Marketupdate

Tag: rusland

  • NAVO zou niet uitbreiden naar het oosten

    Uit oude documenten die onlangs zijn vrijgegeven blijkt dat Westerse regeringsleiders meerdere keren toezeggingen hebben gedaan aan de Sovjet-Unie om de NAVO niet verder naar het oosten uit te breiden. De toenmalige Russische president Gorbatsjov werd ervan verzekerd dat de militaire alliantie niet verder versterkt zou worden na het wegvallen van de Berlijnse Muur, een belofte die uiteindelijk toch verbroken werd en die nieuw licht laat schijnen op de verslechterde relaties tussen Rusland en het Westen.

    De website National Security Archive publiceerde onlangs een interessant artikel, waarin verschillende opzienbarende uitspraken boven water worden gehaald. Op Geotrendlines is het volledige artikel naar het Nederlands vertaald. Hieronder de vertaling.

    Uitbreiding NAVO: Wat Gorbatsjov verteld werd

    De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken James Baker, die in de ontmoeting met de Sovjetleider Michail Gorbatsjov op 9 februari 1990 de verzekering gaf dat de NAVO geen centimeter naar het oosten zou uitbreiden, maakte deel uit van een opeenstapeling van garanties over de veiligheid van de Sovjet-Unie die westerse leiders aan Gorbatsjov en andere Sovjet-functionarissen gaven. Volgens de vrijgegeven Amerikaanse, Sovjet-, Duitse, Britse en Franse documenten werden er gedurende het hele proces van de Duitse eenwording in 1990 en verder in 1991 garanties afgegeven dat het militaire blok zich niet verder richting het oosten zou uitbreiden.

    Uit de documenten blijkt dat meerdere nationale leiders het lidmaatschap van de NAVO door Midden- en Oost-Europese landen vanaf begin 1990 tot en met 1991 overwogen en verwierpen. Ook blijkt dat de besprekingen van de NAVO in het kader van de Duitse eenheidsonderhandelingen in 1990 helemaal niet beperkt waren tot de status van Oost-Duits grondgebied. Op basis van de vrijgegeven documenten blijkt dat Rusland inderdaad misleid is over uitbreiding van de NAVO.

    De documenten versterken de kritiek van de voormalige CIA-directeur Robert Gates op “het voortzetten van de uitbreiding van de NAVO in oostelijke richting [in de jaren negentig], toen Gorbatsjov en anderen werden voorgehouden dat dit niet zou gebeuren.” De sleutelzin, gesteund door de vrijgegeven documenten, is dat Gorbatsjov “geleid werd om te geloven”.

    President George H.W. Bush verzekerde Gorbatsjov tijdens de top van Malta in december 1989 dat de VS de revoluties in Oost-Europa niet zou misbruiken om de Sovjet-belangen te schaden, maar Bush, Gorbatsjov en Helmut Kohl verwachtten op dat moment geen van allen dat de ineenstorting van Oost-Duitsland en de snelheid van de Duitse eenwording zo snel zouden komen.

    ‘Geen centimeter naar het oosten’

    De eerste concrete toezeggingen van de Westerse leiders over de NAVO begonnen op 31 januari 1990, toen de West-Duitse minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher zijn positie kenbaar maakte met een grote publieke toespraak in Tutzing, in Beieren, over de Duitse eenwording. De Amerikaanse ambassade in Bonn (zie document 1) liet Washington weten dat Genscher duidelijk heeft gemaakt “dat de veranderingen in Oost-Europa en het Duitse eenwordingsproces niet mogen leiden tot een aantasting van de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie.” Daarom zou de NAVO een “uitbreiding van haar grondgebied naar het oosten – dat wil zeggen dichter bij de Sovjetgrenzen – moeten uitsluiten.”

    Dit Bonn document noemde ook het voorstel van Genscher om het Oost-Duitse territorium buiten de militaire NAVO-structuren te houden, zelfs in een verenigd Duitsland in de NAVO.

    Dit idee van een speciale status voor het DDR-gebied werd gecodificeerd in het definitieve Duitse unificatie-verdrag, dat op 12 september 1990 door de twee-plus-vier ministers van Buitenlandse Zaken werd ondertekend (zie document 25). Het vroegere idee over “dichter bij de Sovjetgrenzen” staat niet in verdragen, maar wel in meerdere memoranda van gesprekken die op het hoogste niveau plaatsvonden tussen de Sovjets en de Westerse gesprekspartners (Genscher, Kohl, Baker, Gates, Bush, Mitterrand, Thatcher, Major, Woerner en anderen) die gedurende 1990 en in 1991 garanties boden over de bescherming van de Sovjetveiligheidsbelangen en de insluiting van de Sovjet-Unie in nieuwe Europese veiligheidsstructuren. De twee kwesties waren gerelateerd, maar niet hetzelfde. Daaropvolgende analyses voegden deze twee soms samen en betoogden dat de discussie niet geheel Europa betrof, maar uit de hieronder gepubliceerde documenten blijkt duidelijk dat dit wel het geval was.

