Draghi zei gisteren in de persconferentie van de ECB dat de euro onomkeerbaar is. De munt zal blijven bestaan en daarom kunnen we volgens de centraal bankier beter nadenken over de vraag hoe we de welvaart kunnen vergroten en de muntunie beter kunnen maken. Hieronder het fragment van de persconferentie.
Lees ook:
Watch again: Draghi on the future of the euro pic.twitter.com/XBhLvrgIho
— European Central Bank (@ecb) March 9, 2017
Marine Le Pen wil afscheid nemen van de euro en een nieuwe franc in omloop brengen. Deze nieuwe nationale munt moet naast de euro bestaan en tegen een wisselkoers van één op één gelanceerd worden. Daarna moet de munt vrij kunnen fluctueren ten opzichte van de euro, zo lang de wisselkoers binnen een bandbreedte van 20% blijft ten opzichte van de euro.
Volgens Le Pen moet Frankrijk haar monetaire soevereiniteit terugpakken en een eigen munt invoeren. Volgens haar is de euro een politiek wapen, waarmee landen gedwongen kunnen worden hervormingen door te voeren. Ze verwijst naar het voorbeeld van Griekenland, dat gedwongen werd drastische bezuinigingen en hervormingen door te voeren. Om te voorkomen dat Frankrijk dezelfde kant op gaat moet het land uit de euro stappen en opnieuw een eigen munt invoeren, aldus Le Pen van het Front National.
De terugkeer naar een eigen munt geeft Frankrijk de mogelijkheid om te devalueren en daarmee haar concurrentiepositie te verbeteren. Om terug te keren naar het concurrentievermogen van 1999 zou de nieuwe Franse munteenheid met tenminste 15% gedevalueerd moeten worden, maar het is de vraag of het daarbij blijft.
De invoering van een nationale munt brengt enorme onzekerheid met zich mee, omdat niemand op voorhand kan zeggen hoe de waarde van die munt zich zal ontwikkelen. Maar wat we nu al met zekerheid kunnen zeggen is dat die denkbeeldige ‘nieuwe franc’ geen sterke munt wordt. Zo wil Marine Le Pen de pensioenleeftijd omlaag brengen, de belastingen verlagen en geld bijdrukken om de overheidstekorten te financieren en schulden af te lossen. Dat laatste kan alleen als de onafhankelijkheid van de centrale bank overboord wordt gegooid en dat is precies wat Le Pen wil doen.
De monetaire discipline van de euro zal in de wereld van Le Pen plaats maken voor een centrale bank die vooral de belangen van de overheid behartigt. Zo moet de centrale bank in staat worden gesteld om jaarlijks maximaal 5% van de totale geldhoeveelheid ‘bij te drukken’. Dat is vergelijkbaar met de omvang van het stimuleringsprogramma van de ECB, met als verschil dat de Franse centrale bank dan rechtstreeks de overheidstekorten kan financieren.
De plannen van Le Pen en Macron (Bron: Capital Economics, via Business Insider)
Verschillende Europese centrale banken worstelen met een vlucht van vermogen uit de Eurozone, zo schrijft de Wall Street Journal. In niet-euro landen als Zwitserland, Tsjechië en Denemarken moeten centrale banken voortdurend interveniëren om een waardestijging van hun eigen munt te voorkomen.
Door de opkomst van eurosceptische partijen en verkiezingen in Frankrijk, Nederland en Duitsland maken beleggers zich meer zorgen over de toekomst van de euro. Ze zetten een deel van hun euro’s om in vreemde valuta, met als gevolg dat die in waarde stijgen ten opzichte van de euro.
De Zwitserse frank heeft van oudsher al de status van veilige haven, maar de laatste jaren kunnen ook de Tsjechische en de Deense kronen op belangstelling rekenen van vermogende particulieren. Daardoor stijgt de waarde van deze valuta, tot ongenoegen van de centrale banken die juist streven naar een stabiele wisselkoers.
