Om de rol van goud te begrijpen kun je bijna niet om geopolitiek heen. De waarde van goud wordt namelijk sterk beïnvloedt door de functie die ze vervuld en daar hebben centrale banken en politici een sterke hand in. Op Marketupdate brengen we alle geopolitieke ontwikkelingen die van invloed kunnen zijn op de goudprijs en de goudmarkt.
Uit de e-mails die Wikileaks heeft vrijgegeven zijn talloze voorbeelden te vinden waarbij Hillary Clinton in ruil voor geld gunsten verleend heeft aan landen, bedrijven en individuen. Dat zegt Julian Assange in een exclusief interview met John Pilger dat vandaag werd vrijgegeven door Russia Today.
In het interview praat de klokkenluider ook over het buitenlandse beleid van Clinton, over de miljardendonaties uit het Midden-Oosten en de belangen die op de achtergrond meespelen in de verkiezingen.
Over Russische hackers
De klokkenluider van Wikileaks weerlegt de claim dat Rusland verantwoordelijk zou zijn voor de publicatie van de vertrouwelijke e-mails van Clinton. De tactieken die het campagneteam van Clinton tactieken gebruikt doen volgens hem nog het meest doen denken aan de hysterie uit de tijd van president McCarthy in de jaren ’50.
Volgens Hillary Clinton zijn er 17 verschillende Amerikaanse inlichtingendiensten zijn die bewijzen hebben gevonden dat Rusland verantwoordelijk is voor de publicatie van alle vertrouwelijke e-mails, maar die claim wordt door Assange in twijfel getrokken. In het interview zegt hij dat Rusland niets met de publicatie van de e-mails te maken heeft.
Over miljardendonaties
In het interview worden ook de miljardendonaties uit landen als Saoedi-Arabië en Qatar besproken, landen die volgens Wikileaks eveneens steun verleenden aan terreurbeweging ISIS. In ruil voor geld zorgde Clinton ervoor dat Marokko en Saoedi-Arabië makkelijker aan wapens konden komen. Zo verdubbelde in tien jaar tijd de wapenexport van de VS richting Saoedi-Arabië.
Over het netwerk van Clinton
Volgens Assange vertegenwoordigt Hillary Clinton een heel netwerk van mensen, van de grote banken op Wall Street tot verschillende regeringsleiders, inlichtingendiensten en de invloedrijke Saoedi’s. Het is dit netwerk dat in feite de macht heeft in de Verenigde Staten, wat je het ‘establishment’ zou kunnen noemen.
Dat was in de regering van Obama overigens niet veel anders, want uit de e-mails van Podesta is gebleken dat Citigroup een zeer grote rol speelde in de samenstelling van de regering. Volgens Assange was dit niet bepaald een verrassing, omdat van tevoren al bekend was dat de campagne van Obama grotendeels gefinancierd werd door bankiers.
Hillary Clinton daarentegen is juist meer gefinancierd door de olie-industrie. Daarom kun je haar buitenlandse beleid volgens Assange ook niet los zien van de banden met Saoedi-Arabië.
Over Libië
Uit de e-mails is gebleken dat niet president Obama, maar juist Hillary Clinton in haar rol als staatssecretaris het initiatief heeft genomen voor de oorlog in Libië. Meer dan 1.700 van de 30.000 e-mails die Wikileaks gepubliceerd heeft gaan over Libië, waarmee het belang van dit dossier volgens Assange meteen duidelijk wordt.
Hillary Clinton wilde het regime van Gaddafi omver werpen en dat gebruiken voor haar presidentscampagne in 2016. Als gevolg van deze missie vielen er naar schatting 40.000 doden en ontstond er een vluchtelingenstroom richting Europa. Libië fungeerde volgens Assange als een kurk op de fles, omdat het land via de Middellandse Zee de doorgang verschafte naar Europa. Gaddafi waarschuwde destijds zelfs voor de vluchtelingenstroom die zou ontstaan.
Over Donald Trump
Volgens Assange wil het establishment niet dat Trump wint. Hij heeft namelijk geen banden met de bankiers, de inlichtingendiensten, de wapenindustrie, buitenlandse financiers of zelfs met de media en de journalisten. Hij spreekt door zijn woorden en daden het meest aan bij de gemiddelde blanke Amerikaan en bij het lager opgeleide deel van de bevolking.
Rusland hekelt de eenzijdige berichtgeving in de Westerse media over haar optreden in Syrië. In een persconferentie sprak Maria Zakharova, woordvoerster van het Russische Ministerie van Buitenlandse zaken, zich onlangs zeer kritisch uit over het gebrek aan samenwerking om het terrorisme in Syrië aan te pakken.
Zakharova merkt op dat de samenwerking tussen Rusland en de Amerikaanse coalitie voortdurend gedwarsboomd wordt, waardoor er tot op de dag van vandaag geen gezamenlijke strategie is om het terrorisme te bestrijden. Ook zou de VN Veiligheidsraad dit proces blokkeren. Volgens Rusland weigeren de Amerikanen het onderscheid aan te geven tussen de gematigde rebellen en de terroristen van Al-Nusra.
Hieronder het antwoord van Zakharova op de vraag van een journalist waarom Rusland de Syrische president Assad steunt, die ervan beschuldigd wordt burgers te vermoorden.
Maria Zakharova: “Dit is de kern van het probleem. Laten we eens aan tafel gaan zitten en overeenstemming krijgen over welke groepen terroristen zijn en welke niet. Laten we beginnen om samen te werken. Welke andere manier is er? Vertel het me! Wil je dat we gewoon weg gaan uit Syrië? Onzer spullen pakken en de terroristen daar laten? Dat is geen oplossing.
Ik ga niet herhalen hoeveel documenten en resoluties de VN Veiligheidsraad heeft die oproepen om te vechten tegen terrorisme. En Al-Nusra is aangemerkt als een terroristische organisatie! Weggaan is geen optie voor ons, omdat iedereen nu wel begrijpt dat er iets gedaan moet worden om die terreurdreiging in toom te houden. Dit is de kern van het probleem!
Begrijp je dat? Natuurlijk begrijpen we dat er een gewapend conflict gaande is en ook zien we dat de bevolking daar onder te lijden heeft, daar mag geen twijfel over bestaan. Maar dit is waarom we een centrum voor samenwerking gecreëerd hebben met de Verenigde Staten, zodat we samen kunnen werken en besluiten kunnen nemen.
Maar er zijn partijen die de VS en Rusland voortdurend tegenhouden om hierin samen te werken. Ondanks de afspraken die hierover gemaakt zijn is het ze gelukt om dit tegen te houden. Dit betekent niet dat de posities morgen niet kunnen veranderen, maar vandaag is het voor deze partijen gunstig geweest om het dialoog tussen Rusland en de Verenigde Staten te verstoren. Dit is de kern van het probleem!
En dan nog iets: De belangrijkste boodschap die Westerse media brengen is dat “Russische gevechtsvliegtuigen Syrische burgers bombarderen” of dat het Syrische leger dat doet met hulp van de Russische luchtmacht…
Maar goed, wie was vier jaar geleden de burgerbevolking aan het vermoorden? Wie was het? De Russische luchtmacht was toen nergens te bekennen. Maar iemand was de burgers aan het uitroeien. Wie was er hoofden aan het afhakken? Er was veel terroristische activiteit – kijk naar de beelden van onze correspondenten die ter plaatse waren, in tegenstelling tot Westerse journalisten. Popova was er, Podubny was er… Geef me namen van Westerse journalisten die toen in Aleppo waren. Er was er niet één! Niet één Amerikaan, niet één Europeaan! Niemand van jullie werkte daar, alleen onze journalisten.
Deze journalisten namen het beeldmateriaal mee voor onderzoek bij de Verenigde Naties. In Geneva lieten ze zien: “Kijk eens wat er gebeurt met de burgerbevolking van Syrië”. De Russische luchtmacht was op dat moment nergens te bekennen!