    Eenwording Duitsland

    De "Tutzing-formule" werd onmiddellijk het centrum van een reeks van belangrijke diplomatieke discussies gedurende de volgende tien dagen in 1990, leidend tot de cruciale bijeenkomst van 10 februari 1990 in Moskou tussen Kohl en Gorbatsjov. Tijdens deze bijeenkomst kreeg de West-Duitse leider in beginsel Sovjet-instemming voor de Duitse eenwording binnen de NAVO, op voorwaarde dat de NAVO zich niet naar het oosten zou uitbreiden. De Sovjets zouden veel meer tijd nodig hebben om hun binnenlandse standpunt (en financiële hulp van de West-Duitsers) te verwerken, voordat ze de deal in september 1990 formeel ondertekenden. De gesprekken vóór de verzekering van Kohl waren een expliciete bespreking van de uitbreiding van de NAVO, de Midden- en Oost-Europese landen en hoe de Sovjets ervan overtuigd konden worden de eenwording te accepteren. Een voorbeeld daarvan is de ontmoeting tussen Genscher en de Britse minister van Buitenlandse Zaken Douglas Hurd op 6 februari 1990. Genscher zou volgens de notulen van dit gesprek gezegd hebben dat de Russen enige zekerheid moeten hebben dat als de Poolse regering bijvoorbeeld op een dag besluit het Warschau-pact te verlaten, dat zij zou niet de volgende dag bij de NAVO moet komen. (Zie document 2) Na een ontmoeting met Genscher op weg naar besprekingen met de Sovjets herhaalde Baker precies de formulering van Genscher in zijn ontmoeting met minister van Buitenlandse Zaken Eduard Shevardnadze op 9 februari 1990 (zie document 4); en nog belangrijker, oog in oog met Gorbatsjov. Baker probeerde de formule van "geen centimeter naar het oosten" voor een derde keer tijdens een bijeenkomst met Gorbatsjov, op 9 februari 1990. Hij stemde in met de verklaring van Gorbatsjov dat "uitbreiding van de NAVO onaanvaardbaar is". Baker verzekerde Gorbachov dat "noch de president, noch ik van plan zijn enige unilaterale voordelen te ontlenen aan de processen die plaatsvinden", en dat de Amerikanen begrepen dat het niet alleen voor de Sovjet-Unie, maar ook voor andere Europese landen, belangrijk is om garanties te hebben dat de NAVO geen centimeter in oostelijke richting zal verspreiden. Zeker niet als de Verenigde Staten in Duitsland aanwezig blijven binnen de structuur van de NAVO. (Zie document 6) Daarna schreef Baker aan Helmut Kohl (die de Sovjetleider de volgende dag zou ontmoeten) met veel van dezelfde taal. Baker rapporteerde: "En toen stelde ik hem [Gorbatsjov] de volgende vraag: Zou je liever een verenigd Duitsland willen zien buiten de NAVO, onafhankelijk en zonder Amerikaanse strijdkrachten of zou je liever hebben dat een verenigd Duitsland aan de NAVO gebonden zou zijn, met de verzekering dat de jurisdictie van de NAVO niet één centimeter ten oosten van zijn huidige positie zou verschuiven?" Hij antwoordde dat het Sovjetleiderschap werkelijk al deze opties in overweging nam. Vervolgens voegde hij eraan toe: "Zeker, elke uitbreiding van het NAVO-gebied zou onaanvaardbaar zijn." "Baker voegde er in het voordeel van Kohl tussen haakjes het volgende aan toe: "Impliciet, is de NAVO in de huidige zone misschien acceptabel." (Zie document 8) De West-Duitse bondskanselier, goed ingelicht door de Amerikaanse staatssecretaris, begreep de belangrijke voorwaarde voor de Sovjets en verzekerde Gorbatsjov op 10 februari 1990: "Wij geloven dat de NAVO haar activiteiten niet verder mag uitbreiden." (Zie document 9) Na deze ontmoeting kon Kohl zijn opwinding over Gorbatsjov's principeakkoord voor de Duitse eenwording nauwelijks bevatten en, als onderdeel van de Helsinki-formule, dat staten hun eigen allianties kiezen, zodat Duitsland de NAVO kon kiezen. Kohl beschreef in zijn memoires dat hij die hele nacht in Moskou rondliep - maar nog steeds begrijpend dat er nog een prijs moest worden betaald. Alle westerse ministers van Buitenlandse Zaken waren aan boord met Genscher, Kohl en Baker. Vervolgens kwam de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Douglas Hurd, op 11 april 1990. Op dit punt hadden de Oost-Duitsers overweldigend gestemd voor de Duitse mark en voor een snelle eenwording, tijdens de verkiezingen van 18 maart waarin Kohl bijna alle waarnemers had verrast met een overduidelijke overwinning. Kohl's analyses (voor het eerst uitgelegd aan Bush op 3 december 1989) dat de ineenstorting van de DDR alle mogelijkheden zou openen, dat hij moest rennen om de voorkant van de trein te bereiken, dat hij de steun van de VS nodig had en dat eenmaking sneller kon gebeuren dan iemand dacht mogelijk - alles bleek correct te zijn. De monetaire unie zou al in juli van start gaan en de garanties voor de veiligheid bleven maar komen. Hurd versterkte de boodschap van Baker, Genscher en Kohl in zijn ontmoeting met Gorbatsjov in Moskou op 11 april 1990 en zei dat Groot-Brittannië duidelijk het belang ervan inzag om niets te doen,  om op die manier de belangen en waardigheid van de Sovjets niet te schaden. (Zie document 15) Het gesprek van Baker met Shevardnadze op 4 mei 1990, zoals Baker het beschreef in zijn eigen rapport aan president Bush, beschreef op de meest eloquente manier wat de Westerse leiders Gorbatsjov op dit moment precies vertelden: "Ik gebruikte uw toespraak en onze erkenning van de noodzaak om de NAVO, politiek en militair gezien aan te passen en de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) te ontwikkelen om Shevardnadze gerust te stellen dat het proces geen winnaars en verliezers zou opleveren. In plaats daarvan zou het een nieuwe legitieme Europese structuur opleveren - één die inclusief zou zijn en niet exclusief." (Zie document 17)

