dan zal de wereld blijven lijden onder soortgelijke destabiliserende crisis, om de simpele reden dat er meer landen zijn zoals Iran. Dat weten we allebei. We zullen daarom voortdurend een strijd voeren tegen de dreiging van de ontwikkeling van massavernietigingswapens. Vorig jaar kwam Rusland met een initiatief om internationale centrale voor verrijking van uranium op te zetten. We staan open voor de mogelijkheid om dergelijke centra te openen, niet alleen in Rusland maar ook in andere landen die een legitieme basis hebben voor het gebruik van nucleaire technologie voor civiele doeleinden. Landen die kernenergie willen ontwikkelen kunnen een garantie geven dat ze de brandstof voor kernenergie verkrijgen uit directe samenwerking met deze centra. En deze centra zullen, uiteraard, opereren onder strikt toezicht van het Internationaal Atoomagentschap. De laatste initiatieven die de Amerikaanse president George Bush heeft voorgesteld zijn in overeenstemming met het Russische voorstel. Ik ben van mening dat Rusland en de Verenigde Staten objectieve en gelijke interesse hebben in een versterking van het regime van non-proliferatie van massavernietigingswapens. Het zijn tenslotte precies deze landen, met leidinggevende nucleaire capaciteiten, die zich als leiders moeten opstellen in nieuwe, strikte maatregelen voor non-proliferatie. Rusland is daar klaar voor. We zijn hierover in gesprek met onze Amerikaanse vrienden. In het algemeen zouden we moeten praten over de totstandkoming van een heel systeem van politieke prikkels en economische stimuleringen, waarbij het niet in het belang van staten is om hun eigen nucleaire brandstof te ontwikkelen, maar waarin ze wel de mogelijkheid behouden om kernenergie te ontwikkelen en hun energiebeleid te versterken. Met betrekking tot dit onderwerp wil ik ook in meer detail praten over internationale samenwerking op het gebied van energie. De bondskanselier sprak hier al kort over. Ten aanzien van de energiesector heeft Rusland de intentie om uniforme marktprincipes en transparante voorwaarden voor iedereen te maken. Het is duidelijk dat de energieprijzen door de vrije markt bepaald moeten worden, in plaats van dat deze overgeleverd zijn aan politieke speculatie, economische druk en chantage.

    Investeringen

    We zijn bereid om samen te werken. Buitenlandse bedrijven nemen deel in al onze grote energieprojecten. Volgens verschillende schattingen wordt 26% van de olieproductie in Rusland gedaan met buitenlandse kapitaal. Denk daar eens over na! Probeer maar eens een vergelijkbaar voorbeeld te vinden van Russische bedrijven die zo actief deelnemen in essentiële economische sectoren in Westerse landen. Die voorbeelden zul je niet vinden, want die zijn er niet! Ik wil ook de verhouding tussen buitenlandse investeringen in Rusland en Russische investeringen in het buitenland in herinnering roepen. Die verhouding is ongeveer vijftien om één. Dit is een duidelijk voorbeeld van de openheid en stabiliteit van de Russische economie. Economische zekerheid is een gebied waarin we ons allemaal moeten houden aan uniforme principes. We zijn bereid op een eerlijke manier te concurreren. Om die reden verschijnen er steeds meer mogelijkheden in de Russische economie. Experts en onze Westerse partners evalueren deze veranderingen op objectieve wijze. Als zodanig is de kredietwaardigheid van Rusland volgens de OESO verbeterd en zijn we gestegen van de vierde naar de derde groep. En vandaag in Munchen wil ik van de gelegenheid gebruikmaken om onze Duitse collega's te bedanken voor hun steun in deze beslissing. Zoals jullie weten is het proces van Russische toetreding tot de Wereldhandelsorganisatie (WHO) in de finale fase. Ik wil graag zeggen dat we in deze lange, moeilijke gesprekken meerdere keren woorden hebben gehoord over vrijheid van meningsuiting, vrijhandel en gelijke kansen, maar dat die om één of andere reden exclusief van toepassing waren op de Russische markt.

