Begin dit jaar werd Frankrijk door Chris Williamson, hoofdeconoom bij onderzoeksbureau Markit, ‘de nieuwe zieke man van Europa’ genoemd. Frankrijk kent nog amper groei, een oplopende werkloosheid en ondanks bezuinigingen en lastenverzwaringen een verder oplopende staatsschuld.
De Franse werkloosheid stijgt al 22 maanden onafgebroken. Onlangs werd met een percentage van 10,6% de hoogste werkloosheid in Frankrijk ooit gemeten.
Wisselkoersprobleem
Het probleem van Frankrijk (en andere zwakke eurolanden) is dat de ‘wisselkoers’ van haar munt geen weerspiegeling vormt van de economische situatie aldaar (de Franse euro is eigenlijk te duur). Het komt er op neer dat de valuta van de zwakke eurolanden sterk overgewaardeerd zijn ten opzichte van Duitsland (de Duitse euro is zo bezien eigenlijk te zwak).
Vanwege een overgewaardeerde valuta is het voor de zwakke eurolanden lastig concurreren met andere landen, zowel binnen als buiten het eurogebied: handelsbalanstekorten zijn het gevolg. Voor Duitsland, waar de koers van de munt eigenlijk juist te laag is, geldt het omgekeerde: het grote overschot op de Duitse handelsbalans is hiervan een weerspiegeling.
Risico’s voor Duitsland
Vanwege de tekorten in zwakke eurolanden wordt aldaar, vooral op last van Duitsland, fors bezuinigd. Die bezuinigingen (en lastenverzwaringen) zorgen voor een verdieping van de economische crisis waar Duitsland indirect ook nadeel van ondervindt. De Duitse export naar de andere eurolanden daalde tussen 2007 en 2012 met 9%.
Maar het enige risico voor Duitsland is dit niet. Ook Duitsland zit met de euro met een monetair beleid dat niet op haar situatie is toegesneden. Waar het huidige monetaire beleid in Europa de zwakke landen richting deflatie stuwt, ondervindt Duitsland juist een toenemende inflatiedruk.
Drastische oplossing
Dat de eurocrisis op enige moment weer in volle hevigheid oplaait beschouwen wij zelf al als een zekerheid. Dan zal duidelijk worden dat niet te ontkomen is aan een afschrijven van schuld van zwakke eurolanden danwel het op grote schaal opkopen van overheidsobligaties door de Europese Centrale Bank (ECB). Deze beide opties zijn niet in het belang van Duitsland.
Nodig is echter juist een structurele oplossing waarbij geen afzonderlijk land – of een groep van landen – opdraait voor de fouten die met de invoering van de euro gemaakt zijn. Een drastische oplossing zou een gelijktijdig uittreden van zowel Duitsland als Frankrijk uit de eurozone zijn.
Een uittreden van de twee belangrijkste steunpilaren – Duitsland als Europa’s belangrijkste economie en Frankrijk als de geestelijk voorvader van de Europese eenwording – welke juist bedoeld is om de politieke en economische unie te kunnen waarborgen.
Beter dan niets doen
De nieuw ingevoerde Duitse mark zou dan direct sterk aan waarde winnen ten opzichte van de euro, en de nieuw ingevoerde Franse frank wellicht, in mindere mate, eveneens. Wat de zwakke eurolanden vervolgens ook doen, hun concurrentiepositie zou vooral door het uittreden van Duitsland enorm verbeterd zijn.
Een periode van onzekerheid is een onvermijdelijk gegeven in het aanpassingsproces van de Europese economieën aan de nieuwe rationaliteit. Maar die tijdelijke onzekerheid is een beter alternatief dan te blijven zitten in de politieke en economische impasse waarin de eurozone zich nu bevindt. De fundamentele onevenwichtigheden in onze muntunie zijn er namelijk nog altijd.
Door: Hendrik Oude Nijhuis
Hendrik Oude Nijhuis heeft zich jarenlang verdiept in de strategieën van ‘s werelds beste beleggers en is tevens oprichter van http://www.warrenbuffett.nl/.
Frankrijk is het nieuwe zorgenkindje van Europa?
Een gedachte over “Frankrijk: De nieuwe zieke man van Europa?”
Frankrijk is niet de zieke man van EU. De EU is ziek en Frankrijk is daar een onderdeel van. Andere landen zoals Griekenland, Spanje, Portugal, Ierland, Italie en een aantal ex-Joegoslavische landen hebben identieke problemen. Zelfs noordelijker landen belanden stilaan ook in de problemen mn Nederland en België. Gezien elk land anders is (politiek, wetgeving, ….) zie je dat de problemen zich niet altijd gelijktijdig en dikwijls op een andee manier tot uiting komen.
De rode draad in EU is:
– minder jobs door globalisatie, automatisatie
met als gevolg
– dalende koopkracht (stijgende werkloosheid, geen salarisgroei bij job)
– stijgende belastingen (komt door minder menen die bijdragen terwijl staat meer geld nodig heeft)
– minder sociaal vangnet (Staat gaat meer belastingen heffen en gelijktijdig bezuinigen waar mogelijk (langer werken, uitstellen pensioen, lagere uitkeringen, verminderen van subsidies, investeringen, ….)
ECHTER
wat opvalt is dat de grotere multinationals wel hun winst opvoeren. Heb onlangs spaargrafiek gezien van NL waarop duidelijk was te zien dat de spaarquote van bedrijven de afgelopen 10 jaren sterk gestegen is tot 8% van BBP terwijl de spaarquote van gezinnen gedaald is van 4% vh BBP in 2002 tot negatief vanaf 2007.
Uiteindelijke vraag is of beiden misschien iets met elkaar te maken hebben…….