    Beloftes

    Baker zei het opnieuw, rechtstreeks aan Gorbatsjov op 18 mei 1990 in Moskou, waarbij Gorbatsjov zijn "negen punten" gaf, waaronder de transformatie van de NAVO, versterking van Europese structuren, Duitsland niet-nucleair houden en rekening houden met de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie. Baker begon zijn opmerkingen: "Alvorens enkele woorden over de Duitse kwestie te zeggen, wilde ik benadrukken dat ons beleid er niet op gericht is Oost-Europa van de Sovjet-Unie te scheiden. We hebben dat beleid al eerder gehad. Maar vandaag zijn we geïnteresseerd in het opbouwen van een stabiel Europa en dat doen we samen met u." (Zie document 18) De Franse leider Francois Mitterrand zat niet op dezelfde gedachtegang als de Amerikanen. Integendeel, zoals blijkt uit zijn uitspraak aan Gorbatsjov in Moskou op 25 mei 1990, was hij "persoonlijk voorstander van het geleidelijk ontmantelen van de militaire blokken". Toch zette Mitterrand de opeenstapeling van verzekeringen aan de Verenigde Staten voort door te zeggen dat het Westen "veiligheidseisen voor de Verenigde Staten moet creëren, evenals Europese veiligheid als geheel." (Zie document 19) Mitterrand schreef Bush onmiddellijk in een "cher George" [Frans voor 'Beste/Liefste George'] brief over zijn gesprek met de Sovjetleider, dat "we zeker niet zullen weigeren om de garanties in te vullen die hij zou mogen verwachten voor de veiligheid van zijn land." (Zie document 20) Tijdens de top van Washington op 31 mei 1990 deed Bush zijn uiterste best om Gorbatsjov te verzekeren dat Duitsland in de NAVO nooit naar de Sovjet-Unie gericht zou worden: "Geloof me, wij duwen Duitsland niet naar eenwording, en wij zijn het niet die het tempo van dit proces bepalen. En natuurlijk hebben we niet de intentie, zelfs niet in onze gedachten, om de Sovjet-Unie op wat voor manier dan ook te schaden. Daarom spreken we in het voordeel van de Duitse eenwording in de NAVO zonder de bredere context van de OVSE te negeren, rekening houdend met de traditionele economische banden tussen de twee Duitse staten. Een dergelijk model komt naar onze mening ook overeen met de belangen van de Sovjet-Unie." (Zie document 21) De "Iron Lady" kwam er na de top van Washington ook in met haar ontmoeting met Gorbatsjov in Londen op 8 juni 1990. Thatcher anticipeerde op de bewegingen die de Amerikanen (met haar steun) zouden nemen in de NAVO-conferentie begin juli om Gorbatsjov te steunen met beschrijvingen van de transformatie van de NAVO naar een meer politieke, minder militair dreigende alliantie. Ze zei tegen Gorbatsjov: "We moeten manieren vinden om de Sovjet-Unie het vertrouwen te geven dat haar veiligheid verzekerd is.... De OVSE zou als een paraplu voor dit alles kunnen zijn, maar ook als het forum dat de Sovjet-Unie ten volle in discussie brengt over de toekomst van Europa." (Zie document 22)

    NAVO-verklaring

    De verklaring van de NAVO in Londen op 5 juli 1990 had volgens de meeste verhalen een behoorlijk positief effect op de beraadslagingen in Moskou, wat Gorbatsjov aanzienlijke munitie gaf om zijn hardliners tegen te gaan tijdens het partijcongres dat op dat moment plaatsvond. Sommige versies van deze geschiedenis beweren dat een concept exemplaar werd verstrekt aan assistenten van Shevardnadze, terwijl anderen alleen een waarschuwing beschrijven die toestond dat assistenten de kopie meenamen en een voor de Sovjet-Unie positieve beoordeling zouden kunnen produceren, voordat het leger of hardliners het als propaganda zouden kunnen kwalificeren. Zoals Kohl op 15 juli 1990 tegen Gorbatsjov in Moskou zei, toen ze de laatste deal over de Duitse eenwording uitwerkten: "We weten wat de NAVO in de toekomst te wachten staat, en ik denk dat jij daar nu ook bekend mee bent", verwijzend naar de Verklaring van de NAVO in Londen. (Zie document 23) In zijn telefoontje naar Gorbatsjov op 17 juli wilde Bush het succes van de gesprekken tussen Kohl en Gorbatsjov en de boodschap van de 'Verklaring van Londen' versterken. Bush legde uit: "Dus wat we probeerden te doen, was om rekening te houden met uw bezorgdheid tegenover mij en anderen, en we deden het op de volgende manieren: door onze gezamenlijke verklaring over niet-agressie; in onze uitnodiging aan u om naar de NAVO te komen; in onze overeenkomst om de NAVO te openen voor regulier diplomatiek contact met uw regering en die van de Oost-Europese landen; en ons aanbod om zekerheid te krijgen over de toekomstige omvang van de strijdkrachten van een verenigd Duitsland - een kwestie waarvan ik weet dat je die hebt besproken met Helmut Kohl. We hebben ook onze militaire benadering van conventionele en nucleaire strijdkrachten fundamenteel veranderd. We hebben het idee van een uitgebreide, sterkere OVSE overgebracht met nieuwe instellingen waarin de Sovjet-Unie kan delen en deel kan uitmaken van het nieuwe Europa." (Zie document 24) De documenten tonen aan dat Gorbatsjov instemde met de Duitse eenwording in de NAVO als het resultaat van deze opeenstapeling van verzekeringen, en op basis van zijn eigen analyse dat de toekomst van de Sovjet-Unie afhankelijk was van haar integratie in Europa, waarvoor Duitsland de beslissende speler zou zijn. Hij en de meeste van zijn bondgenoten geloofden dat één of andere versie van een gemeenschappelijke Europees huis nog steeds mogelijk was en zich zou ontwikkelen naast de transformatie van de NAVO, om tot een meer inclusieve en geïntegreerde Europese samenwerking te komen. Ook zou de regeling na de Koude Oorlog rekening zou houden met de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie. De alliantie met Duitsland zou niet alleen de Koude Oorlog overwinnen, maar ook de erfenis van de Grote Patriottische Oorlog een draai kunnen geven.

    'Deur op een kier'

