De Britse minister-president David Cameron, de Amerikaanse president Barack Obama en de Russische premier Vladimir Poetin maken allen deel uit van een groeiende groep politieke leiders die willen dat de Europese Centrale Bank (ECB) zich actiever bemoeit met de eurocrisis. Tijdens de G-20 van afgelopen week zorgden verschillende voorstellen, waaronder het gebruik van nationale goudreserves van Europese landen en het gebruik van nationale valutareserves, om het Europese noodfonds (EFSF) te vergroten voor de nodige spanningen. Uiteindelijk zei bondskanselier Angela Merkel tegen de politieke leiders van de G-20 dat ze de voorstellen niet kon steunen door de onafhankelijkheid van de Duitse centrale bank.
Weidmann stelt de woorden van Merkel op prijs. “Ik ben blij dat de Duitse overheid gehoor heeft gegeven aan onze weerstand tegen het gebruik van Duitse goud- en valutareserves als financiële hulpmiddelen voor andere EMU leden”. Weidmann leverde in het verleden ook al kritiek op het obligatieaankoop programma van de ECB. De ECB koopt Europese staatsobligaties op om de door de financiële onrust sterk oplopende rente die de probleemlanden over hun leningen moeten betalen tegen te gaan. Vorige week kocht de ECB nog €9,52 miljard aan staatsobligaties en inmiddels heeft de ECB voor €183 miljard aan Europese staatsobligaties op de balans staan. Verreweg het grootste deel, €109 miljard, werd aangeschaft nadat de ECB begin augustus ook Italiaans en Spaans staatspapier begon op te kopen. Daarvoor werden alleen Griekse, Portugese en Ierse obligaties opgekocht. Weidmann is van mening dat het opkopen van obligaties de onafhankelijkheid van de ECB in gevaar brengt en de grenzen tussen monetair en fiscaal beleid doet vervagen.
Weidmann is niet de enige die kritiek heeft op het aankoopprogramma. Zijn voorganger, Axel Weber, trad bij de invoering van het programma zelfs af. Volgens Weidmann was het verbod op monetaire financiering van overheidsschulden één van de meest waardevolle prestaties van centrale banken. De financiering van overheidsschulden zorgt voor grote risico’s en zet overheden niet genoeg onder druk om hun financiële huishouding op orde te houden. Weidmann refereert daarbij naar de Duitse ervaring met hyperinflatie in de jaren ’20 van de twintigste eeuw. Overheden moeten hun budgetten op orde krijgen en Weidmann adviseert Duitsland om hun fiscale positie solide te houden en eventuele meevallers te gebruiken om hun financiën verder te stabiliseren.
Bronnen:
