Via: Casey Research
Ook in Amerika komt er langzaam maar zeker meer bewustwording van het belang van goud, maar als we de totale vraag naar het edelmetaal afzetten tegen de omvang van de economie blijkt dat Amerika nog een grote inhaalslag moet maken. Onderstaande grafiek van Casey Research laat zien hoe de vraag in troy ounce goud zich verhoudt tot de economie (uitgedrukt in GDP).
Vraag naar goud in troy ounces in verhouding tot het GDP van een land (Bron: Casey Research)
Vertrouwen
De grafiek laat in één oogopslag zien hoe groot de cultuurverschillen zijn tussen Westerse en Aziatische landen. In veel Westerse landen is er een zeer groot vertrouwen in het geldsysteem, wat op zich natuurlijk niet verkeerd is. Er is weliswaar inflatie, maar die is naar verhouding veel hoger in de landen die aan de linkerkant van de grafiek staan. Doordat het Westen weinig ervaring heeft gehad met het fenomeen hyperinflatie vertrouwen veel meer mensen hun geld toe aan de bank of aan 'papieren bezittingen' zoals aandelen, obligaties en ETF's.
In landen als India, Thailand, Hong Kong en China is er veel minder vertrouwen in het geldsysteem, want de bevolking van deze landen blijkt veel meer vermogen opzij te zetten in fysiek goud. In verhouding tot de omvang van de economie (gemeten in GDP) kopen Chinezen 35x zoveel gouden munten en sieraden als Amerikanen. Als we ervan uitgaan dat de vraag naar goud in Hong Kong uiteindelijk richting China vloeit is het verschil tussen de twee nog groter. India voert de ranglijst aan, want hier wordt naar verhouding 150x zoveel geld omgezet in goud dan in de VS.
TV-spotjes
Goud is veel meer in de cultuur verweven in landen als China en India dan hier. Jeff Clark wijst op de TV-spotjes die de Chinese overheid in 2009 uitzondt om mensen aan te moedigen goud en zilver te kopen. De overheid zorgde ervoor dat beide edelmetalen volop beschikbaar waren en tegene en gunstige prijs aangeschaft konden worden. Ook in de postkantoren in China en India kan men goud en zilver kopen. Volgens Clark kunnen consumenten in de Aziatische landen rechtstreeks bestellen bij de munt, terwijl in Westerse landen alleen de verzamelmunten en hoogwaardige 'Proof' munten besteld kunnen worden. Voor de zogeheten 'bullion' munten en baren met een lagere premie is men in Westerse landen vaak aangewezen op een private dealer of winkel. Ook wordt het design van de munten in Azië veel vaker veieuwd, een teken dat met in China en India meer geeft om goud dan hier. De Amerikaanse munt maakt bijvoorbeeld al jarenlang dezelfde Silver Eagle en Gold Eagle 'bullion' munten, terwijl men in Aziatische landen jaarlijks een nieuw thema ontwerpt.
In China doen ook overheidsfunctionarissen mee aan het promoten van het bezit van goud en zilver. Het is niet waarschijnlijk dat Obama of Beanke ooit met een gouden muntstuk in zijn handen op TV verschijnt en gaat vertellen dat Amerikanen edelmetaal moeten kopen. In de media wordt goud een bubbel genoemd, maar dat is volgens Jeff Clark op niets gebaseerd. Een bubbel impliceert dat de prijs explosief stijgt en dat een grote mensenmassa erbij betrokken is. Het aantal mensen dat daadwerkelijk beleggingsgoud bezit is nog maar heel klein in Westerse landen.
Geen bubbel
Een ander kenmerk van een bubbel is dat het aanbod slechts tijdelijk beperkt is. Een bubbel knapt als er opeens veel meer middelen worden ingezet om het aanbod te vergroten. De tulpenmanie in Nederland was snel voorbij toen de markt werd overspoeld met tulpen. De huizenmarkt in Amerika zakte ineen toe er veel meer nieuwe woningen werden bijgebouwd dan nodig was. Het aanbod van goud is maar zeer beperkt uit te breiden, want de mijnproductie voegt jaarlijks ongeveer 1,5% toe aan het totale aanbod. Het opstarten van nieuwe mijnproductie is een proces dat vele jaren duurt. De goudprijs stijgt al twaalf jaar op rij, dus men zou verwachten dat er inmiddels al veel nieuwe mijnen operationeel zijn. Toch blijft het aanbod veel kleiner dan de vraag.
Schulden
De Chinezen zullen zich waarschijnlijk afvragen waarom Amerikanen nog zoveel vertrouwen hebben in de dollar. De staatsschuld passeerde onlangs de symbolische grens van 100% van het GDP. De publieke en private schulden in de VS hebben samen een omvang meer dan 300% ten opzichte van het GDP. In veel andere Westerse landen is die schuldquote nog veel hoger. Ook in Nederland is de totale schuldquote van particulier en privaat samen extreem hoog, zoals Jaco Schipper eerder beschreef in dit artikel.
Jeff Clark verwijst naar een onderzoek van Morgan Stanley dat heeft uitgewezen dat er geen historische voorbeelden te vinden zijn van landen die onder een private en particuliere schuldquote van meer dan 250% uitkwamen zonder een vorm van financiele crisis of een periode van hoge inflatie. Ook blijkt uit onderzoek dat een staatsschuld van meer dan 80% van het BBP de afgelopen honderd jaar nooit is terugbetaald in valuta met dezelfde koopkracht. Dit schuldenniveau is in de VS en in Europa (gemiddeld) al hoger dan 80%.