Nog een vraag: Twee jaar geleden, waar is de Amerikaanse coalitie toen in vredesnaam mee begonnen? De burgerbevolking was in gevaar en de Amerikanen kwamen daar – in hun woorden – om ze te helpen. Begrijpen jullie dat je niet selectief kunt zijn en deze dingen los van elkaar kunt zien?
We zijn het erover eens dat de burgerbevolking te lijden heeft. De blokkades, de gijzelingen, ze worden omsingeld door Al-Nusra! Dus laten we om tafel gaan zitten en samenwerken. Waar zitten de burgers en waar zitten de terroristen? En laten we samenwerken! We worden er voortdurend van weerhouden om dit te doen! De gesprekken over Syrië staan weer op het punt om te beginnen, maar iedereen begrijpt dat de twee roulerende leden van de VN Veiligheidsraad een veto hebben en dat zij onze voortgang blokkeren. Dit is omdat we eindelijk bij de kern van het probleem zijn gekomen… Al-Nusra!
Al-Nusra is de nieuwe ‘Moedjahedien‘. Begrijpen jullie dit concept? Ga eens wat geschiedenis lezen, onderzoek hoe Al-Qaida ontstaan is! Dit is exact dezelfde terreurbeweging. Punt na punt is het exact hetzelfde. Dezelfde financiers, dezelfde moraal en ideologische steun. En wat heeft jullie relatie met de Moedjahedien veroorzaakt? Het heeft Al-Qaida gecreëerd. En jullie weten wat Al-Qaida is. Je kunt deze gevallen dus niet los van elkaar zien, je moet begrijpen wat het veroorzaakt heeft.
Het verhaal van de mainstream media is dat ‘Rusland iedereen zit te vermoorden en dat iedereen probeert Rusland te stoppen’. Dit is onzin! Sorry dat ik mij zo moet uitdrukken, maar dit soort simplificaties laten zien dat dit soort stomheid gevaarlijker is dan de terreurdreiging zelf. En als die simplificaties op deze schaal plaatsvinden in de mainstream media, dan is dat denk ik nog meer beangstigend dan het terrorisme zelf. Alles wordt versimpeld tot het extreme en alleen vanuit één invalshoek waarin het misschien zou kunnen werken.”
Iran en China hebben een overeenkomst getekend die groen licht geeft voor de Silk Road, de nieuwe handelsroute van China naar Europa. Deze overeenkomst geeft China de bevoegdheid het grondgebied van Iran gebruiken om goederen naar Europa en Rusland te transporteren. Het Perzische land is vanwege haar strategische ligging een belangrijke schakel in het Silk Road Economic Belt project.
Deze overeenkomst stelt China in staat goederen per schip te transporteren naar de havens in het zuiden van Iran, waarna deze over land verder vervoerd kunnen worden richting Europa. Dat kan via Turkije en Griekenland, maar ook via Azerbeidzjan en Georgië.
Interessant in dit perspectief is de nieuwe brug die Rusland momenteel aanlegt over de Straat van Kertsj bij Krim, waarmee een snellere transportroute ontstaat richting Europa.
Silk Road Economic Belt
In 2013 kondigde de Chinese president Xi Jinping het nieuwe ‘Silk Road Economic Belt’ en de maritieme Silk Road aan, een groot project om de oude handelsroutes richting Europa en Afrika nieuw leven in te blazen. Door miljarden te investeren in nieuwe wegen, spoorlijnen, havens en vliegvelden wil China minder afhankelijk worden van handelsroutes over zee en meer profiteren van snellere verbindingen over land.
De ‘Silk Road Economic Belt’ is de verzamelnaam voor een reeks van infrastructurele projecten in een groot aantal verschillende landen. Om deze projecten in goede banen te leiden lanceerde China de Asian Infrastructure Investment Bank (AIIB), een initiatief waar tientallen Europese en Aziatische landen zich meteen bij aansloten.
Voor iedereen die zich afvraagt wat het betekent om ‘democratie’ te promoten in het Midden-Oosten, luister dan eens naar het volgende audiofragment van Hillary Clinton. In een gesloten bijeenkomst voor Joodse journalisten uit 2006 zei ze het volgende over de Palestijnse presidentsverkiezingen die in dat jaar gehouden werden:
Ik denk niet dat we verkiezingen hadden moeten promoten in de Palestijnse gebieden. Ik denk dat het een grote vergissing was. En als we een verkiezing promoten, dan moeten we ons er eerst van verzekeren dat we iets gedaan hebben om te bepalen wie er gaat winnen.
Bij deze bijeenkomst was ook de Eli Chomsky van de Jewish Press aanwezig. Hij herinnert zich nog dat hij geschokt was door het feit dat de Verenigde Staten zich bezighoudt met het manipuleren en sturen van verkiezingen in andere landen.
Ook opvallend is dat Chomsky tijdens deze bijeenkomst aan Clinton vroeg of het voor de Amerikanen en Israeli’s de moeite waard was om met Syrië in gesprek te gaan. Daarop antwoordde ze toen het volgende:
Weet je, ik ben ervan overtuigd dat het geen kwaad kan om met mensen te praten. Zo lang je maar geen domme dingen doet en iets weggeeft. Ik bedoel, we zijn veertig jaar met de Sovjet-Unie in gesprek geweest. Zij vielen Hongarije binnen, ze vielen Tsjecho-Slowakije binnen, de vervolgden Joden, ze vielen Afghanistan binnen, ze destabiliseerden overheden, plaatsten op 90 mijl van onze kust raketten, we zijn nooit gestopt met praten. Maar als je zegt dat zij kwaad zijn en wij goed, dan kunnen we geen zaken met ze doen. Ik denk dat je dan heel veel instrumenten uit handen geeft die je nodig hebt om ze te kunnen verslaan…
Deze woorden uit 2006 laten zich niet rijmen met de toon die Hillary Clinton tijdens deze verkiezingscampagne heeft uitgeslagen naar Rusland. Zo beschuldigde ze Rusland van het hacken van de e-mailserver en het manipuleren van de Amerikaanse verkiezingen. Eerder vergeleek ze het optreden van Poetin in de Krim nog met de Duitse invasie van Polen door Adolf Hilter in 1939.
De wereld zou haar krachten moeten bundelen om gezamenlijk de strijd tegen terrorisme te voeren, zo suggereerde de Russische president Vladimir Poetin in zijn toespraak voor het Valdai discussieforum. In zijn 25 minuten durende toespraak opperde hij zelfs een Marshallplan voor het Midden-Oosten, om de vrede en veiligheid in een door oorlog en conflicten verscheurd gebied te herstellen.
Poetin liet zich opnieuw kritisch uit over het buitenlandse beleid van de Verenigde Staten, dat volgens hem alleen maar voor een grotere chaos en meer terreurdreiging gezorgd heeft. Hij pleit voor een gezamenlijke aanpak, waarbij internationale verdragen en afspraken gerespecteerd worden.
De Russische president kon er ook niet omheen te reageren op de voortdurende demonisering van Rusland vanuit met name de Verenigde Staten. Men probeert de aandacht van alle grote binnenlandse problemen in dat land af te leiden door de aandacht te richten op ‘Russische agressie’, die volgens Poetin helemaal nergens op gebaseerd is.
Omdat we de boodschap van Poetin zo belangrijk vinden en omdat er in de Nederlandse media vrijwel geen aandacht aan gegeven wordt hebben we besloten de volledige speech uit te schrijven. Onder de video leest u het volledig vertaalde transcript. We hebben tussenkopjes toegevoegd om de leesbaarheid te verbeteren.
Poetin: “Het doet me een genoegen om jullie weer te zien.
Ik wil beginnen door alle deelnemers van de internationale Valdai discussieclub te bedanken, zowel uit Rusland als uit het buitenland, voor jullie constructieve bijdrage aan dit project. Ook wil ik onze speciale gasten bedanken voor hun bereidheid om deel te nemen aan deze open discussie.
De moderator wenst mij alvast een goed pensioen toen, en dat wens ik mijzelf ook toe als de tijd zover is. Dit is de juiste benadering en is het juiste ding om te doen. Maar ik ben nog niet met pensioen en ik ben nu de leider van dit grote land. Daarom is het gepast om terughoudendheid te laten zien en me te weerhouden van agressiviteit. Ik denk dat dat sowieso niet mijn stijl is.
Maar waar ik wel van overtuigd ben is dat we open en eerlijk tegenover elkaar moeten zijn, vooral hier in deze bijeenkomst. Ik denk dat we een oprechte, open discussie moeten voeren, anders zou dit dialoog geen zin hebben. Het zou dan smakeloos en zonder belangstelling zijn.
Ik denk dat deze stijl van discussiëren extreem hard nodig is gezien de grote veranderingen die gaande zijn in de wereld. Het thema voor de bijeenkomst van dit jaar, “De toekomst in ontwikkeling: de vorming van de wereld van morgen”, is zeer actueel.
Vorig jaar bespraken de deelnemers van het Valdai forum de problemen met de huidige wereldorde. Helaas zijn er de afgelopen maanden weinig goede ontwikkelingen geweest. Inderdaad, het zou meer oprecht zijn om te zeggen dat er niets veranderd is.
Globalisering in een staat van crisis
De spanningen die veroorzaakt worden door de verschuiving van de distributie van economische en politieke invloed blijven toenemen. Wederzijds wantrouwen creëert een last die het moeilijker maakt om een effectief antwoord te formuleren op de reële dreigingen en uitdagingen waar de wereld vandaag voor staat. In essentie is het hele project van globalisering in een staat van crisis. In Europa, dat weten we heel goed, horen we stemmen dat het multiculturalisme gefaald heeft.
Ik denk dat deze situatie in veel opzichten het resultaat is van verkeerde, gehaaste en tot zekere hoogte overmoedige keuzes die een kwart eeuw geleden gemaakt zijn door de overmoedige elites in sommige landen. In die tijd, eind jaren 80 en begin jaren 90, was er een kans om het globaliseringsproces niet alleen te versnellen, maar ook om het een andere kwaliteit te geven, door het meer harmonieus en duurzaam van aard te maken.
Maar sommige landen, die zichzelf als overwinnaars zagen van de Koude Oorlog, die zagen dat niet alleen… Ze vonden het ook nodig om daar openlijk voor uit te komen en het pad te kiezen van een herschikking van de wereldwijde politieke en economische orde, zoals dat paste bij hun eigen belangen.
In deze euforie werd in feite het substantiële en gelijkwaardige dialoog met andere actoren in de wereld verbroken. Men koos er niet voor universele instanties te creëren of te verbeteren. In plaats daarvan probeerde men de hele wereld onder de vleugels van hun eigen organisaties te krijgen, onder hun eigen normen en regels. Ze kozen de weg van globalisering en veiligheid voor hun geliefde ik, voor een selectie groep, niet voor iedereen. Maar bij lange na niet iedereen was klaar om hiermee akkoord te gaan.
Ook hier kunnen we open en eerlijk over zijn, omdat we heel goed weten dat velen van ons het niets eens waren met wat er gebeurde. Maar sommigen waren toen nog niet in staat om te reageren, terwijl andere nog niet klaar voor waren. Het gevolg is dat het systeem van internationale relaties in een koortsachtige staat verkeert en dat de wereldeconomie zichzelf niet kan losmaken van een systematische crisis. Tegelijkertijd worden regels en principes, zowel in de economie als in de politiek, constant verstoord. Vaak zien we dat wat gisteren nog voor waarheid werd aangenomen en als een dogma werd gezien nu compleet wordt omgekeerd.
Voortdurende interventies
Als de machthebbers van vandaag vinden dat een bepaalde norm of standaard in hun voordeel is, dan dwingen ze iedereen om daar aan te voldoen. Maar als diezelfde normen en standaarden in de weg beginnen te staan, dan zijn ze ook zo behendig om deze weer overboord te gooien, overbodig te verklaren en een nieuwe set regels uit te proberen.
En zo zagen we het besluit om midden in Europa luchtaanvallen uit te voeren tegen Belgrado. Daarna kwam Irak en daarna kwam Libië. De missie in Afghanistan begon ook zonder bijbehorend besluit van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. In hun wens om de strategische balans in hun voordeel te draaien braken ze het internationale wettelijke bouwwerk af dat de plaatsing van nieuwe antiraketinstallaties in de weg stond. Ze creëerden en bewapenden terreurgroepen, die met hun gruweldaden miljoenen mensen op de vlucht deden slaan. Miljoenen mensen werden immigranten, waardoor hele gebieden in een chaos gestort werden.
We zien hoe vrijhandel wordt opgeofferd en hoe landen sancties gebruiken als middel om politieke druk te zetten. We zien hoe de Wereldhandelsorganisatie omzeild wordt en hoe pogingen worden gedaan om gesloten economische allianties met strikte regels en barrières op te zetten, waar hun eigen transnationale bedrijven het meest van profiteren. En we weten dat dit gebeurt. Ze zien dat ze niet alle problemen binnen de Wereldhandelsorganisatie kunnen oplossen en denken daarom: Waarom gooien we de regels en de organisatie niet overboord en bouwen we niet gewoon nieuwe regels? Dit illustreert wat ik zojuist gezegd heb.
Tegelijkertijd demonstreren een aantal van onze partners geen enkel verlangen om de werkelijke internationale problemen om te lossen waar de wereld vandaag de dag mee geconfronteerd wordt. Denk aan een organisatie als de NAVO, die werd opgezet tijdens de Koude Oorlog en die vandaag de dag overduidelijk achterhaald is.
Ondanks alle woorden over de noodzaak om zich aan te passen aan een nieuwe realiteit, vindt er in werkelijkheid geen aanpassing plaats. We zien voortdurende pogingen om de OVSE, een cruciaal mechanisme om de gemeenschappelijke Europese en trans-Atlantische veiligheid te waarborgen, te veranderen in een instrument dat in dienst staat van iemands buitenlandse beleid. Het resultaat daarvan is dat deze belangrijke organisatie nu uitgehold is.
Bedreigingen naar Rusland
Maar ze blijven maar doorgaan bedreigingen te uiten, denkbeeldige en mythische bedreigingen zoals de ‘Russische militaire dreiging’. Dit is een winstgevende business die gebruikt kan worden om nieuw geld in defensiebudgetten te pompen, om bondgenoten te laten buigen naar de belangen van één supermacht, om de NAVO verder uit te breiden en haar infrastructuur en militaire eenheden en wapens dichter bij onze grens te brengen.
Natuurlijk kan het een prettige en zelfs lucratieve taak zijn om jezelf te presenteren als verdediger van de beschaving tegen de nieuwe barbaren. Maar het punt is dat Rusland helemaal geen intenties heeft om iemand aan te vallen. Dit is allemaal erg absurd.
Ik lees ook analyses die geschreven worden door jullie en door jullie collega’s in de Verenigde Staten en Europa. Het is ondenkbaar, dom, en compleet onrealistisch. Europa alleen heeft 300 miljoen mensen. Alle NAVO lidstaten samen met de Verenigde Staten hebben een totale populatie van waarschijnlijk 600 miljoen mensen. Maar Rusland heeft slechts 164 miljoen mensen. Het is simpelweg absurd om zulke gedachten voor te stellen. Desondanks gebruiken ze deze ideeën om hun politieke doelen na te streven.
