Tag: sander noordhof

Laten we hopen dat Keynes gelijk heeft…

De Bank of Japan introduceerde afgelopen vrijdag een negatieve rente en is daarmee de derde grote centrale bank die inmiddels een vergoeding vraagt aan banken om reserves te parkeren. Een rente van nul procent is blijkbaar niet genoeg om de economie op gang te brengen en de inflatie aan te jagen, dus gaan centrale banken nog een stap verder door een negatieve rente te hanteren. Dit in de hoop dat hun beleid nu wel gaat werken.

De ECB, de Zwitserse centrale en de Bank of Japan hopen dat banken de negatieve rente gaan doorberekenen aan bedrijven en consumenten. Dat betekent in ieder geval nog minder rente op uw spaargeld. De centrale banken willen investeringen van bedrijven en uitgaven van consumenten zodoende verhogen. Dit is volgens hen dé manier om inflatie te krijgen, maar het in beweging brengen van het gecreëerde geld mislukt vooralsnog hopeloos. Hierover een andere keer meer.

Stimuleren
In 2008 hebben centrale banken wereldwijd de rente verlaagd om de economie weer op gang te brengen, terwijl overheden hun schulden zagen toenemen door fiscale stimuleringsprogramma's en nationalisatie van banken. We zijn nu acht jaar verder, maar nog steeds durven centrale banken niet te stoppen met hun 'ruime' monetaire beleid. De Federal Reserve verhoogde de rente eind vorig jaar weliswaar een klein stapje, maar in Europa en Japan draaien de spreekwoordelijke geldpersen nog steeds op volle toeren. Centrale banken hebben er een dagtaak aan de economie te ondersteunen, al is mijn mening dat dit tot nu toe alleen maar averechts werkt. Het is überhaupt de vraag of centrale banken zich hiermee moeten bemoeien, vroeger hadden ze dit mandaat dan ook niet. De Chinese centrale bank heeft opnieuw voor miljarden aan liquiditeit in het banksysteem gepompt, terwijl voormalig Federal Reserve voorzitter Ben Bernanke ('Helicopter Ben') hint naar de reële mogelijkheid van een negatieve rente in de Verenigde Staten. Meer van hetzelfde dus. De crisis waar we sinds 2008 in verzeild zijn geraakt zijn is voor een belangrijk deel toe te schrijven aan te hoge schulden wereldwijd (wat natuurlijk al jaren daarvoor in gang is gezet). De huidige beleidsmakers, die de economische theorie van Keynes hanteren, zoeken de oplossing in het maken van meer schulden. Mocht de Keynesiaanse theorie uiteindelijk niet de juiste blijken te zijn of onjuist zijn uitgevoerd, dan heeft de gehele wereld op termijn een groot probleem. Er is dan ongekend veel 'leergeld' betaald... Sander Noordhof

Deze column van Sander Noordhof verscheen afgelopen vrijdag in de nieuwsbrief van Goudstandaard.

2 februari 2016
Leeglopen van bubbels

De Bank for International Settlements, ook wel de bank van de centrale banken genoemd, concludeert in een nieuw opzienbarend rapport dat er wereldwijd géén sprake is van seculaire stagnatie (een tijdperk van structureel lagere groei), maar dat het werkelijke probleem schuilt in kredietbubbels die de reële economie verstoren.

De BIS onderzocht alle recessies in de Westerse wereld sinds de jaren ’60. Daaruit blijkt dat de lange nasleep van de Lehman-crisis (die in 2008 begon) bijna volledig verklaard kan worden door de vernietigende effecten van de neergang die volgt op het uiteenspatten van een kredietbubbel.

Nader toegelicht: Tijdens de hausse slokt de kredietbubbel steeds meer middelen op. Denk aan werknemers die tijdens de huizenbubbel overstapten naar de bouw- of makelaarssector (hypotheekadviseurs schoten bijvoorbeeld als paddenstoelen uit de grond). Dit potentieel wordt volgens de BIS onttrokken uit de meer productieve sectoren van de economie. Als vervolgens die bubbel uiteenspat verergeren de misallocatie van kapitaalgoederen. Het kan dat maar liefst acht jaar duren om deze giftige erfenis uit de weg te ruimen. Dit komt door krappe kredietmogelijkheden en een verstoord financieel systeem. Ook gaat de nasleep van een economische crisis vaak gepaard gaat met desastreuze overheidsbezuinigingen.

