Ook Vin Maru is van mening dat het niet minder dan logisch is dat China besloten heeft om meer goud te kopen. “Waarom zou het land nog meer staatsobligaties kopen van landen die waarschijnlijk toch niet terug kunnen betalen?” Amerika zal altijd haar schulden kunnen afbetalen met de geldpers, maar het behoeft geen uitleg dat de waarde van die dollars ondermijnd wordt zo lang de Federal Reserve de obligatiemarkt blijft ondersteunen met aankopen van staatsobligaties (QE2) of andere activa zoals hypotheekleningen (QE3).
Volgens Maru geeft China de rest van de wereld meer vertrouwen in de yuan renminbi door de goudvoorraad uit te breiden. Door veel goud achter de hand te houden oogst China volgens Maru meer succes in het concurreren met de Amerikaanse dollar. China heeft de afgelopen jaren afspraken gemaakt met verschillende landen om onderlinge handel in de Chinese munt af te rekenen. Ook heeft het valutaswaps opgezet om het gebruik van yuan te promoten in het buitenland. Het bezitten van een grote hoeveelheid goud is volgens Maru een onderdeel van de strategie om de munt te inteationaliseren zo lang de Amerikaanse dollar nog de wereldreservemunt is.
Goudstandaard?
Maru schrijft op Goldseek dat er speculatie is over een mogelijk terugkeer naar een goudstandaard, waarin China haar yuan renminbi dekt met een bepaalde hoeveelheid goud. Dat zou volgens sommige speculanten de belangrijkste reden zijn voor de goudaankopen van China. Maru merkt op dat dit een interessante theorie is, maar dat het in de praktijk een onwaarschijnlijk scenario is. Een goudstandaard, waarin de yuan tegen een vaste koers gedekt wordt door een bepaalde hoeveelheid goud in de kluis van de Chinese centrale bank, heeft niet de flexibiliteit die men verlangt van een geldsysteem. Doordat er in het bankwezen kredieten worden verstrekt aan consumenten en bedrijven zal de geldhoeveelheid blijven groeien en moet China steeds meer goud zien te verzamelen om die vaste koppeling van de munt aan goud vast te kunnen houden.
Maru wijst erop dat het vrijwel onmogelijk is om van dag op dag bij te houden hoeveel geld er in omloop is en hoeveel goud er dus in de kluis hoort te liggen. Daarvoor is er te weinig transparantie in het geldsysteem en is de neiging om meer kredieten te verstrekken binnen het bankwezen te groot. Een goudstandaard waarbij de valuta en goud inwisselbaar zijn tegen een vaste koers zal na verloop van tijd vastlopen door de geldgroei in het systeem, precies zoals dat ook in de laatste jaren van het Bretton Woods systeem gebeurde. Nixon zag in (of kreeg van zijn adviseurs te horen) dat de uitstroom van goud uit de kluis tegen $35 per troy ounce absoluut onomkeerbaar was geworden en dat het daarom verstandig zou zijn om het goudloket te sluiten. Zou Nixon dat niet gedaan hebben, dan zou het slechts een kwestie van tijd zijn voordat de volledige goudreserve uitgevoerd.
Koppeling valuta aan goud onhoudbaar
Hetzelfde scenario staat ook China te wachten als het haar munt zou koppelen aan goud. Om de goudprijs te kunnen fixeren moet deze actief verdedigd worden, door stelselmatig goud te kopen of te verkopen. Gezien het feit dat de geldhoeveelheid de neiging heeft om in tijden van economische voorspoed alsmaar groter te worden zou een koppeling aan goud betekenen dat China aan het eind van de rit helemaal geen goud meer overhoudt, ongeacht hoe groot de goudreserve is. Een grotere goudvoorraad zorgt er alleen voor dat het wat langer duurt voordat de koppeling met het geld losgelaten dient te worden.
Momenteel wordt valuta omgewisseld in goud op basis van een marktprijs, die van minuut tot minuut vrij kan bewegen* en die geen spanningsveld creëert zoals een koppeling van goud aan geld dat doet onder een goudstandaard. De yuan is nog wel gekoppeld aan de Amerikaanse dollar, maar volgens Maru is het slechts een kwestie van tijd voordat die koppeling wordt losgelaten en de yuan een munt wordt met een vrije wisselkoers ten opzichte van alle andere valuta. Totdat het zover is zal China goud blijven kopen, zo schrijft Maru in zijn commentaar op Goldseek. Tegelijkertijd zal China initiatieven ontplooien om de handel in yuan met de rest van de wereld te stimuleren.
Geen wereldreservemunt meer?
Maru stelt dat de Amerikaanse dollar de status van wereldreservemunt langzaam maar zeker zal verliezen (waarschijnlijk dit decennium), maar dat deze valuta nooit helemaal van het toneel zal verdwijnen. Tegelijkertijd zullen de yuan en andere valuta zoals de euro, het Britse pond, de Japanse yen en zelfs de Canadese dollar vaker gebruikt worden in inteationale handel, maar zal de yuan nooit een wereldreservemunt worden zoals de Amerikaanse dollar dat decennia lang is geweest. De yuan zal simpelweg één van de vele valuta zijn die naast de andere genoemde valuta gebruikt zal worden in het handelsverkeer tussen landen, aldus Maru.
Maru schrijft dat alle valuta in de wereld zullen blijven inflateren, maar dat bankiers nooit zullen toestaan dat goud weer een alteatief wordt voor valuta voor het doen van de dagelijkse boodschappen (medium of exchange & unit of account). Als spaarmiddel (store of value) zal goud gewild blijven zolang er ongedekt fiatgeld bestaat. Wie fysiek goud koopt moet zich volgens Maru niet druk maken om het gegeven dat de geldhoeveelheid binnen een fractioneel banksysteem blijft groeien. Het maakt elke eenheid van de valuta weliswaar wat minder waard, maar goud zal daar op de lange termijn alleen maar van profiteren.
'Koersbewegingen op korte termijn zijn ruis'
De kortstondige fluctuaties in de goudprijs zijn volgens Maru niets meer of minder dan ruis en kortetermijn kansen voor handelaren die worden gecreeerd door high frequency trading (HFT) en de 'bullion banks'. De schrijver van het artikel op Goldseek ziet de goudprijs in een vaste trend omhoog bewegen waarin twee stappen voorwaarts worden gevolgd door één stap achteruit. De reguliere media zouden goud niet snappen en proberen verklaringen te vinden voor zeer korte termijn bewegingen van de prijs. Daardoor zou het publiek (doelbewust?) misleidt worden, zo meent Maru.
Bron: Goldseek