Amerikaanse verkiezingen
Nog een mythisch en denkbeeldig probleem, wat ik niets anders kan noemen dan hysterie, is het opgeklopte verhaal van Russische inmenging in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De Verenigde Staten hebben genoeg reële en urgente problemen, van de kolossale staatsschuld tot de toename in het vuurwapengeweld en het aantal geweldsincidenten door de politie.
Je zou verwachten dat de verkiezingsdebatten zich zouden concentreren op deze en op andere niet opgeloste problemen, maar de elite lijkt niets meer te hebben om de samenleving gerust te stellen. Daarom proberen ze de aandacht van het publiek af te leiden door te wijzen op Russische hackers, spionnen, infiltranten enzovoort.
Ik moet mezelf, maar ook jullie de vraag stellen: Gelooft iemand serieus dat Rusland op één of andere manier de keuze van de Amerikaanse bevolking kan beïnvloeden? De Verenigde Staten is tenslotte geen bananenrepubliek, maar een grote macht. Corrigeer me als ik dat verkeerd zie.
De vraag is, als alles zo doorgaat in deze stemming, wat staat de wereld dan te wachten? Wat voor wereld hebben we dan morgen? Hebben we een antwoord op de vragen hoe we stabiliteit, veiligheid en duurzame economische groei kunnen veiligstellen? Weten we hoe we de wereld meer welvarend kunnen maken?
Democratie in crisis
Helaas moeten we constateren dat er vandaag de dag geen consensus is over deze vraagstukken. Misschien zijn jullie tot een conclusie gekomen door de discussie, en dat ben ik natuurlijk geïnteresseerd om te luisteren. Maar het is heel duidelijk dat er een gebrek aan strategie en ideeën is voor de toekomst. Dit schept een klimaat van onzekerheid, wat een directe impact heeft op de gemoedstoestand van het publiek.
Wereldwijd zijn er sociologische studies uitgevoerd die laten zien dat mensen in verschillende landen en op verschillende continenten de toekomst als duister en onaangenaam zien. Dat is verdrietig. De toekomst verleidt niet, maar beangstigt mensen. Tegelijkertijd zien mensen geen echte kansen of manieren om iets te veranderen, gebeurtenissen te beïnvloeden of beleid vorm te geven.
Ja, formeel gesproken hebben moderne landen alle kenmerken van een democratie: Verkiezingen, vrijheid van meningsuiting, toegang tot informatie, vrijheid van expressie. Maar zelfs in de meest geavanceerde democratieën heeft de meerderheid van de bevolking geen echte invloed op het politieke proces en geen directe en reële invloed op de macht.
Mensen voelen een alsmaar groeiende kloof tussen hun belangen en de visie van de elite over de te varen koers, een koers die de elite zelf kiest. Het resultaat is dat referenda en verkiezingen steeds vaker verrassingen opleveren voor de autoriteiten. Mensen stemmen helemaal niet meer zoals de officiële en gerespecteerde media en de middenpartijen hen adviseren. Publieke bewegingen die tot voor kort te veel naar links of te veel naar rechts zaten nemen nu het middelpunt in en duwen de politieke zwaargewichten opzij.
In het begin werden deze ongelegen resultaten nog snel verklaard als een afwijking of als toeval. Maar toen het zich vaker voordeed kwam de uitleg dat de maatschappij niet voldoende in staat was om het werk van de autoriteiten voor het publieke doel te begrijpen. Of ze laten zich afzakken tot hysterie, door de resultaten toe te schrijven aan buitenlandse, meestal Russische, propaganda.
Vrienden en collega’s, ik wou dat ik hier in Rusland zo’n propagandamachine had, maar helaas is dat niet het geval. We hebben zelfs geen wereldwijde mediakanalen zoals CNN, BBC en anderen. We hebben deze mogelijkheden simpelweg nog niet.
Voor wat betreft de claims dat de populisten en de partijen aan de rand van het politieke spectrum de verstandige, sobere en verantwoorde minderheid hebben verslagen… We praten niet over populisten of iets dergelijks, maar over het probleem dat gewone mensen, gewone burgers, het vertrouwen verliezen in de regerende macht. Dat is het probleem.
Trouwens, met een politieke agenda die die al zo uitgehold is, en met verkiezingen die niet langer meer een instrument zijn voor verandering maar een die louter bestaan uit schandalen en moddergooien – wie iemand heeft vastgegrepen, wie met wie naar bed is geweest, excuseer mij. Dit gaat voorbij alle grenzen. En laten we eerlijk zijn, als we kijken naar de platforms van de verschillende kandidaten, dan krijg je toch de indruk dat ze allemaal uit hetzelfde hout gesneden zijn. De verschillen zijn klein, als die er al zijn.
Het lijkt alsof de elite niet de diepere gelaagdheid in de samenleving en de erosie van de middenklasse ziet, terwijl ze tegelijkertijd ideologische idealen implementeren die, naar mijn mening, destructief zijn voor de culturele en nationale identiteit. En in bepaalde gevallen, in sommige landen, worden de nationale belangen en soevereiniteit ingewisseld voor de wensen van de leenheer.
Dit roept de vraag op: Wat is dan wel de rand die naar het midden opschuift? Dat is de groeiende klasse van supranationale oligarchie en bureaucratie, die in feite vaak niet eens gekozen is en die niet gecontroleerd wordt door de samenleving, of door een meerderheid van de bevolking. Door mensen die simpele dingen verlangen, zoals stabiliteit, een vrije ontwikkeling voor hun kinderen, goede vooruitzichten voor henzelf en hun kinderen, het behoud van culturele identiteit, en tenslotte, basale veiligheid voor hunzelf en hun geliefden.
Terrorisme
Mensen zijn overduidelijk bang geworden nu ze zien dat terrorisme geëvolueerd is van een bedreiging ver weg naar een dagelijkse bedreiging voor ons allemaal. Hoe een terreuraanval vlakbij kan plaatsvinden, in de straat verderop of in hun eigen straat, en hoe daarbij elk geïmproviseerd wapen – van een huisgemaakt explosief tot een gewone vrachtwagen – gebruikt kan worden om een massamoord te plegen.
De terroristische aanslagen die hebben plaatsgevonden in de afgelopen jaren in Boston en in andere Amerikaanse staten, maar ook in Parijs, Brussel, Nice en Duitse steden, en helaas ook in ons eigen land, laat zien dat de terroristen geen eenheden of georganiseerde structuren nodig hebben. Ze kunnen onafhankelijk opereren, op zichzelf. Ze hebben alleen een ideologische motivatie nodig tegen hun vijand. En dat zijn u en ik.
De terreurdreiging is een duidelijk voorbeeld van hoe mensen niet in staat zijn om adequaat te evalueren wat wat de oorzaak en de bron is van deze groeiende bedreiging. We zien dit in de manier waarop de gebeurtenissen in Syrië zich ontwikkelen. Niemand is erin geslaagd het bloedvergieten te stoppen en te beginnen met het vinden van een politieke oplossing. Je zou denken dat we al begonnen waren om een gezamenlijk front te vormen tegen terrorisme, na al die langdurige onderhandelingen, de enorme inspanningen en de moeilijke compromissen.
Maar dat is allemaal niet gebeurd en dit gezamenlijke front is niet gekomen. Mijn persoonlijke overeenstemming met de president van de Verenigde Staten heeft ook geen resultaten opgeleverd. Er waren mensen in Washington bereid om alles in het werk te stellen om te voorkomen dat deze overeenkomsten in de praktijk werden gebracht. Dit demonstreert de onverklaarbare – en ik zou willen zeggen irrationele – wens aan de kant van de Westerse landen om dezelfde fouten te blijven maken en, zoals we hier in Rusland zouden zeggen, steeds weer op dezelfde hark te stappen.