Sneller herstel
Zo beargumenteert de BIS dat de Verenigde Staten na de financiële crisis sneller herstelde dan Europa. De Noord-Amerikanen pakten sneller hun slechte schulden aan en dwongen banken nieuw kapitaal op te halen, daardoor bleef een kredietkrapte uit. Europa treuzelde echter, omdat de machtige banklobby maatregelen tegenhield. Politici kozen ervoor de hefboom van banken te verkleinen door de kredietgroei te beperken, in plaats van banken nieuw kapitaal op te laten halen. Voor deze beleidsfout(en) heeft Europa een hoge prijs betaald, want de werkloosheid is in veel landen nog steeds erg hoog.. Claudio Borio, hoofdeconoom bij de BIS en tevens hoofdauteur van het rapport, stelt:
"Het terugkoppelingseffect van deze verloren productiviteit is 0,7% van het bbp per jaar. De totale schade over het afgelopen decennium ligt op 6% van het bbp."
Dit zijn extreme bedragen en helaas zit achter deze bedragen erg veel menselijk leed. Het is erg moeilijk de verantwoordelijken hiervoor te vinden, laat staan te straffen... Sander Noordhof

Deze column van Sander Noordhof verscheen afgelopen vrijdag in de nieuwsbrief van Goudstandaard.

19 januari 2016
Vuurwerk!..

Het echte vuurwerk op de financiële markten begon pas op 4 januari. Gebeurtenissen in de wereld volgden elkaar na de jaarwisseling in rap tempo op:

– Extreem (seksueel) geweld Duitsland op grote schaal
– Executies Saudi-Arabië en wereldwijde reacties daarop
– Beurzen wereldwijd nog nooit zo’n slechte start meegemaakt (extreem in China)
– Faillissementen Retail bedrijven NL
– Goudprijs maakt vliegende start
– Olieprijs op laagste punt sinds 2003
– Situatie Belgische kerncentrales

Kortom; teveel mogelijkheden om over te schrijven deze week. Helaas schrijf ik al vaak over negatieve zaken in de wereld. Eén van mijn goede voornemens voor dit jaar was om positiever te zijn, helaas is dit deze week in ieder geval onmogelijk.

Iemand die ik al jaren volg, Bill Gross, jarenlang CEO van het grootste obligatiefonds ter wereld (PIMCO) luidde de noodklok in zijn laatste update. Klik hier voor een samenvatting.

Hij heeft niet veel hoop. Joe Sixpack (Jan Modaal) heeft het te druk met afleiding zoeken in de hedendaagse brood en spelen (Amusement, perikelen celebrities etc.). Maar Amerika zit diep in de schulden, aldus Gross. De eindafrekening zal zich vroeg of laat toch een keer aandienen. In zijn eigen worden…

“En dan heb ik het in het bijzonder over de verplichtingen van de babyboomgeneratie: gezondheidszorg, particuliere pensioenen, sociale zekerheid en de onschatbare kosten van klimaatverandering.”

En dat is dus vooral een demografisch probleem. De VS mag dan minder snel vergrijzen dan bijvoorbeeld Japan, Italië of Taiwan, maar er zijn volgens de strateeg genoeg gepensioneerden die meer aandacht en gezondheidszorg nodig hebben dan kleine kinderen.

Gross somt een aantal feiten op: De Amerikaanse overheid heeft momenteel $16 biljoen aan schuld uitstaan en dat is al gelijk aan 100% van het bbp. Maar met de huidige verdisconteerde waarde van verplichtingen als Medicaid ($35 biljoen), Medicare ($23 biljoen) en Social Security ($8 biljoen) komt daar nog eens $66 biljoen (ofwel 400% van het bbp) aan schulden bij. Hoe lang kan dat schulden stapelen nog doorgaan?

De goudprijs is dit jaar overigens erg goed van start gegaan, in alle valuta. Laten we hopen dat deze ontwikkeling zich voortzet zonder dat er grote rampen in de wereld plaatsvinden!

Deze column van Sander Noordhof verscheen afgelopen vrijdag in de nieuwsbrief van Goudstandaard.

12 januari 2016
Als niets meer werkt…

Als eerste wil ik u graag wijzen op deze infographic. Echt een aanrader, want deze maakt erg duidelijk hoe de verhoudingen binnen ons financiële systeem momenteel liggen.

Overheden en centrale banken zijn gek op inflatie. Het zorgt ervoor dat prijzen stijgen en dat brengt voor hen vele voordelen met zich mee. Maar ondanks de vele stimuleringsprogramma’s lijken centrale banken er maar niet in te slagen de consumptieprijsindex te doen stijgen. Het spreekwoordelijke geld ‘bijdrukken’ door centrale banken is blijkbaar niet voldoende voor het creëren van inflatie, dit geld dient ook uitgegeven te worden. Diegene die het ontvangt moet het op zijn beurt uitgeven, enzovoort. Dit heet de circulatiesnelheid. Economen onder u zullen weten dat we het dan hebben over de bekende formule M (geldhoeveelheid) *V (circulatiesnelheid) = P (prijs) *T (het aantal transacties).

Omloopsnelheid daalt
Het is net die circulatiesnelheid (en dus het aantal transacties) die de laatste jaren drastisch gedaald is. Iedereen voelt aan dat de economie het niet zo goed doet en dus lenen mensen minder geld en geven ze minder uit. Deze evolutie saboteert de inspanningen van de ECB en de FED om inflatie te creëren. Erger nog: het zorgt ervoor dat deflatie een reële mogelijkheid wordt. Wat is dan het laatste redmiddel dat een centrale bank kan gebruiken om inflatie te creëren? “Ze kunnen een vergadering bijeenroepen, stemmen over een nieuwe aanpak, buiten komen en aan de wereld verkondigen dat vanaf nu de prijs van goud $5.000 per ounce is.” Als de prijs van goud stijgt van $1.000 naar $5.000, dan is dat in werkelijkheid een devaluatie van de dollar met 80%.

Omloopsnelheid van het geld blijft dalen (Bron: St. Louis Fed)

Devaluatie
Die devaluatie zal alle andere prijzen ook doen stijgen. Olie kan in dat geval $200 per vat kosten, een bioscoopkaartje $40, enzovoort... U denkt vast dat dit ondenkbaar is, maar dit is precies wat er in het (recente) verleden tweemaal gebeurd is. De eerste keer was in 1933, toen Roosevelt (The New Deal) de goudprijs met ongeveer 70% liet stijgen naar $35 per troy ounce (het goud werd vlak voor de devaluatie geconfisqueerd, privaat goudbezit zou tot 1974 verboden blijven voor Amerikanen). Hij maakte zo een einde aan de deflatie van de Grote Depressie. De tweede keer was in de jaren '70, toen Nixon weigerde nog langer dollars om te ruilen voor een vaste hoeveelheid goud. De goudprijs maakte een sprong van $35 tot $800. In vijf jaar tijd verloor de dollar de helft van zijn waarde! Het is daarom raadzaam om je in te dekken tegen deze extremen. Deze column van Sander Noordhof verscheen afgelopen vrijdag in de nieuwsbrief van Goudstandaard.

21 december 2015
Column: Contant geld aan banden gelegd

Het digitale tijdperk brengt tal van gemakken met zich mee, ook voor het dagelijkse betalingsverkeer. U kunt vrijwel overal met uw pinpas betalen, online bestellingen rekent u af via iDeal en geld overmaken naar vrienden of familie doet u snel met uw mobiele telefoon. Maar al dat gemak heeft ook een keerzijde, want zonder dat u het misschien beseft, wordt u steeds afhankelijker van banken. U legt een zeer groot vertrouwen in banken en hun computersystemen. Met andere woorden, uw privacy wordt volledig aan banden gelegd. George Orwell schreef hier het beroemde boek ‘1984’ over.

Overheden en banken juichen digitaal geld toe en proberen het gebruik van contanten steeds meer te ontmoedigen. Want digitale geldstromen zijn veel makkelijker te volgen dan betalingen in contant geld. Er worden verschillende redenen genoemd om contant geld aan banden te leggen, denk aan criminaliteit, belastingontduiking of zelfs terrorisme.

Vaak wordt als argument opgevoerd dat er toch niets te verbergen is. Laatst zag ik ergens een prachtige poster hangen waar ik het volledig mee eens ben. De tekst luidde: “Ik heb niets te verbergen, maar dat gaat niemand iets aan.”