Valutareserves Zwitserse centrale bank explosief gestegen (Bron: Goudstandaard)
De Zwitserse centrale bank moet maandelijks voor miljarden aan euro’s en dollars opkopen om de waarde van haar eigen munt stabiel te houden, terwijl de Tsjechische centrale bank in januari voor een bedrag van €14,5 miljard moest interveniëren om de koppeling van haar eigen munt aan de euro te verdedigen. In november 2013 besloot de centrale bank de waarde van haar munt te koppelen aan de euro, maar volgens beleidsmakers zal die koppeling later dit jaar waarschijnlijk weer losgelaten worden. Zwitserland besloot in januari 2015 de ‘koppeling’ aan de euro los te laten, maar bleef ook daarna nog interveniëren op de valutamarkt.
De enorme omvang van de eurozone is een probleem voor de omliggende kleine centrale banken die hun eigen munt hanteren. In onzekere tijden zijn de kapitaalstromen zo groot dat het voor centrale banken bijna niet te doen is om de wisselkoers met hun eigen munt stabiel te houden. De landen binnen de Eurozone kunnen geldstromen over de grens opvangen met het TARGET2 systeem, terwijl een vlucht uit de euro richting een vreemde valuta als de Zwitserse frank of de Deense en Tsjechische kroon direct invloed heeft op de wisselkoers.
Een substantiële waardestijging van de Zwitserse, Tsjechische of Deense valuta is ongewenst, omdat het de concurrentiepositie van deze landen ten opzichte van de landen uit de eurozone verslechtert. Ook brengt een oplopende wisselkoers meer onzekerheid met zich mee voor bedrijven die over de grens zaken doen. Zij moeten dat valutarisico afdekken, wat extra kosten met zich meebrengt.
Als het aan de Amerikaanse president Trump ligt komt er een einde aan het structurele tekort op de handelsbalans van de Verenigde Staten. De grootste economie ter wereld moet weer meer producten zelf gaan produceren en minder goederen importeren. Dat klinkt als een goed plan, maar wat de nieuwe regering in Washington misschien niet beseft is dat het verkleinen van het handelstekort verstrekkende gevolgen kan hebben voor het wereldwijde dollarsysteem.
Het herstellen van de handelsbalans heeft namelijk ook consequenties voor de rol van de dollar als wereldreservemunt, een probleem dat economen kennen als het Triffin dilemma. Maar wat is dit precies? In dit artikel brengen we een korte samenvatting van de ontwikkelingen van de afgelopen honderd jaar en van de mogelijke transitie richting een nieuwe monetaire wereldorde.
In het verleden hanteerden de Verenigde Staten en haar handelspartners in Europa een goudstandaard, wat betekent dat de waarde van het geld gekoppeld was aan de goudvoorraad. Binnen dit systeem was het voor overheden simpelweg niet mogelijk jarenlang een structureel tekort op de begroting te hebben.
Onder de goudstandaard hadden de Verenigde Staten jaarlijks gemiddeld een begrotingsoverschot van 0,4% van het bruto binnenlands product. Na het loslaten van de goudkoppeling in 1971 werd dat overschot opeens een tekort van gemiddeld 2,7% per jaar. Door de koppeling van de dollar aan goud was er dus bijna geen inflatie, dat kwam pas na het gebruik van ongedekt papiergeld.
Sinds het loslaten van de goudstandaard is er geen deflatie meer geweest (Bron: Wikipedia)
In 1913 beweerde econoom John Maynard Keynes dat ook staatsobligaties prima als monetaire reserve konden dienen naast het goud. Daarin werd hij gesteund door veel politici, want die zagen hiermee een kans om structureel meer geld uit te geven dan er binnen kwam via belastingen. Tijdens de conferentie van Genua in 1922 wisten Britse experts de wereld ervan te overtuigen dat centrale banken elkaar ook met valutareserves konden betalen, waarmee een einde kwam aan de traditionele goudstandaard die al bestond sinds 1440.