We zien allemaal wat er gebeurt in Afghanistan, Irak, Libië en een aantal andere landen. Ik moet dan de vraag stellen: Waar zijn de resultaten van de strijd tegen het terrorisme en extremisme? Als je van een afstand naar kijkt, kijkend naar de wereld als geheel, dan zijn er wat resultaten in specifieke regio’s en locaties, maar er is geen wereldwijd resultaat en de terreurdreiging blijft toenemen.
We herinneren ons allemaal de euforie in sommige landen over de Arabische Lente. Waar is die fanfare vandaag gebleven? Het verzoek van Rusland om gezamenlijk tegen terrorisme te vechten wordt genegeerd. Sterker nog, ze gaan door terreurgroepen te bewapenen, te bevoorraden en te trainen, in de hoop dat ze daarmee hun eigen politieke doel kunnen bereiken. Dit is een zeer gevaarlijk spel en ik wil diegene die dit spel spelen nogmaals aanspreken: De extremisten zijn in dit geval slimmer en sterker dan jullie. Zo lang jullie deze spelletjes blijven spelen, zul je altijd verliezen.
Internationale samenwerking
Collega’s, het is duidelijk dat de internationale gemeenschap zich zou moeten concentreren op de werkelijke problemen waar de mensheid vandaag de dag voor staat, op de oplossingen die de wereld veiliger en stabieler maken en die het systeem van internationale relaties eerlijker en gelijkwaardiger maken. Zoals ik al zei, het is essentieel om de globalisering te transformeren van iets dat voor een select groepje is naar iets dat voor iedereen is. Het is mijn stelligste overtuiging dat we deze dreigingen en uitdagingen alleen kunnen overwinnen door samen te werken op een solide fundament van internationale wetten en met het handvest van de Verenigde Naties.
De Verenigde Naties is een instantie die tot op de dag van vandaag ongeëvenaard is in haar vertegenwoordiging en in haar universaliteit, een unieke plaats voor een onpartijdige dialoog. Haar universele regels zijn noodzakelijk om zoveel mogelijk landen te kunnen betrekken bij economische en humanitaire integratie, zodat we de politieke verantwoordelijkheid veiligstellen en hun acties kunnen coördineren, terwijl hun soevereiniteit en ontwikkelingsmodel behouden blijft.
We twijfelen er niet aan dat soevereiniteit centraal staat in het hele systeem van internationale relaties. Respect daarvoor en de consolidatie daarvan zullen helpen om de vrede en stabiliteit te bewaren op zowel nationaal als internationaal niveau. Er zijn veel landen die kunnen vertrouwen op een geschiedenis van meer dan duizend jaar, zoals Rusland, en we zijn onze identiteit, onze vrijheid en onafhankelijkheid gaan waarderen. Maar wij zijn niet op zoek naar wereldoverheersing, expansie of confrontatie met welk land dan ook.
Onze overtuiging is dat echt leiderschap ligt in het herkennen van de werkelijke problemen en niet in pogingen om mythische dreigingen uit te vinden en die te gebruiken om over andere landen heen te walsen. Dit is precies waar Rusland haar rol begrijpt in de wereldwijde gebeurtenissen van vandaag de dag.
Zonder bepaalde prioriteiten is een voorspoedige toekomst voor ons en de planeet die we met z’n allen delen ondenkbaar. En die prioriteiten zijn absoluut overduidelijk. Ik zeg hier niets nieuws. Ten eerste is er gelijkwaardige en onvoorwaardelijke veiligheid voor alle landen nodig. Pas als de gewapende conflicten beëindigd zijn en de vreedzame ontwikkeling van alle landen is veiliggesteld kunnen we gaan praten over economische vooruitgang en de oplossing van sociale, humanitaire en andere belangrijke problemen.
Het is belangrijk om nu te vechten tegen terrorisme en extremisme. Het is al meer dan eens gezegd dat dit kwaad alleen bestreden kan worden door een gezamenlijk optreden van alle landen in de wereld. Rusland blijft dit aanbieden aan alle geïnteresseerde partners.
Het is noodzakelijk om het herstel van de staten in het Midden-Oosten op de internationale agenda te zetten. De reusachtige schaal van vernietiging vereist dat we een langdurige en alomvattend programma opzetten, een soort Marshall Plan, om het door oorlog en conflict getroffen gebied nieuw leven in te blazen. Rusland is zeker bereid om actief deel te nemen aan deze gezamenlijke inspanning.
We kunnen geen wereldwijde stabiliteit krijgen zo lang we geen wereldwijde economische ontwikkeling kunnen garanderen. Het is essentieel dat de noodzakelijke omstandigheden creëren voor creatieve arbeid en economische groei in een tempo dat een einde maakt aan de verdeling van de wereld in permanente winnaars en permanente verliezers.
Economische ontwikkeling
De regels van het spel zouden de ontwikkelende landen tenminste een kans moeten geven om aan te sluiten bij wat we de ontwikkelde landen noemen. We zouden het tempo van economische ontwikkeling moeten balanceren en achtergestelde landen moeten ondersteunen om de vruchten van economische groei en technologische vooruitgang voor ons allemaal toegankelijk te maken. Dit kan in het bijzonder helpen om een einde te maken aan armoede, een van de grootste problemen van deze tijd.
Het is absoluut overduidelijk dat economische samenwerking voor alle betrokken partijen lucratief moet zijn en dat deze moet rusten op universele principes, die ieder land in staat stellen een gelijkwaardige partner te worden in wereldwijde economische activiteiten. Het is waar dat de trend van regionalisering van de wereldeconomie op de middellange termijn zal aanhouden. Echter, regionale handelsakkoorden zouden de bestaande universele normen en regels moeten aanvullen en niet moeten vervangen.
Rusland pleit voor een harmonisering van regionale economische modellen, gebaseerd op de principes van transparantie en respect voor elkaars belangen. Dat is hoe we de Euraziatische Economische Unie willen inrichten en hoe we onderhandelingen willen voeren met onze handelspartners, in het bijzonder voor wat betreft de coördinatie van het Silk Road Economic Belt project, wat China aan het implementeren is.
We verwachten dat dit project een extensieve Euraziatische samenwerking zal promoten en dat het een uitgestrekte Euraziatische economische zone zal scheppen. Om dit idee te implementeren zijn we al begonnen met 5+1 gesprekken over handel en economische samenwerking tussen alle deelnemende landen in dit proces.
Het is een belangrijke taak voor ons om ons menselijke kapitaal te ontwikkelen. Alleen een wereld met kansen voor iedereen, met goed opgeleide werknemers, toegang tot kennis en een grote variëteit aan manieren om het potentieel te benutten kan werkelijk vrijheid genoemd worden. Alleen een wereld waar mensen uit verschillende landen niet hoeven te vechten om te overleven, maar een volwaardig leven kunnen leiden, kan stabiel zijn.
Natuur en gezondheid
Een goede toekomst is onmogelijk zonder bescherming van de natuur en het aanpakken van het klimaatprobleem. Dat is waarom het behoud van natuurgebieden en haar diversiteit en het verkleinen van de menselijke impact op het milieu een prioriteit zal worden voor de komende decennia.
Een andere prioriteit is wereldwijde gezondheidszorg. Natuurlijk, er zijn veel problemen, zoals grootschalige epidemieën, waardoor de levensverwachting in sommige regio’s afneemt. Er is dus heel veel ruimte voor verbetering. Alle mensen in de wereld, niet alleen de elite, zouden het recht moeten hebben een gezond, lang en volwaardig leven te leiden. Dit is een nobel streven.
In het kort, we zouden een fundament moeten leggen voor de toekomst, door vandaag te investeren in alle prioriteitsgebieden van menselijke ontwikkeling. En natuurlijk is het noodzakelijk om een breed gedragen discussie te blijven voeren over onze gezamenlijke toekomst, zodat alle zinvolle en veelbelovende initiatieven gehoord worden.
Collega’s, dames en heren, ik heb er vertrouwen in dat jullie, als leden van de Valdai Club, actief zullen deelnemen aan deze taak. Jullie expertise stelt jullie in staat om alle kanten van dit proces te begrijpen, zowel in Rusland als in de rest van de wereld. Het stelt jullie in staat om langetermijntrends te zien en te evalueren en nieuwe initiatieven en aanbevelingen te leveren die ons helpen om een weg te vinden naar een meer welvarende en meer duurzame toekomst die we zo hard nodig hebben.
De sancties tegen Rusland blijken vooral schadelijk te zijn voor de Baltische Staten, zo blijkt uit onderzoek van Radio Free Europe. Landen als Estland, Letland en Litouwen zagen hun export naar Rusland vorig jaar namelijk met ongeveer tien procent dalen. Dat is bijna vier keer zoveel als het gemiddelde van de hele Europese Unie. Ook Finland, Polen, Tsjechië blijken bovengemiddeld veel hinder te ondervinden van het importverbod dat Rusland heeft ingesteld als reactie op de Europese sancties tegen Rusland.
Het is opvallend dat niet deze landen, maar juist Italië en Griekenland zich het meest hebben uitgesproken tegen het sanctiebeleid. Deze landen hebben namelijk relatief weinig last van de handelsbeperkingen. Dat uitgerekend deze twee landen zich het meest tegen de sancties verzetten heeft naar alle waarschijnlijkheid te maken met de geopolitieke en economische belangen.
Sancties Rusland blijken vooral schadelijk voor Europa (Bron: RFERL)
Griekenland en Italië tegen sancties
Griekenland wordt door haar strategische ligging een belangrijke schakel in de Silk Road handelsroute. Daarnaast kan Griekenland zich met de aanleg van een nieuwe zuidelijke transportroute voor aardgas ontwikkelen tot een belangrijk knooppunt voor de distributie van aardgas voor alle Europese landen rond de Middellandse Zee. Poetin heeft niet voor niets gezegd dat Griekenland een belangrijke handelspartner is in Europa.
Ook Italië heeft belang bij het herstel van de relaties met Rusland. Het was tenslotte Italië dat samen met Rusland de South Stream wilde ontwikkelen. Nadat dat project in 2014 werd afgeblazen is een alternatieve route via de Trans-Adriatic Pipeline in beeld gekomen. Ook hebben Italiaanse energiebedrijven onlangs belangstelling getoond in de Nord Stream 2. Tegelijkertijd is Rusland door haar olierijkdom een belangrijke afzetmarkt voor Italiaanse luxeproducten.
Het spreekt voor zich dat verdere samenwerking met Rusland haaks staat op het huidige sanctiebeleid. Het is daarom te hopen dat Europa de sancties tegen Rusland stopt en dat de relatie met Rusland weer hersteld kan worden.
Volgens Donald Trump zullen de plannen van Clinton in Syrië leiden tot een Derde Wereldoorlog, omdat de situatie in het Midden-Oosten onder haar leiding verder zal escaleren. Uiteindelijk zal de VS tegenover Rusland en Iran komen te staan, aldus de Republikeinse presidentskandidaat. Reuters sprak met Trump, waarvan een geluidsfragment is vrijgegeven:
“Ze heeft geen plan voor Syrië en met haar eindig je met een Derde Wereldoorlog. Je vecht dan niet alleen meer tegen Syrië, maar ook tegen Rusland en Iran. We moeten ons richten op ISIS, niet op Syrië. Clinton is incompetent.”
‘Bestrijding ISIS belangrijker dan Assad’
In een interview, dat grotendeels over het buitenlandse beleid ging, zei Trump dat het verslaan van ISIS op dit moment een grotere prioriteit is dan het aftreden van de Syrische president Assad. Het omverwerpen van de regering was de afgelopen jaren juist het doel van de Verenigde Staten, een doel dat bereikt moest worden door zogeheten ‘gematigde rebellen’ en andere tegenstanders van Assad van wapens te voorzien.
“Wat we zouden moeten doen is prioriteit geven aan ISIS. We zouden ons niet moet focussen op Syrië. Je eindigt met een Derde Wereldoorlog als we luisteren naar Hillary Clinton. Rusland is een nucleaire macht die in staat is deze [wapens] daadwerkelijk te gebruiken, in tegenstelling tot andere landen die alleen maar praten.”
Trump vraagt zich af hoe Hillary Clinton denkt te gaan onderhandelen met Poetin, terwijl ze hem nu nog demoniseert. Ook vraagt Trump zich af hoe ze de relatie met de Filipijnen wil gaan herstellen, nu de Filipijnse premier Duterte besloten heeft alle banden met de Verenigde Staten te verbreken.
Vorige week vielen er als gevolg van bombardementen in Syrië opnieuw burgerslachtoffers. Rusland beweert dat deze bombardementen werden uitgevoerd door de Amerikaanse coalitie, meer specifiek door Belgische F16 gevechtsvliegtuigen. Dit werd meteen ontkend door de Belgische ministerie van Defensie, maar nu zegt Rusland ook de exacte toestelnummers en vluchtgegevens te hebben. Wat is er precies gebeurd? Een bijdrage van Blikopnosjournaal.
Kiselyov. Anchor op de Russische televisie. Staat op de sanctielijst van de EU en mag de EU dus niet in.
“Paard is niet van mij”
Kiselyov heeft op de Russische televisie op behoorlijk overtuigende wijze gegevens aangedragen die wijzen op Belgische schuld bij de dood van 6 burgers als gevolg van een Belgische luchtaanval: “Vroeger gingen er van die verhalen rond. De buurman laat zijn paarden bij de buurman eten of vergiftigt het veld van de buurman, of laat zijn paard de wortels van de buurman eten. De buurman komt er achter en de beschuldigde houdt zich van de domme: Ik ben ik niet en het paard is niet van mij.”
“Belgische Minister van Defensie van de Put speelt stommetje”
“De tijden veranderen, maar de kleingeestigheid is er nog steeds. De Belgische Minister van Defensie, Stefan van de Put handelde na de Belgische aanval op vreedzame burgers van het dorp Xassadjek, vlakbij Aleppo, ook zo.”. Dan volgen de beelden van weggevoerde gewonden: Zes mensen zijn er gedood. En de Belgische Minister: “Ik ben niet ik, en dat zijn niet mijn vliegtuigen.”.
Kiselyov: “Kom op, laten we even serieus blijven en geen ongepaste grappen maken. Onze mensen weten 24 uur per dag exact wat er in het luchtruim van niet enkel Syrië, maar ook in geheel Irak, geheel Turkije, Jordanie, Israel, Cyprus, etcetera gebeurt. Vergeet ook niet onze militaire kracht in de cosmos. Er is een absolute klaarheid en duidelijkheid wat daar in de lucht gebeurt. Zowel in real-time, als in het recente verleden op band.
Russische vluchtbeschrijving van Belgische toestellen van minuut tot minuut
En dan krijgen we dit object, zoals onze generaal het beschrijft: "Het gaat om F16's van de Belgische luchtmacht." De kaart komt in beeld: 1:34 wordt er opgestegen van de basis Mavaffika Salti in Jordanië. 1:55 Gaan ze het Irakese luchtruim in. Om 2:37 gaan ze het Syrische luchtruim in. Let nu op, van 2:52 tot 2:59, dus in het Syrische luchtruim gaan de vliegtuigen bijtanken bij een het tankvliegtuig, de KC-135, van de Amerikaanse luchtmacht. 3:10 boven Er Rakka. 3:35 Voeren de vliegtuigen hun aanval uit op het Koerdische dorpje Xassadjek (of Hassadjek), waarbij 6 burgers omkwamen en er 4 gewond raakten. Na nog wat rondjes vliegen en bijgetankt te hebben verlaten de killerplanes om 7:35 het Syrische luchtruim."
Toestel 4701 en 4702
Kiselyov legt uit: "Alle vliegtuigen in de regio hebben hun eigen specifieke kenmerken. Dat gaat veel en veel verder dan vlaggetjes en streepje. De specifieke kenmerken van vliegtuigen worden om de zoveel tijd bijgewerkt en bijgehouden in een geheugenbasis. Zodat, wanneer zo'n vliegtuig de volgende keer weer aangetroffen wordt, hij al bekend is. Tot in de kleinste details. Dus als wij de Belgen vertellen dat hun vliegtuigen met de nummers 4701 en 4702 bombardementen hebben uitgevoerd en zei zeggen dat ze zulke nummers niet hebben en Belgische vliegtuigen daar niet vlogen, dan wordt het voor onze professionals in Moskou ongemakkelijk. De normale reactie zou zijn: "Laten we het samen gaan onderzoeken. Wat was de situatie in de lucht toen? Er zijn mensen bij omgekomen!
Belgen en Amerikanen willen niets onderzoeken, zelfs niet bespreken
Maar iets onderzoeken, wil niemand. Niet in België. Niet bij de NATO. Niet in de VS. Het is niet alleen dat ze het niet willen onderzoeken. Ze willen er niet over praten zelfs. De Belgische ambassadeur nodigen we uit. We overhandigen hem documenten. Wat kan hij zeggen? Stilte. Het lijkt alsof de Belgen verrast zijn. Ze dachten er stilletjes mee weg te kunnen komen. Vlogen ergens heen. Dropten hun bommen. Zetten weer een vinkje. Hun militaire plicht gedaan. Gebombardeerd op terroristen.
Toen ons Ministerie van Defensie hen hun vluchten tot op de seconde hebben getoond, hen de toestelnummers hebben doorgegeven, hebben ze de staart tussen de benen genomen en verder niks. Donderdag vroeg Rusland bij de NATO. Die antwoordde: "Wij NATO doen niet mee. Vraag het maar aan de Belgen.". Zoiets als het kastje en de muur. De meer essentiële vraag rijst: De Amerikanen, tegen wie zijn die daar? Tegen terroristen of tegen Rusland? Ze werpen zich niet bepaald als partner van Rusland op maar het lijkt erop hoe slechter voor Rusland, hoe beter het hen is. En dat bespeur je in elke kleinigheid. Het resultaat van de Amerikanen en hen die ze bij zich hebben. Een stok in de wielen.
"33 Amerikaanse Pentagon officieren in Oost Aleppo: Wat doen die daar?"
Wij vragen ze herhaaldelijk om de gematigden van de terroristen te scheiden. En wat we op de militaire communicatiekanalen horen in de gesprekken tussen elkaar is dat ze dat helemaal niet van plan zijn. In Oost Aleppo zitten 33 officieren van het Pentagon. Wat doen die daar? Instructies geven? Aan wie? Met welk doel? Tegen Rusland. Alles is bekend. Te horen en te zien. Niemand heeft ze gevraagd te komen. Ze zijn in een ver land gekomen. Vechten, bombarderen. Is dat eerlijk? Ze hebben de terroristen nu luchtdoel raketten gegeven. Dat is een feit. Het is een aanpak die we kennen uit Afghanistan in de Sovjet tijd. Helpt dit in de strijd tegen het terrorisme? Nee natuurlijk. Integendeel. Maar onze militairen zetten de strijd tegen terroristen wel voort. Winnen aan ervaring, hebben succes.
Artikel tot stand gekomen met hulp van Eric Donk, die Blikopnosjournaal wees op deze video.Bron: Blikopnosjournaal
Turkije zal in de toekomst een belangrijke rol gaan spelen in de Europese energievoorziening. Met de aanleg van diverse nieuwe pijpleidingen ontstaat er een zuidelijke transportroute om aardgas uit Rusland en Azerbeidzjan naar de Europese markt te brengen.
De aanleg van een zuidelijke transportroute maakt de energievoorziening naar Europa minder afhankelijk van bestaande routes door potentiële ‘risicogebieden’ als Oekraïne en de Baltische Staten. In dit artikel vatten we de laatste ontwikkelingen samen en beschrijven we kort welke pijpleidingen er allemaal op de planning staan.
Turkish Stream
Op 10 oktober ondertekenden Poetin en Erdogan een overeenkomst over de aanleg van de Turkish Stream. Deze nieuwe transportroute bestaat uit twee gasleidingen die beide een capaciteit hebben van 15,75 miljard m³ gas per jaar.
De eerste leiding zal rechtstreeks aardgas leveren aan Turkije, terwijl de tweede bedoeld is voor transport van aardgas richting de Europese markt. De pijpleiding door de Zwarte Zee wordt door Gazprom aangelegd en zal tegen het einde van 2019 gereed zijn. De Turkish Stream begint met twee pijpleidingen, maar in de toekomst kan de capaciteit verdubbeld worden door het aantal uit te breiden naar vier.
"We zijn getuige van de ondertekening van het een overeenkomst tussen twee landen voor de bouw van de Turkish Stream. Als onderdeel van dit project en onze verdere samenwerking hebben we overeenstemming bereikt over een korting op aardgas voor Turkije. Op deze manier komen we dichterbij de realisering van het plan van de Turkse president om een belangrijk energieknooppunt in Turkije te bouwen", aldus Poetin.
De aanleg van de Turkish Stream is dus niet alleen bedoeld om meer aardgas naar Turkije te exporteren, maar ook om een extra transportroute te hebben om de Europese gasmarkt te kunnen bedienen. Econoom Mark Thornton van het Ludwig von Mises Instute zei daar het volgende over tegenover Russia Today:
"Europa is altijd al van Rusland afhankelijk geweest voor haar energievoorziening, vooral voor olie. Maar de laatste jaren is ook de afhankelijkheid van aardgas steeds groter geworden. Rusland is een van de weinige landen die voor een lange termijn energie kan exporteren. Natuurlijk is er de laatste decennia ook aanbod van energie uit het Verenigd Koninkrijk en Noorwegen. Maar de afhankelijkheid van Rusland voor energie gaat al een eeuw terug."
De Turkse president Erdogan zei dat Turkije een belangrijke doorvoerhaven moet worden voor Europa en dat hij met Rusland wil samenwerken om dat doel te bereiken. Tijdens het World Energy Congress in Istanbul zei hij daar het volgende over:
"Turkije wil een transportroute worden voor Europa en heeft de intentie om samen met Rusland een aanvoerroute te maken voor energietransport richting Europa. We kijken positief naar de Turkish Stream, die door Rusland ontwikkeld zal worden. Via deze pijpleiding kan het gas rechtstreeks door de Zwarte Zee naar de Balkan stromen."
Turkish Stream levert gas richting Turkije en Europa (Bron: Gazprom)
South Stream (gestopt in 2014)
De aanleg van een zuidelijke transportroute richting Europa ging niet zonder slag of stoot. De Turkish Stream kwam namelijk pas op de agenda toen duidelijk werd dat Bulgarije geen medewerking wilde verlenen aan de aanleg van de South Stream.
De South Stream was een initiatief van Rusland en Italië dat in 2007 werd aangekondigd. Het project werd in december 2014 gestaakt vanwege Europese bezwaren en de Westerse sancties die werden opgelegd na de ontwikkelingen in de Krim. Kort daarna kwamen Turkije en Griekenland in beeld voor de aanleg van een alternatieve route.
In 2014 werd een streep gezet door het South Stream project (Bron: Gazprom)
Trans Adriatic Pipeline (TAP)
Op 30 september werd officieel het startschot gegeven voor de aanleg van de Trans Adriatic Pipeline (TAP), een 878 kilometer lange pijpleiding door Griekenland en Albanië. Via deze pijpleiding, die op het netwerk van Turkije aangesloten zal worden, kan aardgas uit Rusland en Azerbeidzjan verder gedistribueerd worden richting verschillende Zuid-Europese landen als Bulgarije, Bosnië-Herzegovina, Montenegro en Kroatië.