    Armoedebestrijding

    En er is nog een belangrijk thema dat een directe impact heeft op de wereldwijde veiligheidssituatie. Vandaag de dag wordt er veel gesproken over de strijd tegen armoede. Maar wat wordt er precies op dit vlak gedaan? Aan de ene kant worden er financiële middelen ingezet voor programma's die de armste landen in de wereld moeten helpen, in sommige gevallen zelfs substantiële bedragen. Maar om eerlijk te zijn - en velen van jullie weten dit - zijn deze programma's verbonden met de ontwikkeling van bedrijven uit diezelfde donorlanden. En aan de andere kant houden de ontwikkelde landen vast aan hun landbouwsubsidies en beperken ze sommige landen de toegang tot technologisch geavanceerde producten. En laten we de dingen noemen voor wat ze zijn: De ene hand geeft ontwikkelingshulp, terwijl de andere hand niet alleen de economische achterstand in stand houdt, maar ook de winsten daarvan plukt. De toename van sociale spanningen in achtergestelde regio's lijdt onvermijdelijk tot een groei van radicalisme en extremisme. Het voedt terrorisme en locale conflicten. En als dit allemaal gebeurt in een regio zoals het Midden-Oosten, waar men in toenemende mate het gevoel krijgt dat de wereld oneerlijk is, dan bestaat het risico van wereldwijde destabilisering. Het is overduidelijk dat de leidinggevende landen in de wereld deze dreiging moeten zien. En dat ze daarom meer democratische en eerlijke wereldwijde economische relaties moeten opbouwen, een systeem dat iedereen de kans geeft om zichzelf te ontwikkelen.

    OVSE

    Dames en heren, nu ik spreek op een conferentie over veiligheidsbeleid is het voor mij onmogelijk om niet iets te zeggen over de activiteiten van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE). Zoals jullie wel bekend is werd deze organisatie opgezet om - en ik benadruk dit - alle aspecten van veiligheid te bestuderen: militair, politiek, economisch, humanitair en in het bijzonder de relatie tussen deze gebieden. Maar wat zien we vandaag de dag gebeuren? We zien dat deze balans overduidelijk vernietigd is. Mensen proberen de OVSE om te vormen tot een vulgair instrument om buitenlands beleid te promoten dat in het belang is van één land of een groep van landen. En deze taak wordt vervuld door een bureaucratisch apparaat dat absoluut op geen enkele wijze verbonden is met de oprichters. Procedures van besluitvorming en de betrokkenheid van zogeheten non-gouvernementele organisaties zijn toegespitst op deze taak. Deze organisaties zijn formeel onafhankelijk, maar zijn met opzet gefinancierd en daarom onder controle. Volgens de documenten van de oprichting is de OVSE in humanitaire zin ontworpen om lidstaten te helpen bij het observeren van internationale mensenrechten. Dit is een belangrijke taak en wij steunen deze. Maar dat is niet hetzelfde als inmenging in de interne zaken van andere landen en al helemaal niet hetzelfde als het opleggen van een regime dat bepaalt hoe deze landen moeten leven en zich moeten ontwikkelen. Het is overduidelijke dat dergelijke inmenging de ontwikkeling van democratische staten niet stimuleert. Eerder het tegenovergestelde, het maakt ze afhankelijk en als gevolg daarvan politiek en economisch instabiel. We verwachten dat de OVSE gestuurd wordt door haar primaire taken en relaties met soevereine staten opbouwt op basis van respect, vertrouwen en transparantie. Ter afsluiting wil ik graag het volgende opmerken. We horen vaak van onze partners, inclusief de Europese partners, dat Rusland een meer actieve rol moet spelen in wereldwijde zaken. Daar wil ik graag wat over zeggen. Het is amper noodzakelijk om ons hiertoe aan te sporen. Rusland is een land met een geschiedenis van meer dan duizend jaar en heeft praktisch altijd het privilege gehad om een onafhankelijk buitenlands beleid te kunnen voeren. We gaan deze traditie vandaag niet veranderen. Tegelijkertijd zijn we er ons goed van bewust hoe de wereld veranderd is. We hebben een realistische kijk op onze kansen en ons potentieel. En natuurlijk willen we graag een interactie met verantwoorde en onafhankelijke partners, met wie we samen kunnen worden om een eerlijke en democratische wereldorde op te bouwen die niet alleen onze veiligheid en voorspoed garandeert, maar die van ons allemaal. Dank voor uw aandacht.