De Franse econoom Jacques Rueff waarschuwde al in 1932 voor de gevaren van het gebruik van valutareserves naast goud. De valutareserves zijn gebaseerd op het onderpand van goud, maar als deze valutareserves zelf ook als onderpand mogen dienen krijg je volgens hem in feite een verdubbeling van de reserves. Het zou een land als de Verenigde Staten in staat stellen om zowel in eigen land als in het buitenland goederen te kopen, wat uiteindelijk onvermijdelijk tot inflatie zou leiden.
Door deze geldcreatie zouden de prijzen van producten die in eigen land geproduceerd worden sterk stijgen, waardoor binnenlandse productie niet meer concurrerend blijft. Het gevolg daarvan is dat het land dat de reservemunt uitgeeft uiteindelijk verandert van crediteur naar debiteur. Zoals Rueff voorspelde sloeg het handelsoverschot van de Verenigde Staten na verloop van tijd om in een handelstekort.
Dat tekort was in de jaren zestig zo groot geworden dat landen begonnen te twijfelen aan de inwisselbaarheid van goud tegen de prijs van $35 per troy ounce. Europese landen wisselden hun dollars in voor goud, totdat Nixon in 1971 het goudloket sloot. Sindsdien wordt de ongedekte dollar gebruikt als internationale reserve. Het anker was definitief losgelaten, waarmee een nieuw tijdperk van zeer hoge inflatie aanbrak. De Verenigde Staten profiteerde optimaal van haar luxepositie, zoals de volgende grafiek laat zien. Sinds 1971 heeft het land vrijwel ieder jaar aanzienlijk boven haar stand geleefd.
Handelsbalans Verenigde Staten werd permanent uit het lood geslagen na 1971 (Bron: Trading Economics)
De Belgisch-Amerikaanse econoom Robert Triffin waarschuwde al voor de consequenties van een monetair systeem waarin één land de wereldreservemunt uitgeeft. Dat land heeft de plicht om de wereld van dollars te voorzien, maar kan dat alleen doen door structureel meer goederen te importeren dan te exporteren. Zou de VS haar handelsbalans weer in evenwicht willen brengen, dan knijpt ze de aanvoer van dollars af die de rest van de wereld juist nodig heeft om te kunnen handelen.
Een permanent handelstekort lijkt gunstig voor de Verenigde Staten, want het betekent dat ze ver boven haar stand kan leven. Maar tegelijkertijd brengt het ook problemen met zich mee, die de laatste jaren steeds zichtbaarder worden. Doordat het voor Amerikanen zo goedkoop is om spullen te importeren worden er steeds minder goederen in de Verenigde Staten zelf geproduceerd. De productie verplaatst zich naar andere landen en daarmee ook de werkgelegenheid. Sinds 1955 zijn de productiekosten in Duitsland verdrievoudigd, terwijl die in de Verenigde Staten zes keer zo hoog zijn geworden. Dit is één van de thema’s waar Trump zijn overwinning aan te danken heeft.
Wil Trump de handelsbalans herstellen, bijvoorbeeld met hoge importheffingen of belastingvoordelen, dan heeft dat verstrekkende gevolgen voor het dollarsysteem zoals we dat vandaag de dag kennen. Weet Trump met zijn beleid het handelstekort naar nul terug te brengen, dan betekent dat ook dat de stroom van dollars naar de rest van de wereld opdroogt.
Dat heeft grote gevolgen voor de ruim $3 biljoen aan leningen in dollars die verstrekt zijn aan bedrijven in opkomende markten. Hoe moeten zij deze leningen terugbetalen als het aanbod van dollars kleiner wordt?
Met het ‘America First’ beleid versnelt Trump de transitie van het huidige dollarsysteem naar een nieuwe monetaire wereldorde. Landen als China en Rusland zijn al enige tijd aan het voorsorteren op een nieuw monetair systeem waarin de dollar niet meer centraal staat. Europa is sinds de invoering van de euro in 2002 al minder afhankelijk geworden van de dollar. Sterker nog, de euro wordt steeds belangrijker nu andere landen buiten Europa bereid zijn olie in euro’s af te rekenen of zelfs in euro’s te lenen.
Na de Tweede Wereldoorlog lag de keuze voor de Amerikaanse dollar als wereldreservemunt voor de hand, omdat de Verenigde Staten in economisch opzicht ver boven alle landen uitstak. Europa lag na de oorlog in puin, terwijl de wereld ten oosten van Duitsland in zichzelf keerde onder het communisme. Zuid-Amerika en Afrika waren veel minder ver ontwikkeld en speelden nauwelijks een rol van betekenis voor het internationale monetaire systeem.
Anno 2017 is de wereld compleet veranderd. Europa is zowel in economisch als monetair opzicht een sterk blok geworden, terwijl landen als China en Rusland zich ontwikkelen tot nieuwe economische grootmachten die steeds meer met elkaar handelen. Met de verschuiving van het economische zwaartepunt richting het Oosten is de Amerikaanse dollar als wereldmunt geen vanzelfsprekende keuze meer. Sterker nog, landen als China en Rusland verkleinen hun dollarreserves en blijven op grote schaal goud kopen.
Kiezen de Verenigde Staten onder leiding van Trump voor een protectionistisch en in zichzelf gekeerd economisch beleid, dan kan dat voor de rest van de wereld de aanzet geven om dollarreserves terug te sturen naar de Verenigde Staten en voortaan in eigen valuta zoals de euro, yuan en de roebel te handelen. En in plaats van ongelimiteerd reserves in dollars aan te houden zullen landen na meer dan honderd jaar weer terugkeren naar de ultieme waardereserve: goud!
Dit artikel wordt u aangeboden door Goudstandaard, uw adres voor de aankoop en verzekerde opslag van edelmetalen. Wilt u goud kopen? Neem dan contact op door te mailen naar [email protected] of door te bellen naar +31(0)88-4688488.
Italië en Griekenland hadden nooit toegelaten mogen worden tot de eurozone, zo concludeert hoogleraar Banking en Finance Harald Benink. In een gesprek met Paul van Liempt bij Café Weltschmerz zegt hij dat er een groot politiek verlangen was om veel landen bij de muntunie te betrekken, veel meer dan je op basis van economische theorieën zou kunnen verantwoorden.
Het idee achter de euro was dat er meer onderlinge afhankelijkheid zou komen tussen de landen, waardoor er een einde zou komen aan de Duitse dominantie op het Europese continent. Ook moest de gemeenschappelijke munt voorkomen dat landen een protectionistisch beleid zouden voeren zoals in de jaren dertig van de vorige eeuw.
Wat men echter onderschat heeft waren de structurele verschillen tussen de noordelijke en zuidelijke eurolanden, die sinds de crisis eigenlijk alleen maar groter zijn geworden. Een interessant gesprek over de toekomst van Europa.
De ECB zal niet plotseling stoppen met haar stimuleringsprogramma, zo verklaarde Jens Weidmann van de Bundesbank tegenover de Frankfurter Allgemeine. Het lijkt erop dat hij daarmee de financiële markten probeert voor te bereiden op een geleidelijke afbouw van het opkoopprogramma.
Sinds het begin van het stimuleringsprogramma in maart 2015 heeft de centrale bank in totaal ruim €1.600 miljard aan schuldpapier uit de markt gehaald, waarvan ruim €1.300 miljard aan staatsobligaties van landen uit de Eurozone.
Door het opkoopprogramma van de ECB daalde de rente en zakte de euro van een wisselkoers van bijna $1,40 terug naar minder dan $1,10. Mede daardoor steeg het handelsoverschot van Duitsland begin dit jaar naar recordhoogte.