    Maar binnen de Amerikaanse regering ging een andere discussie door, een debat over de betrekkingen tussen de NAVO en Oost-Europa. De meningen liepen uiteen, maar de suggestie van het Amerikaanse ministerie van Defensie vanaf 25 oktober 1990 was om "de deur op een kier te laten" voor het lidmaatschap van Oost-Europa in de NAVO. (Zie document 27) Het standpunt van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken was dat uitbreiding van de NAVO niet op de agenda stond, omdat het niet in het belang van de VS was om een ​​"anti-Sovjet-coalitie" te organiseren die zich uitstrekte tot de grenzen van de Sovjet-Unie. Niet in de laatste plaats omdat het de positieve trends in de Sovjet-Unie zou kunnen omkeren. (Zie document 26) De regering-Bush heeft dit laatste standpunt ingenomen. En dat is wat de Sovjets hebben gehoord. Volgens het dagboek van de Britse ambassadeur in Moskou duurde het nog tot maart 1991 voordat de Britse premier John Major Gorbatsjov er persoonlijk van verzekerde: "We hebben het niet over de versterking van de NAVO." Toen de Sovjet-minister van Defensie, maarschalk Dmitri Yazov, Majoor de Britse leider vroeg naar de belangstelling bij Oost-Europese leiders voor het NAVO-lidmaatschap zou hij geantwoord hebben dat "niets van dien aard zal gebeuren." (Zie document 28) Toen de hoogste Sovjet-afgevaardigden naar Brussel kwamen om de NAVO te zien en een ontmoeting te hebben met NAVO-secretaris-generaal Manfred Woerner in juli 1991, zei Woerner tegen de Russen dat "wij isolatie van de Sovjet-Unie van de Europese gemeenschap niet mogen toestaan". Volgens het Russische memorandum van gesprek "benadrukte Woerner dat de NAVO-Raad en hij tegen de uitbreiding van de NAVO zijn (13 van de 16 NAVO-leden steunen dit standpunt)." (Zie document 30) Gorbatsjov ging dus naar het einde van de Sovjet-Unie met de verzekering dat het Westen de veiligheid van de Sovjet-Unie niet zou bedreigen en de NAVO niet zou uitbreiden. In plaats daarvan werd de ontbinding van de Sovjet-Unie tot stand gebracht door de Russen (Boris Jeltsin en zijn leidende adviseur Gennady Burbulis) in overleg met de voormalige partijbazen van de Sovjetrepublieken, met name Oekraïne, in december 1991. De Koude Oorlog was toen al lang voorbij. De Amerikanen hadden geprobeerd de Sovjet-Unie bijeen te houden (zie de "Chicken Kiev" toespraak van Bush in juli 1991). De uitbreiding van de NAVO lag nog jaren in de toekomst, toen deze geschillen weer zouden losbarsten en er meer garanties zouden komen voor de Russische leider Boris Jeltsin. Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines

  • Rusland wil kapitaal uit buitenland terughalen

    De Russische president Poetin wil vermogende landgenoten aanmoedigen een gedeelte van hun kapitaal terug te halen uit het buitenland, zo meldt Bloomberg. Naar schatting heeft de Russische elite meer dan $1 biljoen aan bezittingen in andere landen, vermogen dat volgens president Poetin steeds kwetsbaarder wordt voor nieuwe Amerikaanse sancties.

    Poetin zou een aantal verandering in het belastingstelsel willen doorvoeren, waardoor het voor vermogende Russen aantrekkelijker wordt om hun kapitaal terug te halen dat om belastingtechnische redenen in het buitenland geparkeerd wordt.

    Kapitaalrestricties en sancties

    De Russische regering versoepelde de regelgeving ook al tijdens het dieptepunt van het conflict in Oekraine, toen de olieprijs ook een behoorlijke duikeling maakte en er meer kapitaal in eigen land nodig was. Dat programma duurde anderhalf jaar, maar leverde volgens de Russische minister van Financiën niet het gewenste effect op.

    Volgens de woordvoerder van het Kremlin, Dmitry Peskov, worden Russische bedrijven voortdurend benadeeld door de Amerikaanse sancties, waardoor tegoeden bevroren worden en betalingen soms niet mogelijk zijn. Om die reden wil het Kremlin nu meer ruimte geven aan vermogende Russen om hun kapitaal uit het buitenland weg te halen.

    ‘Lijst van oligarchen’

    In december voegde de Amerikaanse regering meer namen toe aan de sanctielijst, waardoor het voor Russische bedrijven in bepaalde sectoren lastiger wordt zaken te doen in het buitenland. In reactie daarop stelde de Russische regering voor nieuwe obligaties uit te geven, waarmee bedrijven en vermogende particulieren hun vermogen buiten het bereik van de sancties kunnen houden.

    Die dreiging van sancties lijkt alleen maar verder toe te nemen, want in augustus werd er in de VS nog een nieuwe wet aangenomen die het ministerie van Financiën verplichtte om een lijst van ‘oligarchen’ op te stellen, mogelijk met als doel om in de toekomst meer gerichte sancties uit te kunnen voeren.

    Volgen schattingen bewaren vermogende Russen evenveel kapitaal in het buitenland – voornamelijk in het Verenigd Koninkrijk, Zwitserland, Cyprus en diverse belastingparadijzen – als het totale vermogen dat de Russische bevolking in eigen land heeft.

    Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines

  • Rusland voegt 26 ton goud aan reserves toe

    De centrale bank van Rusland heeft in november opnieuw veel goud aan haar reserves toegevoegd. Volgens de laatste cijfers kocht de centrale bank vorige maand 900.000 troy ounce goud, omgerekend bijna 28 metrische ton. Met deze aankoop stijgt de totale omvang van de Russische goudvoorraad naar bijna 1.829 ton, wat tegen de actuele goudkoers een waarde van ongeveer $76 miljard vertegenwoordigt.

    Sinds het begin van dit jaar heeft Rusland ongeveer $40 miljard aan haar reserves toegevoegd, omdat het land door de stijging van de olieprijs en de gasprijs meer inkomsten binnenhaalt. Het grootste gedeelte van die extra opbrengsten gaat naar de valutareserves, maar ook kocht het land dit jaar een substantiële hoeveelheid goud bij. Met de aankoop van november erbij komt het totaal voor dit jaar uit op een recordhoeveelheid van meer dan 214 ton.

    Rusland heeft dit jaar al $40 miljard aan reserves toegevoegd

    Goudvoorraad Rusland groeit naar meer dan 1.828 ton

    Rusland koopt 900.000 troy ounce goud bij

    De centrale bank van Rusland koopt sinds 2006 stelselmatig goud bij en heeft inmiddels de zesde grootste publieke goudvoorraad ter wereld. Vooral sinds 2014 heeft het land een hogere prioriteit gegeven aan het uitbreiden van deze strategische reserve, wat mogelijk te maken heeft met de Westerse financiële sancties tegen Rusland volgend op de gebeurtenissen in Oekraïne.

