Haldane bood zijn toehoorders in vogelvlucht een geschiedenisles toezicht over de eeuwen heen. Van de essentie van de Tien Geboden tot aan Basel III, van Glass-Steagal tot de Dodd-Frank Act en de Europese wet- en regelzucht, Haldane slaat met zijn boodschap de spijker op zijn kop: een complexe financiële wereld vraagt niet om even zo complexe regelgeving maar een drastische versimpeling ervan.
Een treffende illustratie van het probleem van het toezicht op het inteationale bankwezen blijkt uit de groeiende omvang van wetgeving. Terwijl de Glass-Steagall Act die na het ontstaan van de Grote Depressie in Amerika werd ingevoerd slechts 37 pagina's telde, telt de Dodd-Frank Act uit 2010 uit 848 pagina's.
En zelfs daar houdt het niet mee op want de Dodd-Frank Act vereist dat additionele regels opgesteld moeten worden voor o.a. derivaten, termijnmarkten en andere synthetische financiële producten. Pagina's vol met regels die bovenop het toch al aanzienlijke aantal van de Dodd-Frank komen.
Tot nu toe heeft dat geleid tot 8.843 pagina's aan nieuwe regels terwijl minder dan een derde van de vereiste regels die Dodd-Frank wet voorschrijft pas zijn ingevoerd. Indien op dezelfde wijze doorgegaan wordt dan zal Dodd-Frank resulteren in zo'n slordige 30.000 pagina's aan financiële wet- en regelgeving, zo rekent Haldane voor.
Ook risicomodellen moeten het in de lezing van Haldane ontgelden. Terwijl het Basel I-akkoord leidde tot inteationale regelgeving voor het bankwezen met eenvoudige kapitaalratios, werd met Basel II afscheid genomen van robuuste en eenvoudige criteria waarmee risico's gemeten werden. Haldane maakt met de kennis van nu de balans op:
With hindsight, a regulatory rubicon had been crossed. This was not so much the use of risk models as the blurring of the distinction between commercial and regulatory risk judgements. The acceptance of banks’ own models meant the baton had been passed. The regulatory backstop had been lifted, replaced by a complex, commercial judgement. The Basel regime became, if not self-regulating, then self-calibrating.
A revised Basel Accord, Basel II, was agreed in 2004. It followed closely in the footsteps of the trading book amendment. Inteal risk models were allowed as a means of calibrating credit risk. Indeed, not so much permitted as actively encouraged, with inteal models designed to deliver lower capital charges. By design, Basel II served as an incentive device for banks to upgrade their risk management technology.
As a by-product, there was a step change in the granularity of the Basel framework. Risk exposures were no longer captured at a broad asset class level. And risk weights on these exposures were no longer confined to five buckets. That meant greater detail and complexity. Reflecting these changes, Basel II came in at 347 pages – an order of magnitude longer than its predecessor.
The ink was barely dry on Basel II when the financial crisis struck. This exposed gaping holes in the agreement. In the period since, the response has been to fill the largest of these gaps, with large upwards revisions to the calibration of the Basel framework. Agreement on this revised framework, Basel III, was reached in 2010. In line with historical trends the documents making up Basel III added up to 616 pages, almost double Basel II.
Met name op het vlak van risicomodellen is zijn lezing technisch en gedetailleerd maar met een duidelijke insteek want zijn vraagstelling blijft eenvoudig: zijn complexe modellen betrouwbaarder dan eenvoudige? Met de resultaten van de diverse methoden presenteert hij een eenvoudige conclusie. Eenvoudige modellen verslaan complexe modellen op vrijwel alle betrouwbaarheidsintervallen.
Ook voor Europa had Haldane een belangrijke boodschap want het is niet alleen in de Verenigde Staten waar de financiële wet- en regelgeving ontspoord. In het begeleidende paper schrijft Haldane:
The situation in Europe, while different in detail, is similar in substance. Since the crisis, more than a dozen European regulatory directives or regulations have been initiated, or reviewed, covering capital requirements, crisis management, deposit guarantees, short-selling, market abuse, investment funds, alteative investments, venture capital, OTC derivatives, markets in financial instruments, insurance, auditing and credit ratings.
These are at various stages of completion. So far, they cover over 2000 pages. That total is set to increase dramatically as primary legislation is translated into detailed rule-writing. For example, were that rule-making to occur on a US scale, Europe’s regulatory blanket would cover over 60,000 pages. It would make Dodd-Frank look like a warm-up Act.
Haldane's paper en conclusie zullen toezichthouders in de Verenigde Stqten, Groot-Brittannië en ook in Europa niet zijn ontgaan. Zijn uitdrukkelijke aanbeveling om de wet- en regelgeving te vereenvoudigen zal deze crisis niet gaan oplossen, maar zal het toezicht sterk kunnen verbeteren. Maar of er lering getrokken zal worden uit de simpele conclusies die Haldane aanreikt moet gaan blijken.
—-
U kunt het paper van Haldane met grafieken, onderbouwing en referenties downloaden bij de Bank of England (BoE).