Door het stimuleringsprogramma af te bouwen kan ECB de waarde van de euro laten stijgen ten opzichte van de dollar. En dat is misschien wel hard nodig, want eerder deze maand zeiden zowel de Duitse minister van Financiën Schauble als bondskanselier Merkel dat de euro nu te goedkoop is voor Duitsland.
Ook de ECB heeft vorig jaar subtiel een hint gegeven die wijst op een mogelijke stijging van de euro. Tijdens een persconferentie in oktober zei hij dat een structureel handelsoverschot van de Eurozone als geheel onwenselijk is.
Wil de ECB het handelsoverschot verkleinen, dan kan ze dat doen door de waarde van de euro te laten stijgen. Dat kan door de rente weer te verhogen of door het omstreden opkoopprogramma verder af te bouwen.
In december maakte de ECB bekend het opkoopprogramma terug te brengen van €80 naar €60 miljard per maand, maar door het programma tegelijkertijd te verlengen had deze maatregel geen significante impact op de wisselkoers.
Weidmann: “ECB zal stimuleringsprogramma niet plotseling afbreken”
Bedrijven in Azië die geld willen lenen kiezen steeds vaker voor de euro in plaats van de dollar, zo blijkt uit cijfers van Bloomberg. De extreem lage rente en het internationale karakter van de euro maken de munt populair bij bedrijven en banken in de rest van de wereld. Sinds het begin van dit jaar is er in Azië voor €3,8 miljard aan leningen in de Europese munt uitgegeven, aanzienlijk meer dan in dezelfde periode van vorig jaar.
Op de Europese obligatiemarkt ondervinden vermogensbeheerders concurrentie van de ECB, omdat de centrale bank iedere maand tientallen miljarden aan schuldpapier uit de markt haalt. Daardoor worden private en institutionele beleggers gestimuleerd hun euro’s uit te lenen aan bedrijven buiten de Eurozone, bijvoorbeeld in Azië.
Voor Chinese bedrijven is het geen onlogische keuze om leningen af te sluiten in de Europese valuta, want Europa is een belangrijke afzetmarkt voor Chinese goederen. Zo lang Chinese bedrijven genoeg inkomsten in euro’s binnen krijgen zal het voor hen geen probleem zijn om de schulden in deze valuta af te lossen.
Daar komt bij dat de Amerikaanse president Donald Trump het tekort op de Amerikaanse handelsbalans wil terugdringen, wat betekent dat de stroom van dollars richting Chinese bedrijven de komende jaren zal afnemen. Gaat China in de toekomst naar verhouding meer handelen met Europese landen dan met de Verenigde Staten, dan kun je als bedrijf beter geld lenen in de euro dan in de Amerikaanse dollar.
Draghi will like it: Euro is a funding currency. Asia borrowers led by China banks issuing euro bonds at fastest pace ever for new yr. (BBG) pic.twitter.com/vAxsrYciN1
— Holger Zschaepitz (@Schuldensuehner) February 21, 2017
De komende week wordt belangrijk als het gaat om de terugkeer van inflatie. We krijgen namelijk een hele serie inflatiecijfers te verwerken. En die kunnen de koers van de euro behoorlijk beïnvloeden.
Dinsdag komen de eerste cijfers uit Engeland en uit China. Woensdag komende de zwaarder wegende inflatiecijfers uit de VS op ons af. En wanneer de kerninflatie hoger uitvalt dan het cijfer van 0,2% waarop in het algemeen wordt gerekend, kan dat de euro onder de $1,04 drukken. Verder kan iedere krantenkop over belastingverlagingen in de VS, verkiezingen in Frankrijk en Nederlandse en nieuwe zorgen over de Griekse schuldencrisis de gemeenschappelijke munt eveneens flink in beweging brengen.