    Het bezit van een substantiële goudreserve maakt landen minder kwetsbaar voor sancties, omdat het edelmetaal onder alle omstandigheden en wereldwijd verhandeld kan worden. Toen Iran een aantal jaar geleden door Westerse sancties werd afgesloten van het internationale betalingssysteem bedacht het land een alternatieve route via Turkije. De inkomsten uit de olie kwamen daar binnen en werden op de Turkse goudmarkt omgezet naar goudbaren. Dat goud ging vervolgens de grens over richting Iran.

    Een goudvoorraad is niet alleen een verzekering tegen politiek risico, ook biedt het edelmetaal bescherming tegen valutarisico. Mochten valutareserves om wat voor reden dan ook waardeloos of onbruikbaar worden, dan kan het edelmetaal altijd als een soort backup gebruikt worden.

    Goudaankopen sinds 2014 in een hogere versnelling

    Goud kopen via de beurs

    De centrale bank van Rusland heeft in november voor het eerst goud ook gekocht via de goudbeurs van Moskou. Welk effect dat heeft gehad op de lokale goudprijs is lastig te zeggen, omdat we geen details hebben kunnen vinden over de hoeveelheid goud die op deze manier is aangekocht. Normaal gesproken kopen centrale banken het edelmetaal rechtstreeks van andere partijen, zodat hun transacties geen directe impact hebben op de goudkoers.

    Er zijn verschillende verklaringen waarom Rusland nu ook op de openbare markt goud koopt. Een van de redenen die genoemd wordt is dat Rusland via andere kanalen niet genoeg goud kan bemachtigen, maar het is ook mogelijk dat de centrale bank de binnenlandse goudkoers wil ondersteunen. Als de goudprijs in Rusland door aankopen van de centrale bank hoger ligt dan op de wereldwijde goudmarkt, dan zal dat uiteindelijk tot gevolg hebben dat meer goud uit het buitenland naar de Russische goudmarkt stroomt.

  • China en Rusland kritisch over nieuwe Amerikaanse veiligheidsstrategie

    China en Rusland hebben met verontwaardiging gereageerd op de nieuwe veiligheidsstrategie van de Verenigde Staten, waarin beide landen worden neergezet als bedreiging voor de machtspositie van Washington. Beide landen worden in de Amerikaanse veiligheidsstrategie getypeerd als ‘revisionistische’ machten, die de wereld naar hun eigen idealen willen vormgeven.

    In het nieuwe beleidsdocument van de Amerikaanse regering staat dat de macht van China ingeperkt kan worden door harder op te treden tegen overname van intellectuele eigendommen, terwijl de macht van Rusland bestreden zou moeten worden met een harder optreden tegen zogeheten desinformatie die erop gericht is verdeeldheid te zaaien in het Westen.

    China en Rusland als bedreiging

    De Chinese ambassade in de Verenigde Staten heeft vandaag laten weten dat alleen samenwerking tussen beide landen tot een win-win situatie kan leiden en dat een confrontatie alleen verliezers zal opleveren. Uit de verklaring:

    “Hoe China en de Verenigde Staten elkaar zien en hoe ze hun bilaterale relaties definiëren is niet alleen in het belang van de bevolking van beide landen, maar ook in het welzijn van de internationale gemeenschap. De Verenigde Staten claimen aan de ene kant een relatie met China op te bouwen, terwijl ze China aan de andere kant in de oppositie plaatsen. Dat is niet alleen inconsistent met de realiteit van integratie en wederzijdse afhankelijkheid van beide landen, ook gaat het in tegen de inspanning om meer samen te werken op bilateraal en internationaal vlak.”

    De Chinese ambassade schrijft in haar verklaring dat China bereid is met alle landen samen te werken, mits dat gebeurt op basis van wederzijds respect. De Verenigde Staten zouden zich daarop aan moeten passen en moeten accepteren dat China zich ontwikkeld, zo lezen we in de verklaring.

    Geen herstel in relatie met Rusland?

    Ook vanuit het Kremlin kwam er harde kritiek op de nieuwe Amerikaanse veiligheidsstrategie. Volgens de woordvoerder van het Kremlin, Dmitry Peskov, heeft het beleidsdocument een sterk ‘imperialistisch karakter’, waaruit blijkt dat de regering in Washington nog niet van plan de unipolaire wereld los te laten die gedomineerd wordt door Amerikaanse belangen en Amerikaanse beïnvloeding.

    Het nieuwe veiligheidsrapport van de VS wekt de indruk dat Moskou en Washington er niet in geslaagd zijn het wederzijdse vertrouwen te herstellen. De relatie bereikte eind vorig jaar een dieptepunt, toen oud-president Obama vlak voor zijn vertrek besloot een aantal Russische ambassadeurs het land uit te zetten. Rusland reageerde daarop door het aantal Amerikaanse diplomaten in Moskou op een gelijk niveau te brengen met het aantal Russische diplomaten in Washington.

    Sinds het aantreden van president Trump was er enige hoop op verbetering van de relatie tussen de twee grootmachten. Een uitzonderlijk lang gesprek tussen de twee regeringsleiders tijdens de G-20 en het daarop volgende akkoord over de-escalatie zones in Syrië gaf hoop op een verbetering van de situatie, maar met het nieuwe veiligheidsdocument dat nu naar buiten is gebracht lijkt de VS zich weer meer te distantiëren van China en Rusland.

    Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines

  • EU verlengt sancties Rusland met zes maanden

    De Europese Unie heeft donderdag besloten de sancties tegen Rusland met nog eens zes maanden te verlengen, omdat de situatie op de Krim en in het oosten van Oekraïne nog steeds niet veranderd is. De Europese Unie wil dat Rusland de Krim teruggeeft aan Oekraïne en dat Rusland haar steun aan oostelijke regio’s als Donetsk en Lugansk beëindigt.

    De sancties, die gericht zijn op de energiesector en de financiële sector van Rusland, werden in 2014 ingevoerd en zijn sindsdien steeds met zes maanden verlegd. Volgens de voorzitter van de Europese Raad, Donald Tusk, stemden de 28 landen van de Europese Unie unaniem voor het ‘doorrollen’ van de sancties.