  • Rusland ziet NAVO in Baltische staten als bedreiging

    Rusland ziet de stationering van NAVO troepen in de Baltische staten, Polen en Duitsland als een bedreiging, omdat ze geen informatie heeft over hoe die troepenopbouw zich zal ontwikkelen. De regering in Moskou zegt de situatie nauwlettend in de gaten te houden om de veiligheid in eigen land te kunnen garanderen, zo meldt persbureau RIA.

    “De stationering van troepen is natuurlijk een bedreiging voor ons. En wie zegt dat het hierbij zal blijven? We hebben daar geen informatie over. Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog zien we Duitse soldaten langs onze grens”, zo verklaarde Alexei Meshkov, de plaatsvervangend minister van Buitenlandse Zaken van Rusland.

    Provocaties van de NAVO

    De Russische regering reageert op de Amerikaanse stationering van duizenden soldaten en zwaar militair materieel in Polen, de Baltische staten en in het zuidoosten van Europa. Het gaat om de grootste opbouw van troepen sinds de Koude Oorlog. Deze maand zullen Duitse soldaten en tanks de aanwezige NAVO troepenmacht in Litouwen versterken.

    Met deze provocaties wil het trans-Atlantische militaire verbond een signaal uitzenden naar Poetin om het grondgebied van deze landen te respecteren. In 2014 sloot de Krim zich aan bij Rusland, maar dat wordt in het Westen nog vaak uitgelegd als een vijandige annexatie. Rusland vreest een uitbreiding van de NAVO invloedssfeer als Oekraïne zich bij de Europese Unie en het trans-Atlantische militaire verbond van de NAVO aansluit. De hereniging van Rusland met de Krim was voor Poetin een manier om zijn invloedssfeer in de regio te handhaven en een statement te maken richting het Amerikaanse provocaties van het raketschild.

    baltic_poland2

    Baltische Staten volledig afhankelijk van Russisch aardgas (Bron: Stratfor)

    Lees ook:

  • Wagenknecht: “Vervang NAVO door veiligheidsunie met Rusland”

    Wagenknecht: “Vervang NAVO door veiligheidsunie met Rusland”

    De NAVO moet ontmanteld worden en plaats maken voor een collectieve veiligheidsunie waar ook Rusland deel van uitmaakt. Dat zegt de Duitse oppositieleider Sahra Wagenknecht in reactie op het dreigement van Donald Trump om de Amerikaanse steun aan de NAVO in te trekken. Volgens Wagenknecht onthullen de uitspraken van de aanstaande president van de Verenigde Staten de fouten en mislukkingen van het beleid van de Duitse regering.

    sahra-wagenknecht3Trump noemde de NAVO in een interview met het Duitse Bild een ‘overbodige organisatie’, omdat het trans-Atlantische verbond volgens hem niet meer van deze tijd is. Hij sprak zijn ergernis uit over het feit dat veel Europese landen onvoldoende bijdragen aan deze organisatie en wil dat daar verandering in komt.

    NAVO ontmantelen

    Als het aan Wagenknecht ligt is dit het uitgelezen moment voor Europa om de banden met Rusland aan te halen en de NAVO te ontmantelen. In plaats daarvan moet er een nieuwe veiligheidsunie komen, waar ook Rusland onderdeel van uitmaakt. Daarmee zit de Duitse oppositieleider op de lijn van Trump, die ook de banden met Rusland wil aanhalen en de economische sancties tegen het land wil opheffen.

    De NAVO werd na de Tweede Wereldoorlog opgericht uit angst voor een uitbreiding van de Russische invloedssfeer richting Europa. Maar anno 2017 lijkt deze ‘veiligheidsorganisatie’ juist de veiligheid op het Euraziatische continent in gevaar te brengen. De deelname van de NAVO aan verschillende oorlogsmissies in het Midden-Oosten heeft bijgedragen aan het vluchtelingenprobleem, terwijl de bouw van het raketschild en de opbouw van militair materieel in Oost-Europa de spanningen met Rusland alleen maar verder aanwakkert.

    Het is niet voor het eerst dat Wagenknecht zich uitspreekt tegen de NAVO, want afgelopen zomer hield ze ook al een vlammend betoog om te stoppen met de waanzin van troepenopbouw aan de grens met Rusland.

    Lees ook:

  • Vicekanselier Gabriel: “Vluchtelingencrisis gevolg van mislukte Amerikaanse interventies”

    Vicekanselier Gabriel: “Vluchtelingencrisis gevolg van mislukte Amerikaanse interventies”

    De vluchtelingencrisis die Europa vandaag de dag zo verdeelt is het gevolg van een reeks mislukte Amerikaanse interventies in het Midden-Oosten. Tot die conclusie kwam Sigmar Gabriel, vicekanselier van Duitsland en minister van Economische Zaken, in reactie op de kritiek van Donald Trump op het Europese vluchtelingenbeleid. De aanstaande president van de Verenigde Staten noemde het besluit van Merkel om bijna een miljoen vluchtelingen op te vangen een catastrofale vergissing.

    Vicekanselier Gabriel zei er het volgende over:

    “Er is een verband tussen het Amerikaanse beleid van mislukte interventies, in het bijzonder de Irakoorlog, en de vluchtelingencrisis. Daarom zou ik willen adviseren dat we niet aan elkaar gaan vertellen wat we goed en fout hebben gedaan, maar dat we gaan kijken hoe we de vrede in die regio terug kunnen brengen en er alles aan doen zodat mensen weer een veilig onderkomen kunnen vinden.

    Op dat gebied hebben Duitsland en Europa al grote stappen gezet en daarom vond ik het ook niet correct om te praten over de defensie-uitgaven, waarvan Trump zegt dat we te weinig investeren in de NAVO. We leveren een gigantische financiële bijdrage om vluchtelingen op te vangen in de regio en dit is ook het resultaat van Amerikaans interventiebeleid.”

    Sigmar_Gabriel_teaserKritiek

    De uitspraak van Trump over de NAVO, samen met zijn dreigement om Duitse auto’s te belasten met een importheffing van 35%, hebben kwaad bloed gezet in Duitsland. Volgens Gabriel zal een importheffing de Amerikaanse auto-industrie verzwakken en nog minder concurrerend maken. “Als Trump wil dat Duitsers meer Amerikaanse auto’s kopen, dan moeten ze daar betere auto’s bouwen.”

    Niet alleen de vicekanselier van Duitsland slaat terug, ook de parlementariër Manfred Weber liet van zich horen. Hij zei dat Duitsland de duimschroeven op Amerikaanse bedrijven ook kan aandraaien, mocht dat nodig zijn. Mercedes, BMW en Volkswagen hebben alle drie autofabrieken in Mexico staan, omdat de productiekosten daar lager zijn dan in de Verenigde Staten.

    NAVO

    Het mag duidelijk zijn dat Trump en Merkel nog veel te bespreken hebben. Trump heeft ook meerdere keren kritiek geuit over de NAVO, omdat het trans-Atlantische militaire verbond volgens hem niet meer van deze tijd is. Ook vind de aanstaande president van de Verenigde Staten het niet terecht dat slechts een handvol landen de noodzakelijke financiële bijdrage leveren aan dit project.

    Een onzekere toekomst voor de NAVO stelt Europa voor een lastig veiligheidsvraagstuk. Als het aan Merkel ligt neemt Europa voortaan meer eigen verantwoordelijkheid en wordt ze minder afhankelijk van de Verenigde Staten. Ook zijn er plannen voor de oprichting van een Europees leger, dat geheel los staat van de NAVO.