Limieten
In de afgelopen jaren hebben veel overheden al maatregelen getroffen om het gebruik van contant geld te beperken. In Italië en Frankrijk mag je bijvoorbeeld al geen contante betalingen meer doen van boven de €1.000. In Spanje ligt deze grens op €2.500. Wil je een groter bedrag overmaken, dan moet dat via een bankoverschrijving gebeuren. En zelfs in een land als Zwitserland, dat wereldwijd als ‘zeer vriendelijk’ bekend staat ten aanzien van het grote geld, is een limiet van 100.000 francs ingesteld. Wil je voor een groter bedrag iets aankopen, dan moet dat opnieuw via de bank.
‘War on Cash’
De ‘War on Cash’ zal de komende jaren een belangrijk thema blijven, want door de extreem lage rente is het al vrijwel niet meer rendabel geld op een spaarrekening te laten staan. Bij een negatieve rente loont het zelfs om stapels bankbiljetten in een kluis te bewaren. Ook ben je dan beschermd tegen de mogelijke spaardersheffing (bail-in) waar ik eerder al eens over geschreven heb. We hebben in 2008 gezien hoe kwetsbaar banken zijn als een systeembank, 'too big to fail', omvalt. Toen liep het allemaal net goed af. Maar kun je nog wel bij je geld komen als banken hun deuren sluiten? En hoe ga je in dat extreme - maar niet geheel ondenkbare - scenario je boodschappen betalen? Laten we hopen dat het nooit zover komt, maar uitsluiten kunnen we het helaas niet. Deze column van Sander Noordhof verscheen afgelopen vrijdag in de nieuwsbrief van Goudstandaard.

Gebruik contant geld wordt steeds verder ingeperkt

7 december 2015
Is renteverhoging Fed negatief voor goud?

Wie de koersontwikkeling van goud (en zilver) de afgelopen weken gevolgd heeft kan er niet omheen: de goudprijs begeeft zich in een moeilijk technisch parket. Toch dienen we dit beeld te nuanceren. Goud in dollars staat onder druk, maar goud in euro’s ligt er helemaal niet zo slecht bij met een plus van 3% sinds het begin van dit jaar.

Vaak wordt door verschillende media aan zogenaamde ‘experts’ gevraagd wat de redenen van een daling van goud op een bepaalde dag was. Het meest genoemde argument is – welke dag dan ook – de verwachte renteverhoging door de Federal Reserve…

Reden om eens goed te kijken naar de geschiedenis om te achterhalen wat een renteverhoging in het verleden deed met de prijsvorming van goud. Vaak gebeurt er overigens precies het tegenovergestelde van wat de meerderheid van de beleggers verwachten, dit is waarom contraire beleggers vaak superieure rendementen behalen.

De verwachting is inderdaad dat de Fed in december zal beginnen met het verhogen van de rente. Al dacht de markt dat dit een paar maanden geleden ook zou gebeuren, dit keer lijkt het zeker. Over de gevolgen van een renteverhoging voor de schuldpositie van landen en bedrijven heb ik reeds geschreven en zou ik nog veel meer kunnen schrijven, maar dit is voor een andere keer. Een veelgebruikt gezegde luidt dat de geschiedenis zich herhaalt, daarom heb ik gekeken wat er precies gebeurt met de prijs van goud gebeurde zodra de Fed de rente substantieel verhoogde.
Sinds 1972 hebben we zeven periodes gehad van een stijgende rente. Slechts in twee van de zeven periodes begon de goudkoers te dalen. Dit is dus in slechts 28% van de periodes. En we komen momenteel uit een periode van een uitzonderlijk lage rente, terwijl de economische groei niet bijzonder hoog was. Dus in feite kan je de huidige periode het best vergelijken met de omstandigheden die er eerder waren in het vorige decennium, van 2004 tot 2006. Toen de rente opgetrokken werd, steeg de goudprijs vrolijk mee, maar pas nadat de Fed maand na maand de rente structureel had opgetrokken. In de laatste fase van de rentestijging onderging goud toen pas écht een parabolische versnelling. Laten we hopen dat de geschiedenis zich herhaalt... Deze column van Sander Noordhof verscheen afgelopen vrijdag in de nieuwsbrief van Goudstandaard.

Een renteverhoging is niet altijd ongunstig voor goud...

30 november 2015
Column: Hoe IJsland uit de crisis kwam

De afgelopen week waren er weer erg veel onderwerpen om over te schrijven. De trieste gebeurtenissen in Frankrijk zijn natuurlijk in alle media reeds aan bod gekomen. Het is natuurlijk erg triest wat er heeft plaatsgevonden, ook omdat we door deze verschrikkelijke gebeurtenissen met meer controle door de overheid te maken gaan krijgen. Onze privacy zal hierdoor nog verder aangetast zal worden. Daarom breng ik deze week graag een positief stuk over een land dat een aantal jaar geleden in diepe crisis verzeild was geraakt: IJsland!

Nadat de IJslandse economie vorig jaar met 1,9% groeide, wordt voor dit jaar een groei van 3,5% verwacht. Ook zakte de staatsschuld terug naar 64% van het bbp. Dat is veel minder dan de staatsschuld van 87% tijdens de piek van de financiële crisis in 2012. De IJslandse premier sprak na de publicatie van deze cijfers de volgende woorden:

“Ik ben er vrij zeker van dat ons herstel nooit mogelijk was geweest indien we lid van de EU waren geweest. Het feit dat we buiten de EU stonden is uiteindelijk essentieel gebleken voor ons economisch herstel. De kans dat we ooit opnieuw het lidmaatschap aanvragen lijkt me vandaag klein – neen, onbestaande.”

IJsland is uit de crisis
De krona, haar eigen munteenheid onafhankelijk van de euro, een onafhankelijke wetgeving en de controle over grondstoffen gaven de IJslandse regering ruimte om te manoeuvreren na de crisis. Dat speelde een cruciale rol in het herstel van de binnenlandse economie. Ook het toerisme nam de voorbije vier jaar telkens opnieuw met 25% toe. Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) bevestigde onlangs dat IJsland volledig hersteld is van de crisis, zonder in te boeten op zijn sociale systeem met onder andere gratis ziekteverzekering en onderwijs. De politiek in Nederland roept altijd eensgezind dat we als Nederland nergens zouden zijn zonder de EU. We weten dit niet. Wat we echter wel weten is dat Zwitserland en Scandinavië (behalve Finland) nog steeds tot de meest welvarende landen van de wereld behoren. Het feit dat deze landen geen volwaardig lid zijn van de EU heeft ze blijkbaar geen windeieren gelegd. En de Finnen zitten te balen, niet alleen van het bedrijf Apple (heeft gezorgd voor de neergang van hun nationale trots Nokia), maar ook van het besluit toe te treden tot de euro… Deze column van Sander Noordhof verscheen afgelopen vrijdag in de nieuwsbrief van Goudstandaard.

IJsland liet de crisis achter zich door drastisch te hervormen

23 november 2015
Column: Meer schulden, meer problemen…

De kans dat de Federal Reserve in december de rente verhoogt wordt door experts ingeschat op meer dan 70%, maar het is natuurlijk ‘eerst zien, dan geloven’. Maar volgens verschillende economen maakt het eigenlijk niet zoveel meer uit. De Federal Reserve is hoe dan ook te laat. De centrale bank heeft al een nieuw kredietmonster tot leven gewekt. Bedrijven wereldwijd hebben zich fors in de schulden gestoken om o.a. eigen aandelen terug te kopen. En dat zal volgens verschillende economen de wereldeconomie opnieuw in een chaos storten…

Centrale bankiers hebben na de crisis van 2008 iedereen succesvol wijsgemaakt dat de schuld bij iedereen lag behalve bij henzelf. Nu de banken meer gereguleerd worden en kapitaalbuffers verhoogd zijn lijkt de markt zich comfortabel te voelen. Maar het soepele monetaire beleid, waardoor de bubbel in de Amerikaanse huizenmarkt kon ontstaan, lag natuurlijk juist ten grondslag aan de crisis.

Meer schulden op balans
Sinds 2013 loopt de netto schuld van bedrijven, ofwel de schuld minus kas op de balans, sterk op. En dat terwijl de winst, gemeten met EBITDA, zelfs iets daalt. De hefboom neemt dus sterk toe. Dat betekent automatisch dat de nettowinsten veel volatieler worden en de risico’s bij een neergang flink toenemen. De winstmarge van een bedrijf hangt natuurlijk onder meer af van de loonkosten. De salarissen stijgen sinds de crisis jaarlijks met zo’n 2%. Maar doordat de inflatie de laatste tijd volledig is weggezakt, zijn de reële lonen (gecorrigeerd na inflatie) fors gestegen.
Winstmarges onder druk
Tegelijkertijd steeg de productiviteit van Amerikaanse bedrijven in het laatste kwartaal met slechts 0,4% op jaarbasis tegen +1,4% vorig jaar. Combineer dat met de loonstijgingen en de winstmarges van bedrijven komen onder zware druk te staan. Al helemaal als je je bedenkt dat bedrijven elkaar op dit moment zwaar beconcurreren op prijs, zoals blijkt uit de druk op de verkoopprijzen (deflatoir). Deze schulden zullen ooit terugbetaald moeten worden. De afloop van dit gecreëerde schuldenmonster zal interessant worden, maar helaas zullen de gevolgen ervan iedereen hard gaan raken. Deze column van Sander Noordhof verscheen afgelopen vrijdag in de nieuwsbrief van Goudstandaard.

Meer schulden, meer problemen...

16 november 2015
Column: Leugens, grove leugens en banencijfers‏

Een beter dan verwacht banencijfer stuwde de Europese en Amerikaanse beurzen vrijdag omhoog. De banengroei van 271.000 in oktober sterkte het vertrouwen in de Amerikaanse economie en zorgde voor een vlucht naar de dollar. De officiële werkloosheid daalde naar 5%, waardoor meer beleggers zijn gaan geloven dat de Federal Reserve nog in december de rente kan verhogen.

Euforie alom, maar is dat eigenlijk wel terecht? Wat de reguliere media vaak verzwijgen is dat de werkloosheid in de VS in werkelijkheid veel hoger is dan wat men wil laten zien. Als Amerikanen langdurig werkloos zijn worden ze niet meer als werkzoekend aangemerkt en vallen ze weg uit de berekening van het werkloosheidspercentage.

Het gaat hier niet om kleine verschillen, want het aantal Amerikanen dat niet meer wordt meegenomen in de berekening van de officiële werkloosheid is inmiddels opgelopen tot meer dan 94 miljoen mensen! Als u dat niet gelooft moet u eens zoeken op ‘Not in Labor Force’. U ziet dan een schrikbarende grafiek van de steeds grotere groep werklozen die niet meer meetellen in de statistieken….

Not in Labor Force (Bron: St. Louis Fed)

Shadowstats

John Williams van Shadowstats berekent de werkloosheid in de VS nog op de oude manier, zoals dat tot en met 1994 gebeurde. Hij pakt een ruimere definitie van de werkloosheid, die een betere weerspiegeling geeft van de werkelijke situatie.

En wat blijkt? De Amerikaanse arbeidsmarkt is helemaal niet hersteld van de crisis… De werkloosheid schommelt al sinds 2009 tussen de 20 en 25 procent! Ook bij de Federal Reserve weten ze dat het helemaal niet zo goed gaat met de Amerikaanse economie, anders was de rente toch al lang verhoogd?

Officiële versus werkelijke werkloosheid (Bron: Shadowstats)

9 november 2015
Particulieren blijven veel goud kopen

In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten bij een daling van de goudprijs is de verkoop van fysiek goud en zilver de afgelopen weken juist sterk toegenomen. Sander Noordhof van Goudstandaard spreekt van een ‘ongekende drukte’ in de goudmarkt, vooral als je bedenkt dat de zomer normaal gesproken juist een zeer rustige periode is voor de goudhandel.

Griekenland

“De twee factoren die de afgelopen weken zorgden voor een toegenomen vraag naar fysiek goud en zilver waren achtereenvolgens de onrust in Griekenland en de daling van de goudprijs“, zo merkte Noordhof op.

Vanwege de moeizame onderhandelingen tussen Griekenland en de schuldeisers en de berichten over een Grexit besloten veel mensen goud en zilver te kopen. Toen er eenmaal een akkoord was begon de goudprijs te dalen, een prijsdaling waar veel van onze klanten lang op gewacht hebben. “Velen zagen dit als een goed moment om in te stappen”, zo verklaarde de goudhandelaar tegenover Marketupdate.

Zilver of goud?
"In eerste instantie verkochten we vooral veel zilveren munten, maar nu de munthuizen de vraag niet meer aan kunnen en de levertijden zijn opgelopen kiezen onze klanten vaker voor goud", zo laat Noordhof ons weten. Ook bij Goudstandaard merken ze dat de levertijden van zowel goud als zilver oplopen. "De zilveren munten kunnen we waarschijnlijk pas in de loop van augustus weer bestellen. Ook de voorraden goud zijn beperkt, maar ten opzichte van de concurrentie kunnen we nog steeds veel producten snel leveren. Dat is mede te danken aan goede afspraken met onze leveranciers. De levertijd van goud valt nog mee." Het zijn niet alleen bestaande klanten die de laatste tijd goud of zilver kopen bij Goudstandaard, maar ook veel nieuwe klanten. "Het klantenbestand is zeer gevarieerd in leeftijd", zo licht Noordhof toe.

27 juli 2015