    Rusland geeft Krim niet terug

    Rusland heeft al laten weten dat ze de Krim niet zal teruggeven aan Oekraïne. Sinds de vrijwillige aansluiting in 2014 heeft Rusland al veel geïnvesteerd in het gebied, dat van groot strategisch belang wordt gezien door het Kremlin. Zo heeft Rusland nieuwe gasleiding aangelegd om de inwoners in het gebied van aardgas te voorzien.

    Ook is Rusland begonnen met de bouw van nieuwe energiecentrales op de Krim, die aardgas omzetten in elektriciteit. Daarnaast bouwt Rusland momenteel aan een brug over de Straat van Kertsj, zodat er een directe wegverbinding en een spoorverbinding naar Rusland tot stand komt.

  • Rusland wil India betrekken bij Chinese Zijderoute

    Rusland probeert India te overtuigen van deelname aan het Chinese ‘One Belt One Road’ project, dat ook wel bekend staat als de nieuwe Zijderoute. China wil samen met Rusland en tientallen andere landen op het Euraziatische continent bouwen aan nieuwe handelsroutes en infrastructuur, maar door de moeizame relatie met China is India nog steeds zeer terughoudend om deel te nemen.

    India was als een van de weinig landen in de regio ook niet aanwezig bij het topoverleg over de nieuwe Zijderoute, dat in mei werd georganiseerd door de Chinese president Xi Jinping. Tijdens deze bijeenkomst zette China haar visie uiteen om de Eurazië en Europa beter met elkaar te verbinden met nieuwe infrastructuur als wegen, spoorwegen, havens en pijpleidingen.

    India sluit zich af van Chinese Zijderoute?

    India heeft zich om verschillende redenen wat meer afzijdig gehouden van dit internationale project. Zo is het land geen voorstander van de nieuwe economische corridor die China aan het bouwen is in Pakistan, omdat deze route door de Kashmir regio loop, een gebied waar India en Pakistan al decennia lang om vechten. Daarnaast zijn ook de spanningen over bepaalde grensgebieden tussen China en India dit jaar weer aangewakkerd, waardoor de vooruitgang ten aanzien van het bouwen van nieuwe handelsroutes wordt tegengehouden.

    Deze week werd er weer een stap gezet richting het herstellen van de relatie tussen China en India, want de ministers van Buitenlandse Zaken van de drie genoemde landen kwamen in New Delhi bijeen om het Chinese ‘One Belt One Road’ project te bespreken en de positie van India te bespreken.

    De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov liet weten dat de problemen tussen beide landen niet alle andere projecten met betrekking tot de Zijderoute in de weg zouden moeten staan en dat er in India genoeg intelligente diplomaten zijn die een manier kunnen vinden om te profiteren van de economische samenwerking.

    “Het gebruik van dit RIC format [de trilaterale ontmoetingen tussen Rusland, India en China] om de samenwerking te promoten is een belangrijk element in het tot stand brengen van een multipolaire architectuur die rechtvaardiger en democratischer is. Samenwerking biedt ons de kans om universele waarden als een multilaterale houding, gelijkwaardigheid en superioriteit van het internationaal recht op een internationaal podium te promoten.

    Gedreven door onze toewijding aan wederzijds begrip en vertrouwen zoeken we naar de beste oplossingen voor een breed scala aan urgente problemen in de hedendaagse wereld, van het verzekeren van regionale veiligheid tot aan het promoten van economische integratie in het volledige Euraziatische gebied.

    We zien dat het RIC format één van de belangrijkste drijfveer is geworden van de regionale inspanningen om de relaties binnen de Aziatisch-Pacifische regio te verbeteren. Een relatie die gebaseerd zou moeten zijn om principes van volledige insluiting, gelijkwaardigheid en een ondeelbare veiligheid. Geleid door deze visie zouden onze landen de dialoog aan moeten gaan met regionale partners, vooral met de ASEAN leden.”

    Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines

  • Rusland en China willen Euraziatische hogesnelheidslijn

    Rusland en China willen de komende jaren miljarden investeren in de aanleg van nieuwe spoorlijnen, zodat er in de toekomst ook hogesnelheidstreinen tussen beide landen kunnen rijden. Een van de projecten is een nieuwe spoorlijn dwars door Kazachstan, die tevens gebruikt kan worden voor het transporteren van goederen van China naar Rusland en Europa.

    De nieuwe hogesnelheidstreinen op dit traject moeten een snelheid van 300 kilometer per uur halen en zal stoppen in 12 grote steden die langs de route liggen. China heeft al toegezegd om $7 miljard te investeren in deze spoorlijn, waarvan een kwart gebruikt zal worden voor de aanleg van het ruim 800 kilometer lange traject van Moskou naar Kazan. Ook is er $3 miljard beschikbaar gesteld door een consortium van verschillende Duitse bedrijven.

    Euraziatische handelsroute

    China en Rusland hebben al langer de ambitie om het binnenland verder te ontwikkelen en nieuwe handelsroutes over land aan te leggen. Speciaal voor dit doel richtte China een aantal jaar geleden de Asian Infrastructure and Investment Bank op, een initiatief waar tientallen landen op het Euraziatische continent aan deelnemen. Via deze investeringsbank kunnen verschillende landen investeren in nieuwe projecten, zoals de aanleg van wegen, spoorlijnen, bruggen, havens en pijpleidingen.

    De aanleg van een snellere treinverbinding tussen China en Europa is vooral interessant voor het goederenvervoer, omdat het veel sneller en goedkoper is dan transport over zee. Een containerschip dat via het Suezkanaal van China naar Europa moet varen legt een afstand van 24.000 kilometer af, terwijl een goederentrein via een route over land minder dan 12.000 kilometer hoeft af te leggen.

    Goederenvervoer per trein

    He transport van goederen tussen China en Europa via het spoor is tussen 2013 en 2016 verviervoudigd. In de eerste helft van dit jaar was de waarde van alle goederen die per spoor getransporteerd werden 144% hoger dan in dezelfde periode van vorig jaar.