Nu het rondom de monetaire politiek in de meeste G10 landen rustig is kijken de markten u vooral naar politieke ontwikkelingen. Trump’s beloftes van ‘fenomenaal nieuws’ over belastingverlagingen zette een scherpe rally in risk assets in gang. De dollar werd eveneens gegrepen door een golf van optimisme en steeg – net als het Britse pond overigens – tegenover alle G10 valuta, met uitzondering van de Australische en de Nieuw-Zeelandse dollar. De Mexicaanse peso was opnieuw een speciale vermelding waard, die steeg met 1% tegenover de dollar en bijna 2,55% tegenover de euro.
Hernieuwde zorgen over de houdbaarheid van de Griekse schulden kwamen bovenop de politieke zorgen. De spread van de Franse obligaties zijn omhoog gegierd, terwijl het rond de Nederlandse staatsobligaties rustig blijft. Wij denken dat de markt zich te veel zorgen maakt over de negatieve risico’s in Frankrijk, waar het verkiezingssysteem het onwaarschijnlijk maakt dat Le Pen zal winnen.
Daar staat tegenover dat het gevaar dat in Nederland de nationalisten het parlement binnen zullen komen in onze ogen juist onderschat wordt. De waarschijnlijk vriendelijke toon die donderdag uit de notulen van de ECB zal klinken kan een opwaarts effect uit de VS op de euro/dollar koers dan ook versterken.
Afgelopen week bracht enige hoop dat de regering Trump enigszins terug zou komen van het politieke gevecht en zich wat meer zou richten op het binnenlandse economische beleid. Zo bevestigde Trump dat Amerika het één China beleid zou blijven volgen en had een op het oog positieve ontmoeting met de Japanse premier Shinzo Abe. Belangrijker nog was dat het Witte Huis geluiden maakte over een significante belastingverlaging en beloofde de komende weken een gedetailleerd plan te zullen publiceren.
Geschreven door Enrique Díaz-Álvarez (Ebury)
Over Ebury:
Ebury maakt internationale markten toegankelijker met valutadiensten op maat en flexibel handelskrediet voor ondernemingen. Ebury werkt samen met ruim 12.000 organisaties en verricht 12 miljard euro aan valutatransacties in 140 verschillende valuta. Het bedrijf heeft kantoren in het Verenigd Koninkrijk, Nederland, Spanje en Polen. De speerpunten van Ebury:
Meer informatie op www.ebury.nl
Het is vandaag precies 25 jaar geleden dat het Verdrag van Maastricht werd ondertekend, het verdrag dat de basis legde voor meer economische integratie en de totstandkoming van een monetaire unie. In de volgende video legt de ECB uit welke voordelen de euro heeft gebracht voor de ruim 300 miljoen Europeanen die de munt nu dagelijks gebruiken.
Sinds de inauguratie van de nieuwbakken regering Trump hebben we constant retoriek uit de losse pols zien langskomen. Afgelopen week wisselden de doelwitten echter van Mexico, dat nu gespaard werd, naar Duitsland dat door Trump werd beschuldigd van het voordeel halen uit de “schromelijk ondergewaardeerde” euro.
Deze uitspraken brachten niet alleen de dollar omlaag, ook zorgde het voor toenemende twijfels over de vraag of de regering Trump de aangekondigde stimuleringsmaatregelen wel wil of kan doorvoeren. Deze zorgen overschaduwden min of meer de uitkomsten van de tamelijk tamme Fed-vergadering en van het payroll report van afgelopen vrijdag.
In Duitsland is in januari de inflatie gestegen en de werkloosheid gedaald. Dit geeft extra voeding aan de vraag of de monetaire stimulerende maatregelen effect sorteren, waarbij de groei van de inflatie langzaam in de richting van het doel van de ECB wordt geduwd. Maar wij geloven niet dat de Euro daar flink van profiteert totdat de Raad van Europa nota neemt van deze verbetering. Dat heeft deze tot nu toe nadrukkelijk niet laten blijken.
Deze week komt de focus in Europa op de politiek te liggen. De voornaamste onzekerheid die verduidelijkt moet worden lijkt de vraag te zijn welke kandidaat het in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen in Frankrijk gaat opnemen tegen Le Pen. Macron lijkt de belangrijkste kandidaat, na de schadalen die opgerakeld werden rondom Fillon, maar wij denken dat de markt de kansen van de kandidaat van de Parti Socialiste, Hamon, onderschat.
De markten negeerden twee belangrijke gebeurtenissen in de VS bijna helemaal. De Federal Reserve kwam met een tamelijk ‘havikachtige’ verklaring die de deur open liet staan voor een renteverhoging in maart. Wat betreft het banenrapport van januari, de cijfers waren beter dan verwacht (227.000 banen geschapen tegenover een verwachting van 180.000), maar aan de andere kant daalde de groei van de lonen met 2,5% vergeleken met een herziene 2,8% in de vorige periode.
De werkloosheid steeg met 0,1%, maar dat was het gevolg van een groei van de groei van de beroepsbevolking met 0,2%. Al met al een positieve boodschap. In de marges van het rapport werd gesuggereerd dat de inflatie niet met het tempo aan het opbouwen is als we hadden voorzien.
Deze week moeten we het doen met weinig economisch en beleidsmatig nieuws. Ga er daarom van uit dat de valutamarkt vooral beïnvloed zal worden door politiek nieuws. De aandacht zal verder uiteraard gericht zijn op het getwitter van Trump, maar de Franse presidentsverkiezingen zullen een toenemend deel van de aandacht voor zich gaan opeisen. Belangrijk zal daarbij zijn of er tekenen komen dat de kandidaat van het Front Nationale, Le Pen, de aanzienlijke achterstand in de tweede ronde van de peilingen zal kunnen inlopen.
Geschreven door Enrique Díaz-Álvarez (Ebury)
Over Ebury:
Ebury maakt internationale markten toegankelijker met valutadiensten op maat en flexibel handelskrediet voor ondernemingen. Ebury werkt samen met ruim 12.000 organisaties en verricht 12 miljard euro aan valutatransacties in 140 verschillende valuta. Het bedrijf heeft kantoren in het Verenigd Koninkrijk, Nederland, Spanje en Polen. De speerpunten van Ebury:
Meer informatie op www.ebury.nl
Als een land een zwakke groei kent als gevolg van structurele problemen, dan mag een verandering van de wisselkoers niet de oplossing zijn. Dat zei ECB-president Draghi vandaag tijdens een toespraak in de Sloveense hoofdstad Ljubljana. Met deze uitspraak reageert hij op de veel gehoorde kritiek dat de euro landen de mogelijkheid ontneemt om hun munt te devalueren.
Sommige geloven dat Europa beter af zou zijn als we geen gemeenschappelijke munt hadden en landen hun munt konden devalueren. Maar wat we gezien hebben is dat landen die hervormingen doorvoeren niet van een flexibele wisselkoers afhankelijk zijn om duurzame economische groei te realiseren. En voor de landen die geen hervormingen hebben doorgevoerd is het nog maar de vraag hoe gunstig een flexibele wisselkoers is. De wisselkoers kan per slot van rekening niet het antwoord zijn als de lage groei veroorzaakt wordt door structurele en diepgewortelde problemen.
Met deze woorden benadrukt Draghi dat de centrale bank de politiek geen ruimte zal geven om het wisselkoersbeleid te beïnvloeden. In plaats van toe te geven aan de wens van een zwakkere munt moeten landen volgens Draghi juist proberen hun economie structureel te hervormen, zodat hun concurrentievermogen groter wordt. Het devalueren van de munt geeft slechts een tijdelijke impuls en biedt geen structurele oplossing. Misschien is dat wel de reden dat Duitsland zoveel productiever is dan de zuidelijke landen.
Draghi: “Devalueren is geen oplossing”