Aan het andere uiteinde loopt de Trans Adriatic Pipeline door tot onder de Adriatische Zee richting het Italiaanse vasteland. Daarmee realiseert Italië op de lange termijn wat met de South Stream niet lukte, namelijk een nieuwe transportroute om de energievoorziening veilig te stellen.
Deze nieuwe pijpleiding heeft een capaciteit van 10 miljard m³ gas per jaar, voldoende om 7 miljoen huishoudens van energie te voorzien. Het project moet in 2020 gereed zijn. Meer informatie over dit project is hier te vinden.
Trans Adriatic Pipeline (TAP) brengt aardgas richting Europa (Bron: TAP-AG)
Italië wil haar energievoorziening voor de toekomst veilig stellen en ziet Rusland daarin als een belangrijke handelspartner. Begin deze maand lieten verschillende Italiaanse energiebedrijven weten dat ze willen deelnemen in zowel de Nord Stream 2 als in projecten die aan de Turkish Stream verbonden zijn.
"Italiaanse partners hebben belangstelling getoond. Het is geen geheim dat Saipem [onderdeel van het Italiaanse energiebedrijf Eni] deelneemt in de relevante procedures die Gazprom implementeert met betrekking tot de Nord Stream en de Turkish Stream", zo verklaarde Arkady Dvorkovich, plaatsvervangend vice-premier van Rusland tegenover persbureau TASS.
Trans Anatolian Pipeline (TANAP)
Met de Trans Anatolian Pipeline (TANAP) bouwt Turkije aan een zuidelijke transportroute van de Kaspische Zee tot aan de Turkse grens met Griekenland. Deze 1.841 kilometer lange gasleiding begint in Azerbeidzjan en loopt via Georgië en Turkije door richting Griekenland.
Dit project werd in 2011 aangekondigd en in 2015 begon men met de daadwerkelijke constructie. Men verwacht dat de pijpleiding vanaf 2018 in gebruik genomen kan worden en vanaf 2020 ook gas naar Europa kan exporteren. De TANAP zal in het begin een capaciteit hebben van 16 miljard m³ gas per jaar, maar dat kan later met sterkere turbines verder opgeschaald worden tot maximaal 60 miljard m³.
De TANAP zal worden aangesloten op de hierboven beschreven Trans Adriatic Pipeline, zodat het aardgas uit Azerbeidzjan de Europese markt kan bereiken. Daarmee realiseert Turkije haar plannen voor een Zuidelijke gascorridor naar Europa en versterkt het land haar strategische positie tussen Europa en Azië.
TANAP brengt aardgas van Azerbeidzjan naar Turkije en Europa (Bron: Wikipedia)
Conclusie
Als alles volgens plan loopt liggen er over vijf jaar drie nieuwe pijpleidingen die Turkije een grotere machtspositie geven ten aanzien van de energievoorziening van Europa. Ook wordt Griekenland een belangrijke schakel in de distributie van aardgas voor Europa.
Rusland krijgt een extra transportroute om haar aardgas op de Turkse en Europese markt te brengen en Zuid-Europese landen worden minder afhankelijk van de bestaande transportroutes door Oekraïne en de Baltische Staten.
De Italiaanse premier Matteo Renzi heeft zijn Europese collega’s ervan kunnen overtuigen geen nieuwe sancties op te leggen tegen Rusland. Dat is het resultaat van een bijeenkomst van verschillende Europese regeringsleiders in Brussel. Na gesprekken die negen uur duurden besloten de Europese regeringsleiders uiteindelijk de nieuwe sancties tegen Rusland van tafel te halen. De nieuwe sancties waren ter discussie voorgelegd door Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.
De Italiaanse premier Renzi zei na afloop van de bijeenkomst om 2 uur ’s nachts dat nieuwe sancties tegen Rusland geen positieve bijdrage zullen leveren aan het herstel van de vrede in Syrië. “Ik denk dat de uiteindelijke verklaring de juiste is, door te zeggen dat we er alles aan zullen doen om een overeenkomst te bereiken om de oorlog in Syrië te beëindigen. Ik denk dat nieuwe sancties tegen Rusland niet zullen helpen om dit probleem op te lossen.”
‘Russische dreiging’
De Europese regeringsleiders willen nog geen sancties opleggen, mede uit angst voor een intensivering van de bombardementen in Syrië. De Russen hebben hun vliegdekschip naar de Middellandse Zee verplaatst en volgens NAVO topman Jens Stoltenberg is dat een waarschuwing voor meer Russische bombardementen op Aleppo.
Het Europese topoverleg volgde op een eerdere bijeenkomst in Berlijn tussen de regeringsleiders van Duitsland, Frankrijk en Rusland. Daar spraken de drie landen zowel over de situatie in Oekraïne als in Syrië.
De uitkomst van het Europese topoverleg van deze week is dat er op dit moment geen nieuwe sancties komen tegen Rusland. Maar als de bombardementen in Syrië doorgaan, dan kan dat volgens de Franse premier Hollande en zijn Duitse collega Merkel reden zijn om alsnog nieuwe sancties te eisen.
Poetin heeft tijdens een persconferentie opnieuw hard uitgehaald naar het buitenlandse beleid van de Verenigde Staten. Een journalist stelde een vraag over de verslechtering van de diplomatieke relatie tussen Rusland en de VS vanwege de situatie in Syrië. Daarop antwoordde Poetin als volgt:
“Volgens mij heb je het verkeerd. Denk aan Joegoslavië. Dit is waar het begonnen is en ik was toen nog niet eens president. Was ik diegene die zijn vliegtuig over de Atlantische Oceaan liet omkeren? Ik denk dat dat Primakov was. Trouwens, Boris Yeltsin was daar ook voorstander van en hij stemde in totdat hij opeens een harde lijn aanhield ten aanzien van Joegoslavië. En toen begon iedereen opeens te praten over het drankmisbruik van Yeltsin en kwam hij in opspraak over zijn gedrag. Hier is het allemaal begonnen.
Je ziet: Zoals ik al zei, ze vinden het niet leuk dat wij steeds onafhankelijker worden, dat is het probleem. En toen gingen ze verder met Irak, waar wij trouwens ook niet aan hebben meegedaan… Ik weet dit heel goed, omdat ze mij er nog van probeerden te overtuigen een positie in te nemen tegen Irak. Uiteindelijk deden de Franse en Duitse regeringsleiders dat.”
“Toen Saddam Hussein werd opgehangen was iedereen blij. Weet je nog wat ze zeiden? “Jullie waren er tegen, maar we zijn binnengekomen en hebben gewonnen.” Of ze nou gewonnen hebben of niet, dat is nog maar de vraag. Net als Libië was Irak nooit een broedplaats voor terrorisme, maar nadat alle overheidsinstanties vernietigd waren, werden beide landen een kweekvijver voor terrorisme.
Nu staan we op het punt om Mosul, een stad met een miljoen inwoners, te bestormen met gevechtsvliegtuigen, tanks en artillerie. Dit is het resultaat. Hoe het verder moet met Libië, dat is helemaal onduidelijk. De staat hield op te bestaan en nu is het een bolwerk van terrorisme, met een gigantische stroom vluchtelingen tot gevolg.
Weet je zeker dat onze relatie met de Verenigde Staten verslechterde vanwege Syrië? Nee, niet vanwege Syrië, maar vanwege pogingen van één land om haar wil op te leggen aan de hele wereld. We zijn niet tegen dit land, maar we zijn tegen eenzijdige en slecht doordachte besluiten waarbij geen oog is voor de historische, culturele en religieuze achtergronden van een land. Zelfs als daar sprake is van conflicten en spanningen.”