    Vorig jaar werd er in totaal 180.000 ton aan vracht vervoerd over het spoor, goederen die via China en Rusland naar Europa worden gebracht. Vergeleken met alle goederen die momenteel over zee getransporteerd worden is dan maar een fractie, maar in vergelijking met de 700.000 ton aan vracht die per vliegtuig wordt vervoerd is het al een aanzienlijke hoeveelheid.

    Veel van de goederen die nu per vliegtuig getransporteerd worden kunnen in de toekomst ook met goederentreinen worden aangevoerd, omdat dat veel goedkoper is dan het vliegtuig en veel sneller dan transport via een containerschip.

    Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines

  • Rusland voegt 700.000 troy ounce goud aan reserves toe

    Rusland heeft in oktober 700.000 troy ounce goud aan haar reserves toegevoegd, zo blijkt uit de laatste cijfers die de centrale bank onlangs naar buiten heeft gebracht. Met deze aankoop groeit de goudvoorraad van het land naar iets meer dan 1.800 ton. De centrale bank waardeerde het edelmetaal in oktober tegen een goudkoers van $1.273 per troy ounce, wat betekent dat de totale goudreserve ongeveer €73,7 miljard waard is.

    Sinds 2006 heeft de centrale bank van Rusland bijna onafgebroken goud aan haar reserves toegevoegd. Door de stijging van de grondstofprijzen steeg de opbrengst van de export, waardoor het land meer middelen had om goud te kopen. In iets meer dan tien jaar tijd groeide de goudreserve van minder dan 400 naar 1.800 ton. Momenteel bewaart de centrale bank ruim 17% van haar totale reserves in het edelmetaal, terwijl dat tien jaar geleden nog maar 2,5% was.

    Goudvoorraad Rusland sinds 2002

    Rusland blijft goud kopen

    Rusland ziet goud als strategische reserve

    De volgende grafieken laten zien dat Rusland een steeds groter deel van haar valutareserves omzet naar het edelmetaal. De centrale bank ziet het edelmetaal als een verzekering tegen politiek risico, omdat het onder alle omstandigheden gebruikt kan worden.

    Valutareserves daarentegen hebben een tegenpartij risico, omdat deze binnen het financiële systeem verhandeld worden. Bij eventuele sancties kunnen bankrekeningen bevroren worden, waardoor ook de toegang tot valutareserves belemmerd kunnen worden.

    Zo haalde de Russische centrale bank vlak na de hereniging van de Krim met Rusland naar verluid $115 miljard aan valutareserves weg bij de New York Fed. Twee weken later, toen de situatie weer stabiel genoeg werd bevonden, bracht Rusland het grootste gedeelte van deze reserves weer terug.

    Totale reserves van Rusland sinds 1999

    Rusland bewaart ruim 17% van haar reserves in edelmetaal

    Goud kopen via de beurs van Moskou

    De centrale bank van Rusland is deze maand begonnen met goud kopen via de beurs van Moskou. Tot op heden kocht de centrale bank het edelmetaal alleen rechtstreeks van andere partijen zoals banken, transacties die buiten de beurs om gaan en daarom geen directe invloed hebben op de goudkoers. Maar nu de centrale bank ook openlijk gaat bieden op het edelmetaal kan ze ook invloed uitoefenen op de marktprijs.

    We zijn dan ook benieuwd naar de cijfers die de centrale bank eind december naar buiten zal brengen, want dan krijgen we hopelijk ook meer inzicht in de hoeveelheid goud die ze via de beurs heeft aangekocht.

  • Jeff Christian: “Rusland koopt goud als diversificatie”

    Rusland blijft onafgebroken goud kopen, maar volgens analist Jeffrey Christian hoeven we daar niet verbaasd over te zijn. In een interview met Kitco zegt hij dat Rusland al langer de wens heeft om haar goudvoorraden te herstellen, maar dat ze daar na de val van de Sovjet-Unie simpelweg niet de financiële middelen voor had. Pas na de eeuwwisseling, toen de prijzen van olie en andere grondstoffen begonnen te stijgen, was Rusland in staat valutareserves aan te leggen en goud te kopen.

    Volgens Jeff Christian koopt de centrale bank van Rusland het edelmetaal als vorm van diversificatie, omdat ze niet te afhankelijk wil zijn van reserves die in vreemde valuta als Amerikaanse dollars genoteerd staan. Het land beschikt inmiddels over ongeveer 1.800 ton goud, maar dat was ook ongeveer de omvang van de goudreserve voor het uiteenvallen van de Sovjet-Unie begin jaren negentig. Volgens de analist van CPM Group lijkt het er meer op dat Rusland haar goudvoorraad weer terug wil brengen naar het oude niveau en dat dat toevallig samenvalt met de wens om te diversificeren van de dollar. Hieronder hebben we het interview vertaald en uitgeschreven.

    Toen de Sovjet-Unie in 1991 uit elkaar viel had ze een publieke goudvoorraad van naar schatting 65 miljoen troy ounce. En veel van dat goud verdween. Het verdween niet echt, het kwam terecht bij andere delen van de overheid dan de centrale bank. En toen, in de eerste tien jaar na de Sovjet-Unie, zag je dat veel van dat goud op een ongepaste manier door mensen werd verkocht namens de overheid. Zo rond 1996/1997 waren het Russische Ministerie van Financiën en het Kremlin zeer gefrustreerd dat ze maar heel weinig goud in hun reserves hadden, vergeleken met de periode vlak na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie.

    Ze wilden hun voorraad opnieuw opbouwen, maar van 1997 tot en met 2005 hadden ze niet de valutareserves en niet de instroom van kapitaal die ze nodig hadden om geld om te zetten in goud. Maar toen de olieprijs, de palladiumprijs, de nikkelprijs enzovoort na 2005 begonnen te stijgen zagen de Russische overheid en de economie een gigantische instroom van Amerikaanse dollars, want alles werd betaald met de dollar. Toen hadden ze de middelen om te beginnen met het herstellen van de goudvoorraden die vlak na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie verkocht werden.

    Daarnaast kwam de gigantische instroom van dollars in een tijd dat de Amerikaanse overheid vrij vijandig werd tegenover de Russische regering. Dus hadden ze een kortere periode – zeg een periode van tien jaar – waarin ze al die dollars binnen kregen en meer blootstelling kregen aan de dollar. Een valuta die wordt uitgegeven door een land dat duidelijk heeft aangegeven dat ze een probleem heeft met de Russische overheid. Daarom ging men diversificeren. Deze korte termijn doelstelling sluit aan bij de lange termijn doelstelling van het herstellen van de Russische goudvoorraad.

    Ik zie de goudaankopen van Rusland sinds 2005 als business as usual. Ze zijn eindelijk in staat om hun lange termijn strategie uit te voeren en daarnaast willen ze diversificeren van de dollar. Daarmee sturen ze een boodschap naar de VS, net als China in het eerste kwartaal van 2009, toen ze veel goud kochten dat naar de China Investment Corp had gemoeten, een staatsfonds dat in december 2007 werd opgericht. Maar de Chinese overheid zei: Laten we dit toevoegen aan de monetaire reserves om een boodschap te sturen naar het Amerikaanse ministerie van Financiën dat we onze voorraad kunnen diversificeren.

    Dat zijn hele duidelijke boodschappen – niet alleen vanuit China en Rusland, maar ook vanuit de rest van de wereld – dat er een grote mate van ontevredenheid is over de monetaire hegemonie die de VS al sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog heeft en dat we in de toekomst richting een soort post Bretton Woods systeem van vlottende wisselkoersen gaan. Dus ja, er zijn politieke boodschappen, maar de echte monetaire boodschap is dat overheden hun monetaire reserves willen diversificeren.

    Dit artikel wordt u aangeboden door Goudstandaard, uw adres voor de aankoop en verzekerde opslag van edelmetalen. Wilt u goud kopen? Neem dan contact op door te mailen naar [email protected] of door te bellen naar +31(0)88-4688488.

  • BRICS willen nieuw handelsplatform voor goud

    De BRICS landen bespreken de mogelijkheden voor een nieuw systeem om onderling goud te verhandelen. Dat zei de plaatsvervangend gouverneur van de Russische centrale bank, Sergey Shvetsov, tegenover het Russische persbureau TASS.

    Volgens hem worden de traditionele knooppunten in de goudhandel, zoals Londen en Zwitserland, door de opkomst van nieuwe handelscentra in andere werelddelen minder relevant. Daarover zei hij het volgende.

    “De traditionele handelssystemen die gebaseerd zijn in Londen en gedeeltelijk in Zwitserse steden worden minder relevant nu er nieuwe knooppunten worden opgezet, bijvoorbeeld in India, China en Zuid-Afrika. We bespreken de mogelijkheden om één systeem voor het verhandelen van goud op te zetten, zowel tussen de BRICS landen als op het niveau van de bilaterale contacten.”

    Nieuw handelsplatform voor goud

    Volgens Shvetsov heeft de Russische centrale bank al een intentieverklaring met haar Chinese collega’s ondertekend voor het opzetten van bilaterale goudhandel. Vanaf volgend jaar zal de centrale bank de eerste stap zetten richting een nieuw handelssysteem met China.

    Wat dit nieuwe handelssysteem concreet inhoud is nog niet duidelijk, maar de achterliggende gedachte achter deze samenwerking is dat goud gemakkelijker gebruikt kan worden voor transacties tussen beide landen en dat andere BRICS-landen ook aan een dergelijk handelsplatform kunnen deelnemen.

    Nieuwe benchmarks?

    De centraal bankier voegde eraan toe dat dit nieuwe handelsplatform voor goud een soort blauwdruk kan worden voor de toekomstige creatie van nieuwe benchmarks. Dat zou kunnen betekenen dan er naast een nieuwe referentieprijs voor goud ook een nieuwe referentieprijs voor olie en andere grondstoffen komt.

    China en Rusland gebruiken voor onderlinge handel al steeds vaker hun eigen valuta. Er zijn al plannen om de betaalsystemen in beide landen aan elkaar te koppelen, zodat de afhankelijkheid van de dollar in het betalingsverkeer verder wordt afgebouwd. Ook hebben de twee landen besloten hun krachten in de goudmijnsector te bundelen om de productiecapaciteit van met name de Russische goudmijnsector verder op te schroeven.

    Dit artikel wordt u aangeboden door Goudstandaard, uw adres voor de aankoop en verzekerde opslag van edelmetalen. Wilt u goud kopen? Neem dan contact op door te mailen naar [email protected] of door te bellen naar +31(0)88-4688488.

  • Rusland, Turkije en Iran bespreken wederopbouw Syrië

    De Russische president Poetin heeft zijn Turkse en Iraanse collega’s Erdogan en Rouhani uitgenodigd om te komen praten over de toekomst van Syrië. De belangrijkste gespreksonderwerpen voor deze bijeenkomst, die op 22 november zal plaatsvinden in het Russische Sochi, zijn het terugdringen van het geweld in Syrië en het opzetten van humanitaire hulp voor de lokale bevolking.

    Het topoverleg in Rusland is de eerste in een reeks van in totaal drie bijeenkomsten, waarin ook de vorming van zogeheten de-escalatiezones aan bod zal komen. Later zullen de regeringsleiders van deze drie landen elkaar ook nog ontmoeten in Astana, de hoofdstad van Kazachstan. De president van Syrië bracht voorafgaand aan deze bijeenkomst al een bezoek aan Poetin. Opvallende afwezige zijn de Verenigde Staten.

    Wederopbouw Syrië

    Volgens Dmitry Peskov, woordvoerder van het Kremlin, is de terugkeer van stabiliteit en veiligheid die we nu langzaam aan beginnen te zien in Syrië het resultaat van de politieke oplossingen die Turkije, Rusland en Iran samen bereikt hebben. Tijdens de oorlog vroeg president Assad hulp van Rusland en Iran in de strijd tegen de terroristen.

    Door de zes jaar durende oorlog tegen Assad zijn meer dan 330.000 mensen om het leven gekomen, waaronder veel burgerslachtoffers. In totaal hebben meer dan 6 miljoen Syriërs het land ontvlucht, terwijl nog eens 5 miljoen inwoners naar een andere plek binnen hun eigen land moesten vluchten.

    Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines